***
Donderdag 6 juni
Zon 5u33-21u49
.
1414 - NA HET ONDERWIJS
OOK DE LEERKRACHTEN HERVORMEN?
°°°
De
pedagogische tik….
°°°
Wie
de roede spaart, haat zijn kind!
Dat ligt inderdaad
tamelijk brutaal in de woorden, maar de essentie ervan, tucht, is inderdaad
samen met de roede, verdwenen uit de opvoeding. Die begint thuis van in de
wieg, en wordt verder gezet buitenshuis tijdens de schooluren. Zodat de jonge
volwassene later, ieder volgens godsvrucht en vermogen, als volwaardig lid van
de Gemeenschap kan functioneren.
*
Dat aan een
zuurpruimboompje zoete kersen kunnen groeien, is een fabeltje uit een of ander
modern sprookjesboek. Het komt uit de koker van Linkx-hoofdige of
Rechts-handige handpoppen aan de strengetjes van de malloten van ten Zuiden van
de armoegrens die het land in twee werelden verdeelt. Maar het wordt wel met
grote woorden in vele debatten geknauwd en herkauwd, tot er met voor ‘Elck wat
wils’ kan gepocht worden. Voor de enen verandert dus niets aan de essentie,
maar de klemtonen zullen verlegd worden. Voor de anderen blijven de klemtonen,
maar verandert de essentie, wat de bedoeling was. Voilà, weer een staaltje van ‘Staat
dragende Politiek’ uit de fabriek van Enerzijds & Anderzijds. Made in
Belgium.
Hieronder vindt U een pareltje van die
zeldzame soort, die ik slechts in sourdine wil bejubelen, want ‘Jeugd leest
mee’.
Mijn betoog komt er op
neer, dat het onderwijs hopeloos is vastgereden in de eigen rozerode dwalingen
huns weegs en dat onze ‘Be-Stierders’ van het niveau van Pascal Smet, dat ook
weten, maar dat er, met het oog op het bevoordeligen van de nieuwkomers,
hervormd wordt om te hervormen. Zo dat iedereen op een veilige manier ‘uit de
kast’ kan komen. Dat is duidelijk naar ieders tand, want iedereen verklaart
gewonnen te hebben.
Hoe dat te verklaren is?
Wel, daar is het verhaal
van die Baas van ‘Story’ van hieronder en er zijn de eigen vaststellingen.
Curieus toch dat dat soort wegen altijd leiden naar Rome…
Als het niveau van het
onderwijs al is gedaald, wat dan te zeggen van het niveau van de leerkrachten
en de ‘vormers’ van die leerkrachten? Hun probleem is, dat ze nooit met beide
voeten in het werkelijke leven hebben gestaan. Ze werden klaar gestoomd tussen
4 muren, met hun neus in de boeken waaruit ze de voorgekauwde waarheden mochten
opslurpen, en groot gebracht in de overtuiging dat ze allemaal Che Guevara
moesten overtreffen. Make love, not war.
Er zijn leraren die tot
hun 85ste op straat begroet worden met een joviaal maar respectvol ‘Dag
Meester’, maar het zijn uitzonderingen. Een moderne leerkracht is kind tussen
de kinderen, en op die basis is trouwens zijn verloning gebaseerd. Zelfs
respecteert hij niets of niemand, dus waarom zou hij dat van anderen verlangen?
Zijn kennis is beperkt tot de vroegere leerstof die hij zelf te verwerken
kreeg, want afwijken van wat voorgeschreven wordt, kan niet.
Is het dan te verwonderen
dat we allemaal de beste herinneringen hebben aan onze meest strenge leerkracht?
Hij of zij die ergens in een of ander vak, het licht heeft aangemaakt?
°°°
Ter zake :
De
zoete wraak van een gebuisde lastpost
® De
Morgen
Naar aanleiding van de onderwijshervormingen wil ik
graag ook iets zeggen. Ik heb een deel van mijn onmetelijke geluk vandaag te
danken aan mensen die ik verafschuw. Het gaat over enkele leraren en de
directeur van het Atheneum van Diksmuide, jaar 1981.
Hun waardeoordeel heeft me zo mateloos gefrustreerd
dat mijn woede mij nog altijd brandstof geeft. Ik bedank hen daarvoor. Zonder
hun geklungel was ik misschien nooit zo ver geraakt.
Ik was een goede leerling, bij de beste van de
klas. Oké, het wilde minder goed lukken met wetenschappen. Ik was daar geen
krak in. Tegen het eind van mijn humaniora werd het soms wat moeilijk om over
de sloot te geraken. Maar ik was er voor elk vak altijd door. En tegen dat ik
klaar was om verder te studeren, wist het hele lerarenkorps al lang dat ik geen
chemicus of mathematicus wilde worden.
In die tijd kon ik het al goed uitleggen. Ik argumenteerde
leerkrachten de gordijnen in. Je kunt ook zeggen dat ik soms een vervelende
etter was. Ja, dat ook zo. Niet dat ik brand stichtte, één iemand gepest heb of
ook maar één keer baldadig was. Ik rookte zelfs niet in de toiletten. Maar door
die grote mond van me kreeg ik wel veel straf. Dan moest ik in het kantoor van
de directeur de dag doorbrengen. Ik bracht uren op de gang door. Zulke zaken.
Maar goed. Prima punten. Altijd gehad. Terwijl het
eigenlijk niet over punten mocht gaan, want ik zat in het pilootjaar Vernieuwd
Secundair Onderwijs - een hervorming die helemaal de mist is ingegaan. Punten
telden niet (maar werden wel stiekem uitgedeeld). Het ging over De Mens.
Toen ons laatste schooljaar erop zat was ik er
gerust in. Ik had enkele mindere examens afgelegd, had zelfs een buis voor
wiskunde, maar over het hele jaar gerekend was ik mooi voor elk vak geslaagd.
73 procent op mijn laatste rapport, of zo.
Enkele minuten na de proclamatie zat ik op de
schooltrappen te huilen. De directeur passeerde. En hij zei, letterlijk:
"Siffer ventje, ik heb je gezocht en ik heb je gevonden."
Ik had een C-attest gekregen.
Dankzij het VSO-systeem, waar punten niet telden,
kon die directeur en een deel van zijn lerarenkorps beslissen dat ik niet
verder mocht studeren. Klasgenoten die amper hun naam konden spellen kregen
intussen wel hun diploma.
Tegen mijn verbijsterde ouders zei dezelfde
directeur: "Hij heeft vier jaar met onze voeten gespeeld. Nu spelen wij
één keer met de zijne." Er was een onbesliste deliberatie geweest. De
directeur had het eindoordeel gekregen: buizen, die lastpost.
Ik ben een jaar naar de States gegaan als
uitwisselingsstudent, waar ik een highschool-diploma haalde. Omdat ik niet op
de homologatie ervan wilde wachten, heb ik het jaar daarop - zonder hulp - alle
examens van de laatste twee jaar Latijn-wetenschappen bij de Centrale
Examencommissie afgelegd. In één poging was ik geslaagd. Ik ben met twee jaar
vertraging aan de universiteit begonnen. Ik was bij de eerste van mijn jaar die
een licentiaatsdiploma behaalden.
Ik had wraak genomen. En ik ben niet meer gestopt.
Daarom wil ik de mensen bedanken die mij toen
hebben willen kraken. Vele jaren heb ik alles gedaan om mijn gelijk te halen.
Vele jaren wilde ik bewijzen dat ik hun waardeoordeel niet nodig had. Zonder
hen zou ik misschien nooit zo gelukkig zijn geworden.
Want bekijk mij nu. Bijna elke dag sinds ik huilend
op die trappen zat is mijn leven een feest geweest. En elke dag was een
gestrekte middelvinger naar de directeur van het atheneum: "Fuck you,
sukkel."
Ik weet dat ik niet de enige ben. Ik ben bang dat
er velen als ik zijn geweest. Nog steeds worden waardevolle, talentrijke en
gedreven jonge mensen op verkeerde dingen beoordeeld, geblokkeerd en afgemaakt.
Ik heb in mijn carrière veel mensen een job
gegeven. Nooit heb ik naar hun diploma gevraagd. Nooit. Wat kan een diploma mij
in hemelsnaam schelen? .
Als eerste op de hoogte van nieuws en leuke
aanbiedingen? Meld u aan voor de nieuwsbrieven van De Morgen
°°°
‘Tene quod bene’.
De
Wever heeft voor de zoveelste keer op
rij gescoord, en Smetje van ’t Gazetje heeft veel gemeen met een Lap. Ja, ook
een Lapzwans, dat wel, maar ik bedoelde meer een… smeer Lap, een Lap om smerigheid mee op te blinken De
Wever zou nog beter gescoord hebben, moest hij gesneerd hebben ‘Never change a
winning team’. Is even accuraat als al dat Latijn en meer het resultaat van
Aangepast Onderwijs in een wereldtaal.
*
Maar
alle gekheid op (zie hierboven) Meesters Stokje. Persoonlijk zou ik aan al die
hervormers willen zeggen : ‘Wat baten kaars en bril, als den uil niet zien en
wil.
Waarbij
den uil in dit geval, de ‘jongeren’ zijn, die thuis opgevoed zijn met de idee
dat hun tijd wel komt. Kort voor en tijdens WO II kwam er ook zo’n zin voor die
de toenmalige jongeren vleugels gaf :
Wir
werden weiter marschieren
Wenn
alles in Scherben fällt,
Denn
heute erhört uns Deutschland
Und
morgen die ganze Welt.
Dat
van ‘die ganze Welt’ was maar om te lachen, ziet U, want ze kwamen niet eens
droogvoets aan de Overkant van het Kanaal. Wat niet belet dat ze ondertussen
een paar miljoen doden op hun kerfstok hadden. Het moeten niet altijd
buschauffeurs zijn!
Geschreven door AABEE via
Digitalia
°°°
°°°
Geen opmerkingen:
Een reactie posten