Ieder vogel zingt zoals het gebekt is.
****
Net zoals in de Middeleeuwen (1327-1351)
de Zwarte Pest
half Europa uitmoordde door ongedierte uit het Midden Oosten werd binnen gebracht, zo beleven wij thans de islammisering.
De
Pest werd De Gesel Gods genoemd, en deze aan de gang zijne invasie kan
terecht d Gesel ds Duivels worden genoemd. Waar inderdaad, zonder
bloedvergieten, zo goed als geen verweer tegen mogelijk is.
Reden te meer om uit te zien naar de volgende Lente, waar er op Zondag 25 Mei zowel Federale als Europese Verkiezingen aankomen.
Voor het apenland Coburgia zijn dat misschien de allerlaatste verkiezingen, maar voor dit Europa
zijn ze heel zeker het begin van het einde. Vooral omdat het nu al
algemeen geweten is dat Merkel, de domineesdochter, met de (rode)
lantaarn aan de dissel er vanonder wil muizen. We zullen het dus maar
moeten ‘schaffen’ zonder haar, de gewezen Stasi–agente van de gewezen
DDR.
*
Moest
het nu zó zijn dat Gematigd Rechts en Extreem Rechts zoals in Italië de
bovenhand halen, dan zou dat een soort (Teken des Verbonds) kunnen zijn
naar zowel Trump als naar Poetin. Waardoor de vrede zonder
bloedvergieten, gegarandeerd zou zijn.
En
als we op 26 Mei ontwaken in een vrij en onafhankelijk Vlaanderen die
aan de Grote Kuis kan beginnen, kunnen wij op Kruistocht trekken tegen
de Mexicaanse ‘karavanen’ die onderweg zijn om CNN te versterken…
Vooral de 1ste Kruistocht (1096) was een triomftocht voor onze vewrre vlaamse voorouders…
En
neen, of DeWever moeen wij net rekenen. Die is, als voortrekker, op
voorhand al uitgeschakeld. Wegesn het inadeen van teveel vervuilde
lucht.
*
Grijp eens de macht.
Vooruitblikken in het verleden
29 oktober 2018Paul Cordy
*
U
kent de beelden vast wel: soldaten rennen over het plein voor het
Winterpaleis in St Petersburg, veldartillerie komt in vliegende vaart
aangereden, mitrailleurs ratelen, in een hagel van kogels bestormen
bolsjewieken de centrale toegangspoort. Een matroos klimt op het grote
poorthekken, gooit een granaat naar binnen, waarna het hekken magisch
opendraait, ze het paleis na enkele schermutselingen met de bajonet
innemen en de voorlopige regering van hun vergadertafel plukken. Zo
verbeeldde Sergei Eisenstein het in zijn film Oktober die hij ter
gelegenheid van de 10de verjaardag van de Oktoberrevolutie draaide (de
bestorming zie je in het laatste kwartier van de film). Maar zo ging het er op die 7de november 1917 helemaal niet aan toe.
*
In
werkelijkheid was de Oktoberrevolutie geen massale opstand van
bolsjewistische massa’s, maar wel een staatsgreep volgens de regels van
de kunst. In zijn levendig geschreven Techniek van de staatsgreep
beschreef de Italiaanse auteur Curzio Malaparte hoe je
op een efficiënte en vlugge manier een moderne staat overneemt door alle
cruciale technische installaties onder controle te brengen. En het was
precies dat wat de bolsjewieken onder de operationele leiding van
Trotski deden.
Revolutie of staatsgreep?
Een
paar honderd soldaten bewaakten het gebouw, waaronder zelfs een
afdeling oorlogsinvaliden aangevoerd door een officier met twee
kunstbenen.
Tijdens
de nacht van 6 op 7 november werd de machinerie in gang gezet.
Systematisch namen kleine gewapende groepen vergezeld van technici de
stations, bruggen – cruciaal in St Petersburg – elektriciteitscentrales,
post- en telegraafkantoren en de generale staf van het Russische leger
in. Dat verliep overal geweld- en geruisloos, vaak zelfs zeer prozaïsch,
zoals bij de generale staf waar de revolutionairen binnenwandelden en
aan de bureaus en tafels gingen zitten terwijl de ‘verdedigers’ gewoon
hun spullen pakten en naar buiten wandelden. Bleef nog als enige over:
het Winterpaleis waar de voorlopige regering zetelde. Premier Kerenski,
die de slagkracht van de bolsjewieken danig had onderschat had
nauwelijks de moeite gedaan om voldoende troepen te voorzien om het
paleis te verdedigen. Een paar honderd soldaten bewaakten het gebouw,
waaronder zelfs een afdeling oorlogsinvaliden aangevoerd door een
officier met twee kunstbenen. Ze beschikten niet eens over mitrailleurs.
De
bolsjewieken ondernamen een eerste charge op het paleis, maar van zodra
er teruggeschoten werd dropen ze onmiddellijk terug af. Later op de dag
probeerden de gevreesde matrozen van de vesting Kronstadt het ook nog
eens, maar ook zij gingen op de loop bij het eerste geweervuur. De
bolsjewieken claimden wel over tienduizenden soldaten te beschikken,
maar er was er op dat moment blijkbaar geen enkele bereid om zijn leven
te geven voor de revolutie. Na een beschieting door de kruiser Aurora,
die bij gebrek aan munitie zich moest beperken tot het afvuren van één
blanke granaat, en door de batterijen van Peter en Paulvesting die op 30
salvo’s slechts twee keer raak schoten, dropen de verdedigers die
merkten dat er geen versterkingen zouden komen ontmoedigd af. De
bolsjewieken namen daarna zonder veel tegenstand het Winterpaleis in en
zetten de voorlopige regering af. De stad had nauwelijks notie genomen
van wat er gebeurd was. Winkels en cafés bleven open, trams bleven
rijden, mensen gingen gewoon naar hun werk. Jammer genoeg zouden ze de
volgende decennia wel degelijk merken dat er iets was veranderd.
*
Mars op Rome
*
Enkele
jaren later vond in Italië ook een staatsgreep plaats waarvan niet
alleen rechtstreekse getuige was maar er ook aan deelnam. De beruchte
‘Mars op Rome’ bracht eind oktober 1922 Mussolini en zijn fascistische
partij aan de macht. Italië was in de nasleep van de Eerste Wereldoorlog
in crisis geraakt. Instabiele regeringen, stakingen, straatgeweld
tussen rechts en links zorgden voor een explosieve cocktail, en in dat
klimaat lanceerde Mussolini zijn nieuwe fascistische beweging, eerst als
links-revolutionaire, nationalistische en anti-pacifistische partij,
maar al gauw wijzigde de koers naar een rechts-nationalistische partij
die over een stevige gewapende arm beschikte. Die gewapende arm, de squadristi,
werden onder meer ingezet om socialistische stakingen te breken. In een
hele reeks gewelddadige confrontaties konden ze zo de ruggengraat
breken van revolutionair links en kon er druk worden uitgeoefend om deel
te kunnen uitmaken van de Italiaanse regering.
Enfin, opmacheren, de meeste zwarthemden arriveerden in de loop van 28 oktober gewoon per trein in de buurt van Rome
In
de zomer van 1922 hadden de squadristi van een aangekondigde en weer
afgelaste socialistische staking gebruik gemaakt om via straatgeweld
tegen de syndicalisten de controle over grote delen van het land te
verkrijgen. Ze konden zich daarbij opwerpen als diegenen die de plaats
innamen van de staat die het liet afweten, en kregen daarvoor ook ruime
steun. Toen er in de herfst ingewikkelde onderhandelingen liepen om een
nieuwe regering te vormen waar ook de fascisten zouden deel van uitmaken
vreesde Mussolini op een gegeven moment buitenspel te worden gezet. Hij
kondigde een algemene mobilisatie van zijn troepen aan en zette ze op
27 oktober 1922 op weg om eerst de provinciesteden in te nemen en daarna
op te marcheren naar Rome. Enfin, opmacheren, de meeste zwarthemden
arriveerden in de loop van 28 oktober gewoon per trein in de buurt van
Rome. Het was een bont allegaartje, gewapend met alle mogelijke en
onmogelijke geweren, musketten, jachtgeweren, knuppels, stokken en
zwepen, gekleed in alle mogelijke en onmogelijke zwarte uniformen. Het
regende, het was koud en men was vergeten om voldoende voedsel te
voorzien. De filmbeelden die van de mars bestaan laten ook eerder een
betoging dan een goed georganiseerde militaire operatie zien.
Mussolini had zich op enkele dagen tijd en met veel machtsvertoon aan het roer van Italië gebluft.
Mocht
het effectief tot een confrontatie zijn gekomen met het Italiaanse
leger, dan was het voor de squadristi op een ramp uitgelopen. Maar die
mars was uiteindelijk ook niet echt nodig om Mussolini aan de macht te
krijgen. De controle over het land had hij al, koning Victor Emmanuel
was beducht voor een burgeroorlog, rivaliserende toppolitici van andere
partijen gunden elkaar de overwinning niet en niemand zag er eigenlijk
veel graten in om de fascisten tot de regering toe te laten. Wat
Mussolini met zijn mars wel verzekerde, was dat hij van een mogelijk
ondergeschikte rol in een regering op 29 oktober plots het premierschap
van de Italiaanse regering aangeboden kreeg. Op 30 oktober arriveerde
hij in Rome om de koning te ontmoeten en de leiding van de regering op
zich te nemen, een dag later trokken zegevierende squadristi Rome
binnen. Mussolini had zich op enkele dagen tijd en met veel
machtsvertoon aan het roer van Italië gebluft. Hij zou er blijven tot
aan zijn executie bijna 23 jaar later.
Crisis van de democratie
De
Oktoberrevolutie en de Mars op Rome kondigden helaas een hele reeks van
al dan niet bloedige machtsovernames aan. Na het uiteenvallen van het
Russische en het Oostenrijks-Hongaarse rijk telde Europa een dertigtal
staten. De meeste daarvan, met de Sovjetunie als één van de notoire
uitzonderingen, waren kort na de oorlog in min of meerdere mate
democratische staten. Die democratie raakte in Europa dusdanig in crisis
dat op het moment dat in 1938 de Duitse expansie begon er nog maar een
dertiental democratieën overbleven. Pijnlijk, want voor een deel van de
geallieerde propaganda had de Eerste Wereldoorlog de strijd voor de
democratie als doel, zoals de Amerikaanse president Woodrow Wilson het
uitdrukte ‘The world must be made safe for democracy‘. De Eerste
Wereldoorlog had op middellange termijn eerder tot gevolg dat de
democratie danig in het defensief raakte. Een les die we niet mogen
vergeten, want een echte democratie is vaak een teerder kasplantje dan
we denken.
*
AAN DE VRUCHTEN
KENT MEN DEN BOOM
**
Bij
de twee hierboven geciteerde voorbeelden, kan ook de Nazi-perode bij de
Oosterburen gerekend worden. Het is een dubbeltje op zijn kant geweest,
maar Hitler heeft, net als De Duce (1922) het in 1933 ook ‘geschaffft’
dank zij de lafheid van de herstel-regering van de na-oorlogse Weimar
Republiek. Dat, en een grote bek waren voldoende om De Nieuwe Orde in
Europa gestalte te geven..
Een
grote bek opzetten, was trouwens in 1830 ook genoeg om hier te lande de
wettelijke Nederlendse troon omver te werpen. Een grote bek, en een
Houten Been waren voldoende om de Nederlanden in twee te delen. Met de
bedoeling om het Zuiden te doen terigkeren naar ‘la Mère Patrie’.
*
Dus
moet een grote bek opzetten nu ook voldoende zijn om op dat gebied de
klok met een gerust gemoed 200 jaar en naar de Zomertijd terug te
draaien. Terug tot de onderhandelingen van na de nederlaag van Panoleon
Buanaporte in Waterloo (1812).. Zodat dat beest daar eindelijk de juiste
richting in de gaten houdt.
