IK NEEM VACANTIE IN MIJN STRAAT

IK NEEM VACANTIE IN MIJN STRAAT….
Of was dat in de Rue des Bouchers/Beenhouwerstraat in le Très Grand Bruxèlle?
’t Doet er niet toe. Wat 30 jaar geleden nog grappig en een tikkeltje weemoedig overkwam voor Johan Verminnen, om niet te moeten op vakantie naar verre vreemde streken trekken, maar dat die streken bij plukjes in zij n eigen straat te horen, te rieken en te zien waren: wie had ooit kunnen denken dat die charmes ons ooit zouden wurgen?
Zou het racistisch zijn, volgend leuk verhaal door te geven? Ik vond het bij
http://boilingpoints.wordpress.com/
en ik weet zeker dat bepaalde mensen, voor zo lang dat ze nog iets te zeggen hebben, er niet blij zullen mee zijn. Want precies vandaag viel mij oog op een andere tekst, die iedere blogger voor zijn eigen zielzaligheid 3 x daags zou moeten herlezen…en zich gedragen naar de wensen van Big Brother.
http://www.cleppe.be/


Voortaan kan u worden uitgeleverd aan landen waar u nooit bent geweest
Naar aanleiding van een blogpost van Maarten Malaise, beheerder van politics.be, rijst de volgende problematiek. Politics.be heeft vaak problemen met racistische blogposts en wordt op de voet gevolgd door het CGKR.

Onlangs werden ze gecontacteerd door de Nederlandse officier van justitie. Maarten Malaise, de beheerder, vraagt zich af of deze wel kan ingrijpen in Belgie. Dit is zeker mogelijk. Theoretisch althans. In de praktijk worden regels soms pragmatisch toegepast. Gelukkig maar. Een Nederlander die een racistisch commentaar leest op politics.be, kan slachtoffer zijn van de racistische taal op de Belgische website.

Met andere woorden stelt de Belgische website dus handelingen die illlegaal zijn onder de Nederlandse racismewetgeving. De Nederlandse overheid kan de auteur - en wellicht ook de beheerder van de website indien die weigert om het bericht te verwijderen - vervolgen, veroordelen en daarna een Europees aanhoudingsbevel uitvaardigen.

Belgie moet haar landgenoot dan uitleveren aan Nederland. Hetzelfde geldt als het niet Nederland maar Bulgarije zou zijn in dit geval. Bulgarije heeft trouwens een zeer verregaande discriminatiewetgeving. Tot nu toe moet Belgie niet uitleveren als het vonnis is geveld in afwezigheid van de veroordeelden (in absentia). Met andere woorden: de betrokkenen kunnen de Nederlandse (of meer waarschijnlijk: de Bulgaarse) justitie ontlopen door niet op te dagen. Althans: dit geeft de Belgische staat meer argumenten om een uitleveringsverzoek niet te respecteren.

Dit zal veranderen: voortaan zullen ook buitenlandse verstekvonnissen moeten worden erkend. Gevolg: men kan worden veroordeeld en uitgeleverd aan een EU lidstaat zonder dat men er ooit is geweest.

Bijvoorbeeld na een bezoek aan een Bulgaarse website, gevolgd door een veroordeling in Bulgarije bij verstek, omdat men er niet naar toe durft, of omdat men eenvoudigweg niet is geinformeerd (vaak voorkomend euvel, ook bij berechting van buitenlanders in West-Europese landen). Hierover maakte ik een paper voor Open Europe: http://openeurope.org.uk/research/tia.pdf . Het geeft enkele praktijkvoorbeelden van wat nu reeds mogelijk is en wat de toekomst zal brengen.

Ronduit halucinant. Het Europees Parlement keurde dit reeds goed, nu is er nog een finale goedkeuring van de lidstaten nodig. Het leidt geen twijfel dat de Belgische Minister van Justitie Jo Vandeurzen dit zal goedkeuren. Als hij zich al terdege bewust is van de mogelijke gevolgen. Kernprobleem: erkenning van vonnissen uit zeer bedenkelijke landen op vlak van justitie: Roemenie, Bulgarije, Griekenland.

Mensenrechtengroepen en de Duitse balie van advocaten hebben hier tevergeefs tegen geprotesteerd. De Europese machine is echter niet onder de indruk en rolt voort.

Eens Turkije is toegetreden tot de EU, doet men er dus ook best aan om artikel 301 van de Turkse strafwet niet uit het oog te verliezen.

Maar allez, alle gekheid op een stokje. Over nu naar serieuze zaken. Per fiets naar de Toerkse bakker. Deze keer moogt U (goede) punten geven. Niet aan mij vanzelfsprekend, maar aan de auteur. Als bewijs van onze grenzenloze (!) sympathie en onze samenhorigheid. Seppe Weiss ten spijt. GBen benieuwd wat in Art 301 van de Turkse Strafwet staat. Waarschijnlijk niet veel goeds, als een journalist daar al kan opgesloten worden (3 maand) omdat hij slecht had geschreven over het Staatshoofd. Namelijk dat deze ere de laatste tijd maar bleekjes bij liep.
Landgenoten… Onlangs vroeg mijn din (soort muze? Nota Digitalia) of ik even langs de Turkse bakker wilde gaan. Ik vroeg nog of zij hekel aan mij had. Ik moest tenslotte door een Vogel-haarwijk (Vogelaar. Idem) fietsen. Met gevaar voor eigen leven ben ik op de fiets gestapt, op zoek naar de goedlachse man met snor. Het blijft toch een merkwaardige ervaring; al fietsend door mijn eigen woonplaats, krijg ik allerhande “jij hoort hier niet”-blikken toegeworpen. Een witmensch die door onze multiculturele wijk fietst. Dat kan niet, dat mag niet, jij hoort hier niet. Gelukkig kon ik nog net op tijd de Turkse bakkerij invluchten en meteen viel mij wat op. De winkel stond vol met klanten. Allen Nederlanders. Er was geen turk te zien. Behalve dan de twee vreemd grijnzende heren achter de toonbank.
Oh, wacht eens eventjes! De rampedamp. Rampedampmenschen slapen overdag en vreten zich vol als de zon onder gaat. Vandaar dat de winkel alleen met Nederlanders gevuld was. De turkse bakkers hadden wellicht vrijstelling aangevraagd.
Eindelijk was ik aan de beurt. “Zeg mar, mener…” “Oh, doet u mij maar 10 witte en 10 bruine puntjes”, riep ik verschrikt. Twee zwaar behaarde handen gristen mijn broodjes uit de vitrine. “Hoe kan ik deze broodjes het beste bewaren?”, vroeg ik voorzichtig. “Gewoon jij knoop op zak doen, anders broodjes uitdroog”, brulde de goedlachse man met snor. Pas veel later kwam ik er achter dat ik met de moeder van de eigenaar te maken had.
De bakkerij zag er overigens keurig netjes uit. Achter in de winkel stond een turk een homp vlees te verkrachten met een soort scheerapparaat. “Ies voor kebab!”, schreeuwde hij mij bereidwillig toe.
Op de vloer lagen verschillende etensresten, die ik zo gauw niet thuis kon brengen. In een flits zag ik nog net een muis wegschieten. Het arme beest had een flink stuk turkse worst weten te bemachtigen en had daar een hele kluif aan.
Goh, wat een leerzame ervaring. Zo kan het ook. Weg met die steriele Nederlandsche bakkerijen. In een turkse bakkerij is het leuk en je kan van alles kopen. Brood, pizza’s, muizenvallen, joeghurt, kebab en wat dies meer zij.
Achter het smoezelige, rode gordijn werden wat weerloze kind’ren besneden. Ook weer een gevalletje “nu we er toch zijn.” U leest het goed, een multifunctionele winkel. Je kan er nog net niet naar de kapper, maar ook dat is zeer binnenkort mogelijk. Terwijl de eigenaar uw turkse pizza oprolt - of misschien toch weer zijn moeder - komt u met een keurige tondeuse-treiter uit de kappersstoel.
“Vier oero”, riep de man bits en ik rekende mijn broodjes af. Totaal gedesillusioneerd verliet ik de winkel. Het werd mij toch wel wat te heet onder de voeten. Op naar de veilige thuishaven, maar helaas. Mijn fiets bleek gestolen.
Volgende keer gewoon weer naar de Jumbo.
Geplaatst in Slap gelul