239 - DOORBRAAK
*
Zaterdag 2 mei 2020
*
URBANUS, DE RECHTSE ZAK
*
**
De cultuursector, bedwelmd door politieke correctheid
foto: ©Wikimedia Commons/Peter De Waele
*
Culturo's aan de ketting van de politieke correctheid
‘Soms
heb ik het idee dat wij in Vlaanderen de roetpieten zijn, terwijl
Sinterklaas in Wallonië zit en maar cadeaus blijft uitdelen. Natuurlijk
stemt iedereen in Wallonië dan voor Sinterklaas! Maar wie die zak vult
en al dat speelgoed erin steekt, daar wordt in Wallonië liefst niet te
veel over gesproken’, zegt Urbanus afgelopen maandag in een interview
met De Morgen. De creatieve duizendpoot klaagt de socialistische
Sinterklaasfetisj aan waarbij niet alleen op 6 december, maar het hele
jaar door cadeaus worden uitgedeeld die anderen betalen. Hij legt de
vinger op de wonde van het Franstalig cliëntelisme, waarbij sociaal
dienstbetoon en corruptie inwisselbare begrippen vormen.
Genoeg
uitspraken dus om de goegemeente over zich heen te krijgen. Wanneer was
het moment nu weer dat we alles door de bril van de identiteitspolitiek
van links zijn gaan beoordelen? Waarbij de verstikkende pensée unique –
die tolerant en inclusief is, behalve voor wie er een andere opinie op
nahoudt – de norm werd? Waar in het verleden de cultuursector en het
flamingantisme onlosmakelijk met elkaar verweven waren, is Urbanus een
zwarte zwaan in het huidige culturele landschap. Dissidente stemmen
worden gemuilkorfd. Bang voor inkomensverlies. Niet rood, geen brood,
zoiets. ‘Als de fascisten terugkomen, noemen ze zich antifascistisch’,
schreef de Joods-Nederlandse schrijver Jacques Presser.
Taalminnaars
Bij
de onafhankelijkheid van België zat Frans in de vezels van de
magistratuur, de overheid, de hoge burgerij en de adel. Volgens de
Franse bourgeoisie zou tweetaligheid de Belgische eenheid in gevaar
brengen. Gent was het epicentrum van het toenmalige verzet van de
Vlaamse literatoren met J.F. Willems als vaandeldrager én grondlegger
van de Vlaamse beweging.
Zijn Vlamingen dan guilty by association?
Is
het de eerste Zwarte Zondag? Is Vlaanderen geclaimd door extreemrechts?
Exemplarisch is de Vlaamse vlag die nu geframed wordt als
collaboratievlag. De hersenscheten van de pedante Tom Lanoye, die een
plooi in een zondagse broek als extreemrechts ervaart, zorgen voor een
cultivering van deze culturele zelfkastijding. Want ja, Vlaanderen
betekent per definitie rechts en rechts is des duivels, stelt de
communis opinio. Zijn Vlamingen dan guilty by association? In dit land
van het surrealisme is de emancipatiestrijd nog lang niet gestreden…
Kleptocratie
België
is op zijn best een compromis. Op zijn slechtst een kleptocratie.
Liefst houdt dit verguisde compromis à-la-belge rekening met de lange
tenen van alle betrokken partijen. Het is zodanig ingewikkeld dat een
kat haar jongen er niet meer in terugvindt, maar eenieder verlaat de
onderhandelingstafel met een triomfantelijk gevoel. Een aanvaardbare
stilstand voor iedereen. Wat leverde dat op? Wel, heel wat. We hebben
een onaanzienlijke hoeveelheid aan regeringen en
volksvertegenwoordigers, beleidsdiarree, alarmbelprocedures, pariteiten,
bevoegdheidsconflicten, een grendelgrondwet, een begrotingstekort, veel
bevoegden, weinig verantwoordelijken en een obsceen overheidsbeslag.
Kortom, geld, middelen en mensen die we in andere domeinen nuttiger
hadden kunnen besteden. Zoals, ik zeg maar iets, in de zorgsector of
justitie. Vlaanderen heeft de enige onderdrukte meerderheid ter wereld
aan een kant van de taalgrens en Wallonië heeft de best beschermde
minderheid ter wereld, aan de andere kant van die taalgrens.
Wie betaalt, bepaalt
‘Veel
Vlamingen hebben het er ook moeilijk mee dat er zoveel geld van
Vlaanderen naar Wallonië gaat’, stelt Urbanus. ‘Als ik dan vaststel dat
de politici het solidariteitssysteem schaamteloos misbruiken, dan kom ik
in opstand. Als de transfers in de omgekeerde richting gingen, zou het
land waarschijnlijk al lang gesplitst zijn.’ Urbanus gaat onverstoord
verder: ‘Wallonië heeft nu van Europa 25 miljoen voor de coronazorg
gekregen en Vlaanderen 6 miljoen’, (…) maar zou het niet chic zijn van
Magnette als hij nu ‘aussi un peu de solidarité’ zou tonen ten opzichte
van Vlaanderen en de helft van dat bedrag aan ons zou terugstorten?’
Maar nu horen we hem niet, de ‘bruggenbouwer’
Solidariteit
vertrekt namelijk vanuit gelijkwaardigheid, verantwoordelijkheid,
wederkerigheid én vrijwilligheid. Een sociale samenleving is onmogelijk
zonder politieke solidariteit. Het vereist transparantie en op zijn
minst een inspanningsverbintenis. Voorwaarden die niet op het etiket van
het Waalse infuus staan vermeld. ‘Maar nu horen we hem niet, de
‘bruggenbouwer’’, besluit de komiek.
Lippendienst
Genoeg
onrechtvaardigheden om je als culturele elite tegen te verzetten,
nietwaar? In dit land bewijst de Vlaamse culturele elite echter
lippendienst aan de gevestigde machten. Dat is ongezien. Compromisloos
staat bij kunst nochtans garant voor kwaliteit. In de bestseller Grand
Hotel Europa schrijft de romancier Pfeiffer dat ‘kunst nooit streeft
naar middelmatigheid, niet minder dan het sublieme is het doel. De
kunstenaar zoekt middelen om de uiterste consequentie te realiseren van
het artistieke ideaal.’ Kunstenaars zijn eigenzinnig en doen geen
toegevingen. Verdient België dan wél de middelmatigheid? Verdienen de
Vlamingen en de Walen dan niet het sublieme? Is de eigenzinnigheid van
de kunstenaar omgekeerd evenredig met zijn consequentie? Is het uit
wanhoop, eerder dan overtuigend alternatief, dat iedere culturo – waar
ik mezelf onder reken – een belgicist moet zijn?
Ondertussen
neemt de particratie groteske proporties aan. De Vlaamse democratie zit
in quarantaine. De politiek is gereduceerd tot een online
draaideurenkomedie die dreigt te vervellen tot een tragedie en we worden
genoodzaakt onszelf moreel te compromitteren. Zullen de moraalridders
van vandaag in een ver morgen inzien dat ze zich hebben bezondigd aan
schuldig verzuim toen ze verzaakt hebben om de echte maatschappelijke
problemen aan te pakken? Bevrijd van het juk van katholieke kerk hangen
de hogepriesters van de cultuur nu aan de ketting van de politieke
correctheid.
Identiteitspolitiek
Dat de leesbril afgaat en de oogkleppen worden opgezet als het gaat over een Vlaamse identiteit.
De
smaakpolitie heeft bij wijlen een wereldbeeld dat zich voltrekt tussen
de navel en het scrotum en waarbij ze vanuit een neomarxistische lens
neerkijkt op alles wat zij bestempelt als ‘lage cultuur’. Met zelotische
ijver eisen ze – mijmerend over de Russische ziel – dat iedere
kunstenaar én extreemlinks én kosmopoliet is. Dat de leesbril afgaat en
de oogkleppen worden opgezet als het gaat over een Vlaamse identiteit.
Waarom zo neerbuigend tegenover onze kunst, literatuur en cultuur?
‘Het
zijn mensen zoals jij en ik die de boel hier draaiende houden, maar wij
krijgen nooit eens een complimentje: er wordt ons alleen maar gevraagd
om op tijd en stond nóg een tandje bij te steken in het kunstgebit
België.’ Stelt Urbanus.
Dit
is een uitnodiging. Wees meer zoals Urbanus. Wars van links of rechts,
maar wél Vlaams. Een cultuurminnaar. Een dwarsdenker. Een vrijbuiter.
Ontwapen je van de ketting van de hedendaagse sociale norm!
#JeSuisUrbain.
Mathieu Cockhuyt
*
NA GESCHRIJFSEL
*
*
Kijk,
het is Mei en dus ook ik zit met een ei. En dat ei heet De Morgen. Heb
ik hir al meer dan eens verteld. Na De Schandaard en HNB werd het met
Yves Desmet in dM een haat-liefde verhouding.
DM
was/is fris en links. Dat weet men vooraleer men er aan begint.
Doorprik de ellendigheid van dat persé willen Links-zijn en he hebt het
beste Nieuwsblad ter wereld. Maar voor mij, na de 15 Italiaanse jaren en
wegens mijn slechtziendheid, was het allemaal larie en apekool
geworden.
Heb
jarenlang DM aan de stations-kiosk afgehaald voor het betreden van
:mijn eigen werkplek aan de overkant der straat. Twee opwindende zaken
in één klap om de dag goed te maken. Beiden naar mijn smaak direct en
‘to the point’. Mijn klassieke college-opvoeding werd er alleen maar
door versterkt.
En juist vandaag loop ik daar Urbanus tegen zijn ribben.
Tweede bekentenis.
Ooit
moest ik van deine kwiebus helemaal niets hebben. Bakske vol met stro,
en zo. Tot ik hem – tegen mijn goesting - in levende lijve bezig zag.
Onze zoon, opgroeiende puber, wilde daar absoluut naartoe maar mocht
niet van zijn Ma. Waardoor ik me dus meteen verplicht voelde. Allez,
zeg, da was gene viezerik, maar echt ’n dotje van ’n motje. Iet of wat
speciaal, dat wel. Maar wie is dat niet. En diene gast was tenminste
origineel. Een wereld van verschil met al het andere dat de schermen
toen teisterde. Inbegrepen Heert Goste.
-
Ha,
dat bedrieglijk winter-griepje. Wat heb ik hier van meet-af aan gezegd?
Corona maakt alles anders? U las zoëven ’n primeur daarvan. Alle
mogelijke goede punten en ’n bank vooruit voor de nieuwe dageraad van
dM.
Wedden dat men bij dS en al de rest uit nijd en afgunst nu in de eigen tenen aan het bijten zijn? Er staat ‘eigen tenen’,
maar ik bedoelde wel degelijk een ander mannelijk lichaamsdeel. De
soort die nu met hangende pootjes wel verplicht zal zijn te volgen of
uit te wijken.
Het is deze keer niet van “wait and see’, maar van zeker weten.
Immers, zowel volgevreten ratten als Bazen met volle blazen als de Leysens verlaten altijd tijdig het zinkende schip….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten