Hoe ik België terugvond
Leen Vervaeke − 31/12/11, 10u59
De Belgische Leen Vervaeke wilde aan haar Belgische hokje ontsnappen. Maar in België blijkt tegenwoordig alles in een Vlaams of Waals hokje te zitten. Vervaeke is sinds oktober 2011 de Brusselse correspondente voor de Nederlandse krant de Volkskrant. Daarvoor werkte ze zeven jaar in Amsterdam. Deze bijdrage schreef ze speciaal voor De Morgen.
Waarschijnlijk ben ik de enige Belg die dit jaar vreesde dat het regeerakkoord in ons land er te snel zou komen. In oktober 2011 zou ik aan de slag gaan als Belgiëcorrespondent voor de Nederlandse krant de Volkskrant. Na een verblijf van zeven jaar in Nederland zou ik terugkeren naar mijn vaderland, dat zich met zijn onnavolgbare politiek had ontpopt tot journalistieke droomlocatie.
Maar half september, een paar weken voor ik Amsterdam voor Brussel zou ruilen, was daar plots een 'historisch akkoord'. De onverzoenbare onderhandelaars hadden zich verzoend, het onsplitsbare Brussel-Halle-Vilvoorde werd gesplitst, en een definitieve regeringsvorming, zo meende ik, was nu slechts een kwestie van weken.
Het zou toch niet waar zijn? Waren de Belgische politici al meer dan een jaar aan het bakkeleien, met koninklijke interventies, emotionele oproepen, ludieke volksprotesten en andere journalistieke lekkernijen bij de vleet, zouden ze het nu net voor mijn komst allemaal oplossen. Zand erover, vergeten en vergeven, we beginnen met een schone lei.
Mijn vrees bleek ongegrond; ik had de halsstarrigheid en traagheid van de Belgische politici onderschat. Terwijl de eurocrisis om zich heen greep en de kredietbeoordelaars hun dreigementen opvoerden, hadden de onderhandelaars toch nog een kleine drie maanden nodig voor de begroting. Tegen de eedaflegging van Di Rupo en zijn ploeg was ik al lang en breed in België geïnstalleerd.
Ik merkte bovendien: zelfs als ik pas de dag ná de eedaflegging in België was aangekomen, dan nog was ik nog ruim op tijd geweest om verslag te doen van de Belgische crisis. Met de eedaflegging kwam er helemaal geen einde aan het onbehagen. Het was geen 'zand erover, vergeten en vergeven'. België was veranderd, getekend door de politieke crisis.
Het land waarnaar ik in oktober terugkeerde, is niet hetzelfde als datgene dat ik zeven jaar geleden verliet. Ook toen al was België een ingewikkeld amalgaam van gewesten en gemeenschappen, dat met haken en ogen aaneenhing. En ook toen al was er een kloof tussen Vlamingen en Walen, die elkaar nauwelijks of niet kenden. Maar op wat vaandelzwaaiende separatisten na lag niemand daarvan wakker.
Anno 2011 is het verschil tussen Vlamingen en Walen alomtegenwoordig. Bedrijfswagens, treinstakingen, flitspalen: zowat elk onderwerp wordt gecommunautariseerd. Zelfs na de recente moordpartij in Luik klonk het dat de Franstalige rechtbanken lakser zijn bij voorwaardelijke vrijlatingen. Die bewering bleek bij nader inzien niet te kloppen, maar de toon was weer gezet.
Die Vlaams-Waalse tegenstelling lijkt bovendien steeds meer een hindernis voor het Belgische voortbestaan. Niet alleen onder separatisten, maar ook in doodgewone Vlaamse verkavelingen is het tegenwoordig bon ton om over het einde van België te speculeren. De vroegere onvermijdelijkheid van de Belgische knoop - te ingewikkeld om uit elkaar te halen - is verdwenen.
Bourgondisch
Voor wie die evolutie heeft gemist, is de nieuwe retoriek best wennen. Het is ook moeilijk te begrijpen, want in die zeven jaar zijn Vlamingen en Walen helemaal niet meer van elkaar gaan verschillen. Om de Belgische evolutie te snappen, grijp ik terug naar mijn eigen ervaringen. Ook Nederland is veranderd in de zeven jaar dat ik er vertoefde: van uiterste tolerantie tegenover allochtonen naar een botte confrontatieretoriek. Niet omdat allochtonen er zoveel onaangepaster zijn geworden, maar omdat bepaalde politieke partijen nu volop inzetten op dat onderwerp. Zowel in Nederland als in België luidt de redenering van die partijen dat de problemen - de Vlaams-Waalse tegenstellingen of het gebrek aan integratie van allochtonen - een paar jaar geleden ook al ernstig waren, maar dat ze toen werden toegedekt. Dankzij de taboedoorbrekende partijen hebben de kiezers nu hun ogen geopend.
Het is niet aan mij om te oordelen of die partijen gelijk hebben. Waar ik het moeilijk mee heb, is hun hokjesdenken. Als Belg in Nederland ben ik regelmatig in een hokje geplaatst. Ondanks de vooroordelen (bourgondisch, zachtaardig en perfect tweetalig gezien) vond ik het frustrerend om als vertegenwoordiger van een volksaard beschouwd te worden, in plaats van als individu met persoonlijke karaktertrekken. Ik keek ernaar uit om aan mijn Belgische hokje te ontsnappen. Blijkt in België anno 2011 alles in een Vlaams of Waals hokje te worden gestopt.
-------------------
Diagonaal herlezen
Altijd de moeite waard om achter de schermen te kunnen kijken. Je ruikt er zo de ontbindingsgeur! En weeral is het de schuld van de boodschapper (Vlaams Belang, Geert Wilders) dat de zaken vereerd gelopen zijn. Zoiets getuigt van een o zo gekende techniek : naast de kwestie redeneren, dan bestaat de kwestie niet. Anders gezegd : volgens de Linxe dogmatiek is het de schuld van onze regenschermen dat het regent! Och : ze kennen het verschil niet, tussen oorzaak en gevolg. En zij die het kennen, dat verschil, zwijgen er over. Om den brode, maar vooral om het rijke beleg.
Komt daarbij dat de ziende blinden ook meteen de hardste dovemanspraat verkopen. Slechts één voorbeeld : Justitie. Even goed langs beide zijden van de taalgrens, zegt Leentje. Het kleinste kind weet, dat de Roden de herauten zijn van de 2de Kans, de 3de, de 4de, de 5d, enz tot de elfendertigste kans. Zij zien daarin een mogelijkheid in hun handen van de herverdeling der rijkdom : wie steelt, wie moordt, wie brandt, heeft alleen bij anderen zichzelf bediend van wat de maatschappij hem of haar ontzegd heeft…. Een speciaal gevoel voor ‘rechtvaardigheid’ die blijkbaar bij elke student in de Rechten wordt ingelepeld. Criminelen worden daar zeer weinig of helemaal niet gestraft, of hoogstens met fluwelen handschoenen aan. Justitie geraakt niet gesplitst, omdat Franstalige magistraten zich blijven verzetten. Bang dat de wan-verhoudingen FR/VL zouden bloot gelegd worden?….Dat de Advocatuur al lang gespitst is, dat weten regime-hoernalisten wel, maar ze zwijgen daar over! Of liever : ze spreken daarover in de struisvogeltaal…..
Neen, dit Europa heeft de eindtermen die ze zichzelf hadden opgelegd, niet gehaald en moet dus liefst zo rap mogelijk van het toneel verdwijnen. Als de verantwoordelijken, voorzien van hun tandenborstel, zich binnenkort vrijwillig willen meden? Zij zullen de kop van het peloton vormen, want de exodus moet eerstdaags van start kunnen gaan. En dat moet even geruisloos kunnen, als de volksverhuizing naar ons land is op gezet. Hun teergeliefde volgelingen die het onderscheid niet kennen tussen “mijn” en “dijn”, van binnen of van buiten de gevangenismuren, zullen achterop gestuurd worden. Ergens moeten er nog wel van die leuke platte wagonnetjes me schuifdeuren en zonder ramen bestaan waarop geschreven ‘7 paarden - 45 mensen’…. We hoeven heemaal niks terug te krijgen, zelfs de locomotieven niet….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten