..
Donderdag 18
juli
Zon 5u50-21u47
H Frederik van Utrecht
.
1491 - HAND IN HAND MET DE BEULEN
VAN DOLF-MET- DE-SNOR WAS DAT COLLABORATIE ?
.
Leon Degrelle, Obersturmbannführer
van het Waals SS-Legioen :
Die wist het antwoord!
Want hij was de zoon die Hitler had gewild!
.
Toevallig een stukje tegen het lijf gelopen over de collaboratie bij
onze Zuiderburen. Impossible mais vrai! En laat dat nu juist de grote
vaderlanders zijn, die zo gaarne als voorbeeld genomen worden door Belgen van
beneden de armoegres, om ons, Vlamingen, aan die zwarte bladzijden uit het
verleden te herinneren. De VNV-ers die zich ‘misdroegen’, hadden tenminste het
excuus dat ze dat niet deden om plat materialistische redenen, maar als reactie
omdat ze altijd als 2de rangs burgers behandeld werden.
Ik laat U eerst de video zien, en nodig U daarna uit om heel aandachtig het
artikel te lezen. ’n Goede raad : ‘Fasten seat belts’, want het zou best kunnen
dat U, net als ik, van Uw stoel valt!
Ter
zake :
Hebt u zich ook al afgevraagd waarom sommige
briljante mensen de nazi’s steunden?
*
In het Canadese
televisieprogramma ‘Tout le monde en parle’ was een tijd geleden de Franse
auteur Alexandre Jardin te gast. Die schreef in 2011 het boek ‘Des gens très
bien’, waarin hij de betrokkenheid van zijn familie bij de monsterdaden van het
Vichy-regime tegenover de Joden beschrijft.
17
juni 1942
Jardin is de
kleinzoon van Jean Jardin, die directeur van het kabinet Laval was in voornoemd
regime. Jardin stelde zich vragen bij de rol van zijn grootvader in 1942. In de
razzia bij het Vélodrome d’Hiver (bekend als la rafle du ‘Vel d’Hiv’) werden
toen massa’s joden gearresteerd. 7.000 Franse politiemannen en gendarmes - geen
Duitsers - zouden op 17 juli van dat jaar zo’n 13.000 joden hebben
gearresteerd, waaronder 4.000 kinderen. Minder dan 100 onder hen en geen enkel
kind overleefden de deportatie.
Het boek was zeer controversieel
en deed de gemoederen vaak hoog oplopen omdat het een bladzijde in de Franse
geschiedenis openbaar maakt die tot nu amper besproken is. Jardin werd door
geen enkel Frans televisieprogramma uitgenodigd om er over zijn boek te praten.
Onderstaand fragment
van het interview is het bekijken meer dan waard omdat het een goed beeld geeft
van de krampachtige manier waarop Frankrijk met zijn oorlogsverleden blijft
omgaan.
‘Ik zie dat we in
Frankrijk gewend zijn grote rechtszaken te organiseren om monsters en
kwaadaardigen te berechten, maar dat we 70 jaar na het einde van de oorlog nog
altijd niet klaar zijn om over onze grootouders te praten,’ aldus Alexandre
Jardin.
‘Mijn grootvader was
een held in de familie. Het voorwoord in het boek dat mijn vader over hem had
geschreven ('La bête à bon Dieu', 1980) was van de hand van niemand minder dan
president François Mitterrand. Toen ik begon onderzoek te doen naar 'al die
andere prachtige familieleden' ontdekte ik dat hun verleden een ware
nachtmerrie was.’
‘Om deel te nemen aan
de vreselijkste zaken hoef je geen monster zijn. Er zijn niet zo veel gekken en
perverten. Er zijn niet veel mensen in staat om een kind vast te grijpen en het
in een oven te gooien. Dus om een
staatsantisemitsime te organiseren ben je ook verplicht het sjieke volk achter
je ideeën te krijgen. En om dat te doen moet je hun moraal bewerken.
Staatsmisdaden vinden altijd hun oorsprong in de moraal. Het is altijd
hetzelfde. Toen Bush heeft beslist dat er een As van het Kwade en een as van
het Goede was, waren bombardementen niet meer veraf. Eens men in de politiek
met grote dosissen moraal begint te jongleren, wordt het bijna altijd
gevaarlijk. Dat is voor mij de les van mijn grootvader.'
'De vrienden van mijn
ouders en mijn grootouders - mensen die doorgingen voor ‘des gens très bien’ -
bleken criminelen. Mensen die bedrijven stalen van de joden. Mensen die
appartementen stalen van joden. Het waren geen monsters, maar eens de goeden in een
maatschappij zich achter de slechten scharen... dat is het einde van een
samenleving.'
'Ik ben er van
overtuigd dat mijn grootvader dacht dat hij goed deed. Dat is wat zo schokkend
is. De soevereiniteit van Frankrijk stond boven alles. Deze mensen zouden alles
doen om die soevereiniteit - die hen heilig was - te beschermen. Als daarvoor
een gans volk moest worden uitgemoord, dan was dat maar zo. Pas op, antisemiet zijn in dat
tijdperk was de regel, niet de uitzondering. Het was een sociale norm. Wie het niet was, was
verdacht. Ook de Verenigde Staten hebben zich niet geroerd om Duitse
joden te verwelkomen.’
Alexandre Jardin vond
de sporen van betrokkenheid van zijn grootvader in de jodenvervolging in de
oorlogsarchieven van Berlijn, niet de Franse. In eigen land had Jean Jardin
alle sporen kunnen uitwissen, in Duitsland niet. Jardin zou tot 1947 in
ballingschap leven om daarna opnieuw een politieke rol in Frankrijk op te
nemen. Hij overleed in 1976.
In onderstaande video
het fragment waarin Jardin zijn boek bespreekt. Vanaf minuut 14.30 een Franse
anti-joodse propagandafilm die de tijdsgeest verduidelijkt
.
Ik
heb lang getwijfeld, de gele makeerstift tussen de vingers geklemd. Maar
naarmate het lugubere van het verhaal doordrong, zag ik er het spook van de
actualiteit achter opdoemen. De heersende klasse van ‘goeden’ achter de nieuwe As
van het Kwaad, de Islam, en niet alleen de Joodse, maar ook de andere minderheden,
dus ook de Vlaamse, zullen opgepakt en vernietigd worden. En dat, niet alleen
om hun bankrekeningen, hun ondernemingen, hun appartementen, en naar goede Moslim-gewoonten,
ook hun vrouwen te stelen, maar ook om de gezondste exemplaren als slaven of
seiks slavinnen te verkopen. De massa zal bijeengedreven worden om ergens voor
goed uit het zicht te verdwijnen.
Alles
is inderdaad al eens gebeurd, en de grootste misdadigers gingen, zoals U ziet,
achteraf vrij-uit. Meer zelfs, ook bij ons kwamen ze, door hun relaties, vrij
vlug weer terug op hun pootjes.
De maatschappij
moet, sedert de EU SSR, maakbaar zijn, en wie niet past in het plaatje, wordt
na eerst monddood te zijn gemaakt (door een ’cordon sanitaire’ om maar iets te
noemen) achteraf gewoon in het vuur gegooid of op de brandstapel gezet.
Dat
van die brandstapel was de specialiteit van die andere Philips, de zoon van Keizer
Karel V, bijgenaamd Philips II de Verschrikkelijke, die met alle middelen de
Vlamingen bleef vervolgen omdat ze samen met de Noordelijke Nederlanden, een
afzonderlijke republiek wilden vormen, los van Spanje. Het zijn 3 begrippen die
ook in onze dagen te denken geven. Via Fabiola is er de band met Spanje, via
Philips de Taaie zijn we weer behept met een kwaadaardig karakter als Vorst, en
zonder de Belgische dwangbuis waren wij Vlamingen al lang weer herenigd met de
Noordelijke Provinciën.
*
Er
komen dus langs de 4 windstreken onweerswolken over ons. De Islam, het hernieuwde
Franstalig imperialisme, de minderheden-vervolging, maar vooral de depotisme
van de nieuwe koning.
*
Een
3-trapsraket onder het Koningshuis zou 3 van de 4 onweerswolken kunnen naar de
achterkant van de maan schieten, met de 4de, de Islam, rekenen we
wel zelf af. Misschien dat er voor die raket zaken te doen zijn met Poetin. Als
we hem in ruik eens Bruxellabad moesten presenteren, het hart van de Europese
Gemeenschap.
.
Geschreven
door AABEE via Digitalia
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten