FRANCO WEG UIT SPANJE

FRANCO WEG UIT SPANJE

Onder ‘Copy Right’ voor DE WERELDKRANT van BVN, voor de ‘Expats’, dat is een mooi nieuw Nederlands woord voor ‘displaced persons’ – personen ‘in de diaspora’. In gewoon Vlaams: voor Nederlands sprekende mensen verspreid over de aardkloot, deze bijdrage over de Spaanse Burgeroorlog.


Laatste standbeeld van Franco in Spanje weg

In Spanje is het laatste standbeeld van oud-dictator Franco weggehaald. Het stond op een plein in de Noord-Spaanse stad Santander. Honderden mensen keken in de stromende regen toe hoe het ruiterstandbeeld door een hijskraan werd weg gehesen.

Het beeld komt in een museum.

Vorig jaar nam de socialistische regering van Zapatero een wet aan die voorschrijft dat
alle standbeelden van Franco uit het straatbeeld moeten verdwijnen.



Inderdaad: de tijd verslindt de steden, geen tronen blijven staan….Voor ons is, wat in Spanje gebeurt, niet erg. Het laat alleen zien wat proletariërs aller landen doen met het respect voor hun (verslagen) vijanden…Voor de Spanjaarden, volgelingen van Il Generalissimo, de gelijkgezinden, de Republikeinen, moet dat erg zijn. Il Caudillo, hij ruste in vrede. R.I.P.

Nieuwe meesters, nieuwe wetten…

Al zal de maatregel wel niet gespeend zijn van bergen wraakgevoelens…

Drie bedenkingen.

1° Al is hij omstreden, hij heeft toch maar mooi de communistische stortvloed die in de jaren dertig zijn land, en van daar uit, gans Europa dreigde te overspoelen, een halt toegeroepen.



Weliswaar met de hulp van Mussolini en des Führers Luftwaffe, die grandioos generale repetitie mocht gaan houden, om de falanxen plaat te gooien…Wij hebben er ‘de Geuernica’ aan te danken (!).
Een tweede verdienste van Generaal Franco is geweest, dat hij zijn land grandioos uit de Tweede Wereldoorlog heeft gehouden. Met de Engelsen had hij kwebbel wegens Gibraltar, en door zijn Joodse geslepenheid kon hij Hitler aan het lijntje houden met vele beloften…Spanje was ‘niet klaar voor de Krieg’ en de Führer moest hem helpen op alle mogelijke manieren met de levering van de grondstoffen die het Derde Reich zelf zo broodnodig zou hebben. Dan zou hij wel zien…
Het was de enige potentaat, die Hitler méér dan 1 uur op het perron durfde laten wachten, toen zijn Spaanse trein een ‘Spaanse vertraging’ opliep….De Führer had begrepen en heeft verder niet meer aangedrongen…

2° Wat in ons land met die vele Coburgers die straten en pleinen ontsieren?

Voor mijn part mogen ze blijven staan, echter met voor ieder beeld een toegevoegde eigentijdse ‘appendix’ met elk zijn eigen ‘specialiteit’.
Voor Pol I: een schare zeer jonge naakte meisjes en een piemel van Brussel tot in Parijs. Voor Pol II: een koppel negerslaven met afgehakte handen, met zijn eigen handen in rood koper hergoten. Liefst met vlotte schare blote Baronesjes…Want de Coburgers zijn erg aan de natuur gehecht.De blote natuur. Voor Berre I: een paar Vlaamse IJzerjongens aan de executiepaal en een mooi rotsblokje om van af te vallen.
Voor Pol III een nest blote dames met swastika’s op de kont,
(Voor Karel, de Prins-Regent: die wordt omringd met executiepalen, met daaraan telkens een vermoord lijk. De Prins zelf wordt getooid met een van zijn vele Koninklijke pispotten.)
Voor Baldewinus: een koppel nonnen aan zijn voeten, en een heiligen-aureool rond zijn hoofd. Rode handen kunnen.

Voor Berre II, bijgenaamd de laatste: een schare blote zéér jonge dames voor hem, naast hem (L) ontelbare foetusjes, en (R) een jonge vrouw in papier-maché. Achter hem, met lasso verbonden, een bende (4) Christus-paardjes.

Met achter elk ezeltje, weer een tros kleine ezeltjes. De Keuning zelf draagt een paarden-eetmand rond zijn muil, waarop staat: Staatsruif.

Iedere gelijkenis in bovenstaande beschrijving, met bestaande personen of toestanden, is louter toevallig. Want dergelijke onmensen kunnen in werkelijkheid niet eens bestaan hebben. Ze behoren louter tot de roddelrubriek en tot de verbeelding van de kleine man. Of ze zijn het voorwerp van spot bij een Vlaams Blokker zoals Paul Beliën. Met deze beschrijving is zeker niet bedoeld het eigen Koningshuis, dat, zoals iedereen weet, verheven is boven alle twijfel.

Zelfs boven de twijfel van deelname aan de Roze Baletten, want hiervoor werd voor een ontluisterend (franstalig) boek publicatieverbod in het land afgekondigd. Toen de eis van betrokkene in Parijs (om de publicatie dààr tegen te houden) werd afgewezen, kreeg deze als troostprijs (wat moet dat niet gekost hebben!) de toelating dat in ieder exemplaar een los blad met ‘rechtzetting’ tegen de beschuldiging zou toegevoegd worden…
Toen het boek verscheen, was de verkoop binnen de belse landsgrenzen verboden.
Men moest om het te kunnen kopen ‘over de schreve’ – en vanzelfsprekend werd het een succesverhaal….

In het boek staan de wildste verhalen – en de losse ‘flyer’ weerspreekt deze, voor wat Prins Albert betreft, door te verkondigen dat Hij, na onderzoek door de belse Justitie, 2000% van alle blaam gezuiverd werd. Terwijl wij allemaal weten dat het onderzoek, zodra het richting ‘Laeken’of ‘Belvédère’ ging, verplicht stopgezet werd… Uit schrik dat men ‘de kroon zou ontbloten’ – of juist iets anders?

Dat is geen laster of eerroof. Het boek mèt ‘flyer’ staat in mijn boekenkast…Ieder jaar met Kerstmis denk ik dat Sire er zal uit voorlezen…Om na een paar jaar de thuiskomst van de verloren gewaande tweede dochter te vieren… Men gaat toch in die contreien geen armoe lijden om een mondje méér? Desnoods verhogen we de dotaties. De persen, nu er inflatie is, lopen immers gesmeerd!

3° Wat kunnen mensen, volkeren toch onderling van elkaar verschillen?

Nergens is er in de jongste tijden meer tweespalt en burgeroorlog geweest dan in Italië. 90% van de mensen bejubelde ‘Il Duce’, toen het goed ging. Zij supporters verminderden na het bloedverbond Mussolini-Hitler, en toen de oorlogskansen definitief keerden, had hij ineens geen enkele aanhanger meer. Hij werd, op het einde van de oorlog, toen het Italiaans leger reeds met de Amerikanen meevocht, maar nu tègen de Duitsers, samen met zijn minnares (wat is dat toch met die Staatshoofden) neergekogeld (uit voorzorg?) door het Communistisch Verzet, zonder de minste vorm van proces. De verstijfde dode lichamen werden nadiens onder de luifel van een benzinestation in Milaan, bij de voeten, hoofd en armen naar beneden, opgehangen…
Pas ’s anderendaags mocht een bezorgd priester de rokken van de jonge Clara Petacci aan de knieën samen binden…waar ze de hele tijd naakt was blijven hangen – want het koppel had de nacht voordien de liefde bedreven, was bij zonsopgang onverwacht door hun beulen uit bed gesleurd, en had amper de tijd gehad hun kleren aan te trekken.

Zeg nu nog dat de Italiaanse geschiedschrijvers geen oog hebben voor détail! En voor wie het niet gelooft: er zijn voldoende (en klare) foto’s…Zelfs vervaardigd door Amerikaanse G.I.’s, die met bungelende sigaret in de mond, op de achtergrond de massa in bedwang houden, de stengun losjes in de arm….…

Welnu, in die korte maar hevige burgeroorlog, van anti-fascisten tegen fascisten, en van gewone burgers onderling, wegens allerlei familie-vetes, werd de strijd beslist door de overwinning van de communisten en de anti-fascisten. Ganse gezinnen, ganse dorpen waren verdeeld. Koning (Umberto, gehuwd met Marie José von Saxen Coburg Gotha, zuster van Leopold III en vertrouwelingen van ‘den Dolf’, wat een beetje de huisstijl van die familie was) werd weggestemd in een volksreferendum. (Zij, ons bloedeigen Coburg-mens, Marie Josée, was koningin slechts gedurende 23 dagen….
Er werd, met nipte en zelfs een in vraag gestelde meerderheid gekozen voor de Republiek, waar mits enige strubbelingen, de Heer Silvio Berlusconi, de vroegere cabaret-artiest, heden ten dage de flamboyante Premier van is. Berlusconi is Gematigd Rechts, en in die situatie de pispaal van gans po-co Europa…Men vergeeft het Italië nooit, dat het, eens aan de leiding van de sovjet-verheerlijking, heden zo goed als geen enkele communist meer telt…En dat zijn er dan nog die de Zondag altijd naar de Mis gaan…

Het Geslacht Savoye (de mannelijke leden) werd voor altijd verbannen uit het land, maar die ‘altijd’ duurde slechts tot 2002. Sedertdien is de toestand genormaliseerd, en de eigenlijke troonopvolger (kleinzoon van) heeft zich ontpopt tot casino-uitbater, ‘pooier’ en ‘handelaar in blanke slavinnen’….Jonge Savooikes echter kunnen weer huwen en hun kindjes laten dopen in Assisi…..En ja…, Koningskinderen hebben het dikwijls lastig! Is het niet met hun financiën, dan is het met hun hormonen….

En toch is er een groot deel van de bevolking dat hunkert naar vroeger…Zo ligt er iedere dag een ruiker verse bloemen op het praalgraf van de jonge Clara Petacci, op het Campo Santo in Rome….Zo ook geeft de Staatszender Rai Uno bijna iedere morgen een minuut Italiaanse Geschiedenis uit. Zowel over de gloriedagen van de Duce als over zijn prestaties. Zelfs over de oorlogsfeiten: zowel de succesrijke als de vernederende…
Standbeelden van Mussolini weet ik niet staan. Daarvoor ben ik te laat naar hier gekomen. Blijkbaar zijn ze al lang verdwenen. Waarschijnlijk niet naar een museum….Want hier was ‘links’ ook vele decennia aan de macht. Heb er ook nooit naar gezocht. Maar weet dat op veel antiekmarkten foto’s van Mussolini en casettes met zijn speeches als relikwieën verhandeld worden…Voor ruiterstandbeelden wende men zich best naar Firenze: daar staan beroemdheden van Echt Grote Mannen die geliefde zijn gebleven doorheen de eeuwen…Zelfs volgend opschrift op een van hen mag (voorlopig?) blijven: Cosimo I Medici: ‘ik werd gegoten uit het brons der buitgemaakte Turkse kanonnen’ Tiens, wat deden die kanonnen in Firenze, in de jaren 1570?…Antwoord: ze stonden op de Turkse piraten-schepen, die de Mare Nostrum onveilig maakten. In Allah’s Naam?

Wel vindt men aan monumenten, in kerken, op pleinen, herdenkings-plaketten in marmer met triomfantelijke opschriften over heldenfeiten en memorabele data, waarop Koning Victor-Emanuele II, de kleine koning die zijn Eerste Minister, Mussolini de vrije hand liet, inzake veroverd grondgebied in Ethiopië, Eritrea en weet-il-veel in herinnering gebracht wordt….Hoe hebben die de ‘volkswoede’ overleefd?

Ook dat, zegt de man in de straat, is deel van onze glorieuze geschiedenis….

Er is recent een populaire film in Italië uitgekomen met het romantisch uitgesponnen verhaal van voormeld Coburg-lid, getiteld:
‘Marie-José, L’Ultimo Regina d’Italia’….
De regisseur behandelt in het verhaal het vaderland van de Bruid als de Hemel-op-Aarde, en de ‘koninklijk omgeving’ als het Aards Paradijs, waar alles romantiek en maneschijn is, met als apotheose de komst van de romantische Prins op zijn Witte Paard…
Het is voorwaar een film die de familie Coburg te veel eer aandoet. Maar ja, Italianen zijn romantische zielen. Maar zij zijn de fiere erfgenamen van het 1.000-Jarig Romeinse Rijk….
Dus eerder gemengd pragmatisch: naast een populaire Berlusconi duldt men een notoir communist, sympathiek geworden door ouderdom, als Président…..Maar ere wie ere toekomt: Signore Napolitano is een ‘hübcher Kerl’…