.
.
GEEN VOKA NOCH VBO MAAR EEN KLARE KOP
VLAANDEREN KLEURT GEEL…
Eens was er een Zwarte Zondag
nu laatst was het een Gele Zondag.
De volgende keer wordt het een
Zwart - Gele Zondag!
En dan mag de Beiaard spelen….
Zopas een lesje in Aardrijkskunde gekregen van een oude vriend, die, net als ik, met de voeten gestemd heeft, en uitgeweken is naar “La Douce France” – met dat verschil, dat ondergetekende er ieder keer de voorkeur aan geeft, om bij iedere verkiezing, de weg terug te gaan tot in de kieshokjes. Zelfs al kost me dat telkens een klein fortuin. Ik blijf gaan, in de vaste overtuiging dat het eens zal lukken. In afwachting van die Zwart-Gele zondag, zie ik van jaar tot jaar de kleurpartijen verdampen (mooi woord! Dan U Bartje) en kijk met belangstelling toe hoe ze uit elkaar vallen. Met de bedenking : als iedere Vlaams Blokker nu eens vierkant naar buiten komt, zich kenbaar maakt : zal dat dan geen effect sorteren? In de Bijbel staat: wie niet voor mij is, is tegen mij – en klaarder uitspraak terzake zou ik niet kunnen bedenken.
Ik zal hem maar José noemen, omdat mijn verhaal dan een beetje persoonlijker wordt. Wie weet ordt het zelfs gelezen in
José antwoordde op mijn E-mail, in verband met de natuurrampen in de Var (Frankrijk), dat hij daar minstens in de Languedoc 350 Km vandaan woonde. Dat was goed gezien van den arbiter, want een tijdje terug had ik hem nog documentatie toegestuurd over de Hugenoten en ander schoon volk dat daar in Monségur (de Katharen) en omgeving had liggen afzien van de Franse o zo christelijke godsdienst-fanaten. Waar ooit het begin van de Vrijmetselarij was gelegen bij de beweerde nakomelingen van Pepij de Korte, enz….Bloedstollende verhalen over gevonden schatten der Merovingers, het goud van de Tempeliers en de SS-Pantzertuppe die in de zomer van 1944 er op af waren gestuurd in een goldrush in opdracht van Heinrich Himmler…
Wie ook in de omgeving van Limoges in Frankrijk reist, is verplicht even langs te lopen in Oradour-sur-Glane, waar het in 1944 uitgemoorde dorpje, er nog altijd als dood is blijven liggen. Wie daar ooit is geweest, is voor de rest van zijn leven genezen van de broederlijkheid van het socialisme. In ieder geval van het Duitse socialisme, dat als “nationaal’ op de punt van hun bajonetten over Europa werd uitgedeeld.
Maar goed, ik had het over José. Die had, na jaren lang hard labeur, zijn zaak overgelaten aan de volgende generatie. Hij kon er dus gemist worden – maar wat wilt U : vaders aan de wal zien toch ook wel hoe de zaken draaien. José is geen hooggeleerde universitair. Hij is geen man van veel woorden, maar een man van daden. Kijk hoe hij, als met arendsblik, oordeelt over de huidige politieke toestand in ons Land:
hopeluk geraakt dewever er uit, zodat de vreemdelingen kunnen stoppen, dat de ecolemie weer kan op volle toeren kan draaien. maar zoveel werkelozen en als ge iemand vraag, komt er niemand….
Een kortere en betere samenvatting van de toestand heb ik nog nergens gevonden. Maar het is nu niet precies daarvoor dat ik José hier uitvoerig citeer : het is vooral voor zijn laatste woorden van die ene lange volzin zonder punten of komma’s : hij spreekt nog altijd als werkgever van een middelgroot bedrijfje, zoals er honderden zijn in Vlaanderen : “en als ge iemand vraagt, dan komt er niemand”….
BDW zou, in die situatie, spreken van een sociaaleconomisch probleem…José zegt : doordat de werklozen in hun situatie het zodanig goed hebben, willen ze niet meer werken. In de probleemstelling legt hij het antwoord! Hij spreekt niet van communautair, van Vlaams of Waals : hij noemt paard en kar, juist door ze NIET te noemen….
In mijn beroepsleven had ik liefst met zo’n mensen te doen. Hun administratie was afgewerkt, en zij stonden klaar aan de machines, als hun eerste werknemer er aankwam. Zij aten hun schoofzak naast hen, gezeten op een lege kist. En ’s avonds hadden ze ruzie met hun vrouw, omdat zij weer eens bleef zitten met het eten, want man-lief moest nog een levering klaar zetten voor morgenvroeg, zodat de chauffeur geen tijd zou verliezen….Hetzelfde scenario heb ik gezien in het Familiebedrijf van de Gebrs Denijs (Zulteà, waar later een er van, André, gouverneur is geworden van Oost Vlaanderen.
Maar als in het gezin van die werknemer een kindje kwam, dan was José bij de eersten in het Moederhuis…Met bloemen voor de moeder, en een fles Filliers voor de vader….
En neen, er zijn toen met de syndicaten nooit geen problemen geweest. Nu wel. Maar daar zijn nu andere meesters, andere wetten, en andere divers gekleurde vijvers waaruit werkvolk moet opgevist worden. En op de werkvloer is het al lang geen Kortrijks dialect meer….Er is zelfs een kleine ruimte gekomen, waar voor wie wil, kan gaan bidden. Om te roken gaat men buiten….maar de uren lopen door….
Met de groeten (tot slot) van een andere vriend, die verdorie nog gekleed loopt in Vaderlansche klederdrachtrok! Die ABL-mensen, toch! Eenmaal ze van hun speelgoedjes af zijn, tanks, kanonnetjes en geweertjes, kunnen ze uit heimwee daar geen afscheid van nemen….Al moet wakker worden in de cockpit van een F16 wel tot de verbeelding spreken….Die para-cantine, dààr in de Stille Kempen, wil ik nog wel eens terugkomen! Onbekenden worden vrienden voor het leven na slechts een paar pinten!
STOP EENS ‘N BLOKKER BLOGGER IN UW TANK !!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten