12/2819 * - Sarajewo 28/6/1914: Oorlog en Vrede, zonder Tolstoi -
***
Maandag 27 juni
Zon 5u31-22u00
H Cyriel van Alexandrië
*
Voor morgen, 28/6/1914
“SARAJEWO”
Toen
was het gewoon dàt. Maar de Grote Waanzin kon beginnen. Een nog op ’t
laatste nippertje gelukte moordaanslag op twee jonge koningskinderen in
een open wagen met chauffeur. De Saksen Coburg Gotha’s onder mekaar
konden beginnen elkaar naar het leven te staan. Willem II
van Pruisen, de geestelijk gestoorde verworpeling der familie, de man
met het ene korte armpje, dat nog altijd na te zien valt in Doorn (Nl)
ten Huize Doorn. (Nederland) waar hij (1941) politiek asiel genoot na
het debacle van Den Grooten Oorlog, die hij verloor tegen zijn Neef
Albert, de Prins Gemaal van de Engelse Koningin Victoria in wiens naam
hij Engeland bestuurde. Mede in “het debat” betrokken geraakten toen ook
de Belgen, de ‘dappersten der Galliërs’, omdat hun Koning Albert I, die
andere Coburger, de troepen van zijn Duitse neef geen vrije doortocht
wilde verlenen om Parijs in de rug te kunnen aanvallen.
*
*
Waardoor
‘Het Plan Schlieffen’, de grote omsingeling, mislukte, tot de latere
Nazi-Socialisten van een zekere A.H. met datzelfde plan meer geluk
hadden. Maar die A.H. stopte dan weer totaal onverwacht net voor de
grote paukenslag, de zegevierende optocht van zijn tanks, voor de
poorten van de kanaalstad Abbeville, op minder dan ½ uur rijden van
Duinkerke en de Kanaalkist. Zodat de resten van de verslagen Franse en
Engelse legers glorieus naar Moeder de Vrouw konden ontsnappen.
Churchill echter weigerde om deze realiteit van de uitgestoken hand
onder ogen te zien, omdat Amerika hem reeds had toegezegd zich klaar te
houden om in de bres te springen.
Waardoor
een volgende 4 jaar durende slachtpartij kon beginnen, die eindigde met
de glansrijke (maar erbarmelijke) heerschappij van de cowboys uit
Amerika over gans de Vrije Wereld.
En dat danken we niet de koekoek, maar de Coburg Clan
die het tot op de huidige dag nog altijd niet kunnen verkroppen, dat
Napoleon, de Keizer die de Frans Grandeur gestalte gaf, in Waterloo
kopje onderging.
En
zeggen, dat dat uitgeschud en verarmd Prinselijk Geslacht van Duits
Blauw Bloed aan de macht kwam via de lakens van het jongere zusje van
Leopold I, de latere Eerste Koning der Belgen. Die was door hun
grootmoeder op jongere leeftijd uitgehuwelijkt aan de Russische
Tsarovirsj, waar zij de orgie-speelpop diende te zijn van al diens
vrienden-losbollen. Grote Broer, Leopold, amper 16-17 jaar oud, bekwam
als onderdeel van deze deal, een hoge rang in het Leger van de Tsaar.
Waar hij, gestoken in een prachtig uniform waar alle vrouwen verzot op
waren, zijn aangeboren charmes van Playboy-Rokkenjager ten volle kon
uitleven. Hij was, als Russisch Hoge Officier, dan ook aanwezig op het
slagveld van Waterloo, waar hij, opportunist als alle Coburgers zijn,
rap platte broodjes probeerde te bakken bij de Engelse Overwinnaars van
het ogenblik. Korte tijd later stond ie dan ook, om op te vallen aan het
Hof in Londen in een Engels uniform op alle bals en ‘ontspannings
avonden’... PoPom was de ‘cou’ van iedereen die het wilde. Zo belande
hij rap in het bed van de Engelse kroonprinses die smoorverliefd op hem
was geraakt. Zij overleed kort daarna, maar niet nadat hij bij haar een
soort ‘overlevingscontract’ had losgepeuterd, die hem levenslang (op kosten van de Engelse belastingbetaler),
een royale levensstijl zou garanderen. Kort daarna zag hij, onder druk
van de concurrentie, het leven in Londen niet meer zitten, werd eerst de
Griekse Kroon aangeboden (die hij wegens de daar heersende onregelmatigheden weigerde),
maar hapte nadien gretig toe om in Brussel Koning te komen spelen,
nadat die onwillige Orange-Nassau Nederlanders hier het veld hadden
moeten ruimen voor de Parijs-gezinde opstandelingen die van ons land
graag een aanhangsel-kolonie van het Grote Franse Moederland hadden
gemaakt. Die soort kent, tot op de huidige dag, een taai bestaan.
En zo zitten we, de huidige generaties, al bijna 100 jaar lang, met de gebakkenaangebrande
peren. En de weinige Orangisten (waaronder de Crootjes) kropen voor al,
ge tjd weer in hun schelp. Let maar even op Junior: met hem zijn de
Coburgers nog niet aan de nieuwe patates….
Al deze zaken vond ik ooit in een boek van Paul Beliën,
verboden in Coburgland, maar gedrukt in… Frankrijk en van daaruit in de
handel gebracht. Wel hadden de Cobirgers uit Laken in extremis bereikt,
dat in elk boek een blaadje zou stelen, met daarop de verwittiging, dat
het volgens hen vol leugens stond. Getekend Albert Second. Dhr Beliën,
een beslagen onderzoeksjournalist (echtgenoot van Alexandra Coolen,
Vlaams Belang ex Parlementslid) heeft namelijk het geluk gehad om,
wegens totaal andere redenen, in het Persoonlijk Koninklijk Archief te
kunnen duikelen. Waarschijnlijk wist Mevr. de Koninklijke Archivaris
niet welke Flamingantenvlees ze in huis haalde, want nadien verklaarde
ze bij hoog en laag geen Beliën te kennen. Die was daar nooit geweest,
zee-ze! Waar nochtans ten aanzien van iedereen vele datums en uren
genoteerd staan in het… Gastenboek.
Al
die dingen zijn echter verlopen zoals ze verlopen zijn. Maar het had
ook anders gekund. Hadden onze Verlichte Grote Geesten toen werkelijk
bij het begin van die twee verwoestende oorlogen tussen de Coburgers
onderling (waar WO II gewoon de herkansing bleek te zijn van de slecht afgelopen WO I),
de kant van het Volk ipv deze der Koningen gekozen, dan zou de
wederzijdse uitmoording boven ons hoofd zijn gebeurd. Het had volstaan
hun zo geroemde ‘neutraliteit’ in woorden om te zetten in daden, gestand
te doen. Zo moeilijk kon dat toch niet geweest zijn, want de zuinige
Hollanders deden het wel. Holland nam namelijk met niet één verdwaalde
kogel deel aan Den Groten Oorlog. En als West-Fluisteraar (*)
groot geworden in die Verwoeste Gewesten, weet Digitalia waarover hij
spreekt. Ons land, ons erfgoed, vol littekens, ligt daar ten eeuwigen
dage als een verwoest stuk stof, vol met ‘bezienswaardigheden’ die, als
puntje bij paaltje komt, nog een onuitputtelijke bron van welvaart
vormen voor de hele streek. In mijn Land, dat als een Godsgeschenk, ligt
tussen de Bergen en de Zee.
Maar ja, uitdrukkingen als ‘had ik’, en ‘moesten we’ dat zijn gewoon het kleingeld dat we vroeger achteloos in de schaal smeten…..
Enne,
om de link naar het heden goed aan te snoeren, is het ook nog goed te
weten, dat de Dode Kroonprins van Sarajewo de oudste zoon was van Keizer
Franz Joseph von Habsburg, in Wenen, de Oostenrijkse Hoofdstad, en van
zijn charmante lieve echtgenote, ons aller Sissi,
dochter van Hertog Max von Possenhofen, zijnde dezelfde stam der
Possenhofers, waar een andere Elisabeth ‘van Beieren’ ooit Koningin bij
ons is kunnen worden. Ieder jaar met Kerstmis wordt de romantische
trilogie van de kleine Sissi, Elisabeth von Possenhofen op ons los
gelaten. En vertederd bllijven we ieder jaar weer toekijken.
Persoonlijk had ik liever ieder jaar een echt gebeurd verhaal gehad rond Kate Kollwitz,
die van Het Treurende Ouderpaar in Vladslo, die haar zoon verloor in
Den Groten Oorlog. Naar verluidt zou die gesneuveld zijn in Merkem (De
Kippe), aan de weg Ieper-Diksmuide. Na de oorlog werd deze landelijke
stijlvolle zeer typische barok-kapel herbouwd, waar ze dagelijks door
iedereen kan bezocht worden.
*
Kapel Langewade. Merkem (De Kippe)
*
Ja
Ja, die Duitsers met hun ‘Schweinepuppenfleisch’! Fraulein Angela
Merkel, de vroegere politica der DDR, heeft het van geen honden
gedeeld….
(*) West-Fluisteraar: dit is een verbastering omdat veel Kempische Vlamingen de Westhoekenaars aan spreken als ‘West-Fluiters.
*
*
*
IEPER,
DE VERWOEST LAKENHLLEN
*
*
Ja,
’t is weer van dat. Amper een paar uur correct Internet en dan is ‘De
Server’ niet meer te vinden. Windstil heldere hemel, lekker
zomerweertje. Wat zal het deze keer zijn?
‘Memories
are made of this’, zullen we maar zeggen. Men hoeft alleen te bedenken,
dat het heden de voortzetting is van het verleden. Altijd maar weer
worden littekens bedekt door andere littekens. Het mensdom
is lijk een hond die hapt naar de eigen staart. De volkswijsheid stelt
wel dat we de zonnekant van het leven moeten zoeken, dat de schaduwkant
wel vanzelf komt. De voetbalmatch van gisteren is daar het levend bewijs
van: 4-0 is een onverwachte eer voor ‘onze’ Rode Duivels, die niemand
meer verwacht had. Het is een succes geworden temeer daar de Hi-Hadsiten
er zelf kunnen om lachen en zich dus gedeisd hielden. Allez, ik wil
zeggen: tot hiertoe, want niemand mag berenvellen te koop aanbieden
zonder ook maar één schot te lossen. En schoten lossen, dat is het
domein geworden waarin alleen onze vijanden bevoegd voor zijn. Want de
‘Staatsdragende’ Partij der Verraders hebben bij de Vlaamse Burger zelfs
Grootvaders geweer ingevorderd. Die hing in vele huizen op een goed
zichtbare ere-plaats, als herinnering aan de ‘Brigands’ doe ooit grepen
naar Vaders geweer als er uit Het Zuiden gevaar dreigde voor Outer en
Heerd.
Maar aan de muur hangt al lang bij de Vlaamse Burger, noch Kruislievenheer, noch geweer. In de plaats moet er (voor de gezelligheid?) een schemerlamp komen met een kleurrijke verlichte globe daarin. Zodat iedereen op elk moment zich de visu
kan overtuigen hoelang het nog duurt voor de islam-wreedheid overal de
plak zwaait. Alleen vrees ik, dat tegen dan, alle Coburgers, alle
Battenbergens (thans Mountbatten), alle ‘Windsors’, alle Hohenstaufen,
alle Hohenzolln en alle Habsburgers zich in het nieuw zullen gestoken
hebben. Misschien zelfs al een nieuwe gouden kroon besteld hebbbn, met
een Wassende Halve Maan in top. Zelfs alles dat doet terugdenken aan de van Hoedegems van Accoz
zal uitgewist zijn. Omdat die doen denken aa de Kruistochten. Op zeker
dag, zal herontdekt worden dat al die Geslachten eigenlijk afstammen van
een en dezelfde nakomeling van de Profeet. Valt niet eens te
controleren, want diens nazaten waren even talrijk als de zee diep is.
Allemaal mossel noch vis.
En
ook dàt moeten we durven zeggen, nu het mosselseizoen 2016 is
aangebroken. Vooral de Zeeuwse mosselen zijn duur, maar buitengewoon
goed geslaagd. Alleen moet de Natuur, net als het Noodlot, af en toe een
handje worden toegestoken…. Tot de mens weer wil en mag inzien, dat hun
Home ook hun Castle is. En dat ook altijd geweest is.
*
*
*
Hallo?!
Het is op dit ogenblik tegen de middag, en de zoveelste ‘panne’ op het
Internet schijnt weer op het vuur te zijn gezet. We kunnen weer aan de
slag met koken en braden….
Vlug de verloren tijd inhalen.
Arrividerci!!!!!!
*
** **
Niet
te geloven. Amper na een paar uur vlot gebruik, laat ‘de server’ het
weer afweten. Moeten wij daar nu echt iets voor gaan doen, buiten
betalen en nog eens betalen?????
Maar
kom, niet getreurd. Zo is er nog even tijd beschikbaar om deze klus
over ‘Sarajewo’ te klaren. Morgenvroeg zal er wel weer Internet zijn.
Hier in dit wonderland brengt de nacht (en de kaboutertjes?) altijd
raad.
Hoe
het met Willem II, de Duitse Kaiser-Castar is afgelopen? Als
Opperbevelhebber van het verslagen Duits Leger, wilden ‘De Mogendheden’
onder impuls van de USA (toen ook al!) hem als
oorlogsmisdadiger voor Het Hoogste Gerechtshof brengen. Dat bestond nog
niet, en zou dus nog eerst moeten worden op stapel gezet. Maar dedju, de
Oranje-Nasssau Clan, verre familie van de
Hohenzollern, stond er op om de man tot het einde van zijn bestaan,
politiek asiel te geven. Waarop die prompt een paar kleinigheden uit
zijn talrijke kastelen in Duitsland deed overkomen. Amper 50 treinwagons
waren dat en via Google kunt U het beeldverhaal oproepen van een op
rust zijnde joviale oudere kerel, die naarstig meehelpt met de boeren om
in het hooi te werken. Hij kreeg daar wel nooit het bezoek van vrouw en
kinderen, en moest het stellen met zijn vroegere huismeid, die hem
samen met een plejade van andere dienaren en kamerknechten, tot zijn
laatste snik zijn blijven verzorgen.
Over
de kleine lieve Elisabeth von Possenhofen, de (na Sarajewo) ongelukkig
geworden Keizerin van Oostenrijk die we in die tranerige trilogie als
Sissi hebben leren kennen, onmiddellijk aansluitend na de Oorlog
’40-’45, toen in de harten van onze mensen de haat jegens alles wat
Duits was, nog ‘brennend heisses Wüstensand’ was, is verder bekend dat
ze als een soort Triestige Weduwe in Lugano leefde, waar ze, eenzaam en
verlaten op wandel was, op een brug over dat Meer aldaar, werd lastig
gevallen door een struikrover. Die roofde bijna niet alleen vliegensvlug
haar handtas, maar bracht haar een dodelijke messteek toe. Hoe erg die
steek was, bleek slechts toen ze even later samen met de geredde
handtas, op haar hotelkamer de wonde ontdekte. En een paar uur later
daardoor de Geest gaf. Franz Joseph, de eenzame echtgenoot, leefde in
Wenen tot op hoge leeftijd en heeft waarschijnlijk nog de ster van de
jonge Adonis A.H. weten beginnen schitteren. Maar zonder Internet als
steun, kan ik daarover geen details meer over geven.
Wat
er ook van zij, als U ooit in Bad Ischl (Oostenrijk) langs komt, kunt U
daar in het vakantie-verblijf, hoog boven de kolkende bergrivier, de
levende Sissi in U verbeelding tegen het lijf lopen. Hoog boven de Ischl
kunt U zelf voor het raam staan, waarin ze zich spiegelde bij haar
dagelijkse lichaamsoefeningen. Haar sportkledij hangt daar nog altijd,
klaar voor gebruik, over de stoelleuning op haar te wachten.
Meer nog, met een beetje geluk kunt U in de ongoddelijke nabijheid overnachten in Fuchsl am See,
het vroegere Schloss van Hertog Max van Beieren (in de films), getrouwd
met de bazige Ludovika (Magda Schneider), de moeder van Sissi (Romy
Schneider). U kunt er ontbijten aan de familietafel in dezelfde gewelfde
ruimte als in de film de jonge Sissi. Dar staat nog altijd de
veelhoekige vogelkooi, waar Sissi de bewonertjes de vrijheid terug gaf,
toen ze naar Wenen trok om er Keizerin van Oostenrijk te worden. Hertog
Max van Beieren (eigenlijk Possenhofen) was de grootvader van onze
‘Geliefde’ Koningin Elisabeth van de Wedstrijd die nog altijd haar naam
draagt. Misschien wel voor niet lang meer, nu Mathilde van Hoedegem en
Accoz die plaats viseert.
*
Tja,
en over diene van bij ons, ‘de Koning-Soldaat’ van den IJzer, Albert
Premier van Seks & Coburg nog dit. Zijn halve trouwboek, die andere
Elisabeth von Possenhofen. Het koppel sprak, tot lang na WO I, thuis
uitsluitend… hun eigen moedertaal, het Duits. Onder druk van de
gewijzigde omstandigheden werd dat later het Frans. Ik heb U toch al
gezegd, dat de Coburgers grote opportunisten zijn. Zij kozen dus, na de
oorlog nog al rap de kant der Fransen, de Overwinnaars. Niet alleen
beloofde de Vorst bij het begin der vijandelijkheden, de Vlamingen ‘gelijkheid in rechten en in de feiten’, als
die maar dapper voor hem zouden willen sneuvelen. Iets dat hij na de
oorlog echter helemaal vergeten was. Dat die, binst de oorlog, in het
geheim aan het onderhandelen was, achter de rug van zijn ‘geallieerden’
met zijn Duitse Neef, voor een afzonderlijke vrede, werd nadien rap-rap
onder de mat geveegd.
Albert
Premier de Belgique was ook de historische bergbeklimmer die midden in
de nacht op een koude februari morgen de rotsen ging beklimmen in
Marche-les-Dames.
Dat
die precies daar naar beneden tuimelde is niet eens zuiver toeval. Want
‘Dames’ platmarcheren was inderdaad zijn persoonlijke specialiteit. En
zijn Elisabeth hield van sinistere grapjes. Kwatongen die het kunnen
weten, beweren inderdaad dat de geliefde Vorst door een van zijn hogere
officieren betrapt werd in het echtelijk bed, samen met de
officiersvrouw, en hem daarop prompt een kogel in de hersenen vlamde.
Nadat
deze Hoger Officier tot de bevinding was gekomen wie daar naast zijn
model-echtgenote levenloos lag dood te bloeden, moet die algauw de
vergissingen zijns weegs hebben ingezien. Hij moet toen in paniek naar
Laken zijn gesneld. Er moet toen die nacht ten huize Coburg-Possenhofen
spoedberaad hebben plaats gevonden omdat het beeld van een overspelige
en vermoorde Koning kon gemist worden als koude pap. Later moet zijn
kleinzoon, Albert Second de Belgique meer chance gehad hebben, of moet
die Mr Boël heel wat menslievender geweest zijn, dan die Hogere Officier
uit het verhaal van Marche-les-Dames. Daar werd die nacht in Laken het
fabeltje bedacht, dat de betreurde overledene, die zoals iedereen wist
’n hartstochtelijk bergbeklimmer was geweest. Dus werd er midden in de
nacht met het dode lichaam vertrokken naar de bergen. Waar de Vorst
tegen de avond van de volgende dag werd teruggevonden, aan de voet van
de rots waar hij was uitgegleden. Het hoofd (mèt bril nog op) was
gedeeltelijk verbrijzeld, geen kogelwonde meer te bespeuren. Gevolg: de
eer gered en een Staatsbegrafenis.
Kijk,
die nacht was ik er ook niet bij, en alles is maar ‘van horen zeggen’.
Maar van 40 meter hoog zonder getuigen noch helpers omtrent, van rotsen
vallen en de bril nog op het totaal verbrijzeld hoofd hebben, is
ongelofelijk miraculeus te noemen.
Kortom, mooie sprookjes spelen zich meestal af in mooie kastelen. Hierboven heb ik U alleen achter de schermen laten kijken….
*
(Get) Digitalia
*
*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten