9/1538 * - Mie Vogels over Agalev –
*.
Dinsdag 26 juli 2016
Hooimaand
Zon 6u01-21u36
H Christoforus
*
3548 - UIT DE OUDE
TRUKKEN DOOS EEN NIEUWE LENTE EN EEN NIEUW GELUID
*
*
*
Eindelijk tijd gevonden om via Mie (Vol)Vogels, de bedenkster
van de slogan ‘Bla-Bla-Bla’ en pas daarna ‘Boem Boem Boem’ de actualiteit te
belichten. Het is een soort retrospectieve inteelt-weergave waarbij Jos
Gheysels van het vroegere AGALEV in de juiste context wordt geplaatst. En
precies met die man heb ik nog een hele paander eitjes te pellen.
En meer zeg ik niet. Want, als deze man morgen tegen een
verkeerd geparkeerde paal rijdt, zal het toch weer de schuld zijn van Het
Vlaams Belang.
*
*
*
GEPLUKT BIJ
*
De Postbode
*
Is de CM opgericht om rijke mensen met hun kleinkinderen te leren skiën?
*
* "Vlaanderen wordt nog altijd bezet door de
zuilen"
VILVOORDE 06/06 - Mieke Vogels, oud-minister van Welzijn en
Vlaams groen boegbeeld neemt geen blad voor de mond. In de geschiedenis van de
deelstaat Vlaanderen is Mieke Vogels (62) nog altijd de enige minister van
Welzijn die niet van bij CVP/CD&V kwam en die haar termijn uitdeed.
"Ik mocht Welzijn hebben van de socialisten. Tot bleek dat ik ook een echt
beleid wilde gaan voeren. Dat was niet voorzien."
In een gesprek met Bart Eeckhout en Jonas Muylaert van De
Morgen veegt ze de vloer aan met de twee grote ziekenfondsen en hun
bestuurders. Toen ze in de zomer van 1999 een week ingezworen was als Vlaams
minister van Welzijn, kreeg ze de top van het ACW over de kabinetsvloer. Of de
afspraken uit de vorige periode bleven gelden?
Het ACW had de gewoonte om wekelijks tijdens een lunch op het
kabinet de dossiers te bespreken die hen aanbelangden. Een goede gewoonte die de huidige minister Jo
Vandeurzen opnieuw ingevoerd heeft. Mieke Vogels: "Ik heb hen beleefd
gezegd dat ik een voorstander ben van overleg, maar dan gelijkwaardig met alle
betrokkenen. Vonden ze niet leuk. Meteen daarna trokken ze naar onze
partijvoorzitter, Jos Geysels. Dat hij niet op samenwerking met het ACW moest
rekenen, als Vogels zich zo zou gaan gedragen."
De afloop van het verhaal kennen we: In 2003 verloor Agalev
de verkiezingen, nam de dappere Geysels – nota bene de zoon van een
ACW-prominente - ontslag en dwong Mieke Vogels mee ontslag te nemen. Geysels
werd Minister van Staat. Vogels verdween in de Senaat. Zo leerde Mieke Vogels
als minister de echte macht kennen. "Ik had die tegenmacht verwacht, maar
niet dat ze zo sterk zou zijn."
"CD&V heeft een abonnement op het departement
Welzijn. Alsof het hun privé-eigendom is. Ik verwachtte steun van de
socialisten en de liberalen om daar eindelijk eens wat aan te doen. Tot ik
tegen de macht van de ziekenfondsen botste." Die macht vertaalde zich in
getelefoneerde stukken in de dag- en weekbladpers en gaat nu nog door.
"Bij de eerste verjaardag van paars-groen kwam Humo
plots met een rapport van de regering waarin ik de allerslechtste score kreeg.
Zelfs Norbert De Batselier viel totaal uit zijn rol als parlementsvoorzitter en
noemde mij de slechtste minister van allemaal. Een gecoördineerde aanval, en ik
had hem niet zien komen… Toen heb ik voor de eerste keer duidelijk gevoeld waar
de echte macht zit. Als je me toen had gevraagd wie de machtigste man in
Vlaanderen is, dan zou ik Guy Peeters (toenmalig algemeen secretaris van de
Socialistische Mutualiteit, voorzitter van de VRT en van sp.a-Antwerpen, red.)
gezegd hebben."
De analyse die Vogels maakt is bitter: "Kwetsbare mensen
staan nu meer dan ooit alleen. Wat bieden de zuilen aan? Voorzieningen, met
strenge, digitale inschrijvings-formulieren bewaakte toegangspoorten. Mensen
staan op wachtlijsten en weten niet meer waar ze terechtkunnen… In de praktijk
draait alles rond het behoud van de macht.
Minister van Welzijn Jo Vandeurzen (CD&V) bouwt
voortdurend structuurtjes op om altijd te eindigen op hetzelfde punt: het geld
gaat naar de zuil, want die zorgt voor de structuren. Elke poging om niet de
voorzieningen maar de zorgbehoevende centraal te stellen, stuit op het verzet
van de zuilen. Vandeurzen is veel blabla maar weinig boem boem."
De N-VA heeft gewoon gelijk, zegt Vogels. "Elke
progressief moet geschandaliseerd zijn over hoeveel geld de zuilen wegslepen
uit de overheid. Voor de duidelijkheid: er moet meer geld naar Welzijn, maar ik
ben ervan overtuigd dat je met het voorziene geld veel meer mensen kunt helpen.
Het geld blijft plakken aan de zuilen. Mensen die zorgbehoevend zijn, worden
verwezen naar het loket van hun ziekenfonds. Die mensen hebben in de eerste
plaats behoefte aan een luisterend oor, niet aan administratieve
afstandelijkheid. Schrap die geldverslindende verzuilde kantoren van de
mutualiteiten en gebruik dit geld om in elke buurt een lokaal dienstencentrum
te openen."
Rancuneus is Vogels naar eigen zeggen niet: "(De ziekenfondsen)
zijn mijn vijand niet. Ze hebben historisch grote verdiensten. Alleen moeten ze
zich ook eens durven afvragen of ze hun missie nog waarmaken. De ziekenfondsen
moeten hun rol goed definiëren: ofwel beheren ze mee de gezondheidszorg via het
RIZIV, ofwel bieden ze zorgproducten aan. Beide samen leidt tot
belangenconflicten.
Neem het eenvoudige voorbeeld van de looprekjes. Die zijn
voor heel wat mensen belangrijk om nog buiten te kunnen. Er is in het RIZIV
beslist om die looprekjes terug te betalen op voorwaarde dat ze door een dokter
worden voorgeschreven. Die rekjes liggen in de thuiszorgwinkel voor 163 euro.
Een fabrikant vertelde me hoeveel die eigenlijk kosten: 28 euro per stuk! Dat
is gewoonweg het RIZIV melken.
Dokters en ziekenfondsen dekken elkaars rug af: beide denken
aan hun omzet, niemand aan het algemeen belang." Dat zijn forse
beschuldigingen, schrijft De Morgen. Vogels: "Wacht, het wordt nog erger.
Om wat te besparen, werd besloten die looprekjes maar om de vijf jaar terug te
betalen, en andere hulpmiddelen om de zes of zeven jaar. Wat doen sommige
mutualiteiten?
Via hun sociale dienst sturen ze brieven naar de mensen om
hen eraan te herinneren dat hun looprekjes al vijf jaar oud zijn en dat ze
recht hebben op een nieuw. Besparing wordt zo een extra kostenpost. In
woon-zorgcentra wordt veel te veel medicatie geslikt. Hoe komt dat? Omdat in
hun raden van bestuur geen vertegenwoordiger van de patiënten zit, maar vaak
wel mensen die banden hebben met socialistische en christelijke mutualiteiten.
Die kunnen er dan voor zorgen dat hun zuilapotheken om beurten alle medicatie
mogen leveren. De vermenging van die macht is onverantwoord. Als je daar op zou
saneren, kun je met hetzelfde geld zoveel meer doen…
En wat krijgen we in ruil? Gratis saunabeurten. Goedkope
skireizen. Is de CM opgericht om rijke mensen met hun kleinkinderen te leren
skiën? Intussen raak je in een ziekenhuis niet deftig meer behandeld zonder
hospitalisatieverzekering. De ziekenfondsen bieden die zelf aan. Dat is toch het
intellectuele failliet van het ziekenfonds? Zij moeten er juist voor zorgen dat
de gezondheidszorg betaalbaar blijft en dat ook mensen zonder
hospitalisatieverzekering de beste zorgen krijgen."
Vogels citeert de Leuvense socioloog en emeritus hoogleraar Luc
Huyse die over de grote ziekenfondsen ooit zei: 'Ze bezitten het land niet,
maar ze bezetten het wel.' "De patiënten komen daar niet aan te pas. We
zijn bezig met een geruisloze revolutie van een verzorgingsstaat naar een
vermaatschappelijking van de zorg. Mensen moeten meer hun plan trekken. In
Nederland is er een scherp debat over de zogeheten 'participatiesamenleving'.
Bij ons gebeurt dat stommelings. Ik ben bang dat we over tien
jaar gaan zeggen dat we deze hele revolutie onbewust hebben laten passeren."
Soms zegt een gewezen minister echt nog iets interessants.
Marc van Impe
Marc van Impe is Senior Writer voor MediQuality. Hij is ook
voorzitter van het Vlaams Instituut voor Journalistiek. Hij schrijft sinds
dertig jaar over de evolutie van het gezondheidsbeleid in binnen- en
buitenland. Eerder was hij onder meer hoofdredacteur bij MediPlanet, de
Huisarts en Harvard Business Review België. Als bevoorrecht observator werpt
hij regelmatig een kritische blik op de actualiteit in onze gezondheidssector.
Zijn blogs weerspiegelen zijn persoonlijke mening en vallen onder zijn
verantwoordelijkheid.
*
*
*
Hallo, U bent er toch nog?
Ja, ik weet het: het was een lang verhaal waarin zelfs
de essentie ontbrak? Al kan het natuurlijk zijn, dat Mie Vogels er ook niet
graag aan wordt herinnerd.
Die Jos Gheysels was ooit –in opdracht? – de bedenker
van de term ‘cordon sanitaire’. Hij, samen met zijn opdrachtgevers en de
zijnen, zagen als nieuwe Stalins, het Vlaams Blok/Belang voor altijd verbannen
naar hun eigen persoonlijke Goelags. Enfin, zo ongeveer wat Erdogan nu doet in
Turkije met alles en iedereen die niet zijn eigen visie deelt. Alleen mankeerde
die van Agalev de macht om de doodstraf toe te passen.
Ze hielden deze verbanning jaren vol, uit eigenbelang gevolgd
door alle ‘Staatsdragende Partijen’. Maar zie: het Lelijke Eendje groeide
ondertussen uit tot een prachtige witte zwaan.
Het is wel geen uiterste best goed voorbeeld, maar wat
zouden de Brugse Reien betekenen, zonder al die Langhalzen? Allez, ik bedoel dat zwanen op de Reien
oorspronkelijk bedoeld waren als straf, ten eeuwigen dage opgelegd door een of
andere Franse koning. Wat voor de Bruggelingen, net als voor de Vlaams Belang
partijleden, een zeker niet zo bedoelde beloning is. Want de ‘Beloken Tijd’
volgt volgens de Wet van Meden en Perzen, de Verheerlijking als Redders des
Vaderlands.
*
*
*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten