.
500429 - NEEN VOETBALGODEN STERVEN NIET
VRIJDAG 27 NOVEMBER 2020
INHOUD
UNIVERSELE KENNIS, ZELFS VAN DE MEEST PRIMITIEVE SPEELTJES BELEMTOONT VOORAL DE EIGEN NIETIGHEID.
*
MARADONA, OF HET VERDRIET
VAN DE DRIBBELKONING
Voor de straatvoetballertjes in de achterbuurten van Buenos Aires en elders zou de carrière van hun ‘God’ veeleer een waarschuwing dan een voorbeeld moeten zijn.
Ex Memoriam
Terwijl de heiligverklaringen van de zonet aan een overdosis cocaïne gestorven supervoetballer Diego Maradona in heel de wereldpers hoge toppen scheren, en de dribbel op minuut 55 in de match tegen Engeland anno 1986 nog eens vertraagd door een panel voetbal-pastoors op TV wordt becommentarieerd, past misschien een kleine kritische kanttekening bij het heengaan van deze dribbelkoning.
Het deed deugd om J.M. Pfaff nog eens te zien. Voor de rest, alle extatische in memoriams ten spijt: de kunstenaar-voetballer-god is een creatie én slachtoffer van het super-gemediatiseerde circus dat sport heet. FIFA-sport, welteverstaan, het TV-spektakel dat vandaag ondanks corona in lege stadions blijft doorspoken omdat er nu eenmaal veel geld mee gemoeid is.
Een vlucht naar Nergens
Weinigen hebben het gezegde ‘niet leven maar geleefd worden’ beter toegepast dan de Argentijnse wonder-voetballer. Hij kon de roem niet aan, niet alleen omwille van zijn slap karakter en de permanente overbelichting, maar ook door de intrinsieke leegte van het kortgeschoren gazon waarop hij als een aap (poco alert) zijn kunstjes mocht vertonen.
Natuurlijk heeft het volk helden nodig, maar iemand die kapot gaat aan drank, drugs, one-night-stands én aan zijn eigen vergoddelijking, is veeleer een zielige antiheld, een onnozele martelaar zonder zaak. Hier mankeert een stoïcijnse insteek, maar dat woord zelf klinkt belachelijk in een universum waar alles gehypet wordt nog voor het enige vorm van materialiteit heeft aangenomen. Stoïcijns in de betekenis van: de deugd van de zelfbeheersing cultiveren, luchtbellen doorprikken, leren de touwtjes van je leven in handen houden, de afgrond van het zelfmedelijden ontwijken. Zeg maar: een minimum van gezond verstand hanteren.
Passen Übermenschen — voor zover we Maradona die eretitel zouden gunnen — in deze no-nonsense filosofie? Ach, het is een romantisch misverstand dat excelleren synoniem zou zijn van grilligheid en chaos. Mijn grote voorbeelden in de muziek, Beethoven en Wagner, échte genieën dus, hadden wel hun bizarre trekjes, maar tegelijk legden ze zich een grote mate van zelfdiscipline op, in leven én werk, waardoor ze niet ten onder gingen aan roem en glamour.
Het is met de popmuziek dat er een vreemde cocktail ontstaat van massa-idolatrie, artistieke hyperindustrie, roeshedonisme en groot gewin. Een vlucht naar Nergens die tijdelijk enorm succesvol is, tot de vlam uitdooft en het finale shot wenkt. De nefaste werking op de jongeren-cultuur moet men niet onderschatten — en sorry als ik nu helemaal overkom als een knorrende opa —; de vedette heeft als influencer niets te bieden, behalve een handtekening.
De hand van God
Voor de straatvoetballertjes in de achterbuurten van Buenos Aires en elders zou de carrière van hun ‘God’ veeleer een waarschuwing dan een voorbeeld moeten zijn. Het leven is namelijk geen loterij waar je zomaar door een coach wordt opgevist om als dribbelkoning schatrijk te worden. Dat zijn dingen die gebeuren, voor mijn part moeten kunnen, maar het bevestigt alleen de hopeloosheid bij de 999.999 losers die dan best in de cocaïnemaffia hun plekje kunnen vinden, de lange ketting die eindigt bij VIP-consumenten als, jawel, Diego Maradona.
De bijkomende grap dat Diego vier minuten vóór die wondergoal een niet afgekeurd doelpunt met de hand had gemaakt, en daar meteen ‘de hand van God’ in zag, bewijst dat voetbal en religie tot hetzelfde spectrum van de massahysterie behoren. Bovendien, als alle geritsel en gefoefel wordt gelijkgesteld met de hand van de Almacht, dan begrijp ik dat het hoogtepunt van Maradona’s carrière zich in maffiahoofdstad Napels situeerde.
Acta Sanctorum Johan Sanctorum
*
CORONA & CENSUUR
VRIJE COMMENTAAR
W t hebben we hierboven geleerd dat we nog niet wisten?
Zou het waar zijn dat lauwerkransen zo maar op straat te vinden liggen? En waarom op straat, en zelden of nooit binnenshuis?
Julius Césare vergaarde az met het zwaard, Albert Einstein met de hersenen, Maradonna met de tenen, Pater Damiaan op Molokaï met z”n leven. En toch: wie zou er met hen willen ruilen, moest het kunnen?
Tevreden zijn met z”n lot, in het besef dar inderdaad alles anders had gekund…
Volgende keer beer?
Digitalia
Gebeteb il te weten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten