*

VLIEGT DE BLAUWVOET

 

STORM OP ZEE

*

De Nieuwe Tijden! Eerst heeft iedereen er alles over geleerd in onze scholen. Later werd die kennis aangevuld en ingekleurd met de gebeurtenissen van elke nieuwe dag. Zo draaiden de dagen even gelijkmatig door als de Aarde zelf, doorheen aldoor schokkender en bloediger echte feiten die, dank zij de verfilmde nieuwswereld, zich afspeelden onder onze eigen ogen..

 *

Ooit ‘hervat’ (begonnen?) met de Franse Revolutie (1789) die aan de gehele Christenheid door de strot werd geramd als een Verlichting, over Napoleon en Waterloo (1812) voorbij twee ‘Wereldoorlogen’ met in de slipstream daarvan het Marxisme inclusief al de uitlopers daarvan, Socialisme, Fascisme, Fanatisme en brutaal voorhistorisch geweld..

Met overal evenveel aanleidingen tot burgeroorlogen, mensonterende terreur en.. over de gehele wereld élitair grensoverschrijdend profitariaat. Als er dan al enkele decennia kwamen van relatieve rust en welvaart, gingen onze ‘Overheden’ dan over tot het overal binnenhalen van een totaal nieuwe (eigen) Bevolking. Grenzen worden afgeschaft. ‘Rassen’ bestonden net meer, en dus moesten de storende aparte ‘Nationaliteiten’ dan ook verdwijnen. De wereld werd/wordt, net als in Donker Afrika, één primitief groot dorp. Waar er dus ook maar plaats is (net als in de Hemel) voor één enkel Groot Opperhoofd.

Vandaar dat Trump, Poetin, China en andere Grootmachten, ons nu al als gevaarlijke vijanden worden voorgesteld.

Al die zaken worden ons dan, met als camouflage het voorwendsel van de zorg voor ‘het klimaat’, opgedrongen als de ultieme oplossing: de verwezenlijking van één e hetzelfde Gezag over de hele wereld.

*

Ein Volk, en Reich , ein Führer.

Maar dan in het Groot en wereldomvattend. Niet zoals onder Nonkel Dolf, de prutser. Met de ‘Onderwerping’ van zelfs onze huisdieren aan al dat ‘Nieuwe’ dat in feite opgewarmde hondenkost is. Maar in de taal van de Meesters der Pietrol, het Arabisch, een woord dat zich vertaalt als …. Islam.

Een oude ‘Nieuwe’ woestijn-religie van 1400 jaar geleden die vooral het voordeel heeft van te heersen dank zij het kromzwaard dat in de plaats is gekomen van de Swastika die tenminste nog antieke Europese wortels had…

*

Andere werelddelen doen beter en zullen dus – Goddank - meeprofiteren van de kruimels die van de Westerse tafels vallen…

*

LEGITIEME RECHTEN VAN DEZE EN GENE ONSCHULDIGE KINDEREN

*

https://doorbraak.be/rechten-onschuldige-kinderen/?utm_medium=push&utm_source=meldingen

foto: ©Reporters

*

Ook in Duitsland is er ‘discussie’: De Duitse Nadja Ramadan opgesloten bij de IS-vrouwen.

*

Aan de VUB willen er ‘militanten’ dat de kinderen van ouders die kozen voor terrorisme naar hier gebracht worden. Dat hoorden we eerder al, o.a. bij Heidi De Pauw, Jessika Soors en Rudy Vranckx.

Maar is die vraag niet veel complexer dan wat dieons voorspiegelen?

Staan de rechten van die kinderen niet op gespannen voet met de rechten van alle andere kinderen, met name hun recht op veiligheid?

*

Onschuldige kinderen?

*

Hoe onschuldig die kinderen ook, ze stammen uit families die fel radicaliseerden, zo fel dat ze naar IS of Al Qaida trokken. Hoe vermijden we dat die kinderen – eenmaal hier – op hun beurt terecht komen in de omgeving waarin hun ouders zo fel radicaliseerden?

Moeten die kinderen buiten hun families geplaatst worden?

Leidt dat dan niet tot relatieve straffeloosheid van die Belgische vrouwen?

De vervolging hier van ouders die terroristische groepen opzochten is quasi onmogelijk – mede omwille van de bewijslast op een zo grote afstand.

Die kinderen naar hier laten komen, komt er dan op neer dat de moeders vroeg of laat hereniging zullen kunnen eisen. Maar zij zullen dan wel in zekere mate aan de straf ontsnappen waaraan hun Syrische en Iraakse strijdgenoten niet kunnen ontsnappen. Leidt dat dan niet tot relatieve straffeloosheid van die ‘Belgische’ vrouwen?

En waarom zouden de belastingbetalers moeten opdraaien voor de kosten die deze lui veroorzaken? Vorige terughaaloperaties bleken duur. Enkele moeders keerden, nadat ze hier konden bevallen, doodleuk terug naar die dodelijke bende.

Onschuldige families

En daar stopt het niet bij. Onderzoeken naar de families en directe omgeving van de gekende terroristen leert dat deze die radicalisering quasi nooit zag aankomen.

Als ze het al merkten, was het al te laat. Dat geldt bij gelovige ouders, zeker als die zelf geradicaliseerd waren, maar ook voor jongeren uit seculiere families en bekeerlingen. Wat zegt het over het wereldbeeld en de normen en waarden die circuleren in die kringen, dat er zoveel tot geweld radicaliseerden?

Onze overheden horen ons tegen terreur te beschermen

Islamisme – die stromingen die wereldheerschappij van de sharia nastreven – joeg al miljoenen op de vlucht en doodde tienduizenden. Onze overheden horen ons tegen terreur te beschermen. Maar wanneer zullen ze dan optreden tegen dat wereldbeeld dat in de praktijk aanzet tot zo gigantisch veel geweld? Zijn die die kinderen, hoezeer ze nu onschuldig zijn, op termijn daarom geen reëel gevaar voor de veiligheid van alle anderen – zeker wanneer ze terecht komen in die omgeving met een wereldbeeld dat zoveel terroristen voortbracht?

Nazisme-islamisme

Na WO II wist Europa zich te beschermen tegen het nazisme. Dat werd verbannen uit onderwijs, cultuur, media, … Haar symbolen werden strafbaar gesteld. En even belangrijk: veel oud-aanhangers uitten een expliciet mea culpa tegenover dat gedachtegoed. Denk aan wijlen André Leysen. Verder zetten anno 2018 zo goed als alle belangrijke intellectuelen, politici en opiniemakers zich scherp af tegen de filosofische grondslagen van het nazisme.

Ten aanzien van het islamisme – en ondanks de zware inbreuken daarvan op gelijke rechten – hoorden we tot nog toe geen enkel zulk mea culpa.

Moslimtheologen en imams zoals Benzine en Benhaddou timmeren wel aan een beleving van de islam die verzoenbaar is met democratie en mensenrechten. Duizenden gewone moslims wachten daar niet op. Maar – zoals bevestigd door Ahmed Azzouz en Said Aberkan in een opiniebijdrage in De Morgen – er is nog veel werk op de plank.

Zo bestaan er ontelbare boeken, fatwa’s, preken, cursussen en artikels die uitleggen wat de sharia is, maar die stuk voor stuk onverzoenbaar zijn met de universele mensenrechten.

Daarentegen bestaat er geen enkel programma met een sociale doctrine die gebaseerd is op een beleving van de islam die wel verzoenbaar is met de universele mensenrechten (en dat meer gezaghebbend is dan de individuele auteur(s)). Al evenmin horen we enige veroordeling van de filosofische grondslagen van het islamisme door andere moslims. Enkel het geweld dat het voortbrengt wordt (soms) veroordeeld.

Wortels van Terrorisme

De schaal en zwaarte van het geweld van islamisten tegen niet-moslims zoals in Afrika, of tegen religieuze minderheden in islamitische landen is een sterke aanwijzing dat dat terrorisme diepe wortels kent binnenin de islam en dat het slechts in beperkte mate kan verklaard worden vanuit racisme, discriminatie of achterstelling van moslims in het Westen.

ik zie geen mooie oplossing

Moeten we die kinderen daarom aan hun lot overlaten? Natuurlijk niet. Maar ik zie geen mooie oplossing. Ze naar hier halen geeft islamisten mogelijk nog de idee dat ze hier in onze samenleving thuis horen – wat voor ons aartsgevaarlijk is. Zouden die ouders, gezien de zwaarte van het geweld van IS & Co. én het feit dat velen nog steeds trouw blijven en alleen maar geweld afzweren, niet beter levenslang opgesloten blijven in die landen waar ze ook hun misdaden begingen?

Tegelijk kan al wie wil nog altijd bijdragen tot goede opvang van die kinderen ginds. Plan International doet dat voor kinderen in alle continenten. Waarom zou het dan niet volstaan voor kinderen van veroordeelde of overleden islamisten?

Rudi Dierick

27 DECEMBER 2018

https://en.wikipedia.org/wiki/Plan_International

*

AAN DE VRUCHTEN

MEN DEN BOOM

**

Ja, het is – in een normale wereld - toch o zo ‘humanitair’ om kinderen onder moeders’ rokken te zien tot volwassenheid komen.

Zo is het even ‘menselijk’ dat een of andere gegradueerde van op armlengte het genadeschot lost in de brekende ogen van een zojuist gefusilleerde tot de doodstraf veroordeelde misdadiger.

Het is ’n vraag waartoe onze generatie – voorlopig - niet is opgeleid. En het behoort zeker niet tot de bevoegdheid van een of ander Rechterlijke Macht met misplaatste zin voor rechtvaardigheid om in onze plaats daarover te oordelen..

Let op : à la guerre comme à la guerre. Ook in een of ander rimboe-drop in de wildernis waarheen de Westerse Wereld wordt gedwongen, zou dat niet eens een vraag zijn.

Waarom toch wil het wereldgeweten toch altijd dat wij, Westerlingen, de beste leerlingen van de klas zijn? Dat wij de fouten van zij die onze beschaving aanvallen om die te vernietigen, moeten opvangen om weer goed te maken of te redden wat er nog te redden valt?

Koning Salomon was in staat om dergelijke problemen op te lossen. Wij niet.

*

Het Midden Oosten is toch Het Land van Duizend en één Nacht, van de Onbegrensde Spookjesachtige Mogelijkheden waar men elkaar als vliegen tegen de wand mept?

Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. En het bespaart de moeite aan eventiele gegadigden om daar naartoe te trekken.

Het land Syrië, met hoofdstad Damascus, was in de vroegste Oudheid een bakermat van welvaart en wetenschap. Waarop wordt er dan gewacht om, – met hulp van Poetin – aan de hand van de actuele technologische mogelijkheden, om de draad weer op te nemen?

*

Misschien zelfs dat daar opnieuw de oude adelbrieven opduiken die Apostel Paulus ooot aan de Christenmen van Damascus heeft geschreven? Wedden dat Israël in dat geval dan onmiddellijk de wederzijdse bombardementen op Syrië voor altijd zou stopzetten?

**

Damascus, de verre wieg van onze Beschaving..

 https://sacredsites.com/middle_east/syria/damascus.html

*

Maandag 31 December ‘18

 

1031

1031 – DIT MOET MAAR EENS GEZEGD WORDEN

*

https://doorbraak.be/eens-gezegd/

*

Beschouwing over boekbesprekingen

Eindelijk is de eerste boekbespreking van mijn memoires verschenen. Nuchter en accuraat.

Niet uit wederzijds belang dat de zeer leerrijke recensie bij Doorbraak is verschenen. De ware reden is dat dit onlinemagazine geleid wordt door mensen die de recente Vlaamse – en deels Hollandse – literaire geschiedenis nog kennen en niet bevooroordeeld zijn.

Want, in tegenstelling tot het literair journaille van de zelfbenoemde kwaliteitskranten, is de historische waarde van iemand of een gebeuren voor de redactie van Doorbraak relevanter dan de sensatie of het BV-gehalte.

Onderschatting troef

Wat weet Lauwaert van kleinkunst af?

Is het omdat een zekere naïviteit in mij onverwoestbaar blijkt, maar ik kijk er telkens weer van op dat de pers de bal compleet misslaat als het een oordeel velt over een initiatief waar ik mee uitpak. Toen ik de voorloper van Nekka, Kazuno, organiseerde, in 1969, waren de reacties van het soort ‘Wat weet Lauwaert van kleinkunst af?’

Terzijde: Toen ik Jan De Wilde op zaterdag 22 december zag, bij de uitreiking van de Louis Paul Boonprijs, zei hij: ‘Ik ben blij dat ik je nog eens zie.’

Dezelfde geringschattende reacties als die van Kazuno kwamen er ook toen ik de eerste Nacht van de Poëzie in 1973 organiseerde. Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen, de Vlaamse pers daarentegen in veelvoud.

Toen ik in de tweede helft van de jaren tachtig Bloomsday organiseerde was ik dus niet verbaasd dat de pers zich publiekelijk afvroeg wat ik van James Joyce wist. Ik was voorzeker iemand die nooit een boek, laat staan een verhaal, van de beroemde Ier, schrijvend als exile, gelezen had. Toen ik de roman Reis naar het einde van de nacht van Louis-Ferdinand Céline bewerkte en opvoerde waren de Vlaamse reacties… ‘Waar begint Lauwaert aan? Dat kan nooit wat worden.’

Nederland gidsland

Opzettelijk schrijf ik ‘Vlaamse reacties’. Pas toen ik – zonder enig vooroordeel van de directie – in het Amsterdamse Shaffy Theater de voorstelling speelde, volgden lovende recensies in de Volkskrant en NRC (toen nog NRC-Handelsblad). Vooral de legendarische theaterrecensent Jac. Heijer was lyrisch. ‘Hij heeft er de kop voor,’ schreef hij. Waarmee hij niet alleen mijn rosse ragebol bedoelde, maar ook mijn beeldende expressie.

Aan mijn monologen heeft de Vlaamse pers ook nooit enige aandacht besteed. Slechts één journalist heeft ooit, een medewerker van DM die al gauw om zoveel redactie-gepruts en gesukkel weggevlucht is – de link, de band gelegd tussen mijn bewerkingen. Ik heb de beschouwing niet meer, maar herinner mij nog zeer goed dat hij schreef ‘… elke nieuwe monoloog is een logisch vervolg op de oude en allen samen volgen ze het parcours van Lauwaerts leven.’

Was er enige aandacht, dan bleek die van minieme aard

Eenzelfde nonchalance was er voor mijn literaire werk. Was er enige aandacht, dan bleek die van minieme aard en matige kwaliteit.

Nu ook weer – het houdt niet op! – voor Alvorens alles vervaagt. De Standaard… geen woord, en De Morgen een klein stukje in de boekenbijlage van 12 december 2018. Zo goed als de hele flaptekst van het boek is overgenomen. Enkel de slotzin komt uit het hoofd van de redacteur: ‘De controversiële Lauwaert geeft zijn versie van de turbulente jaren 60 tot 80.’

Beter een goede vriend

Dat ik door de boycot van de reguliere pers niet in het gekkenhuis ben beland, heb ik te danken aan een aantal mensen – met de jaren zeer goede en vooral objectieve vrienden. Dat is o.m. het geval met Leen van Dijck, historica en oud-hoofdconservator van het Letterenhuis, Karel De Boeck, bankier, veellezer en voormalig voorzitter van boek.be, en Dorian van der Brempt, cultuur organisator en oud-directeur van het Vlaams-Nederlandse huis De Buren. Zij hebben mij aangespoord en de druk op de ketel blijven houden om mijn memoires te schrijven. Dat het boek er gekomen is, is niet zozeer aan mij te danken maar wel aan hen.

Maar ook enkele andere mensen hebben mij behoed van de ondergang. Die mogen wel eens vernoemd worden. Zoals Rik De Nolf, tot voor een paar jaar CEO van Roularta (uitgever van o.m. Knack). Trouwens, de steun is er nog altijd. Dankzij Rik De Nolf zijn er voor ‘Alvorens alles vervaagt’ posters en postkaarten gedrukt.

Een andere stille steunpilaar is Bernard Filliers van de gelijknamige graanjeneverstokerij. Gedurende jaren heb ik ‘de sterke drank’ voor mijn initiatieven geleverd gekregen, ‘gratis en toch voor niks’, zoals men zei in de Amsterdamse hipsie-hopsie jaren in en om De Melkweg en Paradiso.

De uitzonderingen die de regel bevestigen

Kunst is niet aan de lezers van Het Volk besteed

Niet alle journalisten zijn/waren in dezelfde ezelstal gehuisvest. Enkele journalisten dienen bedankt. Hun steun was medicijn tegen de dip en de flip. Ik denk hier aan wijlen Johan Anthierens en zijn nog lang (hoop ik) niet wijlen broer Karel Anthierens. Eén voorbeeld: Karel, als hoofdredacteur van Het Volk, hielp mij aan een reis naar Denemarken, naar aanleiding van de verheffing van het atelier van de Cobraschilder Carl-Henning Pedersen tot een museum. De pers was geïnviteerd en Karel bood mij de (snoep)reis aan, zeggende op zijn typisch ironische toon: ‘Maar schrijf er vooral geen stuk over. Kunst is niet aan de lezers van Het Volk besteed.’

Ook twee andere broers Anthierens steunden mij op hun manier. Jef Anthierens om mij – tot zijn pensionering – aan een gratis abonnement van het magazine waarvan hij de bedenker een eerste hoofdredacteur was, EOS, te helpen en Hugo Anthierens, cultureel medewerker van het centrum De Kriekelaar in Schaarbeek. Ook René Adams mag niet vergeten worden. Deze jazzkenner en literair belezen journalist heeft mij niet actief bewierookt. Wat hij wel heeft gedaan is dat hij als souschef en later hoofdredacteur van Het Laatste Nieuws, onder zijn bewind een liberale krant en niet het parochieblad van de VTM, er voor heeft gezorgd dat er tenminste wat deftige, ik bedoel objectieve en doorwrochte artikels over mijn initiatieven verschenen.

Piet Piryns mag niet vergeten worden. Na de 1ste Nacht van de Poëzie schreef Piet, samen met Herman De Coninck, een denigrerend stukje over de Nacht in HUMO. Daar heeft hij zich later omfloerst voor verontschuldigd, zij het niet op perspapier. En hij is later, gedurende vele jaren, de mede-presentator geweest van de Utrechtse Nacht van de Poëzie. Wat ik beschouw als een erkenning voor wat ik in elkaar heb gevezen. Bijhorend leuk feitje. Op de 2de Nacht van de Poëzie was een van deelnemende dichters… Herman de Coninck.

Kontlikken

ik ben een BV zonder televisie en dat speelt mij parten

Radio… televisie… ik ben een BV zonder televisie en dat speelt mij parten. Ik ben er fier op dat ik zo ben, maar als je geen lid bent van hun vriendjesclubjes of de leden niet voor elke scheet of niesbui de hemel in prijst, mag je het schudden. Enkele vrienden zeiden dat ik een typische gast was voor De Ideale Wereld. Waarom probeerde ik niet in het panel te zitten? Ik heb het geprobeerd, maar je stuit op een wal, bevolkt door bedienden met een kortetermijngeheugen. Op mijn vraag halverwege november aan het nethoofd van Klara of er aandacht besteed wordt aan mijn boek, kreeg ik als antwoord: ‘Alles zit vol tot eind van het jaar.’ Conclusie: Als je niet likt, word je niet verdikt.

Afijn, ik vind troost, althans een deel ervan, in de opmerking van sommige journalisten die na het succes van mijn initiatieven schreven ‘zoiets lukt enkel Guido Lauwaert’ of iets soortgelijks. Ik heb zulke opmerkingen niet als een late erkenning ervaren, maar als een excuustruus. Een echt excuus was het niet, daarvoor waren en zijn de ego’s en de ijdelheid van de Vlaamse journalisten te groot.

En die foutjes…

Verder ontneemt mij de schaamte het feit dat de eerste druk van Ulyssesvan James Joyce na rato vijfduizend fouten telde

Om terug te komen op de boekbespreking van Doorbraak. De recensent wijst in zijn bespreking op enkele slordigheden en zetfouten. Hij heeft gelijk. De enige verontschuldiging die ik kan bedenken, is dat het boek in zeven maanden tijd, rechttoe rechtaan, geschreven is en iedereen, tot en met de eindredacteur, tegen een hels tempo heeft moeten werken om de boekenbeurs te halen (wat maar ten dele is gelukt). Verder ontneemt mij de schaamte het feit dat de eerste druk van Ulysses van James Joyce na rato vijfduizend fouten telde.

Een doekje voor het bloeden – dat gebruik ik nog vaak, telkens als de noodzaak zich opdringt – is een artikel uit het tijdschrift Uitgelezen Boeken van 13 mei 2005. Veertien beknopte gedachten telt het ironisch artikel. Het beslaat één pagina. De titel luidt: ‘Zonder fout leeft niemand wel.’ De vierde gedachte werkt helend: ‘Luis en zetfout hebben dit overeen dat zij in hun nietige verborgenheid de bron kunnen zijn van schaamte en jeuk. Bij beide treedt gewenning op. Veel boekenmakers weten dat men bij het openen van het kersvers geboren boek de eerste zetfout al ziet zitten: een geruststelling eigenlijk.’

Ik heb gezegd… en voel mij opgelucht.

*

GUIDO LAUWAERT

26 DECEMBER 2018

*

Guido Lauwaert is regisseur, acteur, auteur, columnist en recensent voor o.a. Het Laatste Nieuws, NRC Handelsblad, Knack en Doorbraak.

Doorbraak is een onafhankelijk medium zonder subsidies. We kunnen dit enkel doen dankzij uw financiële steun. Uw steun geeft onze auteurs de motivatie om meer en regelmatiger te schrijven. Steun ons met een kleine bijdrage of word vandaag nog Vriend van Doorbraak.

Ik help Doorbraak groeien.

*

1030

1030 – POT AU FEU AU MACRON

*

https://doorbraak.be/pot-au-feu-au-macron/?utm_medium=push&utm_source=meldingen

*

Ingrediënten: nepnieuws, gele hesjes, een terreuraanslag en Marrakesh

*

je voor dat in Den Haag wordt betoogd, bijvoorbeeld tegen het pact van Marrakesh. Daar staat iemand met een groot bord: ‘RUTTE ROT OP!’ En stel je voor dat de NOS daar in het journaal een foto van laat zien, maar eerst ROT OP van het bord af photoshopt, zodat er alleen nog RUTTE staat.

Ok, we zijn wel wat gewend van de NOS met hun agenda — regering, migranten en islam uit de wind houden. Maar dit? Nee.

zelfs Fransen hebben geen uitleg voor wat een ‘operationeel persoon’ precies is

In Frankrijk gebeuren die dingen wel. Bij een demonstratie van de ‘gilets jaunes’ onlangs in Parijs, hield iemand een bord omhoog met

*

‘MACRON DÉGAGE!’. Daar bleef in het journaal van publieke zender France 3 alleen ‘MACRON’ van over. Het viel niet te ontkennen: de originele foto is ook in omloop. De verklaring van France 3 verandert dagelijks, de laatste versie was een ‘menselijke fout’ van een personne opérationnelle. Hoe kan een bewuste en overbodige photoshopactie een menselijke fout zijn? En zelfs Fransen hebben geen uitleg voor wat een ‘operationeel persoon’ precies is. Of wie dat dan zou moeten zijn.

Schaamrood

Bestaat er bij France 3 en andere publieke omroepen een sfeer van ‘niet happen naar het baasje’? Staan daar soms sancties op? Zit er een Reichskommissar voor censuur op de redacties? En is daarom goedbeschouwd alle berichtgeving van publieke zenders verdacht, zodra het ook maar iets te maken heeft met Macron en de overheid?

Welk nieuws kunnen we überhaupt nog geloven?

Ik geef toe, als je France 3 door de NOS vervangt, kun je dit soort vragen ook stellen zonder een al te gek figuur te slaan. Uit dit voorbeeld blijkt echter weer eens dat men in Frankrijk vaak een stap verder gaat dan bij ons. Kijk maar naar de politiek.

als ongekroonde koning van het innuendo minister Castaner van Binnenlandse Zaken

*

Iemand als Rutte is bepaald niet de eerste die je te binnen schiet als je een betrouwbare politicus moet noemen, maar het schaamrood zou hem zeker naar de kaken stijgen als hij de verdachtmakingen, propaganda en baarlijke nonsens moest uitkramen op tv, waar ministers van Macron in grossieren. Met als ongekroonde koning van het innuendo minister Castaner van Binnenlandse Zaken, over wie ik nooit enige Fransman iets aardigs heb horen uiten. Wel meer dan genoeg scheldwoorden, met als aanvoerder in het klassement voyou, schurk.

*

Toen de straten van veel grote Franse steden de afgelopen zaterdagen geel kleurden, en tegelijkertijd overal op het platteland wegen werden geblokkeerd, hield Castaner vol dat er in heel Frankrijk hooguit 10.000 gele hesjes actief waren. Eerst noemde hij ze ultra-rechtse extremisten, wat mijn dorpsgenoten die enthousiast meededen zeer beslist geen van allen zijn. Zojuist vergeleek hij ze nog in het parlement met de Taliban. Ik verzin het niet.

Risico gedrag

Deze minister waarschuwde eerder dat de gele hesjes met hun acties het risico op een terroristische aanslag groter maakten. Ze hielden de politie bezig. Een onzinnig geval van chantage, waar veel Fransen zich kwaad over hadden gemaakt. Wordt het recht op demonstreren tegenwoordig ingeperkt door het risico op terrorisme?

Zullen we voetbalwedstrijden dan ook maar meteen afschaffen? Of: als u te hard rijdt, leidt u de politie af en vergroot u de kans op een aanslag. Hoe klinkt dat?

Al hebben Castaner en met hem veel media lang volgehouden dat de gele hesjes vernielzuchtige, rechts-extremistische relschoppers en plunderaars waren, zo langzamerhand is er niemand meer te vinden die dat nog gelooft. Of die niet weet dat het oproerkraaiers van diverse maar vooral extreemlinkse pluimage waren, die zich onder de gele hesjes hadden gemengd, en de politie hadden bezig gehouden.

En van wie men hardnekkig blijft horen dat Castaner ze bewust ongemoeid had gelaten, teneinde de echte demonstranten in kwaad daglicht te zetten. Er doken zelfs beelden op van relschoppers die er net even te netjes uitzagen, en met een lap voor hun gezicht uit politiebusjes stapten, waar ze zich kennelijk hadden verkleed…

Complottheoretici

Net toen duidelijk begon te worden dat Macron met zijn wezenloze praatje op tv de gemoederen niet echt tot bedaren had weten te brengen, werd er een islamitische terreur-aanslag in Straatsburg gepleegd. Een stuk of wat gele hesjes konden niet nalaten op de sociale media te laten weten dat deze aanslag een geschenk uit de hemel moet zijn geweest voor de president en zijn ministers, omdat de rebellie voor het eerst in weken op de achtergrond raakte.

‘Nare samenzwerings-theorieën, zie je wel wat een schorem het is, die gele hesjes, nu proberen ze zelfs ons, de Exécutif, een aanslag in de schoenen te schuiven, schande, schande, schande…’

Regeringswoordvoerders struikelden over elkaar, in de media en in het parlement, naar aanleiding van wat extreme geluiden op internet. Het deed me denken aan een cartoon van een mannetje dat achter zijn computer zit. Zijn vrouw roept uit de slaapkamer of hij komt. ‘Nee, ik ben bezig,’ antwoordt hij, ‘er klopt iets niet op het internet!’

De stemming werd er niet beter op toen bekend raakte dat de islamitische terrorist in kwestie,

Chérif Chekatt,

op de ochtend van de aanslag nog bezoek had gekregen van de politie én van twee agenten van de DGSI, de Franse geheime dienst. Die kwamen niet zomaar… Chérif stond geregistreerd als fiché-S: terrorisme-gevaarlijk, net als zijn vader en een paar van zijn broers. Dan kun je wel eens de politie aan de deur verwachten… Hij was overigens niet thuis toen ze kwamen.

Verhip, Marrakesh

*

*

Maar de volksbeweging was ook een welkome afleiding voor dit migrantenpact. Daarover is in Frankrijk op geen enkel moment en op geen enkele plek een openbare discussie gevoerd — afgezien van wat gesputter op de sociale media. Het viel veel mensen op dat Macron zijn loze beloftes op tv deed om de volkswoede te bedwingen op bijna hetzelfde moment dat iemand namens hem in Marrakesh een krabbel zette.

Discussie over het pact was allerminst misplaatst geweest. Een president die in de eerste ronde van de verkiezingen maar iets meer dan 20% van het volk achter zich wist te krijgen, en dankzij Marine Le Pen de tweede ronde won, die president dus, besloot op eigen houtje een volgens niet de minste juristen toch best bindende overeenkomst te tekenen.

Die overeenkomst heeft het in zich definitief een einde te maken aan de eigen identiteit van Frankrijk. Zo gaan de dingen hier: de term failed state is niet overdreven als het Franse politieke bestel in geding is.

*

’t Is niet al goud wat blinkt

Wat Macron als voormalig bankier maar niet kan of wil begrijpen, is dat de volksopstand over veel meer gaat dan geld alleen. Ook dit pact speelde een rol, om maar wat te noemen. Een meerderheid van het volk wil dat niet, er is nergens een meerderheid van het volk die dat wil. En alleen al omdat Macron er met geen woord over repte in zijn verzoenend bedoelde praatje op de televisie, zal deze overeenkomst een aanjager blijven van breed gedragen ongenoegen.

Waarom toch steeds zo smalend over de allocution — de speech — van Macron, hoor ik u vragen. Welnu, de paar toezeggingen die hij deed, zijn inmiddels grotendeels weer teruggedraaid door de Assemblée. De partij van de president heeft daar een absolute meerderheid. Wat dat betreft, hebben de gele hesjes uiteindelijk weinig bereikt.

Maar ze hebben wel iets anders bewerkstelligd, dat moeilijker terug te draaien zal zijn. De president heeft zijn ware gezicht getoond: dat van een ambitieuze , zonder enige empathie voor het voetvolk. Met zijn goede naam in het buitenland is het wel zo’n beetje gebeurd. Hij heeft ook een totaal onvermogen geëtaleerd om bekwame ministers te vinden. Of beter gezegd: om bekwame mensen bereid te vinden minister te worden.

*

Dat deze president van de rijken – zoals Macron vrij algemeen wordt genoemd – besloot op 20 december te gaan lunchen bij een bekende Franse restaurantketen voor de smalle beurs, de Courtepaille, mag voorpaginanieuws zijn, maar zal hem niet redden.

*

O ja, grapjassen doken een tweet op van Macron, van 31 december 2017. Daarin voorspelt hij dat 2018 hét jaar zal worden van cohésion de la Nation: nationale eenheid.

Ik ben benieuwd waar hij 31 december aanstaande mee komt…

*

    ALEXANDER VAN DER MEER

26 DECEMBER 2018

1029

*

1029 - DE POLITIE, NIET MEER MIJN VRIEND

*

https://doorbraak.be/de-politie-niet-meer-mijn-vriend/?utm_medium=push&utm_source=meldingen

*

INTERVIEW

In 2016 registreerde de federale politie 8.400 gevallen van agressie tegen agenten, waarvan 800 met slagen. Het geweld is tegenwoordig geen uitsluitend grootstedelijke problematiek meer: ook in de kleinere provinciesteden stijgen de cijfers.

*

Brecht Rasschaert is inspecteur bij de interventiepolitie van de lokale politie Aalst en krijgt het vaak zwaar te verduren tijdens interventies.

*

Rasschaert werkt bij de interventiepolitie van de lokale politie Aalst en is ook te zien in het tweede seizoen van de Vier-reeks ‘Niveau 4’, dat zich deze keer niet in de Vlaamse grootsteden afspeelt, maar in de drie centrumsteden Hasselt, Sint-Niklaas en Aalst. Opvallend is dat het geweld en de agressie tegen de politie niet enkel meer een probleem is in de grootsteden Antwerpen of Brussel.

Ook in de kleinere steden stijgen de cijfers. De daders komen er nog steeds in veel gevallen vanaf zonder straf. Dat vindt Rasschaert onaanvaardbaar. Dat werkt volgens hem demotiverend voor het politiepersoneel – veel agenten voelen zich hierdoor in de steek gelaten, aldus Rasschaert.

*

Agressie tegen de politiek

Meneer Rasschaert, is er vandaag meer agressie tegenover de politie dan vroeger?

Rasschaert: ‘Ongetwijfeld. De aard van het geweld is ook veranderd: er zijn vandaag meer wapens mee gemoeid.

*

Vroeger waren mensen veel banger van de politie. Zeker van de Rijkswacht. Die grens is nu serieus vervaagd.’

*

Vanaf wanneer is er sprake van agressie tegen een agent?

Zodra iemand je fysiek aanvalt, spreken we van agressie.

‘Bij verbale agressie hangt het af van de situatie. Iedereen heeft zijn eigen grens. Wanneer een dronken persoon mij uitscheldt voor ‘vuile flik’, zie ik dat niet meteen als verbale agressie. Maar als iemand dat in nuchtere toestand doet, maak ik een proces-verbaal voor smaad op. Fysieke agressie daarentegen is heel simpel af te bakenen. Zodra iemand je fysiek aanvalt, spreken we van agressie.’

Welke middelen kan en mag de politie inzetten tegen agressie?

‘Als mensen zich agressief opstellen, zullen wij met gelijke wapens terug vechten. We proberen eerst de situatie te kalmeren, en ervoor te zorgen dat mensen zichzelf en ons geen pijn kunnen doen. Wij kunnen dwang gebruiken om te voorkomen dat mensen vluchten of ons aanvallen. Iemand handboeien is daar zo’n voorbeeld van. We hebben ook pepperspray, een wapenstok en een vuurwapen aan onze wapengordel hangen. Die mogen wij alleen gebruiken onder bepaalde voorwaarden. We moeten altijd afwegen of het geweld dat we gebruiken gelijk is aan het geweld dat tegen ons gebruikt wordt.’

*

Vaak denken mensen bij agressie aan hooligans. Maar er zijn nog veel andere profielen.

‘Dronken mensen die eens agressief worden, doen dat meestal niet bewust naar ons. De volgende dag weten ze vaak ook niet meer en verontschuldigen ze zich. Maar er zijn ook mensen die ons echt haten, die zich heel bewust agressief gedragen tegenover ons, en staan meestal al bekend bij ons om hun agressief gedrag.’

*

Merkt u een verschil in agressie en respect tegenover vrouwelijke agenten?

Je moet op eender welk moment respect hebben voor een agent, ongeacht of dat nu een man of vrouw is

‘In moslimgemeenschappen hebben mannen het heel moeilijk om een vrouw te gehoorzamen. Er kan dus wel een probleem ontstaan als er twee vrouwelijke collega’s de straat op gaan. Mijn vaste collega is een vrouw en als zij het woord neemt, kan een man dat soms niet aanvaarden. En eigenlijk mogen wij daar – als mannen – niet in tussenkomen. Zij heeft namelijk evenveel autoriteit als een mannelijke politieagent, maar soms is het wel verstandig om in dat milieu mannen en vrouwen te scheiden. Ik weet dat het niet mag en we proberen dat ook wel te vermijden, maar soms kan het niet anders. In mijn ogen is dat namelijk ook een vorm van agressie, maar dan psychologisch. Je moet op eender welk moment respect hebben voor een agent, ongeacht of dat nu een man of vrouw is.’

Sociale media

Tegenwoordig verschijnen er veel beelden van incidenten met de politie op sociale media. Hoe gaat de politie hiermee om?

*

‘Ik heb het zelf al meerdere keren meegemaakt en ik heb daar weinig problemen mee. Mijn oudere collega’s daarentegen vinden dat moeilijk. Als je je werk naar eer en geweten doet, moet je je daar niet te veel van aantrekken. In principe mogen mensen altijd alles filmen, maar als ik het echt niet wil, dan stap ik gewoon op die persoon af en vraag ik daarmee te stoppen. Ik vraag dan ook hun identiteitskaart. Als ik het achteraf dan zie verschijnen op sociale media, maak ik een proces-verbaal op voor schending van de privacy. Maar we kunnen er niet omheen: camera’s zijn niet meer weg te denken in onze samenleving en daar moeten we mee leren leven.’

De Amerikaanse politie heeft door sociale media te kampen met imagoproblemen. In veel gevallen gaat het geweld tegen zwarte mensen. Kunnen dit soort filmpjes hier ook voor een imagoprobleem zorgen?

De helft van mijn tussenkomsten zijn met vreemdelingen

‘Als een agent bij een tussenkomst met zwarte personen of vreemdelingen iets over die personen zegt dat echt niet door de beugel kan, dan kan zo’n filmpje wel voor imagoproblemen zorgen. Je spreekt op dat moment niet in naam van jezelf, maar in naam van de politie en dan kan de politie dus wel geschaad worden. Wij mogen uiteraard geen onderscheid maken tussen een blanke, een gele of een zwarte persoon. Wij behandelen iedereen gelijk, maar dat is moeilijker in de ene zone dan in de andere. De helft van mijn tussenkomsten zijn met vreemdelingen. Ik mag daar dan geen onderscheid in maken, maar dat is soms heel moeilijk.’

*

En wat met gemediatiseerde zaken, zoals die van Jonathan Jacob? De rechtbank oordeelde dat hij in 2010 stierf politiegeweld.

*

‘Voor die zaak bekend werd, kende niemand het Bijzondere Bijstandsteam of de Bottinekes van Antwerpen. Door die zaak lijken zij heel agressief, maar daarnaast hebben ze ondertussen ook al honderden andere zaken afgehandeld zonder problemen. Dat komt gewoon niet in het nieuws. Het zijn altijd alleen de slechte verhalen die uitvergroot worden en dat zou niet mogen.’

Nul-tolerantie

Gebeurt het vaak dat mensen een klacht indienen wegens geweld door de politie?

‘Dat gebeurt te veel. De klachten waar ik al mee geconfronteerd ben, waren altijd al ongegrond. Nochtans krijgt het Comité P dagelijks klachten binnen. Sommige mensen proberen ons voor het minste onderuit te halen. Dat is het moeilijke aan onze job. Als de politie tussenkomt, is dat meestal niet goed en dan gaan mensen altijd proberen om hun gelijk te halen. Soms gaan ze daar zelfs dingen voor verzinnen.’

“Niveau 4”

toont veel agressieve incidenten. Kunnen de makers met dit programma aan de alarmbel trekken?

‘Nee. Er is al genoeg aan de alarmbel getrokken. Ik denk dat televisieprogramma’s over de politie eerder kunnen dienen als sensibilisering om te tonen hoeveel agressie er effectief is. Dat is ook wat regisseur Eric Goens wil aankaarten. Hij wil laten zien dat agressie niet alleen voorkomt in grote steden als Brussel of Luik. Daarom is hij komen filmen in kleinere steden zoals Aalst, Hasselt en Sint-Niklaas.’

Wordt er genoeg gedaan om het probleem aan te pakken?

We hebben soms het gevoel dat we in de steek gelaten worden

*

‘De overheid probeert al veel te doen, maar ze doet zeker nog niet genoeg. Er is al veel geweld gepleegd tegen de politie. Zeker als je de terroristische daden van de afgelopen jaren er bij telt. Voorlopig lijkt het ook niet te verbeteren in de toekomst. We hebben soms het gevoel dat we in de steek gelaten worden. Er wordt gezegd dat geweld tegen ons erbij hoort, dat we daar bewust voor gekozen hebben. Maar ik heb ervoor gekozen om politieagent te worden, niet om slaag te krijgen. Dit is een zwaar beroep, maar toch wordt het nog altijd niet als dusdanig erkend.’

Vorig jaar werd een nul-tolerantie ingevoerd voor agressie tegen politie. Worden er daardoor meer daders gestraft?

‘Momenteel nog niet. Daar is het nog iets te vroeg voor. Een jaar in de gerechtelijke context is heel kort. Als iets in 2017 is vastgesteld en de procedure loopt nog bij het parket, dan duurt het heel lang voor er een uitspraak is. Binnen een jaar gaan we daar misschien beter zicht op hebben. Ik denk wel dat het parket al strenger is geworden. Nu agressie zoveel in de media komt, zullen parketmagistraten wel iets korter op de bal spelen.’

Ook de straffen op agressie tegen agenten zijn vorig jaar strenger geworden. Daders riskeren nu bijvoorbeeld tot 10 jaar cel. Denkt u dat die verstrenging effect heeft?

*

‘Strengere straffen zijn zeker goed, maar gaan nu geen agressie voorkomen. Op lange termijn misschien wel, als er uitspraken zijn en de straffen ook effectief uitgevoerd worden. Voor agressie kun je nooit streng genoeg zijn. Het merendeel van de daders wordt nog altijd niet gestraft. Ik vind dat onaanvaardbaar. Dat is straffeloosheid. Terwijl er in het verkeer meteen boetes worden uitgeschreven. Daar is een boete een boete. Moet er daar bij ons echt zoveel ophef rond gemaakt worden?’

Ongestraft

Minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon zei vorig jaar dat geweld tegen agenten een onderschat fenomeen is. Toch worden er nog steeds veel daders niet vervolgd.

‘Dat is heel frustrerend. En vooral ook heel demotiverend. Waarom zouden wij nog moeite doen om iets op papier te zetten, als de daders toch niet vervolgd worden? Er zijn mensen die het echt niet meer zien zitten om bij de politie te werken. In veel politiezones willen collega’s van de interventiedienst overstappen naar andere diensten waar er minder kans is op agressie. Het is heel jammer dat het zo ver is moeten komen.’

Heeft u zelf ooit al overwogen om over te stappen, uit angst om het slachtoffer van agressie te worden?

‘Nee. De dag dat ik bang ben, moet ik stoppen met mijn job. Als je bij de interventiepolitie werkt, mag je niet bang zijn. Uiteraard ben ik wel meer op mijn hoede als we gevaarlijke interventies moeten doen.’

Nochtans stijgen ook de cijfers in uw politiezone. In Aalst zijn er in acht maanden tijd zestien agenten arbeidsongeschikt verklaard. Hadden die incidenten vermeden kunnen worden als de overheid sneller actie had ondernomen?

‘Dat hangt af van het incident. Als Hitler niet was geboren, dan was de Tweede Wereldoorlog er misschien ook nooit geweest. Het zou dus kunnen dat die incidenten in Aalst vermeden hadden kunnen worden, als het probleem al ernstiger aangepakt was geweest. Helaas zullen we dat nooit weten.’

Elinor Crijns

27 DECEMBER 2018