LINKSE MARGINALEN

LINKSE MARGINALEN,
Eigen schuld, dikke bult!
Dit ‘Grammeke’ is geen lammeke, maar een koteraar in rood gloeiend hellevuur….
Dat gaat zo, met dezelfde scherpe pen, in licht sarcasme gedoopt maar overspoeld met een meeslepende overtuigingskracht, om de veertien dagen, en over alle geledingen van onze maatschappij, met nimmer falende speurzin, en met rake bewoordingen, die daarenboven lezen als een sneltrein…Voor wie gelooft in reïncarnatie: die hoeft er de Ouden maar op na te lezen, om meer dan één voorganger te vinden. Die, deden ze daar dikwijls de gifbeker drinken, omdat de Waarheid hen te kwetsend overkwam….
Waarom zou ik, bloggerke van 13 in een dozijn, verder in de weg lopen van de Meester, om deze te willen in de schaduw zetten? Ik verdwijn uit zijn zonlicht…want: Uit mijn zunne, of ‘k steke’u, zei de bie’, zoals het klonk bij die andere Grootmeester van het Woord….(De Averulle en de Bie, G. Gezelle)

JOURNAAL
Veertiendaags opinieblad Verantw. Uitgever
(tevens korrespondentie-adres)
Mark Graminens Stationsstraat 200 1770 Liedekerke
tel. 0477/62.92.01 fax 053/68.08.27
Losse nummers zijn niet te verkrijgen.
JOuRNAAL wordt uitsluitend bezorgd op abonnementsbasis.
Abonnementsprijs €89,00 per jaar (23 afleveringen)
te storten op een van volgende rekeningen:
000- 14505 83-45
430-0372691-08
779-5936298-29


***********************************************
“Links” marginaliseert zichzelf in de crisis
Het onvermogen van de politieke en vooral van de intellectueel-politieke linkerzijde om de financiële en economische crisis te zien als een uitdaging, om te beginnen een uitdaging om zich uit vastgeroeste denksystemen te bevrijden en nieuwe horizonten te verkennen, is nogal opvallend. Het is elders in West-Europa niet veel beter dan in Vlaanderen, maar dat is geen excuus. Men probeert te leuren met Obama in de hoop dat iets van diens succes op Europees links zal afstralen zonder dat men in de gaten heeft dat zijn “Yes, we can” al in de jaren dertig van vorige eeuw in Vlaanderen bekend was van de strijdkreet “Het moet, het kan, op voor het Plan”, waarmee bedoeld werd het Plan-De Man voor het herstel van de werkgelegenheid (Plan van de Arbeid), genoemd naar de toenmalige Vlaamse voorzitter van de Belgische Werkliedenpartij (BWP-POB), Hendrik de Man.
De Man putte zijn ideeën hoofdzakelijk uit de succesrijke economische praktijk van het in 1933 in Duitsland aan de macht gekomen nationaal- socialisme, was consequent met zichzelf en pleitte na de Belgische capitulatie in mei 1940 als eerste nationale politicus voor collaboratie met de bezetter, zeker op het terrein van arbeid en economie. Het dankbare België veroordeelde hem na de oorlog ter dood. Hij overleed in ballingschap in Zwitserland bij een treinongeval.
De Man (“... is de man,” zei men in Vlaanderen) was een socialist die open stond voor nieuwe denkbeelden als ze maar beantwoordden aan zijn socialistisch project, en zoals Miel Swillens, een oude bekende uit de linkse polemiek, onlangs in herinnering bracht (in Tertio, 30.7.08), in die tijd, zoals ook nog vele jaren na de oorlog, “was je links als je voorstander was van het nationaliseren van de basisindustrie en de grote banken”. Socialisme was, en is, of zou dat moeten zijn, vandaag nog steeds het streven naar gemeenschapsbezit van productiemiddelen, - niet dus het afschaffen van privaat eigendom, niet nationaliseren van alles en nog wat (de verstaatsing van de landbouw is van bij de aanvang een van de grootste fouten van de “socialistische landen” van Oost-Europa geweest), maar wel het onder gemeenschapstoezicht plaatsen van de middelen waarmee industriële productie wordt voort- gebracht, dat zijn de grondstoffen en basisnijverheden, en vanzelfsprekend de kredietinstellingen die het geld moeten fourneren voor de productie.
Dat was waarmee “links” zich wezenlijk van “rechts” onderscheidde, en als dit vandaag niet slechts theoretisch maar ook in de praktijk nog altijd zo was geweest, dan zou Europees links niet met de crisis in de problemen zitten maar zou het zijn antwoord daarop klaar hebben.
Dat is nu niet het geval, omdat de hoofdaandacht is uitgegaan naar maatschappelijke minderheidsproblemen. Wie vijftig jaar geleden zou zijn opgekomen voor bijvoorbeeld het homo-huwelijk zou door linkse partijen zijn uitgemaakt voor “een decadente bourgeois”, zoals Swillens zich terecht herinnert. Alleen het vredesideaal kon toen ter linkerzijde nog bestaan naast het sociaal-economische ideaal. De nieuwe thema’s die sinds eind van de jaren zestig op de linkse agenda zijn gekomen – feminisme, ecologie, solidariteit, gelijke kansen, welzijn (en niet slechts welvaart), seksuele en laatstelijk ook etnische minderheden, en vele andere - zijn ongetwijfeld erg interessant maar hebben volgens Bart Tromp (in “Het sociaaldemocratisch programma”, dat gaat over de beginsel- programma’s van socialistische partijen 1878-1977, uitg. Bert Bakker, Amsterdam, 2002, 682 blz.) “de ideologische consistentie van de sociaal-democratie ernstig aangetast”. Men ziet niet meer dat “links” een systeem dient te bestrijden, en men verliest zich in marginaliteiten zonder maatschappelijk-structurele betekenis.
Met in Vlaanderen, zoals De Standaard (19.11.08) heel terecht schreef, “als uniek hoogtepunt een optreden van SP-Kamerlid Maya Detiège in Terzake, om er haar nieuw lief Dusauchoit voor te stellen”.
Pak maar eens een economische krisis aan met zo’n soort mensen, waarbij in het algemeen misschien wel eens betreurd mag worden dat de SP (zoals trouwens ook enkele andere partijen, want dit is een zeer Vlaams verschijnsel) een soort dynastiek bezit is geworden van de families Detiège, Van den Bossche, Tobback, Van Velthoven, en nog enkele andere namen op lokaal vlak. De partij “betaalt een loodzware prijs voor het systematische nepotisme dat de laatste twee decennia werd bedreven,” aldus Marc Hooghe (in De Standaard, 20.10.08), die blijkbaar meent - het zou nader onderzoek wettigen - dat in dit nepotisme een van de redenen moet worden gezocht voor het feit dat de SP in Vlaanderen electoraal slechts de helft haalt van het percentage kiezers dat socialistische partijen halen in de buurlanden. Een andere reden zal wel zijn dat te veel boegbeelden de strijd hebben gestaakt om aan zelfverrijking te doen, zoals de burgemeester van Antwerpen of de gouverneur van Limburg. Deze laatste treft de meeste persoonhijk schuld voor de achteruitgang van zijn partij. Hij beloofde immers veel, maar pakte zijn biezen zodra hij de kans kreeg om een goed betaalde vaste job in de wacht te slepen voor de rest van zijn leven. Wie stemt nog voor een partij met zulk een voorman?
In de ontreddering van het moment wordt dan maar uitgekeken naar de komst van een Verlosser. Zo pleitte senator dr. Marleen Temmerman voor “een rode Dedecker” (in een VRT-praatprogramma op 16.10.08). David van Reybrouck houdt zelfs kort en goed (met de titel van zijn boek) een “Pleidooi voor populisme” (Uitg. Querido, Amsterdam, 2008,79 blz.). Hij droomt van een populistisch-linkse partij, want vandaag kunnen mensen die zich door het populistische discours laten verleiden, alleen terecht bij “rechts”. Het is een uitdagende stelling, en toont aan dat er weerstand begint te ontstaan tegen een socialisme dat nog weinig meer is dan een vlag die een politiek-correcte maar inhoudloze bestuurderspartij moet dekken, verbonden met belangengroepen die als enig politiek doel lijken te hebben de subsidiestroom uit Brussel veilig te stellen.
Ondertussen begint de crisis steeds ernstiger vormen aan te nemen, en beginnen de berichten over ontslagen en bedrijfssluitingen beangstigend te worden, waarbij Vlaanderen het gelag betaalt voor een Waals beleid dat alleen heil ziet in begrotingstekorten, waarna we (Vlaanderen) weer een paar generaties lang massale brokken van onze welvaart zullen moeten inleveren. Waar met wat geluk de crisis ook had kunnen fungeren als een breekijzer voor ideologische indolentie, zijn het de Waalse en niet de Vlaamse socialisten die het beleid van de regering-I.ererme bepalen, maar het zijn wel de Vlaamse linksen die er electoraal zullen voor opdraaien. - en ze zien het niet eens.