BIECHT VAN EEN GODDELOZE

.



















.

BIECHT VAN EEN GODDELOZE





“Zich tegen iets aanschurken”..
Curieus toch hoe iemands vocabulair
Diens gewone habitat verraadt:
De varkensweide.

Zelfs rond dood en massamoord
Ontsnapt het hem, de Paulus met 7 Koppen,
Meervoudsvorm Pauli (Bijgenaamd Walter)

Polen

Het Poolse openbare leven stond stil toen het nieuws bekend raakte van het vliegtuigongeluk bij het Russische Smolensk, waarbij president Lech Kaczynski het leven liet, samen met bijna honderd landgenoten. De parlementsvoorzitter werd benoemd tot staatshoofd ad interim, binnen zestig dagen komen er nieuwe presidentsverkiezingen. Er was een massaal bijgewoonde nationale rouw, met twee minuten stilte. Net zoals alle andere Polen bracht eerste minister Donald Tusk hulde aan de aflijvige. Tusk was de belangrijkste politieke tegenstander van Kaczynski, maar dat speelde dit weekend niet mee.

Afgezien van het menselijke drama en van het historische curiosum (Kaczynski was naar Katyn afgereisd voor een herdenking van de moord op duizenden Polen bij het begin van de Tweede Wereldoorlog) bewijst deze crash, hoe ongelukkig ook, vooral hoe "normaal" Polen intussen is, twintig jaar na de val van de Muur.

De Poolse politiek trilde dit weekend op haar grondvesten, maar het Poolse staatsbestel gaf geen krimp. De dood van Lech Kaczynski bewees hoe onomkeerbaar de ontwikkeling naar een parlementair(-presidentieel) stelsel is geweest, hoe vanzelfsprekend en dus hoe sterk dit democratische model is, ook de Poolse variant ervan. Naar West-Europese normen zijn nog een groot aantal aanmerkingen te maken op de Poolse kijk op de democratie, de verzorgingsstaat, en de volstrekt eigen plaats van het land in de Europese Unie, waar politici als Kaczynski er weinig geheim van maakten dat het Amerikaanse model hen meer bekoort dan het Europese.

Naar Belgische of Nederlandse normen zou Lech Kaczynski een haast onmogelijk politicus zijn, met zijn aanvallen op homo's en zijn pleidooien voor de doodstraf. Maar ondanks die retoriek, zijn felle nationalistische (en in Polen dus ook katholieke) standpunten, was hij een staatshoofd die zijn rol speelde in de EU. Waarbij Kaczynski natuurlijk uiterst "Pools" was. Goed, er zijn Poolse partijen en politici die een beleid voorstaan dat dichter aansluit bij de Europese mainstream. En ook al schurkte hij zich het liefst tegen de uiterste rechterzijde aan, Kaczynski bleef (doorgaans) binnen de democratische ruimte. Dat lijkt de normaalste zaak van de wereld, maar wie de geschiedenis van zijn land en dit continent kent, zou mogen weten dat dat eigenlijk redelijk uitzonderlijk is.

Walter Pauli
Politiek commentator (De Morgen)

Digitalia en Polen

Ja, eerst een woordje uitleg over die ‘biecht’ van de goddeloze Walter Pauli in de titel. Is gekomen door de associatie met de Sacramenten der Stervenden opgeroepen door de fatale vliegtuig-crash in Smolensk. Wat een dag van Pools nationaal bewustzijn had moeten worden (en erkenning door de vroegere vijand) is in een vingerknip veranderd in één onoverzichtelijke zee van pijn en mededogen. Goddelozen en godloochenaars vatten de godsdienstige zin daarvan waarschijnlijk niet ten gronde, maar de meer dan 38 miljoen Poolse burgers doen dat wel. De verongelukten hebben recht op een christelijk medegevoelen die de levenden verbindt met de doden.
Wie van de twee groepen, gelovigen of ongelovigen, nu achterlijk is, laat ik in het midden. Ze zullen elk wel een deel van het groot gelijk hebben.
Polen en Hongarije….2 landen die de ‘verrijking’ van het communisme generaties lang ervaren hebben…Wat gisteren in Hongarije met klank bewezen werd door de verkiezingsuitslag van + 72 % voor de rechtse en extreem-rechtse partijen. Waar dus traditie met moderniteit bekroond wordt.
En nu, hop! Naar Paulus, meervoud Pauli want die man is een draak met zeven koppen.
Neem nu zijn uitdrukking ‘de Poolse kijk op de democratie’, waarmee hij met een neerbuigende ondertoon er op wijst, dat de Polen blijkbaar nog altijd niet gewonnen zijn voor het homo-‘huwelijk’, de moorden op het ongeboren leven in de moederschoot, het ‘verwijderen’ van onnutte eters (euthanasie), enz. De Polen neigen, volgens hem, meer naar ‘the American way of life’ . Wie zou hen dat trouwens kwalijk kunnen nemen? Zij hebben van de USA immers meer verwacht en ook gekregen dan wij : de bevrijding van het communisme. Maar dat krijgt de draak niet over een van zijn tongen. De tijd nà het communisme wordt ‘na de Val van de Muur’….
Globaal ervaar ik echter in dit opstelletje de naijvervan het zitten-blijvertje tegenover de knappe medeleerlingen die zijn mogen opschuiven. Het zitten-blijvertje immers is zijn droombeeld kwijt, de ruggengraat van die domme Polen is niet gebroken – en hij had zo gaarne aan hun kant gestaan…Vingersptizengefühl mijnerzijds? Inbeelding? Pauli schrijft een kort stukje, maar hij had beter helemaal gezwegen over Polen.
Laat mij mijn gevoel illustreren met een persoonlijke ervaring. Hier in Italië hebben we een klusjesman (Pool) die eenieders vriend is. Heeft zich goed aangepast, te oordelen naar het gevraagde uurloon, dat werkelijk Europees is, en niet Pools. Reist regelmatig per bus, samen met de vele landgenoten die hier leven, voor een habbekrats heen en terug naar Poland. Heeft al in Nederland gewoond, in Duitsland, in Frankrijk, maar verkiest Italië, voor het klimaat. Leeft op, als hij hoort hoe onze streek (Ieper/Roeselare) in September 1944 door Polen werd bevrijd, en hoe wij zijn landgenoten tot op de dg van vandaag daarvoor dankbaar zijn.
Op onze vraag naar zijn persoonlijke ervaringen voor en na het communisme, antwoordt hij eerder nors en gesloten, dat het met de communisten veel beter was. Val nu dood! Toen had bij hem iedereen werk in de koolmijn: 10.000 man en niemand moest honger lijden. Nu werken er nog 4.000 (voor gelijke productie) en de rest is werkloos. Een kanjer van een bewijs, hé!
Dat in de Borinage en in de Kempen onze steenkoolmijnen al decennia helemaal gesloten zijn en in Polen nog geen enkel, dringt niet door. De economische wetmatigheid schampt af op de restanten van het collectivisme dat hem met de papalepel werd ingegeven.
Een beetje uit datzelfde vaatje wordt ook opgediend door Walter Paulus, uit een van zijn zeven bekken : de Poolse variant van democratie is toch niet helemaal je dàt….

Pssst
Katyin 1943. Een Gents hoogleraaar wordt door de Duitsers opgevorderd om deel te nemen aan het internationaal Rode Kruis onderzoeks team naar de moordenaars van de Poolse elite in April 1940. Hij ondertekent het verslag, en bevestigt, eenmaal thuis gekomen, zijn bevindingen. Alle lijken, zelfs met al hun persoonlijke papieren nog op zak (brieven, paspoorten, foto’s) werden afgemaakt met een nekschot door Russische kogels. De officiële waarheid bleef langer dan de oorlog, ja zelfs tot 1990 in gans de wereld dat de Duitsers de schuldigen waren, Op het proces tegen de Duitse oorlogs-misdadigers in Neurenberg werd na de oorlog ternauwernood vermeden dat deze daarvoor gestraft werden. Ondertussen had onze brave Gentse patholoog wel kennis gemaakt met de belse repressie-helden. Waarom ook had hij een dappere bondgenoot durven beledigen!
U vraagt of die man nu eerherstel (en schadevergoeding) heeft gekregen? Tja…Niet overdrijven, hé! U ziet wat er gebeurt als er teveel over Katyin gezeverd wordt! Dan vallen vliegtuigen zo maar uit de lucht!
Misschien dat een der Pauli vroeg of laat eens een opstelletje wijdt aan deze Gentse hoogleraar? Ik kan hem alvast een suggestieve titel aan de hand doen : “Kameraad Beria en 29.000 dode Polen” Tweede en verbeterde druk. Gebeurtenissen in eigen land.
Enne;..voor wat betreft de ‘vriendschappen’ onder de strijdende partijen in WO II, is de rol die de geallieerden bleven spelen, gewoon hyper-hypochriet. Zij hadden de bewijzen in handen dat de Sovjets geen haar beter waren, ja zelfs veel slechter dan de gehate Duitsers, en toch bleven ze die vriendschap koesteren. Ja, natuurlijk! Met wie men verkeert, wordt men vereerd!

Zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Bloedbad_van_Katyn