BERLUSCONI EN ZIJN VROUWEN

Berlusconi en zijn vrouwen: zijn de Italianen echt zo gek?
28-06-2009 - Vanderham - Het vrije volk
Eén ding is zeker, in de communis opinio van Nederland is Berlusconi niet erg populair. Logisch, want bij gebrek aan informatie ga je als Nederlandse journalist echt niet op onderzoek uit. Hoogstens om je eigen (voor)oordeel te bevestigen. Bovendien doet Berlusconi allerlei dingen met vrouwen die wij in Nederland helemaal niet interessant vinden. Waarom stemmen die Italianen dan zo massaal op hem?
Het eerste vooroordeel is dat Italië een achterlijk land is. Niets is minder waar. De zegeningen van de verstikkende bureaucratie (pardon: de hoge kwaliteit waarmee we onze ingewikkelde maatschappij inrichten) zoals Nederland die vooral de laatste tien jaren leert kennen, zijn in Italië al decennialang bekend. Zoveel wetten en regels die elkaar overlappen en tegenspreken zijn een ideale basis voor willekeur door de overheid. Net als hier pakt de rechter of ambtenaar de regel die hem het best uitkomt en de rest wordt niet van toepassing verklaard. De burger heeft het nakijken.
De zegeningen van de multiculturele heilstaat zijn ook niet aan Italië voorbij gegaan. Zijn het in Nederland vooral de Marokkanen die het land verrijkt hebben, in Italië zijn het vooral moslims uit Albanië die de misdaadstatistieken opvrolijken. Daar komt bij dat de lange grenzen en de ligging vlakbij Afrika een goede garantie bieden voor scheepsladingen Afrikanen die in alle soorten en nationaliteiten hun heil in Italië komen zoeken. Het opgeheven vingertje van Europa moet ervoor zorgen dat ze niet teruggestuurd worden, dus zitten -- in wat eens bloeiende badplaatsen waren -- nu duizenden perspectiefloze jongeren hun tijd te verdoen met voetballen op het strand.
In plaats van de badgasten die er vroeger welvaart brachten.
In de steden is het al niet veel beter: ook daar no-go areas. Een parallelle moslimmaatschappij en wijken waar grote armoede heerst door het onvermogen van dit land om in zo korte tijd zoveel nieuwe mensen op te moeten en kunnen nemen. Let wel: de rijkdom van Italië is veel geringer dan Nederland of Duitsland, hetgeen het scheppen van Melkertbanen of andere nutteloze werkverschaffing sterk beperkt.
De staatsmedia waren in handen van de politiek correcte linkse elite die vooral de heilsboodschap verkondigden en de mensen werden vermaakt met Paul de Leeuw-achtige uitzendingen.
Kortom, de situatie leek precies op Nederland.
En toen kwam Berlusconi. Hij richtte een Partij voor de Vrijheid op (Il popolo della liberta) en bood de Italianen een nieuw perspectief. En wat belangrijk is: hij toonde daadkracht en ruggengraat.
Hij maakte een eind aan de eenzijdige linkse roeptoeters van de staatsmedia, een verademing voor de Italiaan. Hij noemde Italië een land met een van oudsher katholieke cultuur die niet ontkend mag worden en waar je trots op mag zijn. Hij nam harde maatregelen op stroperige dossiers, zoals bijvoorbeeld illegalenverblijf en de huisvuilproblematiek in Napels. In sommige steden werd met harde hand de orde hersteld.
En de vrouwen? Voor een Italiaan is de vrouw het mooiste wat de schepping heeft voortgebracht. Het beste wat een man kan overkomen. De vrouw in Italië is zelfbewust en kent haar charmes. Nergens is het contrast groter tussen de in doeken gehulde moslima’s en de vrijheid van de Italiaanse vrouw die haar eigen keuzes mag maken.
Berlusconi houdt van die vrouwen. Dat hij dat soms wat te letterlijk opneemt wordt hem door de meeste Italianen graag vergeven