06 01 1334 MORGEN PARIJS ROUBAIX NEW DEAL

*** Zaterdag 6 april Zon 7u07-20u23 H Celestinus . 06 01 1334 MORGEN PARIJS ROUBAIX NEW DEAL °°° °°° Mijn bescheiden blogje N° 1331 van 4 April over de gepantserde wielrennerij heeft in dit koude maar droge voorjaar heel wat stof doen opwaaien in het Vaderland, waarbij het enorm verschil tussen mijn “nieuw vaderland’ en mijn geliefde Vlaanderen nog maar eens goed uit de verf komt. In Italië heeft men bij mensengeheugenis nog nooit zo geen nat voorjaar gekend. De erosie door de vele en overvloedige regens maken de heuvels rondom gewoon nog wat afgeplatter. Maar daar men hier niet over geniën als Fran k DeBoosere beschikt om daarover te liggen leuteren, zwijgt men er over. En dat gaat ook. De mens wikt, maar God beschikt, zo simpel is dat. Net als de Heer K.D. (Karel De Gucht) voel k mij door al die reacties in mijn wel door ouderdom zeer gevulde mannelijke bibs geknepen. De Heer Kadee voornoemd weet zich in zijn niet-figuurlijke maar echte beurs geknepen door wat de media durven schrijven over de BBI en zijn aandeel in de off shore leaks. Ik ook, ik ben off shiore gegaan, maar ik leak niets, gewoon omdat er niets te leaken valt. Mijn landverhuis naar het land van Berlusconi heeft men in de familie altijd vergeleken met uit een vliegtuig springen zonder valscherm. Ik ben inderdaad naar hier gekomen uitsluitend voor het licht en vooral voor de warmte van de zon. Alles gratis en voor niets! Het bespaart me een fortuin aan medicamenten tegen de rheuma…. °°° En net nu ik mijn kans had gegrepen om rijk te worden met de re-styling van ons roemvolle rijke wielerleven, daarbij vooral de troubadour Karel Van Wijnendaele indachtig, voel ik die kille handgreep op mijn van spanning trillend achterwerk. Dat is al lang geen ‘Saganneke’ ondergaan meer, dat is iemand dwingen tot de bedelstaf. De hardste tegenwind recht in mijn gezicht, kwam, hoe kan het anders, van de kant der kleur-syndicaten, die ik vanzelfsprekend, helemaal LINX had laten leggen, waar ze trouwens thuishoren. De Moefti’s van de Ampersanders waren het ergst. Hun woordvoerder verklaarde niet te spreken te zijn over deze machtsgreep, waarna hij urenlang voor de TV zijn ding mocht doen, zonder telkens te worden onderbroken door de aanwezige Nationaal Socialisten. Eerst kwam het technisch aspect aan bod, maar dat kon al van direct en mèt de glimlach opgelost worden. De materiaal-meesters van elke ploeg waren direct content, toen ze hoorden dat de wielen van de koersfietsen en vooral die o zo gevoelige ‘tuben’ met geperste lucht daarin, zouden vervangen worden door rupskettingen die overal door gingen. Ik liet natuurlijk niet blijken dat ik hen door had : een gebroken rupsketting vervangen doet de scène veel langer in beeld komen, en om de poen is het te doen. Dat ik uit onvoorzichtig winstbejag had gehandeld, en zo de socio-economische belangen van de deelnemers over het hoofd had gezien, was moeilijker te weerleggen. Maar net zoals in de Rekerink, kon er een consensus worden bereikt doordat ik niet wachtte op de gewoonlijk daarop volgende stopwoorden maar deze zelf in het midden smeet. Vlam! Daar lagen ze! Integratie, beklemtoning van de diversiteit, verrijking van onze culturen-potpourrie : het lag er allemaal voor het grijpen. Met een pennetrek opgelost : de geriefelijke nummerborden op borst en rug van elke renner, zouden voorzien worden van reflecterende aan-en uitflitsende letters met het land van herkomst van de renner, net zoals op de auto-rijplaten. Een idee dat onmiddellijk ingang bleek te hebben gevonden bij de voetbal-liefhebbers, zodat zij de weinige landgenoten op het veld tenminste nog zouden kunnen thuiswijzen. Ik zag bepaalde reporters van bepaalde kwaliteits-kranten naar hun hart grijpen, zodat ze, net voor ze in zwijm gingen, nog vlug met hun I-Padt naar hun redacties doorseinden : Nobelprijs voor de Vrede aanvragen. Dringend. Een fluitje van nog minder dan een kwart, was de bloemenmeisjes op mijn kant te krijgen. Nu hun welvingen (onder en boven) in de New Deal minder voor het grijpen lagen, was hun Voorzitster ingenomen met mijn voorstel : de financiële maar geheim te houden afspraak bleef zoals overeengekomen, maar zij mochten de opdracht delegueren naar hun grootmoe, op voorwaarde dat die spaarzaam met welvingen bedeeld zou zijn, zodat de aandacht niet werd afgeleid. Zelfs als het bloemen-grootje in een rolstoel moest worden aan- en afgevoerd, mocht dat de pret niet bederven. Erger was het overeen te komen met de organisatoren over het toegangs-ticket. Het parcours afzetten met kijkdichte geluidsschermen zoals langs de autosnelwegen, vonden zij maar niets. Vonden zij veel te benauwd en te verstikkend. Zij wilden zoals voorheen kleurrijke slangen zien slingeren langs de veiden en weiden als wiegende zeeën, doorheen een zee van Geel-Zwarte vlaggen. °°° Het zal U waarschijnlijk niet verwonderen, maar weer werd er een gevoelig liggend compromis bereikt. De klassiekers zouden een bevoorrecht parcours krijgen op een van de vele auto-snelwegen die ons land rijk is. En de échte Flandrien zou op een gewone primitieve koersfiets met handbediende remmen en idem dito handbediende derailleur, het voorrecht krijgen om als vrije vogels rond de kerktorens te fietsen, aangemoedigd door allemaal Jannen-met-de-Pet en hun Liza’s, omdat ze aan de eindmeet ’n glas botermelk en ’n lieve smakkerd zouden krijgen van de plaatselijke op alle plaatsen mild gezegde door Moeder Natuur bloemenkoningin,. °°° Morgen wordt er dus weer gereden tussen de kerktorens van Parijs en die van Roubaux op de ouderwetse manier, ttz met het afbeulen – um sonst – van al die ambitieuze jonge mannen over dokkerende kasseien uit de tijd van Julius Cesar. Mijn voorstel om de wielrennerij een ietwat beschaafder imago te geven zal er wel nooit komen. Waarom dan de overlevers op de velodroom in Roubaix niet meteen laten aankomen in een afgesloten leeuwenkooi? Vermits het toch maar gaat om spektakel, d.i. getakeld spek….. °°° http://www.vlaamsbelang.org/ http://www.pallieterke.info