EEN KERSTVERHAAL

EEN KERSTVERHAAL
Vandaag, uit de dagbladen.
Zeker acht mensen zijn omgekomen toen een als kerstman verklede Amerikaan het vuur opende en daarna brand had stichtte in een woning in Covina, nabij Los Angeles. Drie mensen worden nog vermist. De dader pleegde enkele uren later zelfmoord in het huis van zijn broer, 25 kilometer verderop.
********
Priester vertelt kinderen dat Kerstman niet bestaat
Een Italiaanse priester heeft het verkorven bij zijn parochianen nadat hij hun kinderen vertelde dat de Kerstman niet bestaat.
Een regionale krant publiceerde dozijnen klachten van woedende ouders. "Je hebt Kerstmis verknald voor mijn kinderen", aldus een boze moeder.
Priester Dino Bottino verklaarde echter dat hij het als zijn taak zag om de puntjes op de i te zetten. "Ik vertelde de kinderen dat de Kerstman een verzinsel is en niets te maken heeft met het Christelijke kerstverhaal.
**********
Vanzelfsprekend is in Italië het verhaal van Babo Natale (Babo, in vertaling is Vadertje) bijna even heilig als het Kerstverhaal zelf. Wat alleen bewijst dat er dus, net als bij ons in Vlaanderen, twee waarheden zijn. Die van de Paus in Rome, en die van het volk….Dat is ongeveer hetzelfde als een medaille met twee zijden aan dezelfde kant….Maar Babo Natale is de Kerstman, die cadeautjes brengt, en het Kribbekind is om voor de op de knieën te vallen. Maar wier weet dat nog?
Wat er ook van is, ik zie al moeilijk een kribbe-kind in Amerika er op los trekken met een schietgeweer in de pampers, om ergens aan te bellen….
Maar het gaat verder. Lees (weeral) in de DM even mee met
Rik Torfs wijst op het belang van de shariadiscussie die geïnitieerd werd door de anglicaanse aartsbisschop. Rik Torfs is professor kerkelijk recht aan de KU Leuven.

'Was 2008 een bijzonder jaar op religieus vlak?', vraagt Rik Torfs zich af. 'Niet meteen. Toch zijn er drie belangrijke trends die aandacht verdienen. De eerste heeft te maken met de plaats van religie in de samenleving. De tweede slaat op de zogenaamde interreligieuze dialoog. De derde betreft de katholieke kerk, in Rome en bij ons.'

De plaats van religie in de samenleving: de belangrijkste toespraak die een religieuze leider dit jaar hield, was die van Rowan Williams, de anglicaanse aartsbisschop van Canterbury. Op 7 februari sprak hij in Londen voor de Royal Courts of Justice. In een subtiel en genuanceerd betoog komt Williams op voor een rechtsstaat die meer plaats durft te verlenen aan religieuze rechtssystemen. Dus ook aan de sharia, een woord dat menig medeburger doet ineenkrimpen van angst. Natuurlijk pleit Williams niet voor de invoering van de sharia in het Verenigd Koninkrijk. Maar hij probeert wel uit te zoeken of er, binnen de contouren van de democratische rechtsstaat, op wel omlijnde, heel precieze plekken, ruimte is voor religieuze rechtsregels. Bijvoorbeeld bij arbitrage over handelsgeschillen, als alle betrokken partijen ermee akkoord gaan. Of zelfs, wat mij te ver gaat, in het familierecht. Toch zijn de vragen die Williams aan de orde stelt van cruciaal belang. Waar liggen de grenzen van de godsdienstvrijheid? En wanneer zegt de rechtsstaat: 'tot hier en niet verder'? Die vraag is overigens niet alleen juridisch van aard. Een ruime autonomie voor religieuze groepen leidt tot wat vroeger 'verzuiling' heette. Niet altijd goed voor de cohesie in een samenleving.

Teken aan de wand
En dan de tweede trend. Langzaam maar zeker neemt de argwaan tegenover de religieuze dialoog toe. Gedurende enkele jaren was die dialoog een paradepaardje van allerlei politici en beleidsverantwoordelijken. Zo in de lijn van: wie de ander kent, zal hem beminnen. Laten we dus zoeken naar wat ons bindt, niet naar wat ons scheidt. Vandaag is er meer scepsis. Want kunnen religieuze leiders wel namens hun gelovigen spreken, op een moment dat het geloof een heel individuele zaak is geworden? En wat hebben we aan de professionals van de interreligieuze dialoog, mannen met baarden die over liefde en vrede praten, terwijl de vervolging om religieuze redenen er wereldwijd niet minder op wordt? In Boekarest, begin september, hoorde ik John Graz, van de Adventisten van de Zevende Dag, pleiten voor meer wederkerigheid op het gebied van godsdienstvrijheid. Westerse landen moeten maar net zo tolerant zijn tegenover de islam als moslimlanden dat tegenover het christendom zijn. Ik ben het daar niet meteen mee eens, want wij moeten in het Westen blijven uitgaan van onze eigen principes in zake democratie en mensenrechten. Maar toch: deze weloverwogen uitspraak van een intelligent man als John Graz is een teken aan de wand. Trouwens, ook paus Ratzinger plaatste dit jaar kanttekeningen bij de interreligieuze dialoog. Tijdens zijn reis naar de Verenigde Staten (van 15 tot 20 april) zei hij dat bij de interreligieuze dialoog de nadruk te veel ligt op wat de godsdiensten bindt. Het is van belang om ook helder, duidelijk en rustig uit te leggen waar de verschilpunten liggen.

Zo kom ik bij het derde punt: de rooms-katholieke kerk. Die beleefde een vrij flets en kleurloos jaar. De huidige paus is rustiger dan zijn voorganger, wat misschien een verademing is, maar tegelijk ook de discussie stil doet vallen.

Synode
Wie in Vlaanderen weet bijvoorbeeld dat van 5 tot 26 oktober de twaalfde bisschoppensynode plaatsvond, en wel over het woord van God in het leven en de zending van de kerk? Een paar decennia geleden besteedden onze kranten aan zulk een evenement nog ruime aandacht. Ook op het thuisfront weinig nieuws. Op 4 juni werd kardinaal Danneels vijfenzeventig jaar en bood hij, geheel in overeenstemming met het kerkelijk wetboek, zijn ontslag aan. Bij mijn weten heeft de paus dat ontslag niet aanvaard, en evenmin geweigerd. Vooral dat laatste is een beetje raar. Vaak vraagt de paus aartsbisschoppen van een belangrijk diocees uitdrukkelijk om nog een tijdje aan te blijven. Voor zover mijn informatie strekt is dat niet gebeurd. Betekent dit dat we dan toch vlugger dan verwacht een nieuwe aartsbisschop zullen krijgen? Wellicht niet. Volgend jaar wordt 450 jaar aartsbisdom Mechelen gevierd, en de verwachting is dat kardinaal Danneels deze verjaardag nog in zijn huidige functie zal mogen meemaken. Ondertussen werd, in oktober, Johan Bonny uit Moere bij Gistel (West-Vlaanderen) tot de nieuwe bisschop van Antwerpen benoemd. De wijding vindt plaats op 4 januari. Maar een gewone bisschopsbenoeming is in Vlaanderen geen belangrijk nieuws meer. De Vlaming gelooft of gelooft niet, maar in beide gevallen doet hij dat steeds vaker zonder kerk.
********
Een flets en kleurloos jaar, Heer Perfesser? Slechts een? Flets en kleurloos zegt U. En hoe dat nu komen, denkt U? En vooral, wat denkt U dat er moet gebeuren? Wachten op een mirakel?
********
Ik maak me niet meer moe. Dat ze het nu zelf oplossen! Want ik weet het ook niet meer. Helpt U mij even nadenken? Maar zoek eerst op Google het eiland Lampedusa op, aan de uiterste zuidpunt van Sicilië…Daar zijn verleden nacht 650 verfomfaaide vluchtelingen uit Afrika aangekomen, in 3 gammele bootjes, waarvan er 2 op het punt stonden te vergaan in volle zee, en die door de Italiaanse Forza Navale , met veel bombarie, zijn moeten gered worden. Jullie lezen in Vlaanderen slechts een paar korte berichtjes, of als ’t meevalt, ziet U een paar flitsen op TV. Wij hadden hier het genoegen (!?) een uitgebreid verslag te krijgen, met alles er en er aan, nadruk op menslievendheid, hulp en medeleven. Ware het anders geweest, er zou revolutie uitgebarsten zijn! Invasie van migranten? Op Kerstdag gebruikt men andere woorden en handelt men anders, al zijn het weeral aanhangers van die grote vredelievende godsdienst, die uitbreiding bevecht met bommen en geweren!… Jonge mannen, als jonge goden, maar uitgeput en versuft. Vrouwen, oud en jong, drijfnat in de gierende wind, met kleine kinderen, versteven in de ijskoude inktzwarte nacht, in het licht van de schijnwerpers aan de veilige wal.…Hopend op redding en een betere toekomst. Zij zullen straks, gekleed en gevoed, uitzwerven over de wegen, op zoek naar een tweede identiteit en naar levensonderhoud…die we straks voor onszelf zullen moeten bevechten….
Twee zijden langs dezelfde kant van de medaille….Even onmogelijk om waar te zijn. Enerzijds: WEG, mensen, wij willen jullie niet, en anderzijds: wie krijgt het over zijn hart om jullie warmte en geborgenheid te weigeren…Al is Lampedusa, doorheen de jaren, van paradijselijk eiland verworden tot één grote bidonville…
Moest ik gekund hebben, ik snelde er naar toe, om te helpen. Beladen met dekens, warme melk en een bed…Ik weet dat hetzelfde leeft in de harten bij alle vrienden Onkreukbaren….zelfs al zijn ze opgesloten in een ‘cordon sanitaire’ door kaviaar-vretende belgicisten in hun poco-kastelen, ze zouden het brood uit hun eigen mond sparen.
Moge 2009 het Jaar worden, waar er terug 2 duidelijke kanten aan een medaille zijn….Met klare toestanden. Zowel in Lampedusa als in Vlaanderen….
Dat zijn geen Kerst en Nieuwjaarwensen, dat is een greep volle overtuiging uit de grond van zijn hart van iemand die ziet dat het misloopt, en die weigert te geloven er niets aan te kunnen veranderen…. Zelfs de Stille Oceaan is samengesteld uit afzonderlijke druppels water, en al die druppels samen, kunnen een vloedgolf ontketenen die de wereld overspoelt.