SLECHTE VRIENDEN IN NEDERLAND

SLECHTE VRIENEN IN NEDERLAND

Zeer stichtekijke lectuur van boven de Moerdijk? Juist! Maar weet er ook iemand de remedie?


Niet het verraad, maar de wraak van links, stupid… !


Een linkse en vooral wereldse partij deed het onvoorstelbare en boog voor exotische profeten. Zij vergat haar helden, die in vol ornaat, geposteerd in the Hall of Fame waren ondergebracht. Zij die eens aan de wieg stonden van een partij, die het vrije woord hoog in het vaandel voerde, zoals Willem Drees (1886-1988) en Koos Vorrink (1891-1955), verdwenen op de mestvaalt der vergetelheid. Daar liggen ze te verkommeren, tussen het andere afval. Tussen de ideologische veren van Wim Kok waarschijnlijk.
Het is de ironie van de geschiedenis hoe een regeringspartij als de PvdA een vrije samenleving, die zij na de oorlog mede heeft vormgegeven, vandaag de dag om zeep helpt. Door een verstikkende en onverdraagzame godsdienst met veel opgefokte aanhangers met korte lontjes aan te moedigen dit land langzaam doch gestaag het vrije woord te ontnemen. Waarom?


Je moet wel doof en blind zijn als je in de linkse droom van een multiculturele ideologie blijft geloven. In plaats van integratie zijn er vogelaarwijken met veel rechteloosheid. En zwarte scholen met veel schooluitval en agressie. Er dreigt inquisitie en eigenrichting (nota bene warm aanbevolen door een minister Donner), in plaats van seculiere wetgeving. Er dreigt geloofsfanatisme in het openbaar, in plaats van scheiding van kerk en staat. Dat zo ongeveer is het brisante gegeven. Het lijkt de toekomst van Nederland te bepalen, het land van VOC en Rembrandt, het land van Jan Peter, Ernst en Piet Hein.

Ook een Wouter komt in dit verhaal voor. Zijn partij is vrijwel alleen aansprakelijk voor het roekeloze toelatingsbeleid van honderdduizenden diepgelovige slaven van een Allerhoogste, die in vrome aanbidding alle ruimte voor zich opeisen. Hij kan daar achteraf moeilijk op terugkomen. Hij kan nu niet toegeven dat zijn partij willens en wetens een middeleeuwse cultuur in ons land heeft gehaald. Een cultuur die hier een soort grootschalig Kosovo creëert en de democratie in onze samenleving op termijn in gevaar brengt.
Maar hoe kan het dan toch, dat een partij tegen beter weten in zo halsstarrig blijft zwetsen over multiculturele zegeningen? Terwijl een partijgenoot, Paul Scheffer, al heel lang, liever van een “drama” spreekt?

De jaren 1977 en 1978 maken meer duidelijk. Na de val van het kabinet met de gestaalde kaders van Joop den Uyl (1973-1977), heerste er in de PvdA een euforische stemming. Hoera, in de verkiezingen zouden zij vast en zeker een oorverdovende overwinning boeken. Zodat ze, als meerderheidspartij, de hele politiek voortaan in haar eentje kon bepalen. Men fantaseerde erop los. De bende van ondermeer Pronk, Van Kemenade, Van Dam en natuurlijk Den Uyl. Zij stonden te trappelen om de christelijke en liberale tegenstanders buiten spel te zetten of tegen elkaar uit te spelen. Sluiten van compromissen? Niks ervan. Zij waren voortaan de baas!

Maar de teleurstelling kon niet uitblijven. Niet alleen vielen de verkiezingen zwaar tegen en kreeg de PvdA geen allesoverheersende meerderheid in de schoot geworpen zoals verwacht. Nee, bovendien mislukten de daarop volgende coalitiebesprekingen en gooiden de twee opponenten, Wiegel en van Agt, het op een onderling akkoordje. Zo kwam er in 1978 een andere coalitie tot stand, één die op haar beurt links buiten spel zette. Kon het erger?

Vanaf dat moment gingen de socialisten door het lint. Ze begonnen hun landgenoten hartgrondig te haten. Was dit de stank voor dank? Welke partij had zich de laatste eeuw zo ingespannen in de klassenstrijd? Waarvoor? Om die werkende klasse vervolgens te zien emanciperen tot een welvarende, verwende en vetgemeste Jan Modaal? Die nu zijn politieke leiders de rug had toegekeerd en de droom van een socialistische heilstaat in het stemhokje had verraden? Sakkerloot, dat was na Jelle Troelstra in 1918 al de tweede keer dat een rode coup mislukte.
De toon was aldus gezet. Geef hier die blaasbalg, you stupid! Verdrijf die nestgeur en spruitjeslucht. Het apparaat heeft een aanzuigende werking. Dus gooi open, die ramen en deuren! Het zal ze leren, dat ‘’eigen volk eerst.”

Er is in dit geval geen sprake van verraad van links zoals de schrijver Carel Brendel stelt. Het is andersom. De PvdA voelde zich verraden door haar traditionele achterban. Zij was op wraak uit. Niet altijd bewust, maar als onzichtbare rancuneuze grondhouding. Die wraak was zoet. In de jaren ’80 en ’90, maakte ze, zonder mandaat, zowel in de oppositie als tijdens deelname aan een regering, de massa-immigratie tot prioriteit nummer één. Het werd geen “soepel toelatingsbeleid” meer wat zij, als kleuters met een doosje lucifers, voorstonden. Nee, de “edele wilden” van Rousseau moesten en zouden, op uitnodiging, dan wel desnoods aan de haren meegesleurd, hier naar toe komen. Wie als oorspronkelijk bewoner tegensputterde omdat hij of zij de gevolgen van deze instroom in zijn wijk onderging, werd zoals bekend weggezet als “haatzaaier,” fascist of “minderwaardig mens.” Men hoefde zich niets meer aan te trekken van dat klootjesvolk met onderbuik-gevoelens. De partij was nu verzekerd van een nieuw electoraat. Wat kon het nog schelen?

Maar het multiculturele sprookje had een keerzijde, zo bleek. Zelfs voor de PvdA. Want met één vraag was geen rekening gehouden. Wie was eigenlijk die nieuwe achterban die, in de woorden van Pieter Lakeman, binnentrad zonder te kloppen? De oorlog tegen de weggelopen kiezer mocht dan geslaagd zijn geweest, de socialisten waren nu kwetsbaar geworden voor religieuze provocaties van nieuw, tot dan toe onbekend stemvee. Dat was niet te voorzien. Erger nog, loopt een richtingenstrijd uit de hand, dan kan dat de partij zelfs verscheuren, begon tot sommigen door te dringen.

Vandaar dat de tovenaarsleerlingen niets anders meer kunnen doen, dan onderdanig thee drinken met hun nieuwe vrome vrienden. Je kunt je niet eeuwig op je achterban wreken zonder de macht te verliezen, toch? Dat kan maar één keer. Dus aanpassen dan maar. Om erger te voorkomen, zou een burgemeester in oorlogstijd zeggen. De boel bij elkaar houden, zo noemt men dat tegenwoordig in deze kring.

Bron Het Vrije Volk