Gelukkig
zien we op deze blog nog altijd het bos door de bomen. Waarmee ik maar
wil zeggen iedere keer voortdurend van meet af aan het media-spektakel
altijd goed te doorzien. Het is hetzelfde instinct als waarmee sommige
keepers op het hoogtepunt van de match zich niet laten vangen door de
gebruikelijke achterbakse traptechniek gebruikelijk in de voetbalwereld.
De politieke penalty van de eeuw viel dit jaar inderdaad in het
Brussekse Stadhuis op 11 Juli 2019.
*
Zeker
zijn er in dit verhaal ook slachtoffers. In de eerste plaats de media
zelf. Al duurt het nog wel even voor (via het verlies aan lezers) hunne
frank zal vallen.
Dat Coburgia een écht democratisch land is, werd nogmaals bewezen door het schimmenspel in verband met de nieuwe Voorzitter.
Echt waar: ook niet onze naam…..
WAAROM P-MAGAZINE OP 11 JULI DE N-VA TORPEDEERDE
12 juli 2019 Faustus
*
Gisteren
moest een heugelijke dag worden voor Vlaanderen. Een feestdag. Maar de
feestdag werd vergald door een genadeloze aanslag vanuit de media.
De
‘pers’ liep met open ogen in de val. Als lemmingen volgden zij het
uitgezette spoor. Een man, net benoemd tot eerste burger van Vlaanderen,
werd met één welgemikte kogel geveld.
Dit was moord met voorbedachten rade, maar niemand die het zag, niemand die het ziet.
Is deze eerste burger schuldig aan, hoe heet het, ‘uitkeringsfraude’?
Misschien wel, misschien niet.
Heeft de eerste burger van Vlaanderen iets gehad met een prostituee?
Misschien wel, misschien niet.
Moest hij op 11 juli 2019 hangen?
Want dit is opera.
Het libretto geschreven door een obscure uitgever wiens naam in geen enkele krant stond, gisteren noch vandaag.
*
De Vlaamse pers is verworden tot een zielige oude man, onbekwaam om scherp te zien.
Zoet is ze, met het infiltreren van het private leven van een gewond politicus.
Snel
is ze, met het veroordelen van een on-veroordeelde (De Morgen: “Het
minst verkwikkelijke aan deze historie: de geur van cliëntelisme”).
Hatelijk is ze, wanneer ze zich verbergt achter de bagger van P-Magazine en de inhoud dupliceert.
Onvermogend
is ze, om de waarheid te achterhalen en het publiek te beschermen tegen
de wanstaltige plannen van een megalomane uitgever.
*
De Octopus
Door de gebeurtenissen van de laatste jaren is het beeld van wat een terrorist is verschoven naar het buitenland.
We zijn vergeten dat er ook blanke terroristen zijn, in eigen rangen.
Gisterenavond was er in Vlaanderen in één huis gelach te horen, geklingel van kristal, en champagne, veel champagne.
Dat huis staat in Knokke.
Daar woont een man.
De man achter P-Magazine.
Een
man voor wie journalisten het hoofd buigen, een man voor wie politici
het hoofd wegdraaien, een man voor wie ondernemers vluchten, een man
voor wie slachtoffers beven, een man voor wie banken angstig de kluizen
sluiten als hij langs komt…
Deze
man is het hoofd van de Vlaamse maffia. Dat zag De Standaard reeds in
2003 toen ze schreef dat deze man de “Godfather van Vlaanderen” was.
Wij noemen deze man de Octopus.
De Octopus, de man achter P-Magazine en tal van faillissementen.
Al meer dan 30 jaar terroriseert de Octopus het Vlaamse ondernemers landschap.
Meer
dan 20 faillissementen staan achter zijn naam. Honderden slachtoffers
maakte hij al. Gisteren kwam daar nog een handvol bij. Want denk niet
dat de aanslag van 11 juli slechts één slachtoffer maakte, met name Kris
Van Dijck. Nee, zijn vrouw en zijn familie zijn mogelijk nog meer
geschonden want zij beschikken niet over het eelt dat politici
ontwikkelen om hogerop te komen in de kringen van de macht.
De
Octopus zat tussen 22/4/2002 en 2/1/2003 al 9 maanden in de gevangenis.
Zijn strafblad leest als het rapport van de grootste pester op school,
maar dan voor volwassenen. Op zijn strafblad vinden we de volgende
veroordelingen terug: schriftvervalsing, faillissement en bedrieglijk
onvermogen, oplichting, witwassen, afpersing, misbruik van vertrouwen (2
x), economische en financiële misdrijven, oplichting (opnieuw).
Men
zou denken dat justitie de samenleving beschermt als een dergelijk
individu de gevangenis weer verlaat. Het tegendeel in Vlaanderen is
waar. Justitie houdt zich voornamelijk bezig met de gewone man en vrouw
in de straat. Want zij zijn godvrezend. Als een overjaarse trapper
beschermt justitie een aantal perfect gecamoufleerde vallen in de
maatschappij. De eerste val heet bijvoorbeeld het verkeer. Geen enkele
Vlaming kan nog ongeschonden door het verkeer. Het systeem dat ‘verkeer’
heet staat zo strakgespannen dat het per definitie fouten genereert van
de gebruiker. En fouten levert bonuspunten, d.w.z. cash, op voor de
niets ontziende overheid. De tweede val heet ondernemers. De mens wordt
geboren met een zekere drang tot ontplooiing en zelfontwikkeling. Dat
leidt tot innovatie. En innovatie leidt tot groei. De overheid is de
grootste stroper in de ondernemerswereld. Justitie is de bloedhond die
een gewonde ondernemer de keel over bijt. De derde val heet de
schuldindustrie. Toen bleek dat er weinig lol te beleven viel aan het
delgen van schulden, vond de overheid boetes uit, een soort bonus voor
wie uiteindelijk na veel moeite erin slaagt een schuld te betalen. Omdat
wie een schuld betaalt laat zien dat hij kan betalen moet men doorgaans
de schuld nog eens maal twee of drie betalen, bovenop de schuld die al
betaald is. Het klinkt niet zo logisch, maar daarvoor hebben we justitie
die het systeem met een boksbeugel in het gelaat van de gewone man of
vrouw in de straat te pletter slaat, tot iedereen uit angst knikt dat
hij of zij het wel degelijk begrijpt.
Het
bovenstaande telt niet voor een bepaalde doelgroep. De doelgroep
waartoe de Octopus behoort. Een gezelschap van top criminelen die een
Vlaamse variant van de brekingsindex van H.G. Wells ontwikkelden om
onzichtbaar te blijven voor overheid en justitie.
Rex non potest peccare
De
laatste 18 jaar waarde de Octopus rond door de samenleving alsof de
samenleving hem toebehoorde. Rex non potest peccare, the king can do no
wrong, is het adagio van de Octopus uit Knokke.
Met
een onbehaaglijk aanvoelende charme palmt de Octopus harten en zielen
in van mannen en vrouwen die geloven dat zijn omni resente
persoonlijkheid hen met zevenmijlslaarzen verder zal brengen in het
leven. Zij zijn steevast zijn eerste slachtoffers. Vraag maar aan
tientallen werknemers die uit de gratie vielen en plots zonder geld op
straat stonden. Vraag bijvoorbeeld even aan de tientallen oud P-Magazine
journalisten die zonder boe of bah op straat belandden nadat de
vennootschap achter P-Magazine failliet ging. Een bijzonder verhaal.
Buitenstaanders denken dan dat journalisten die onbetaald op straat
belanden de ballen hebben om hun onrecht aan te kaarten, maar nee….zij
kijken schichtig om zich heen, in de hoop dat er nog ergens een baan is
in de journalistiek. En wanneer ze uiteindelijk een nieuwe baan vinden
wensen ze niets meer met de Octopus te doen te hebben want zij weten als
geen ander tot welke wraak hij in staat is.
Natuurlijk
zijn er slachtoffers die zich niet zomaar gewonnen geven. Zij maken dan
de fout om zich te beroepen op justitie in de hoop op gerechtigheid. En
dat is exact wat de Octopus uit Knokke het liefst heeft. Justitie is
als een gigantische kaas met gaten. De gaten zijn de gebreken. In die
gaten heeft de Octopus zijn kantoren ingericht. Hij gebruikt justitie
als bank, als verzekeringswezen, als inkomsten-model en als persoonlijke
wraakgodin. De Octopus is een intellectueel, een visionair, maar met
een psychopathisch brein. Wie het waagt zich in de krochten van justitie
te begeven op zoek naar gerechtigheid na alle geld te zijn verloren aan
de Octopus uit Knokke, ondergaat een metamorfose in de documenten van
de rechtbank. De Octopus uit Knokke maakt van de bestolene de dief,
maakt van het verbaasde slachtoffer, de woedende dader, maakt van de
opgelichte werknemer, een stelende kleptomaan. De Octopus projecteert
zijn eigen ziekelijke gebreken in zijn slachtoffers en huurt dure
woordkramers van prestigieuze advocatenkantoren in om zijn slachtoffers
te bevuilen nadat hij hen eerst alles afnam.
Een
voorbeeld uit het dagelijkse leven? Kris Van Dijck is schuldig aan
uitkeringsfraude? Tip voor Kris, check de laatste 10 faillissementen van
de Octopus uit Knokke eens?
Steevast
komt hetzelfde verhaal terug van slachtoffers van de Octopus: “als ik
de besluiten lees lijkt het alsof ik de grootste crimineel ben, en niet
hij die me bestolen heeft”. Een bijkomende tactiek in de rechtbanken is
dat de Octopus een story-teller is zonder weerga. De Octopus is een
meester in het doen onder-dwarrelen van de feiten onder tonnen
neven-verhalen. De rechters in Eerste Aanleg zijn meestal nog in
opleiding om door te groeien naar Hoger Beroep. Zij zien meestal door de
bomen het bos niet meer en gooien meestal na jaren procederen verdwaasd
de handdoek in de ring om uiteindelijk de peer in twee te delen. Zo
functioneert justitie als bank voor de Octopus. Hij moet geen geld gaan
lenen bij de bank. Justitie zorgt ervoor dat zijn betalingen jaren
kunnen uitgesteld worden om uiteindelijk maar een fractie te moeten
betalen van het oorspronkelijk te betalen bedrag. Zo word je in
Vlaanderen miljonair, en dat is wat gebeurde met de Octopus.
Strafklacht
Op
10 oktober 2018 belandde er een strafklacht tegen de Octopus uit
Knokke, en zijn kompanen op het bureau van een onderzoeksrechter in
Antwerpen. De strafklacht telde niet minder dan 144 bladzijden. Een
goede wind blies een kopie naar de redactie van ‘tScheldt. De
strafklacht leest als een opera seria. Er blijken dus mensen te bestaan
die zich durven verzetten tegen de Octopus uit Knokke. Maar steeds met
grote persoonlijke gevolgen. De redactie van ‘tScheldt is op de hoogte
van schrijnende verhalen van verschillende ondernemers die naar de
rechtbank trokken tegen de Octopus.
Maar
zelfs octopussen maken fouten. Wat maakte dat Napoleon uiteindelijk
verloor? Hij streed op een bepaald moment niet één gevecht, hij streed
er dozijnen, tegelijkertijd. Dat is exact wat onze Octopus aan het doen
is. Hij heeft een abonnement in elke rechtbank van het land. Er loopt
niet één strafklacht tegen hem, er lopen er alleen al in Antwerpen
minstens 4. Er zijn in Antwerpen al minstens twee verschillende
onderzoeksrechters bezig met een onderzoek naar de Octopus.
De
Octopus werd in december 2018 veroordeeld tot het betalen van 2 miljoen
euro aan Renault. De Octopus werd drie weken geleden in Hoger Beroep
veroordeeld tot het betalen van 1 miljoen euro aan een derde partij. De
Octopus werd deze week ontheven als zaakvoerder uit een belangrijke
vennootschap en door de rechtbank vervangen door een bewindvoerder.
‘tScheldt heeft weet van minstens 15 rechtszaken die momenteel lopen
tegen de Octopus. En vooral, ‘tScheldt beschikt over een schrikbarende
lijst van bewarende beslagen bij….Mediageuzen, de
vennootschap achter P-Magazine. Momenteel hebben deurwaarders al voor
minstens 1.735.900,32 euro aan beslagen gelegd bij de eigenaar van
P-Magazine. Dat bedrag is tot op de komma juist.
In mensentermen heet dit…“het net is zich in snel tempo aan het sluiten”.
En
dat is de reden waarom de Octopus 11 juli 2019 koos om de eerste burger
van Vlaanderen om te leggen middels een vernietigend artikel in
P-Magazine.
In
een vlaag van akelige briljantie vond de Octopus een manier om zijn
nakende arrestatie te ondergraven. Met een onmiskenbaar gevoel voor
onderbuik timing wist de Octopus dat als hij de komende weken zou
aangehouden worden, dat hij zal geportretteerd worden als de
recidiverende maffieuze ondernemer. Hij zal de immer sjoemelende dader
zijn.
We
schreven het al, het is akelig in zijn spitsvondigheid, maar door de
eerste burger van het land met perfecte timing op 11 juli omver te
kegelen, met een dossier dat al sinds 2014 in zijn schuif ligt, zorgt de
Octopus ervoor dat hij bij zijn komende aanhouding geen dader zal zijn,
maar een slachtoffer.
Hij
zal tieren, roepen en brullen dat hij aangehouden wordt omdat hij het
als uitgever durfde een politicus aan de schandpaal te nagelen.
Hij zal roepen, noteer dit alvast, dat hij het slachtoffer is van een politieke afrekening!
Hij
zal zich beroepen, noteer dit alvast, op zijn functie in de pers als
‘grote uitgever’ die ‘teruggepakt’ wordt door de politiek.
Vandaar
dat hij een groot politicus nodig had als slachtoffer. Vandaar dat hij
een event nodig had waar iedereen op zou staan kijken. Vandaar dat hij
zijn publicatie in P-Magazine liet verschijnen tijdens de speech op 11
juli. We zeiden het al, de Vlaamse Feestdag was een opera in regie van
de Octopus. Om succesvol te zijn in zijn plan, moest hij ervoor zorgen
dat P-Magazine ogenblikkelijk en massaal in de pers kwam, en vooral dat
de politiek getroffen werd. De Octopus is van nature gelieerd aan het
Vlaams Belang omdat hij al jaren reclameborden aan hen verhuurt. Dat de
nevenschade bij de N-VA zou komen te liggen was daarbij een heugelijke
meevaller.
Het
onmiddellijke effect is dat de onderzoeksrechter die eventueel plande
hem de komende dagen aan te houden, hoogstwaarschijnlijk van zijn plan
afziet juist vanwege de handeling van P-Magazine. Zet de
onderzoeksrechter toch door de komende weken dan heeft de Octopus zich
een eeuwigdurend Calimero ticket gekocht dat hij tot in den treure zal
gebruiken in de rechtbanken. Hij zal staande houden dat de politiek hem
‘zoekt’. Hij zal de rechters in Eerste Aanleg ondersneeuwen met
honderden verhalen over hoe hij een slachtoffer is van een afrekening,
nadat hij de samenleving ‘zuiverde’ van een corrupte hoerenlopende
top-politicus.
De
media, blind voor wat zich hier aan het afspelen is, is op zoek naar de
‘smoking gun’ bij het Vlaams Belang. Zij vermoeden dat het Vlaams
Belang dit verhaal gelekt heeft naar P-Magazine om de N-VA te
beschadigen en Filip De Winter aan de macht te brengen. Helaas. Het is
jammer dat de waarheid moet komen van het enige niet gesubsidieerde
medium in Vlaanderen: ‘tScheldt.
Hoe
kwam het verhaal van Kris Van Dijck dan tot bij P-Magazine? Het is de
eenvoud zelve. De hoofdredacteur van P-Magazine, de auteur van het
artikel over Kris Van Dijck, klust al meer dan anderhalf jaar bij. Hij
schreef volgens onze bronnen tot voor kort meer dan 20 artikels per
maand voor de grootste erotische website van Nederland en België en had
zo een continue voet aan wal in de Vlaamse porno-industrie. Hij doet dit
vanuit een bedrijfje in Zandhoven,
“Tekstbureau L.”.
Het
is in deze wereld dat de hoofdrolspeelsters in het drama van Kris Van
Dijck vertoeven. Het is trouwens zo dat het meisje van lichte zeden dat
nu gelinkt wordt aan Kris Van Dijck, reeds anoniem in de kranten en
P-Magazine verscheen begin juni van dit jaar in een afpersingszaak.
Daarbij zouden beelden zijn opgenomen in haar kamer. Haar huisbaas zou
de beelden hebben gehackt en samen met zijn vrouw gebruikt hebben om
klanten van het meisje af te persen.
P-Magazine
ziet ondertussen al een ongemakkelijke bui hangen. Gisteren veranderden
ze snel snel de naam van Kris Van Dijck in “K.V.D.” nadat het verhaal
viraal ging.
De
Octopus, ondertussen, wrijft zich vergenoegd in de handen. Laat de
gerechtelijke politie maar komen, zijn magistrale slachtoffer-verhaal
staat sinds gisteren klaar.
Faustus
*
Foto
1: P-Magazine is haastig de naam van Kris Van Dijck aan het
verwijderen, maar ze maken een fout waardoor de actie zichtbaar wordt
Foto 2: De naam van Kris Van Dijck wordt door P-Magazine snel veranderd in de afkorting K.V.D.
***
***
Tags: Kris Van Dijck
Wie als de doorsnee politici bij het graaien het hoofd niet afwenden? Krijgen die dan een stijve of een dikke nek?
*
Raar
dat Meneerke Peeters ineens zo bijdehands is om de ‘bewijsstukken’
onder het briefgeheim als bij toeval kon voorleggen? Moet de Familie Van
Dijk niet eerder in die richting zoeken, als ze wil terugslaan?
*
Toch vreemd ook, dat tijdens de speech zelf al die GSM’s opeens; als op afspraak, rinkelden.
*
Nog
vreemder s, dat de waakhond van de Nieuwe Vlaamse Arrogantie, het
slachtoffer als een arrestant, voor het zicht van de camera, wegsleepte
van achter de micro….
*
Wordt vervolgd
*
Zaterdag 13 Juli 2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten