.
**
VLIEGT DE BLAUWVOET
STORM OP ZEE
*
Aandacht voor…
25 jaar lang Woordenkramerij, of eerder noodgedwingen strategie? Misschien is het eerder een groeien in de Macht.
Separatisme, geweld, moord en doodslag, of groeien naar een soort ‘Fluwelen Revolutie’? à la Vaclav Klaus
(°1941)? Hij, die een econoom van opleiding (en gewezen top-athleet)
is, deed het ons voor (1989) met de splitsing van die andere artificiële
constructie van Tjechoslowakije in Tsjechië en in Slowakije.
Beide deelstaten maken het goed. Dank U. Ze zijn huns getweeën zelfs
50% van de Visigrad Vier, die samen met Hongarije, Polen, Oostenrijk en
nog vele aderen, deze onzalige Rode (Z)eurunie willen hervormen. Van het
Marxisme, spaar ons Heer.
Woorden
wekken, voorbeelden trekken: Gerolf Annemans van de Originelen beweert
dat op zijn schrijftafel de ingelijste foto prijkt van Vaclav Klaus.
Goed zo. De hete adam van de Originelen in de nek van de
‘Achterdoeders’. De ‘Zullers’
*
Goed om weten: Groeinge, 1302 en de knots zijn al lang V.V.T.
Reculer pour mieux avancer.
De Weledelen Heer
Julien Borremans
*
slaat
hiernavolgend echter zo wild om zich heen, dat zijn vermomming het laat
afweten. Belgicist tot in de kist. Zelfs tegen alle beter weten in.
‘Pariteit’
in de Brusselse Praatbarak: is dat normaal ? Is dat democratisch of
Belgicistisch? 50/50 Dames en Heren ‘Volksvertegenwoordigers’, daar waar
de bevolking nog altijd 65/35 is. Ach ja! Het is een oud zeer, dat
Fra,cofone volksvertegenwoordigers in het Parlement komen met heel wat
kleiner stemmenaantal dan de Vlamingen.. Waarover sprak, in zijnen tijd,
de Waarde Wilfriede Martens van de o zo Christelijke
Volkspartij ook al weer? Van een ‘geleide democratie’, een soort aan
band gelegde democratie? Dakanie. Want, in Coburgia is dat geen geleide
democratie, maar een paranoïde misleide democratie.
*
*
Het confederaal vehikel van de N-VA.
*
Jan Jambon anno 1994 versus Jan Jambon anno 2019: de 25-year-challenge
foto: ©Reporters / QUINET
CONFEDERALISME
Het confederalisme wordt vaag en oppervlakkig ingevuld.
De
N-VA haalt haar communautaire trukendoos weer eens boven. Jan Jambon
kwam in De Zevende dag de contouren van het confederalisme schetsen.
Tijdens dreigende communautaire instabiele tijden – zoals in
pre-electorale periodes – wordt er steeds weer de institutionele trom
geroerd. Het moet als een ‘deus ex machina’ fungeren, waarbij
uiteindelijk de
ingewikkelde Gordiaanse institutionele Belgische knoop wordt ontward en
resulteert in een einde waarbij iedereen er beter van wordt. Het confederalisme wordt vaag en oppervlakkig ingevuld. Het blijft wachten op een goed uitgewerkt scenario.
*
Communautair alarmisme
Bovendien
is er het terugkerende ‘communautaire alarmisme’, gelardeerd met
uitspraken als ‘We kunnen zo niet verder regeren.’ Of nog straffer,
zoals Jan Jambon en Peter De Roover in 1994 schreven: ‘Om meerdere
redenen lijkt het ons onzindelijk passief de instorting van België af te
wachten. Het is in niemands voordeel de toestand verder te laten
verrotten. Hoe langer we wachten, hoe slechter de startomstandigheden
voor de Vlaamse Staat. Tevens lopen we het risico dat de boedelscheiding
chaotisch en ongecontroleerd verloopt, indien we die uitstellen tot het
water aan de lippen staat.’ Zo gaat dat ettelijke bladzijden door. De
gewezen minister van Binnenlandse zaken maakte zelf gewag van een ‘onvervalste Belgische bezettingscultuur’.
Intussen
is het pamflet van Jambon en De Roover 25 jaar oud. Ik betwijfel of
beide heren een feestje zullen bouwen om dit te vieren. Wat wel
duidelijk is, is het feit dat de N-VA de afgelopen vijf jaar geen
zandkorrel heeft verlegd in de brede Belgische institutionele rivier.
Schuimbekkend zou de Jan Jambon uit 1994 De Wever hebben gezegd: ‘de
communautaire pacificatie binnen België is geen doel dat het verzwijgen
of bedekken van wantoestanden kan verantwoorden.’
Het discours van Jambon in 1994 staat compleet haaks op de houding en de woordenkramerij van Jambon in 2019.
In
De Zevende Dag verdedigde de voormalige minister van Binnenlandse Zaken
deze afwachtende houding, maar in zijn boek ‘Vlaanderen, Staat in
Europa’ hekelt hij deze onverantwoorde attitude: ‘Wij menen dan ook, dat
we ons niet mogen laten verleiden tot een afwachtende en/of toekijkende
houding. We moeten dringend een tactiek uitwerken…’ Ruik je ‘het
alarmisme’ waar Bart De Wever ons zo voor waarschuwt? Het discours van
Jambon in 1994 staat compleet haaks op de houding en de woordenkramerij
van Jambon in 2019. Jawel. Ik heb het nagekeken. Het gaat nog altijd om
diezelfde Jambon.
Achterbanpolitiek?
Het is duidelijk dat Bart De Wever het separatisme heeft afgezworen. Onhaalbaar en een negentiende-eeuwse denkoefening waar het Vlaams Belang alle heil van verwacht.
*
Het
confederalisme moet de communautaire meubelen redden? Maar diezelfde
Jambon omschrijft het confederalisme als ‘twee zelfstandige regio’s die
eens gaan praten wat ze op federaal niveau nog samen wensen te doen.’
Tja, dan zal Vlaanderen toch eerst een zelfstandig statuut moeten
verwerven. Of hoe zit de vork eigenlijk in (????) de
steel? Er wordt communautair warm en koud geblazen door de
N-VA-kopstukken. Het confederalisme wordt bewust door de partij heel
onduidelijk ingevuld.
Geblokkeerde democratie, geblokkeerde economie
De
Wever en Jambon blijven maar herhalen dat België een geblokkeerde
democratie is. Er zijn twee verschillende democratieën, met elk haar
eigen instellingen, media en publieke opinie. De kloof tussen Vlaanderen
en Wallonië wordt steeds groter. De crisis kan na de federale
verkiezingen een climax bereiken wanneer een rood-groen blok van ECOLO-PS-PTB komt te staan tegenover een Zweedse coalitie met de CD&V, de Open VLD en (mogelijks) de N-VA.
De besluitvorming komt op federaal niveau steeds meer vast te zitten
‘in de politieke articulatie van tegengestelde belangen’, aldus De
Wever.
De N-VA zweeg in de federale regering als vermoord
*
De geblokkeerde democratie vertaalt zich in een geblokkeerde economie. Want ‘de Vlaamse economische voorspoed wordt afgeroomd om een inefficiënt land te financieren’.
Aan deze inefficiëntie is de laatste vijf jaar weinig veranderd. De
N-VA zweeg in de federale regering als vermoord. Zelfs een eenvoudige
fusie van de Brusselse politiezones liet gewezen minister van
Binnenlandse Zaken Jan Jambon aan zich voorbijgaan, om de Franstaligen
niet voor het hoofd te stoten. Nochtans zou een stevige sanering van de
inefficiënte Belgische structuren een duchtige budgettaire opsteker
kunnen betekenen. Maar in de Koningstraat in Brussel werd daar met geen
woord over gerept.
Waarzegger De Wever evalueert verwoestend
Ook
bestuurlijk is dit land aan herbronning toe. Als een goede leerling
waarzegger schreef Bart De Wever reeds ruime tijd geleden zijn kritiek
op de federale regering Michel I: ‘Na federale verkiezingen komen deze
twee democratieën (Vlaanderen en Wallonië) samen om te onderhandelen
over de vorming van de federale regering. En dat botst. Het resultaat
van die clash van visies is een beleid dat niemand wil en waarbij veel
te weinig gebeurt. Een beleid waarbij we aanmodderen en nooit
structurele hervormingen doorvoeren. En daardoor krijgen we een land met
zéér hoge belastingdruk én schuldgraad, een openbare dienstverlening
die veel te wensen overlaat en een staatsstructuur waar een kat haar
jongen niet meer in terugvindt.’
Toegegeven,
dit is erg origineel, maar tevens gewaagd van Bart De Wever. In de
Belgische geschiedenis moet hij beslist de eerste partijvoorzitter zijn,
die een deelname van zijn eigen partij aan de federale regering zo
verwoestend evalueert. In de marge is er wat gemorreld aan de
belastingdruk en er is wat tewerkstelling bijgekomen, maar zijn kritiek
blijft als een soliede stalen constructie overeind.
Confederalisme is een perpetuum mobile
De
staatshervormingen zijn voor de N-VA uit de mode. Vanaf nu wordt er in
het N-VA-universum rechtstreeks tussen de gemeenschappen onderhandeld –
onafhankelijk of niet? – over de toekomst van dit land. Een doorzichtige
constructie die bezwijkt onder haar eigen banaliteit.
Vooreerst
is de kans groot dat de N-VA niet in de volgende federale regering zal
zitten, zoals Peter De Roover reeds aangaf. Het is reëel dat er een
anti-N-VA-coalitie in het zadel wordt gehesen. Daarnaast zijn er een
aantal grondwettelijke grendels die de plannen van De Wever lelijk in de
weg staan, zoals bijzondere meerderheidswetten, alarmbelprocedures,
belangen- en bevoegdheidsconflicten, de pariteit op verschillende
niveaus en nog veel meer. De Belgische constructie lijkt een onneembare
fortificatie, die enkel met de goodwill van de Franstaligen kan worden
ontmanteld. Zo lijkt het confederalisme binnen de N-VA stilaan een
perpetuum mobile te worden, een riedel om de communautair gevoelige
achterban te paaien.
Een hobbelig communautair pad
Met welke partner denkt de N-VA rond de tafel te zitten?
Met
welke partner denkt de N-VA rond de tafel te zitten? Met Wallonië of
met de Waals-Brusselse Federatie waar de Franstaligen reeds geruime tijd
van dromen? Dat maakt een wereld van verschil, met of zonder Brussel.
Volgens professor Maddens komt de Belgische grondwet te vervallen en
komt er een Vlaamse en Waals-Brusselse grondwet. Denkt Jambon er ook zo
over? Hoe zal het lidmaatschap in de EU worden ingevuld? Blijft het bij
één vertegenwoordiger of worden Vlaanderen en de Waals-Brusselse
Federatie twee aparte lidstaten?
Gezien
het hobbelige communautaire parcours van de afgelopen decennia, is
volgens Maddens een confederaal België enkel werkbaar als ‘het aantal
bevoegdheden op confederaal niveau uiterst miniem blijft’. Aan welke
bevoegdheden hebben de troepen van De Wever wel gedacht? Geen idee?
Een
confederaal België lijkt een compromis op voorwaarde dat de sociale
zekerheid, defensie en justitie gemeenschappelijk blijven. Dat lijkt me
logisch. Wallonië noch Brussel zullen meegaan in het confederalisme als
de sociale zekerheid wordt gesplitst en het sociale deficit in de
hoofdstad en het zuiden onbetaalbaar wordt. De Walen en de Brusselaars
zullen er nooit aan denken om economische harakiri te plegen. Of ziet de
N-VA dat anders?
Brussel?
Brussel
wordt dan toch een aparte regio. Welk statuut Brussel krijgt, is
helemaal niet duidelijk. Dat moet Jambon pijn doen, want in 1994
bepleitte hij – samen met zijn makker De Roover – dat Brussel tot
Vlaanderen behoort. Er werden tal van argumenten aangehaald. De moeite
waard om ze nog eens te lezen. Jambon was toen heel duidelijk: ‘Alleen
in Brussel-Vlaamse hoofdstad speelt Vlaanderen de leidende rol. Wil
Vlaanderen verhinderen dat Brussel verder wegdrijft, dan is het
noodzakelijk dat de rol van Brussel als Vlaamse hoofdstad wordt
versterkt en dat het belang van de overige rollen van Brussel wordt
ingeperkt of zelf weggewerkt.’
*
Julien Borremans
30 JANUARI 2019
*
AAN DE VRUCHTEN
KENT MEN DEN BOOM
**
In drie keer (nu? dan? nooit?) npg uit te werken persoonlijke bedenkingen.
- de
ingewikkelde Gordiaanse institutionele Belgische knoop wordt ontward en
resulteert in een einde waarbij iedereen er beter van wordt.
- Hij maakte zelf gewag van een ‘onvervalste Belgische bezettingscultuur’.
- Tja hoe zit de vork eigenlijk aan
de steel? Bedoeld wordt dat men de boom ook bij HLN aan zijn
voortbrengselen kent. Zeg me hoe U zich van Uw moedertaal bedient, en ik
zal U zeggen wat ik van U denk..
*
dOnderdag 31 Januari 2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten