BRUSSEL EN DE CROLS DOCTRINE

BRUSSEL EN DE CROLS DOCTRINE
Een terugblik in de tijd…..IJzerwake, Augustus 2009.
Frans Crols, oud-hoofdredacteur Trends lanceert naar de Vlaamse Beweging een vliegende bom. Laat Brussel vallen zegt hij, en onze zelfstandigheid ligt voor het grijpen. Eindelijk, voor de enen gezond verstand, en voor de anderen de gedroomde uitvlucht om zoals voorheen, verder te kunnen lanterfanten. Verwarring, boe-geroep alom. Achteraf, als het stof een beetje is opgetrokken, verstommen de kritische geluiden…Over naar de (wan)orde van elke dag…..
Volgens mij heeft de Heer Crols aan het monument in Steenstrate nog veel te zacht, te vriendelijk en te versluierd gesproken! Inzake het separatisme zoals Albert I het bedoelt, kan men niet duidelijk genoeg zijn! Einde discussie!
Twee vaststellingen. 1° Tenzij men het Hoofdstedelijk Gebied een zwaai geeft met een toverstaf, en het elders deponeert, ligt het ten eeuwigen dage als een rijpe vrucht in de Vlaamse moederschoot. Een soort valse dracht en vroeggeboorte met onwaardig eerstgeboorte recht als U wilt.
Secondo: we moeten als Vlamingen Brussel niet alleen laten vallen, we moeten het verstoten. Om diverse redenen, waarvan de bijzonderste :
Brussel spreekt een andere taal dan wij, Vlamingen. Het heeft doorheen de Geschiedenis geweigerd tweetalig te zijn (Fr/Vl) maar het vergaat nu in een Babylonisch-Berberse spraakverwarring.
Brussel wil de hoofdstad zijn van de francofonie die (eindelijk!) in de rest van Vlaanderen uitgespuwd wordt.
Brussel verzinkt in het moeras dat Europa heet, en wil er met alle geweld de hoofdstad, als een trouw echtgenote, van zijn. Maar het is niets meer dan een tweederangs-maîtresse na Strassburg, Parijs en vele anderen.
Brussel is, en daarvan getuigt onderstaand artikel, door dat alles de hoofdstad geworden van de criminaliteit. Dank zij de Muzelman-onvasie, ver voorop bij Palermo of Chicago.
Is het dan niet normaal, dat Brussel als een geschandaliseerde ontaarde dochter verstoten wordt? Iedere Vlaming trekt er zijn handen af. Vlaanderen verlaat Brussel als hoofdstad. Als signaal naar de wereld dat Vlaanderen er niets meer mee te maken heeft! De taalgrens wordt de staatsgrens…De hoofdzetels van alle Vlaamse ondernemingen worden verplaatst, liefst in blok, om indruk te maken. Dit om te vermijden dat er misbruik gemaakt wordt om op slinkse wijze belastingen te heffen op Vlaamse arbeid in die ondernemingen. De resterende Vlamingen die willen uitwijken naar het moederland, worden zoveel mogelijk financieel ondersteund. Vlaanderen verzaakt het onderhoud van alle verbindingen met Brussel : Brussel dient gemeden te worden als de pest! En krijgt dan ook aan de grenzen met Vlaanderen nieuwe plaatsnaambordjes : Sodoma/Gomora.
Goed mogelijk dat Brussel het op zijn eentje (of bij Wallonië) op die manier nog een paar jaar uitzingt. Als tenminste Europa niet failliet gaat! Gaat het hen langer goed, des te beter: Vlaanderen is dan voorgoed af van dat waterhoofd….
Gaat het hen integendeel niet goed af (wat mag verwacht worden), dan zien we wel weer. De klok wordt in geen geval terug gedraaid, om terug de hoofdstad van Vlaanderen te worden. Het mag terugzinken in een vergeten bestaan als provinciestadje, wat het in feite altijd geweest is! Sarkozy zal wel twee keer nadenken voor de aanhechting bij of onder de curatele stellen van Frankrijk! Wij Vlamingen kunnen misschien het als pasmunt gebruiken om onze vitale financie- en energiebelangen terug te kopen….
Onderstaand stukje verdient om zoveel mogelijk verspreid te worden. Waarbij in de eerste plaats onze Nederlandse vrienden van Het Vrije Volk een grote pluim verdienen.
Wie wordt, in voorkomend geval, de nieuwe hoofdstad van Vlaanderen, vraagt U?
Waarom geen beurtrol voorzien, zodat elke (belangrijke) historische stad om beurt de eer geniet? Mag, in het tijdperk van de massa-communicatie, toch geen probleem zijn! En trouwens, als het aantal parlementsleden herleid wordt naar het niveau van de grootte van Vlaanderen, heeft men om te vergaderen niets meer nodig dan een tafel en een dozijn stoelen. Niet de luxe telt, wel de kwaliteit van het regeringswerk!
Wel één voorwaarde: de aanwezigheid van camera’s (beeld en klank) van minuur 0 tot het einde van elke zitting. Zodat de aanwezigheid (en de aandacht) geregistreerd blijft tot in der eeuwigheid. Alle laptops, GSM of BlackBerry blijven in de vestiaire! Overheidsbenoemingen en alles wat tot hiertoe in achterkamertjes geregeld werd, komt in openbare zittingen voor. De centen-kwesttie van deze mensen zegt U? Ach wat! Een streng toeziende commissie (3 man volstaat!), aanwezig bij elke zitting, schrijft een check uit op basis van een vaste prijslijst. Lethargie of slapen wordt niet betaald! Wie afwezig is, valt buiten de prijzen! Wie slecht bestuurt, wordt ingehouden tot de schade vereffend is.
Verkiezingen zouden op die manier een totaal andere uitwerking krijgen! Het volk zou dan volksvertegenwoordigers kiezen, niet die willen verkozen worden, maar die verkozen worden om te moeten zetelen…De kandidaten zullen wel niet dik lopen! .….
Meisjes en Jongens! Wat zal het leven mooi worden!

*************************

In geen andere Europese stad is de criminaliteit hoger dan in de EUSSR-hoofdstad Brussel, het gilden-Mekka van dieven, vechtersbazen, rovers en moordenaars uit de hele (islamitische) wereld. Meer dan 40 % van de inwoners is cultuurverrijker. Bijna 1 op de 2 jongeren met een immigratieachtergrond is werkloos en moet dan gewoon andere bronnen van inkomsten zoeken.
Brussel is echter ook daarom de Europese ”hoofdstad van de boeven”, omdat niemand zich er echt bezighoudt met de bestrijding van criminaliteit. De politie en de autoriteiten interesseren de rechtsvrije ruimtes gewoon niet – een echt uithangbord voor de dhimmi-geregeerde gelijkgezinde dictatuur Europa.

Ambtenaren en parlementariërs van de EU worden in Brussel beroofd en in elkaar geslagen. Er is nauwelijks een ambassade te vinden waarin nog niet is ingebroken. Maar de Belgische politie kijkt gewoon toe hoe de Europese hoofdstad in criminaliteit verzinkt. De stad zit vol spanningen. Brussel is een El Dorado voor criminelen.

Klappen, schoppen. Ze zijn zo pijnlijk, dat Angelika Niebler deze dag nooit zal vergeten. Het is een warme avond in het begin van de herfst, even na tien uur ’s avonds in de Rue Stevin in het hart van de Europese wijk. De Europarlementariër, tenger en blond, komt juist van een dinertje en is vrolijk. Het was een goede dag. Plotseling een harde schop in haar kruis. Niebler struikelt en valt op de grond. Twee jongeren, met zwarte truien met capuchons en honkbalpetjes, schoppen op haar in. Een van de beide slaat steeds opnieuw op haar hoofd – ook nog wanneer hij Nieblers Blackberry en I-phone, de buit, al lang grijnzend in zijn handen heeft.

”Hou op, help!”, schreeuwt de 46-jarige steeds opnieuw. Haar ogen zijn gezwollen, de slapen bonken. Het bloed stroomt uit haar neus en haar been doet pijn. Na 40 minuten komt de ambulance en wordt Niebler behandeld. Daarna wacht ze nog anderhalf uur tot ver na middernacht. De politie komt helemaal niet meer – hoewel een kroegbaas, geschrokken door het geschreeuw, ze meerdere keren opbelt.

Dat laat de afgevaardigde van de CSU een paar dagen later door de politieagenten op het kleine politiebureau in de stadswijk Etterbeek in het proces-verbaal opschrijven. Ze heeft moeite haar woede in te houden, maar ze praat rustig en langzaam. De jonge politieagent haalt alleen z’n schouders op. ”Dat is een schandaal”, zegt Niebler.

Een scene uit een Afrikaanse miljoenenstad? Uit een achterbuurt in Rio de Janeiro of Calcutta? Nee, het voorval vond plaats in het hart van Brussel, de hoofdstad van België en van de Europese Unie. Zetel van de NAVO en ontelbare internationale organisaties. Hier wonen 35.000 EU-ambtenaren, 2500 diplomaten, tienduizenden vertegenwoordigers van verenigingen, instellingen en ondernemingen, journalisten, militairen. De waarschijnlijk grootste internationale gemeenschap in Europa, uitstekend toegerust met laptops, I-phones, Blackberrys en dikke portemonnees. Een El Dorado voor criminelen.

Politie miserabel toegerust

Met de veiligheid voor de inwoners uit de hele wereld is het in Brussel niet goed gesteld. Ieder jaar opnieuw staat de stad bovenaan de lijst van inbraakstatistieken van Eurostat. Maar ook bij misdrijven met dodelijke afloop staat de EU-metropool in vergelijking met andere West-Europese steden ver bovenaan.

De stad zit vol spanningen. Meer dan 40 % van de inwoners is immigrant van de eerste, tweede of derde generatie. In enkele stadswijken is 1 op de 2 buitenlandse jongeren werkloos. Tegelijkertijd zorgt de economische crisis er voor dat Waalse en Vlaamse gemeenteraadsleden verbitterd om de mooie baantjes vechten – overal is geldgebrek. De politie is miserabel toegerust en wordt slecht betaald.

Brussel, de hoofdstad van de boeven. Maar nog erger, zo wordt het door velen gevoeld, is de ontkenning van de misdaad. Deze wordt geduld, maar niet bestreden. De misdaad hoort bij Brussel – zoals frites, bonbons en bier.

Er is al jaren kritiek. De politie vindt de klachten overdreven. De EU-medewerkers zouden neigen naar kwaadsprekerij, zei de verantwoordelijke ambtenaar voor de Task-Force ter verbetering van de relaties tussen België en de EU al in het jaar 2007. En hij voegde er aan toe: ”Die komen uit het landelijke Denemarken en als ze met een misdaad in aanraking komen, vertellen ze dat aan iedereen.” Een andere politieagent zegt: ”In Parijs staan op iedere straathoek drie politieagenten, maar het is niet bewezen of het ook iets oplevert.”

Gerda B. (fictieve naam), medewerkster van een groot Duits energiebedrijf, vindt dat cynisch. Drie mannen zouden haar in een drukke straat in het centrum van Brussel zo zwaar hebben mishandeld, dat ze wekenlang in het ziekenhuis lag, de linker helft van haar gezicht was doof.

Kort na de overval ging ze naar de politie, ze wilde ze nog meer details over de overval geven. ”De ambtenaar kon zich het voorval niet meer herinneren, hoewel hij in de nacht van de misdaad dit zelf had opgenomen”, vertelt de 29-jarige. Ze lijdt nu nog aan de gevolgen van de overval.

De stad is vol van zulke verhalen. De afgelopen maanden waren vooral erg. In de zomer werd een uitgezonden medewerker van de Duitse Bondsdag op straat met meerdere messteken in de buik neergestoken, hij vocht dagenlang voor zijn leven. De daders konden – zoals altijd – vluchten.

Een dag na de overval op Europarlementariër Niebler was een medewerkster van de vertegenwoordiging van de deelstaat Bremen bij de EU de klos. Dieven duwden de medewerkster bij de ingang van de vertegenwoordiging tegen een fiets aan, grepen haar handtas en gingen er met honderden euro’s vandoor. Bremen waarschuwt nu in een intern schrijven ”voor een nieuwe kwaliteit van straatcriminaliteit in Brussel”.

Er bestaan honderden van zulke vlugschriften. In het Intranet van het Europese Parlement en de Europese Commissie, in de ambassades en landsvertegenwoordigingen waarschuwen de ambtenaren elkaar. Het zijn documenten van hulpeloosheid. Ze veranderen niets, integendeel: de misdaad sluipt steeds meer het leven van de mensen binnen. EU-stagiaire Christine schrijft aan haar collega’s: ”Ben gisteren op weg naar huis overvallen en beroofd. De politie vertelde me dat er op dit moment zoveel overvallen plaatsvinden in de Europese wijk als nooit tevoren.”

”De serie overvallen wil maar niet ophouden. Waarschuwt u alstublieft uw collega’s en bezoekers. En neemt u een taxi”, schrijft een ambtenaar van de vertegenwoordiging van de deelstaat Nordrhein-Westfalen, die enkele dagen geleden zelf het slachtoffer van een overval is geworden.

Politie in lethargie

”Over het algemeen is de veiligheidssituatie in Brussel slecht”, waarschuwde de Oostenrijkse ambassadeur eind september in een schrijven aan zijn kantoren. Op tweeënhalf klein geschreven kantjes somt hij de jongste voorvallen in de Europese wijk op. De conclusie van de ambassadeur: ”Slechts weinig ambassades en vertegenwoordigingen zijn tot nu toe helemaal verschoond gebleven van inbraken.”

Men zou denken dat het vat zou overlopen, dat de tijd rijp zou zin voor een tegenoffensief. Men zou denken, dat de gemeenteraadsleden de kapitaalkrachtige EU-ambtenaren niet zouden willen verjagen. Maar er gebeurt niets. Waarom deze lethargie? De verantwoordelijke politiewoordvoerder Christian de Jong doet hierover, ondanks meerdere dringende verzoeken van Welt Online geen uitspraken.

Dagmar Roth-Behrendt (56), de vice-president van het Europese Parlement, is hier woedend over. Ze is een resolute, krachtdadige vrouw. Maar ze durft na negen uur ’s avonds door het Leopoldpark vlak naast het parlement te lopen. ”Dat is te gevaarlijk.”

De sociaaldemocrate ergert zich er aan, dat Brusselse politieagenten nauwkeurig het stopverbod voor de ingang van het parlement in de gaten houden en zij in de kelder moet instappen. ”Als het gaat om de veiligheid van de mensen in de wijk, lijken volgens mij de politieagenten duidelijk minder geïnteresseerd te zijn.” Er zou gewoon te weinig controle en politieaanwezigheid zijn. ”Ik ben ook bang, dat overvallen niet zo serieus vervolg worden als nodig zou zijn.” Wat te doen? ”Wij hebben immers geen echt drukmiddel. De stad Brussel weet heel goed dat we hier niet weg kunnen.”

Dat denkt Niebler ook. Ze heeft haar verhaal al vaak verteld, maar ze doet het steeds opnieuw, ook als de pijn iedere keer terugkomt en de machteloosheid aan haar knaagt. Niebler wil mensen wakker schudden. Ze heeft twee kleine kinderen. Ze heeft een hele stapel ingewikkelde thema’s op haar bureau liggen. Ze heeft eigenlijk helemaal geen tijd. Maar de strijd tegen de misdaad in Brussel wil ze per se voeren.