GEZOND BOERENVERSTAND

GEZOND BOERENVERSTAND

Weeral een (veel te) lang artikel – en dan nog overgenomen – maar hoe iemand nu iets uitleggen en duidelijk zijn zonder woorden? Ik zou bijna zeggen: ga direct naar de bron: bij

http://www.workforall.org/

Waar is het aloude gezonde boerenverstand?

Als het economisch moeilijk gaat, moeten we niet méér lenen, maar harder werken. Zo schrijft Jos De Vriendt in een lezersbrief in Het laatste Nieuws. Inderdaad, de crisis zal maar overwonnen worden door waardevolle economische productie, m.a.w. door arbeid en niet anders. Dat moeten ze in de wetstraat wel eindelijk eens ophouden met dat zo moeilijk te maken. De overheid heeft de keus, ofwel snijden de bedrijven massaal in hun personeelsbestand, als ze al niet failliet gaan, ofwel slankt de overheid af tot redelijke proporties. Tenslotte leeft de helft van de Belgische bevolking van een inkomen dat de Staat verschaft. Het is dus niet moeilijk te begrijpen waarom de belasting op arbeid met meer gaat open dan er netto overblijft. Belastingen op arbeid en inkomsten verlagen, de overheid saneren, kortom de mensen laten werken en investeren, dat is de enige remedie die de financiële luchtbel kan doen verdwijnen.
Keynesiaans beleid kan depressie niet genezen.
De roep om een Keynesiaans beleid, met verdere renteverlagingen en méér geldcreatie klinkt steeds luider. Verwonderlijk is dit wel, daar juist dergelijke maatregelen aan de basis liggen van de huidige zware crisis. Tijdens het bewind van Greenspan als voorzitter van de Amerikaanse centrale bank groeide de geldhoeveelheid jarenlang aan een tempo van meer dan 10 % per jaar. Hierdoor werd de rente artificieel naar omlaag gemanipuleerd, tot groot jolijt van het bankwezen, dat hiervan kon profiteren met massaal leningen toe te staan aan inflatoir lage rentevoeten. De economie werd overspoeld met geld, dat niet gedekt was door voorafgaand sparen. Gezonde investeringen kunnen echter enkel gebeuren met spaargeld, niet met geld bij te creëren. Het gevolg kennen wij nu : een bubbel van gigantische omvang met prijzen die door het dak gingen voor vastgoed, aandelen en grondstoffen. Die zeepbel, die nu is uiteengespat, bestrijden met dezelfde maatregelen, die er de oorzaak van waren, lijkt wel op een alcoholverslaafde proberen te genezen met hem elke dag een fles whisky te schenken.
Mislukking
Met nog meer geldcreatie aan lage rente grijpt men terug naar een recept van de jaren '30 van vorige eeuw, destijds voorgeschreven door de Engelse econoom Keynes, die de Grote Depressie wenste te bestrijden met het voeren van een "vraagbeleid", wat neerkwam op het aanwakkeren van de consumptie (de vraag) en niet van de productie (het aanbod). Volgens Keynes moest daartoe veel goedkoop geld in de economie gebracht worden, via "deficit spending" (begrotingstekorten) en via publieke infrastructuurwerken. Gevaar voor inflatie was er niet volgens deze visie, zolang er werklozen waren. Maar Keynes' remedie werkte niet....De Grote Depressie sleepte 17 jaar aan. De stagflatiecrisis op het einde van de jaren '70 maakte de mislukking van het Keynesiaans model plotseling voor iedereen duidelijk, toen hoge inflatie en hoge werkloosheid tegelijk voorkwamen, een Keynesiaanse onmogelijkheid. In ons land heeft het door Keynes voorgeschreven deficit spending toen de overheidsschuld doen oplopen tot méér dan 130 % van het BBP, een record voor de Westerse industrielanden. De bedoeling was de werkloosheid te bestrijden, maar deze steeg sneller dan ooit tevoren. Dit beleid heeft ons samen met meer werkloosheid opgezadeld met een overheidsschuld, die onze kleinkinderen nog mee zullen moeten afbetalen. Meer recent heeft ook Japan aan den lijve ondervonden, dat het Keynesiaanse recept niet werkt. Sedert de zware crisis in dat land uitbrak in 1989, heeft Japan niets anders gedaan, dan bij herhaling Keynesiaanse stimuleringpakketten gelanceerd, met rentevoeten, die extreem werden verlaagd, zelfs tot 0 %. Ook grote infrastructuurwerken werden uitgeprobeerd. In haar editoriaal van 10 october 1996 noemde de gezaghebbende krant "The Wall Street Journal" die maatregelen smalend "Japan's Keynesian Quackery". De resultaten zijn inderdaad desastreus. De Japanse economie blijft gevangen in stagnatie. De overheidsschuld steeg tot een onwaarschijnlijke 170 % van het BBP. De Nikkei-index (Japanse beursindex) die in december 1989 (toen de crisis uitbrak) 38.916 punten bedroeg is gedaald in december 2006 (dus vóór de huidige crisis) naar 17.225 en bedraagt nu nog slechts 8.397 een daling met maar eventjes 78 %.

Spaartekort

Voor de bestrijding van depressies moet men dus zeker niet bij Keynes terecht. Gelukkig zijn er economen, die beter hun huiswerk hebben gemaakt. Men zou bv. eens kunnen snuisteren in de economische theorie van de formidabele econoom Friedrich Hayek Deze ontving in 1974 de Nobelprijs economie voor zijn baanbrekend werk over het ontstaan van economische depressies en over het genezingsproces. Deze econoom behoort tot wat men noemt de "Oostenrijkse Economische School", waartoe ook Ludwig von Mises en Murray Rothbard worden gerekend. Deze economen hebben in briljante geschriften aangetoond, dat een zeepbel, zoals die nu is uiteengespat, steeds het gevolg is van de overdreven geldcreatie en niet van een tekort aan consumptie. Dit was ook zo met de grote depressie van de jaren '30. (Zie hierover o.m. "America's Great Depression" door Murray Rothbard - Mises Institute, 1963). Dit overdreven goedkoop (bijgedrukt) geld zet bedrijven aan tot megalomane investeringsprojecten, (de voorbije jaren vooral in de vastgoedsector). Bij gebrek aan spaargeld kunnen die projecten nooit tot een goed einde worden gebracht. De voortzetting van goedkoop krediet zal de noodzakelijke liquidatie van die verkeerde investeringen belemmeren en zal de crisis onbeperkt kunnen verlengen, zoals dat in Japan is gebeurd.



Productiestimulans
Méér spaargeld is de enige manier om de economie uit het dal te halen. Hoe werkt dit? Er is een economische wet die zegt : sparen = investeringen. Bij stijgend spaarvolume zullen de investeringen dus toenemen. Méér investering is méér productie en méér werkgelegenheid. Het inkomen, dat voortkomt uit de méérproductie (lonen van de werknemers) schept, ingevolge "de wet van Say", de nodige vraag om die méérproductie op te nemen. Het aanbod (de productie) schept de vraag en niet omgekeerd, zoals Keynes dacht. Het is dus de productie die moet voorafgaan. De consumptie volgt daarna vanzelf. Het is die productie, die de werkgelegenheid creëert. Consumptie kan dit niet, omdat consumptie het sparen en dus het investeren belemmert. De taak van de overheid is nu zo snel mogelijk productiestimulerende maatregelen te treffen, die ook het sparen aanmoedigen, zoals verlaging van de belastingdruk op arbeid, afschaffen van alle belastingen op inkomsten uit spaargeld en de rente op spaargeld normaliseren. Het rechtstreeks stimuleren van de consumptie (de vraag) is het slechtste wat nu kan gedaan worden. Consumptie is niet productiestimulerend, investeren is dat wel, via het sparen.
De ingrepen die nu gepland worden, leggen de kiemen voor de volgende ineenstorting, die mogelijk fataal zal zijn.
Willy De Wit
Lid van de onafhankelijke socio-economische denkgroep "Workforall"