Dinsdag 2 Januari 2018
4385 - NIEUWS UIT HET WALLO-BRUXELSE BUITENLAND
*
INHOUD: WALLONIË – VLAANDEREN REBUILT de glansperiode afvalkoers 1988-2018 van Olio di Poeppo loopt stilletjes
(met veel gedruis) – gelukkig -onherroepelijk ten einde. Bij de vissen is er,
naar het voorbeeld van de Hasseltse kanaalduiker, nog plaats genoeg. De Wallonia (zie afbeelding links, boven)
zowel als de Broekzèl (zie
afbeelding rechts boven) staan, als twee aan elkaar geketende wrakken op het
punt te kelderen. Dit, niet tegenstaande onze jaarlijkse vele miljarden ‘transfers’
sinds het in 1830in elkaar knutselen van onze twee verschillende
nationaliteiten. U ziet zelf met eigen ogen, dat ’n Flandriaboot willen doen opgaan in ’n Walloniaboot, om er een
‘Belgica’ van te mamken, een onmogelijke
opgave is geweest.
Vlaanderen zal, eenmaal zelfstandig en onafhankelijk er alles
aan moeten doen om ’n goede nabuurschap te onderhouden. Maar ‘vreemde Mesters
in ’t Land’, dat dulden we niet langer meer.
Nota vooraf
Hoe er in Coburgia voortdurend het licht van de zon
geloochend wordt! ‘Vlaanderen Boven’ is toch de evidentie zelf!
De letter ’V’
van Vlaanderenkomt toch ook vòòr de letter
‘W’ van Wallonië….
Onvergefelijk dat indertijd de Vaders des Vaderlands
(en de moeders) daar niet aan gedacht hebben, om te eisen dat het alfabet herschikt
diende te worden.
*
*
IEDER VOLGELTJE ZINGT ZOLAS
HET GEBEKT IS
*
Zijn die arme Francofonen toch altijd misdeeld. Te hee
genen noam!
Zie maar noch Broekzèl, noch Namur, noch Liège hebben
ooit van de Vlamingen de door de Francofonie zo begeerde diepzeehaven als
Antwerpen, Zeebrugge of Oostende mogen hebben. Geen wonder dat Wallo/Brux thans
dreigt koppeke onder te gaan. Het zijn Zeevarende Naties op zwaer zand zaad
geworden!
**
*
‘Pompen of verzuipen’:
Maar in Francofonia kennen ze dat spreekwoord., daar in
dat luilekkerland niet eens Verre van, om een van die twee werkwoorden in de
praktijk om te zetten. Om niet te verhongeren steekt dat soort bedelaars niet
de handen uit de mouwen maar ze steken die gewoon vooruit. ‘Kijk maar’, zeggen die daarbij, ‘er blijft helemaal niets meer aan mijn vingers plakken, mijn buik is zo
plat als een vijg en de kom met transfers is op de tweede dag van het Nieuwe
Jaar weeral helemaal leeg’.
Maar in het besef deze bedelaar Franstalig is komt
daar niet eens een smekende stem bij te pas, maar een harde commando-stem en en
gebalde vuist.
**
*
Het nieuwe jaar ligt als het Kerstkindeke nog in de
kribbe, en reds zijn de poppetjes aan het dansen. Vuurwerk aan het Atomium?
Vollen bak in Het Neuws Acht auto’s in brand gezet door ‘verrijkt afval’?
Ssst, verdorie. Niet over spreken, want de is-lammerds
zouden zich wel eens kunnen beledigd voelen. Met als spijtig gevolg er te
willen van onder trekken!
Stel U voor zeg! Dat Francken Theo wel eens recht in z’n schoenen zou kunnen staan,
en dat die gewoon de bindende internationale afspraken inzake Soedan zou hebben
nageleefd. Zie bvb
*
En wie ontmoeten we in die context? Toch weer niet
**
Gerard Deprez
van de Waalse vleugel der Tjeven,
thans in de pluimen van een Blauwe Geschelpte. Als ik hierover lieg, is dat
liegen in onder aanneming, want ik verwijs hiervoor naar Vriend Guvaal.
Men komt ze toch overal tegen, die ‘vreemde
Meesters in ’t Land’…. En het is daarenboven godgeklaagd dat ze daarbij nog
alarm slaan!
**
*
Na Kerstmis de politieke ondergang
**
*
Wellicht is de
wanneer-vraag belangrijker dan de of-vraag. Want wie durft nog één cent
inzetten op de politieke toekomst van Elio di Rupo, sterke man van de PS sinds
twee decennia? De druk om hem te ‘verwijderen’ bestaat op alle niveaus, toch
zijn de meer ‘lokale’ moeilijkheden waarmee hij kampt de meest miskend.
Voor geen
enkele PS-voorzitter zal
2017 een prettig
jaar geweest zijn, en beslist
niet voor Di Rupo. De schandalen van Samusocial
en Publifin, het
verdwijnen van de
partij uit de
Waalse regering, verlammende interne afrekeningen, een PTB die op de
linkerflank met grof geschut uithaalt en, als kers op de taart, desastreuze
peilingen. In Wallonië zou de PS onder de kaap van 20 procent zakken, veel
minder dan de meer dan 40 procent die ze tijdens de jaren van ‘Dieu’ Spitaels
haalde.
Duidelijke boodschap
**
*
De stemmen die voor een toekomst
zonder Di Rupo pleiten worden talrijker, klinken luider, en komen meer en meer
ook van hooggeplaatsten binnen
de socialistische zuil.
Onlangs kwamen de zwaargewichten
Bodson en Labille met een niet mis te verstane boodschap naar buiten. De eerste
is secretaris-generaal van het Waalse FGTB, de andere is baas van de
socialistische mutualiteiten. Als
dergelijke figuren met een eensluidende boodschap naar buiten treden, dan is
het menens. Zonder het expliciet te vermelden, is het voor hen een uitgemaakte
zaak dat de voormalige premier plaats moet ruimen voor Paul Magnette. Wie wat
afstand neemt en het palmares van Di Rupo in een breder tijdsperspectief
plaatst, vindt wel wat argumenten à décharge. Formeel is hij voorzitter sinds
2001, maar de facto is hij de sterke man van de partij sinds 1999. Electoraal
deed hij het al bij al zo slecht nog
niet. Hij weigerde
ook altijd de
partij te laten
opschuiven naar een soort derde weg à la Tony Blair. Vanuit
intellectueel oogpunt zou dat verdedigbaar zijn, maar politiek draait nu
eenmaal rond perceptie en – jammer genoeg – waan
ideeën, en vaak een combinatie
van beide.
De kogel
Toch zou de fatale kogel wel eens
van elders kunnen komen. Want toen Di Rupo partijvoorzitter werd in 2001,
omgordde hij ook formeel begin dat jaar de burgemeesterssjerp van Bergen. En
ook daar rommelt het. Zo is er André Ceuterick, een PS-apparatsjik en
organisator van een plaatselijk filmfestival. De klachten tegen die man
stapelen op, tot seksuele aanranding toe. Maar Di Rupo blijft hem steunen,
misschien wat gemotiveerd door zijn eigen ‘moeilijkheden’ in de jaren negentig.
Er is ook de zaak-Lafosse. Lafosse is een plaatselijke PS-schepen
die in een louche vzw-kwestie
verwikkeld is. Werknemers van de
organisatie zouden voor
plaatselijke
partijactiviteiten zijn
ingeschakeld. Nu, de naam Lafosse is niet onbekend in het Henegouwse Bergen. In
1988 greep Di Rupo, ondanks een monsterscore, naast het burgemeesterschap van
zijn stad. Die functie was weggelegd voor ene Maurice Lafosse, vader van.
Idyllisch is de band tussen Di Rupo en Lafosse nooit geweest, maar er zijn nu
eenmaal evenwichten die gerespecteerd moeten worden. Over de generaties heen.
Vooral Georges-Louis Bouchez (MR), zowat het exclusieve gelaat van de oppositie
in de stad, blijft hierop hameren. “Als je lang genoeg aan de appelboom blijft
schudden, zal er ooit wel eens wat uit vallen”, is zijn motto.
Kijkt men een niveautje hoger,
dan stelt men vast dat ook op provinciaal niveau zich moeilijkheden en
schandalen voordoen. Er is de of-vraag.
Ook de wanneer-vraag die er
wellicht meer toe doet. Maar misschien is er nog wel een derde boeiende vraag:
de van waar-vraag. Uit welke hoek komt de kogel van een exit die in de sterren
geschr
anneer-vraag belangrijker dan de
of-vraag. Want wie durft nog één cent inzetten op de politieke toekomst van
Elio di Rupo, sterke man van de PS sinds twee decennia? De druk om hem te
‘verwijderen’ bestaat op alle niveaus, toch zijn de meer ‘lokale’ moeilijkheden
waarmee hij kampt de meest miskend.
*
AAB DE VRUCHTEN KENT MEN DE BOOM
*
En neen, vlgens mij is dat geen Shekespeare-iaanse tragedie,
met Brutus als honorable man’, maar eerder het einde zoals beschreven in een
vulgair stationsromannetje uit vroegee jaren.
Niemand die nog spreekt over ’s mans verwijfd voorkomen, noch over de prioriteten
die daaree verband houden. De broeken bliven toe en de monden blijven gesloten.
Want diene Olio was ’n vriend des Konings.
Mannen weten waarom…
**
*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten