.
De jonge Madam Coburg van Hoedegem begroet en eert een oud lid van de Dietsche Meisjes Scharen, bij de repressie ontsnapt aan de vleesmolens van de Vlamingenhaat.
Net zoals men van Pater Damiaan van Tremelo, in Vlaanderen verkozen tot Grootste Vlaming aller tijden, een belg gemaakt heeft, zo steelt men thans de eer van een jeugdige strijdbaar Vlaams Nationaliste… De Franscouillons van dit land roven niet alleen ons zweet, ze roven ook onze eer om er zelf beter van te worden.!
*****************
Jozefa de Buysscher (Borgerhout 10.03.1923-Brussel 19.02.2012)
Het Brusselse Sint-Jansziekenhuis was – voor de komst van het vrijzinnige AZ-VUB in 1978 – het enige ziekenhuis in Brussel waar wij als Vlamingen terecht konden. Ingewijden wisten dat er zelfs een zekere Vlaamsgezindheid bestond. Vele repressieslachtoffers kregen er zelfs een baan aangeboden.
Waarom dit verhaal? Wel, omdat een zekere Jozefa de Buysscher, geboren in het Antwerpse Borgerhout op 10 maart 1923, er de lakens uitdeelde. Jozefa was de jongste telg uit een gezin van acht kinderen. Jozefa was in haar jongere jaren actief in de 'Dietsche Meisjesscharen’ (DMS) van Jetje Claessens. In 1949, op 26-jarige leeftijd, trad Jozefa in het klooster van de hospitaalzusters Augustinessen. Pas later ging ze geneeskunde studeren aan de Katholieke Universiteit Leuven, waar ze in 1964 promoveerde. Daarna werd ze directrice van het Sint-Jansziekenhuis. Ze gaf ook nog les aan de door haar opgerichte verpleegsterschool te Brussel, en was lid van de beheerraad van het Nationaal Verbond van Katholieke Vlaamse Verpleegkundigen en Vroedvrouwen. In 1990 begon Jozefa in ‘haar’ Sint-Jansziekenhuis de eerste residentiële eenheid voor palliatieve zorgen.
Jozefa de Buysscher overleed op 88-jarige leeftijd in ‘haar’ Sint-Janziekenhuis.
Jozefa was niemand minder dan ZUSTER LEONTINE! Zuster Leontine werd wereldwijd geprezen voor haar inzet voor terminale patiënten. Haar Vlaamsgezindheid heeft ze nooit onder stoelen of banken gestoken.
Het gerucht, dat ze zich aan het Oostfront inzette voor de gewonde Vlaamse soldaten, kunnen we niet hard maken
Rust in vrede, grote madam.
Weet iemand meer over haar jeugdjaren?
Roeland http://www.bloggen.be/roeland/
************************
Diagonaal herlezen
Of het nog ooit nader bekend wordt, hoe een DMS-meisje van 17 jaar (in 1940) de oorlog en vooral hoe ze de ‘bevrijding’ die daarna uitbrak, heeft meegemaakt, is vandaag voor het grote publiek een grote onbekende. Misschien zelfs dat de ouder wordende Jozefa daar ook niet eens meer wilde aan herinnerd worden : het was tenslotte allemaal zo pijnlijk! Ze werd daarna kloosterlinge in het St Jan Ziekenhuis in Brussel, dat blijkbaar algemeen gekend is, dat men daar milder is geweest voor de gebroodroofden der repressie dan de Just-is-Just der Coburgers.
Hoe Jozefa daarna directrice is kunnen worden, is waarschijnlijk een boeiend verhaal die het waard is (als voorbeeld voor de jeugd) op zekere dag tot op het bot te worden uitgezocht. Ge moet het maar doen : op de leeftijd waar de meeste werkers alleen nog aan rust denken, begin deze Grote Dame een nieuw verhaal, waarover zelfs de V°RT-mensen met respect moeten spreken….Al betitelen de regime-media deze ‘palliatieve zorgen’, zijnde de meest menselijke begeleiding uit het leven, gewoon als…..alternatieve manier van moorden (=euthanasie). Op die manier denken ze de moord op medemensen (10.000 per jaar) een humaner tintje te kunnen geven. Weten ze trouwens de herkomst van het woord ‘palliatief’? Moeten ze gewoon het verhaal van de mantel (de palio, ofte in ’t Brussels de ‘palto’) van Sint Maarten eens grondig herlezen.
Weet U, voor een St Jan-naar (St Jan-bij-Ieper, ook gezegd St Jan-Hoge-Zieken, omdat in de Middeleeuwen de melaatsen en de stervenden daar een goede verzorging genoten) is het St Jans Ziekenhuis in het verhaal van Zr Leontien, gelinkt aan het verhaal van Sint Maarten, de kinderheilige die in de ‘Verwoeste Gewesten’ van het Ieperse op 11 november (niet op 6 december) Sint Niklaas met glans vervangt, een zoete wenk voor de dag die onvermijdelijk ook voor ondergetekende nadert….. Is dat nu een opwekkende, of een treurige gedachte, begraven te worden onder de Leeuwenvlag?
Hoe Zr Leontien zaterdag in het Finisterre-kerkje in de Brusselse Nieuwstraat zal ten grave gedragen worden? Waarschijnlijk even eenvoudig zoals ze geleefd heeft. En hoogst waarschijnlijk, om geen enkele Hovaardigheidsbekleder te krenken, zonder de minste verwijzing naar de drijvende kracht achter haar (en ook mijn) gehele leven….
Ach Ja….Vlaanderen zendt zijn beste zonen uit. Ze zijn (ook hun dochters) wel genoeg om te wroeten tot ze erbij vallen, om op die manier post mortem door de bloedzuigers van hun volk te worden geëerd….
Neen, Zr Leontien, ik zal er niet lijfelijk aanwezig zijn, nu zaterdag, en U weet best waarom. Maar ergens boven de hoofden der aanwezigen, zullen velen U toefluisteren : “Bedankt dat gij er voor ons geweest zijt, als wij U nodig hadden”. Mensen moeten sterven, de Liefde nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten