.
14299 - EEN ZOEKLICHT OP
HET RODE SPIONNENCETRUM
.
Die
soort mogen we toch niet discrimineren
Vooral
nu niet, bij het bijna hoogste alarmpeil sedert ooit
.
Het CGKR!!!!!!We zouden
het bijna vergeten.
Goed dat er bladen bestaan
die alles netjes bijhouden, zodat ze ons af en toe kunnen bijlichten. Niks
fantasie! Alleen de feiten tellen!
Onderstaand artikel,
overgenomen bij ’t Pallieterke werkt enorm verhelderend. Het legt uit dat
vreemdelingen grondrechten hebben, die wij in eigen land, ontnomen zijn. Lees
het AUB tot het bittere einde toe, sla dan met beide vuisten tegen Uw eigen
verstand en zet U in actie om ze allemaal weg te stemmen, al die moeials die
straks nog gaan willen controleren of de stoelgang van de burgers wel van de
juiste kleur is, en als door analyse niet kan bewezen worden dat er iets
discrimnerends gegeten werd de dag voordien…
Niet nog eens 20 jaar
tirannie. We grijpen onze kans op 25 Mei 2014 om ze eruit te ranselen. Niet
nogmaals Tsjeven, Roden en Groenen in de regering : in Godsnaam, als er
dan toch nog geen onafhankelijkheid kan
gestemd worden, dan maar een regering met BDW aan het roer.
Zo zullen de mensen zien,
dat er uiteindelijk maar één partij is (het Vlaams Belang) waar het gegeven
woord heilig is. Geen halve oplossingen, maar de korte pijn!
.
Ter zake :
TWINRIG JAAR RACISMEBESTRIJDING
In 1993 werd het Centrum voor Gelijke Kansen en
Racismebestrijding opgericht.
Paula D’Hondt had zich de voorgaande vier jaren
over het lot van de nieuwkomers gebogen in de hoedanigheid van Koninklijk
Commissaris voor de Migranten.
Migranten...
De term zou vandaag niet meer getolereerd worden.
Zo’n koninklijk commissaris volstond alvast niet om iedereen te overtuigen van
de geneugten van de multiculturele samenleving, zoals uitgesproken bleek uit de
groeiende electorale successen van wat toen nog Vlaams Blok mocht heten. Pater
Johan Leman kreeg de eerste tien jaar het roer in handen, zodat iedereen al
snel over het Centrum-Leman ging spreken. Die vereenzelviging tussen directeur
en instituut ging inderdaad zeer ver.
In 2003 hield pater Leman het voor bekeken. Jozef
de Witte kwam aan de leiding. Jozef, broer van de gouverneur van Vlaams-Brabant
Lodewijk de Witte (sp.a), kwam uit de 11.11.11-stal. Hoewel hij zijn taak
nadrukkelijk en actief invult, kreeg hij toch nooit die publieke betekenis die
Leman had verworven. De naam Leman alleen al volstond om caféruzies te doen
losbarsten. (Hoewel, in sommige cafés zaten weinigen die de verdediging van
Leman op zich wilden nemen.) Jozef de Witte komt over als een wat saaie
technocraat, maar het is wel die ambtenaar – wat hij tenslotte is – die enkele
vzw’s rond het Vlaams Blok kon laten veroordelen in wat onmiskenbaar een
politiek proces was, weliswaar opgestart onder Leman.
De aanhangers kunnen dit jaar de twintigste
verjaardag van het bestaan van dat CGKR vieren. Maar wie vandaag in de steden
en randgemeenten rondkijkt, kan niet voorbij aan de vaststelling dat het
vreedzaam samenleven door de CGKR-werking niet echt bevorderd is geworden. Een
beetje nadenken over de werking van dat Centrum zou geen kwaad kunnen. Wat meer
is, de antidiscriminatiewet van 2007, zowat als het speelgoedje van dat CGKR te
beschouwen, voorzag een evaluatie van die wet tegen 2012. Die is er nog altijd
niet gekomen.
Toch staat het CGKR voor grote veranderingen.
Als voorstanders van splitsingen mogen we goed
nieuws brengen: het CGKR wordt opgesplitst in twee centra. De Senaat keurde op
de laatste zittingsdag op 19 juli een ‘Interfederaal Centrum voor de strijd
tegen discriminatie’ goed. Daarmee is dat ding er nog niet, want de naam
‘interfederaal’ doet al een belletje rinkelen. Inderdaad, dat centrum is niet
Belgisch maar Belgisch-Vlaams-Waals-Brussels-Nederlandstalig-Franstalig en
Duitstalig Belgisch. (Wellicht zijn we nog wat vergeten.)
Van Europa moeten ook deelstaten instellingen
hebben die de opdracht krijgen op vinkenslag te liggen om discriminaties op te
sporen. Vlaanderen had er zelf één kunnen oprichten, zoals N-VA wilde, maar
sp.a lag dwars. N-VA moest de duimen leggen en moest aanvaarden dat er zo’n
interfederaal ding komt. De Senaat is al akkoord, liefst zeven parlementen
moeten het nu nog goedkeuren. De Kamer volgt in het najaar. Als aan de
structuur of de werking van dat Interfederaal Centrum ooit iets moet wijzigen,
dan moeten alle acht de parlementen akkoord gaan.
De Senaat keurde ook de oprichting goed van een
‘Federaal Centrum voor de analyse van de migratiestromen, de bescherming van de
grondrechten van de vreemdelingen en de strijd tegen de mensenhandel’.
Blijkbaar kan die klus niet door dat interfederaal ding geklaard worden. Dat
Federaal Centrum is er met deze al, want de Kamer stemde al eerder in met de
oprichting ervan en dat volstaat voor een federaal vehikel.
Eigenlijk hebben we over deze zaak nog maar amper
iets verteld en wellicht kan het gros van de lezers al niet meer volgen. Geen
nood, het is ook niet te volgen. Lees er op het web de analyse van
GvA-journalist John de Wit op na en neem daarna een aspirientje.
Zo moeten die centra discriminaties opspeuren, aan
de kaak stellen en indien nodig als burgerlijke partij voor de rechtbank
brengen. Daarom dat de raad van bestuur van dat interfederale ding
geslachtelijk naar verhouding moet worden samengesteld. Evenveel mannen als
vrouwen dus, al wordt dat een beetje moeilijk met 21 leden. Maar taalkundig
wordt die bestuursraad paritair samengesteld, dus helemaal niet naar
verhouding. Het 21ste lid is dan nog een Duitstalige, zodat de Vlamingen er in
de minderheid zijn. Daarmee krijgen de Vlamingen met 60 procent van de
bevolking minder dan 50 procent van de zitjes toegewezen. Een mens zou geneigd
zijn zoiets discriminatie te noemen. Het Interfederaal Centrum kan al meteen
tegen zichzelf gaan procederen.
Alhoewel, toch weer niet. Discriminatie op basis
van taal valt niet onder de bevoegdheid van die beide instellingen. In Brussel
negeren de gemeentelijke overheden de taalwetgeving dat het een lieve lust is –
zoals uit het jongste rapport van de Brusselse vicegouverneur weer blijkt –,
maar blijkbaar is de ene discriminatie de andere niet.
Ook niet in de werking van het CGKR.Momenteel wordt
de helft van het werkvolume van het CGKR besteed aan discriminatie die met
allochtonen heeft te maken. Aan andere discriminaties, zoals die van bejaarden,
wordt geen seconde werk gewijd. Discriminatie bij het bestrijden van
discriminaties is daar aan de orde van de dag.
De voorbereiding van de oprichting van de twee
nieuwe centra duurde drie jaar, maar de behandeling in de commissie van Kamer
en Senaat nam amper een uurtje in beslag. De plenaire goedkeuring gebeurde
zelfs zonder debat.
Houd u klaar voor weer twintig jaar gesubsidieerde
discriminatoire discriminatiebestrijding.
.
Geschreven door AABEE via
Digitalia
…
…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten