533 – WIE NIET MET ONS IS, IS TEGEN ONS, HOE MEN HET OO DRAAIT OF KEERT

 

.

WOENSDAG 27 APRIL 2022

Au Petit Chien

*

533 – WIE NIET MET ONS IS, IS TEGEN ONS, HOE MEN HET OO DRAAIT OF KEERT

 

 *

I N H O U D

Er zijn zo van die dagen, dat veel bestweters al eens meer bij hunnen optieker zouden moeten langs gaan. Hieronder vindt U een veel te lang verhaal die dat bevestigt. Doe wel en zie niet om, is mijn besluit.

Verkiezingen inderdad zijn heilig, of ze zouden dat toch moeten zijn. Moessten ze, vooral in deze digitale tijden, contrleerbaar zijn….

Maar waar ter wereld zou de Zittende Macht’ de kans laten voorbijgaan om het spel mee te spelen? Wie orgaiseert het computer programma dat, zoals bij Macron, de verkiezingsuitslag al haast een uur voor sluitintgstijd officieel kon omroepen?

Ach ja, die exit-polls: die zijjn daarvoor speiaal uitgevondedn. De Machthebbers, en hun slipppendragers van de Media, voelen aan hun ellebogen wat ze pas binnen het uur zillen weten. Alles is immers voorgeprogrammeeerd.

Ook Donald Trump weet dit al langer dan vandaag en zelfs Twitter – waar die achteraf aan de deur werd gezet – wordt, eenmaal in andere handen, voor de Waaarheid gedaagd.

Naast wat we hieronder lezen bij De Blinde Vink, is het veel belangrijker even stil te staan bij de verspreking van, aljoewel klein van gestalte, de Grote Leider van de Rode Bandienten Bende, ’t Sloefke Comer Rousseau, evenens op Blauwe Maandag ter perse gebracht. Dat in Brussel niet langer noch het Frans noch het Nederlands op straat te horen zijn maar alleen nog het Arabiers.

Dat, en dat alleen is de echte reden van het bestaan van ‘Rechts’. Waarbij inderdaad de achtbare Heer Vladimir Poetin optreedt als stoorzender. Maar WIJ weten niet waarom hij dat verschrikkelijk ding van al dat schieten gebruikt.

En Sleepy Joe (uit egengelang) noch de Navo en al zeker Marcon niet, hangen het aan onze neus.

Van onze Regime Pers vernemen we alleen, dat de USA

de modernste zwaarste pantserwagen naar het front stuurt. Waarschijnlijk omdat die beter geschikt zijn om doden en zwaarggewonden te vervoeren?

Tot slot nog even dit. Wie extreem rechts op de openbare weg rijdt, riskeert van de kant in de gracht te belanden. Zie dus wel en doe niet dom…

http://blog.seniorennet.be/guvaal/

27-04-2022

HET &NU?-CONGRES

*

Open VLD is niet de enige Vlaamse partij die in de problemen zit. CD&V heeft zowat dezelfde problemen, zelfs voor wat betreft het voorzitterschap. Joachim Coens kan dan wel niet verdacht worden van woordbreuk t.o.v. zijn kiezers, zoals Lachaert, integendeel, Hij krijgt zijn plannen echter niet gerealiseerd. In zijn eerste congres in 2021 slaagde hij er niet in zijn vernieuwde Artikel 1 erdoor te drukken en zijn tweede vernieuwingscongres in oktober was al niet veel beter. Eind dit jaar zijn er normaal bij CD&V nieuwe voorzittersverkiezingen gepland, maar vooral de jongerenafdeling – die Sammy Mahdi naar voor schuift - wil dat al zien gebeuren vóór de vakantie.

Dit weekeinde hield CD&V een zgz &NU?-congres. We hebben daarover niet veel te horen en zien gekregen, om de eenvoudige reden dat er geen journalisten waren op uitgenodigd. Dat zegt al genoeg over de precaire staat van de partij.

CD&V heeft er verkeerd aan gedaan deel te nemen aan Paars-groen, terwijl die haar daarvoor zelfs niet eens nodig had. Ze werd alleen aan boord gehesen om de Vlaamse oppositie wat te verzwakken. Het feit dat de partij enkel outsiders kon vinden om de ministerposten in te vullen, zegt genoeg.

Coens is een achtenswaardig man die het allemaal goed bedoelt maar daarvoor niet genoeg politiek geslepen is. Te braaf, zeg maar. Wie dan wél? Mijn persoonlijke mening is dat de enige die momenteel in staat is van CD&V nog iets te maken, Pieter De Crem is. Vraag is maar of hij het nog zal willen doen.

(RADICAAL) RECHTS, QUO VADIS?

**

TIJD VOOR IDEOLOGISCHE BEZINNING

27/04/2022 Johan Sanctorum

-

Opluchting omwille van de (toch vrij ruime) zege van Macron overheerst in de media. En tegelijk bezorgdheid omwille van de 41,5% die Marine Le Pen haalde, het beste resultaat dat radicaal rechts in Frankrijk ooit neerzette.

De ironie is, eigen aan het Franse kiessysteem, dat de linkerzijde Macron heeft gered door met dichtgeknepen neus op de zittende president te stemmen. Met haar sociaal-links programma kon Marine blijkbaar wel de gele hesjes maar niet de aanhangers van Jean-Luc Mélanchon verleiden.

En dan was er nog de klucht, genaamd Eric Zemmour. Een jaar terug zei ik al dat intellectuelen zich niet in het politiek theater moeten mengen, maar er integendeel kritisch tegenover moeten staan. Helaas. Zijn aanhang volstond alleszins niet om het Rassemblement National aan een overwinning te helpen. In juni zijn er dan nog de parlementsverkiezingen waarvan helemaal niet zeker is dat Macrons gehorigen er een meerderheid halen.

Paradox

Vladimir Poetin, de man die de ‘droom’ van Filip Dewinter vergalde.

 

Radicaal rechts lijkt het zelf niet goed te weten: men kan niet voor méér vrijheid zijn, en tegelijk met autoritaire regimes aanpappen.

Het heet nu vooral dat Macron beter zijn best moet doen om het volk voor zich te winnen, minder arrogant, minder elitair. Voor rechts is de analyse ingewikkelder. Want waar staat het rechtse gedachtengoed vandaag voor? Met de inval in Oekraïne is het spagaat aan het licht gekomen tussen het verlichtingsideaal en een bepaalde vorm van autoritarisme, dat nodig zou zijn om de westerse beschaving te redden. Radicaal rechts lijkt het zelf niet goed te weten: men kan niet voor méér vrijheid zijn, en tegelijk met autoritaire regimes aanpappen.

Oekraïne is op dat vlak wel degelijk een keerpunt. Ook al waren figuren als Filip Dewinter er snel bij om zich van de Russische invasie te distantiëren, de indruk blijft dat het zogenaamde ‘anti-establishment’-discours en de sterke nadruk op het belang van de vrije meningsuiting bij radicaal rechts maar alibi’s zijn om de democratische rechtsorde in vraag te stellen. En te vervangen door wat? Dat is de hamvraag. De strijd tegen de hoofddoek, onder het mom van een strijd voor vrouwenrechten, zou dan ook wel eens kunnen omslaan in iets heel anders, namelijk een pleidooi om opnieuw kruisbeelden in de scholen te laten hangen, ik zeg maar wat.

Deze paradox is vandaag zeer acuut. Het liberale verlichtings-denken – waar rechts zich de laatste decennia sterk op beroept, vooral in de strijd tegen het islamofascisme -, komt met het identitaire discours in een vaarwater dat lieden als Vladimir Poetin zeer genegen is. De Republikeinse partij in Amerika zit in dezelfde klem geprangd: gaan we voor de vrijheid en democratie, of voor een autoritaire bevestiging van waarden gekoppeld aan een uitholling van de democratische rechtstaat? Accepteren we de media, als (uiteraard niet-onpartijdige) vijfde macht, of willen we ze aan banden leggen? Dat laatste geval heet censuur, en dan komen we op het einde uit in een samenleving die weinigen wensen, ook het gros van de rechtse kiezers niet.

Oude vriendschappen

Thierry Baudet, gaat hij echt voor meer democratie?

Radicaal rechts zal deze ideologische vaagheid ????????????????? moeten uitklaren, en liever vandaag dan morgen. Welke lading dekt bijvoorbeeld een naam als Forum voor Democratie precies, de beweging van Thierry Baudet die tot op vandaag achter de’ ‘dictator Poetin’ staat? Het verdedigen van de vrijheid en het bestrijden van censuur, of een nieuw autoriteitsdenken met plaats voor een repressie-apparaat? Moeten we een ‘anti-systeempartij’ in Vlaanderen zien als een partij die het Belgische regime en de politiek correcte pensée unique viseert, of een partij die de pluralistische samenleving viseert? De geschiedenis van de 20ste eeuw leert ons wel een en ander hierover. De manier waarop Viktor Orbán in Hongarije met de kritische media omgaat, ook.

Belangrijker is dat Marine Le Pen Frankrijk uit de commandostructuur van de NAVO wilde losweken, iets wat Poetin toch als muziek in de oren moet hebben geklonken

Om die reden was ik- ik beken het eerlijk – wel opgelucht dat Le Pen het niét haalde, ook al heb ik geen enkele sympathie voor de figuur Macron. Dat ze verkiezingsdrukwerk, waarop ze in grote vriendschap met Vladimir Poetin prijkt, snel in de vuilbak moest kieperen, is één zaak. Belangrijker is dat Marine Le Pen Frankrijk uit de commandostructuur van de NAVO wilde losweken, iets wat Poetin toch als muziek in de oren moet hebben geklonken. Oude vriendschappen bekoelen niet zo snel. En het toont aan hoe de anti-democratische onderstroom bij radicaal rechts blijft doorlopen.

Populisme is het etiket dat op deze dubbelzinnigheid van toepassing is. Volks, ja, maar in welke richting van welk maatschappijmodel? Van Grieken en Baudet zijn twee frisse knapen strak in het pak, en Marine is als vrouw best charmant. Ze weet heel goed ‘zachte’ en ‘harde’ waarden te combineren. De essentie van haar electorale strategie berust op een soort nationaal-socialisme: economisch links, tegen het grootkapitaal en voor een sterk sociaal vangnet, en identitair rechts, tegen de multicultuur en voor een sterk natiegevoel. Daartoe wil ze vooral de verarmde middenklasse mobiliseren. Tot dusver een legitieme doelstelling. De vraag is alleen hoe sterk in deze aspiratie de behoefte aan een vrije maatschappij nog is, en of de democratie an sich niet langzamerhand zal weggezet worden als een irrelevant, frauduleus mechanisme waarin altijd dezelfde machten -het ‘establishment’ dus- hun slag thuis halen.

Blauwe maandag

Donald Trump heeft school gemaakt in het niet-accepteren van een ongewenste stemuitslag, via de meest buitenissige complottheorieën. Dat ook na de nederlaag van Le Pen teleurgestelde aanhangers op Twitter en Instagram het woord ‘fraude’ lanceerden, waarbij Macronisten stembiljetten zouden ongeldig gemaakt hebben, bewijst hoe snel dit kan gaan.

Als Marine Le Pen het echt meent met de democratie moet ze zich groot tonen op zo’n moment, Macron feliciteren, haar aanhangers bedanken, én hen duidelijk maken dat de spelregels niet in vraag worden gesteld.     Terwijl vooral rechts zou moeten tonen dat het beschaafd en ‘sportief’ kan omgaan met een nederlaag. Macron heeft gewonnen, en er waren blijkbaar net niet genoeg anti-establishmentkiezers om het establishment omver te gooien. Punt. Als Marine Le Pen het echt meent met de democratie moet ze zich groot tonen op zo’n moment, Macron feliciteren, haar aanhangers bedanken, én hen duidelijk maken dat de spelregels niet in vraag worden gesteld. Temeer omdat er in Frankrijk geen cordon sanitaire of médiatique bestaat, en een Bouchez-rel zoals bij ons ondenkbaar zou zijn.

Tot zover de zogenaamde ‘tweedeling’ of ‘gepolariseerde samenleving’ waar alle journalisten het over hebben. Overal waar er echte meningsverschillen zijn, zien ze gespletenheid. Terwijl het poepsimpel is. Er moet vrijheid van mening zijn, leve de controverse, weg met de politiek correcte zelfcensuur, en de kiezer heeft altijd gelijk. Er zijn geen zwarte zondagen, alleen blauwe maandagen van slechte verliezers. Betogen tegen een verkiezingsuitslag is lachwekkend, van welke kant ook.

Als we het daarover eens zijn, blijft er voor (radicaal) rechts een belangrijke rol voorbehouden als uitdager van de woke-ideologie en de multiculturele doctrine. Misschien is rechts genetisch dan wel eerder voorbestemd als een oppositionele sterkhouder, een ‘tegenstem’. Dwarsliggers, essentieel voor de kwaliteit van de democratie.

*

*

CENSUUR & BROUCKIE-VRIJE MAAR

VRANKX ONAFWENDBARE

STRICT PERSOONLO-IJKE COMMENTAAR

 *

Het zegt veel dat amper 25 % van de Fransen genoeg intereesse hadden voor deze verkiezingen. Een zeker ‘sansfoutisme’ dus die zeker niet aanstekelijk mag werken op de rest van de wereld. En dàt is het ware probleem van Marine Le Pen: blijven hameren op de eigen nationaliteit.

Frankrijk, en dat is al jaren geen neuws meer, is als Natie op haar retour. Het verdwijnt in de anonimiteit zoals alle gewezen wereldrijken. In ieder geval, wij wachten met open armen op de terugkeer ‘Ins Reich’ van alle ons ooit ontstolen gebieden…

In Vlaanderen bestaat er trouwens – alhoewel we totaal niets te maken hebben met Marcron –een gezegde, dat ‘alles wat ons niet kapot maakt, ons alleen maar versterkt’.

Wat dus wil zeggen, gezien de bij ons bestaande STEMPLICHTING alle hoop gevestigd is op Mei 2024..

De voorzuiitzichten zijn bijgevolg ronduiut hallulinant. Le Pen alvast zal welkom zijn op de viering.

Als de Poet nu ondertussen maar rap een eindoplissing vindt aan ZIJN verduiveld ongelukkigOekr   iens probleem.

Dan is er tegen Kerstmis eindelijk opnieuw Vrede iop Aarde… Zonder dat er, zoals naar gewoonte, bommen of erger- op onze kop vallen. Want was Vlaanderen, doorheen de GESCHIEDENIS, niet meestal het slachtveld van Europa?

*

 

Digithalys