.
ZONDAG 11 APRIL 2021
500593 - OP ZODK NAAR HOUVAST DAN KOM JE BIJ DOORBRAAAK TERECHTE
SJIEKE SJAREL SLAAPT VOORTAAN IN ’T KIKENKOT BIJ DE ANDERE HAANTJES-VOORUIT - MAAR OP DE ONDERSTE TREE
*
INHOUD
SJIEKE SJAREL SLAAPT VOORTAAN IN ’T KIKENKOT BIJ DE ANDERE HAANTJES-VOORUIT - MAAR OP DE ONDERSTE TREE
*
http://blog.seniorennet.be/guvaal/
RESHORING
Volgens de Federale Overheidsdienst (FOD) van Werkgelegenheid, Arbeid en Sociaal Overleg (Waso) – het kind moet een naam hebben – lijkt de Belgische arbeidsmarkt beter stand te houden dan gevreesd. Als reden daarvoor geeft Waso op dat de structuren van de eigen bedrijven er sinds de vorige financiële crisis beter op zijn geworden, dat ze bij het begin van de coronacrisis eerder te weinig aan personeel konden geraken, waardoor er relatief minder ontslagen vielen en – last but not least – dat de overheden massaal gesteund hebben. Als het goed is, zeggen we het ook.
Dit alles neemt echter niet weg dat die overheidssteun niet kan blijven duren en iedereen maar moet hopen straks weer op de eigen pootjes te kunnen staan. En er is nog iets.
Wat in de berichtgeving ter zake meestal niét verteld wordt, is dat het aantal werknemers dat nu tijdelijk werkloos is en door de overheid voor 70% betaald wordt, niet in de statistieken wordt vermeld. M.a.w. men gaat er gewoon van uit dat die straks, als het leven weer min of meer normaal zal verlopen, allemaal zo maar weer aan de slag zullen kunnen gaan. Dat is wishful thinking, zeker voor wat de horeca en de evenementensector betreft.
Er duikt trouwens een woord op, dat men de laatste jaren wat vergeten was: de zgz ‘reshoring’, waarbij men moet ophouden alles, wat enigszins kan, uit te besteden aan lage loonlanden en dat men eventueel een deel ervan – bv de onderdelen en halfproducten – naar hier moet terughalen. De blokkering van het Suezkanaal heeft aangetoond dat Europa veel te afhankelijk is geworden van de buitenwereld. Te lange aanvoerlijnen en de ‘just in time’ leveringen, zitten zo stilaan - letterlijk - aan hun grenzen.
CHARLES MICHEL: ‘IK SLAAP NIET GOED MEER. DE FILM SPEELT CONSTANT DOOR MIJN HOOFD’
*
De voorzitter van de Europese Raad, Charles Michel, kreeg de voorbije dagen de wind van voren. ©AFP
Kris Van Haver
-
Charles Michel slaat, na drie slapeloze nachten en ‘extreme droefenis’, mea culpa voor het vrouwonvriendelijke ‘sofagate’ in een gesprek met enkele Europese journalisten. Maar de rivaliteit tussen twee toplui van de EU verkwanselt de Europese vuist in de wereld.
Al zeker 150 keer heeft Charles Michel de film van de stoelendans in het paleis van de Turkse president Recep Tayyip Erdogan afgespeeld in zijn hoofd. Michel en Erdogan ploften dinsdagmiddag als twee sultans gretig neer in de twee stoelen die klaarstonden voor overleg op het hoogste politieke niveau tussen Turkije en de Europese Unie. Een verwonderd ‘Euhm?’ van Europees Commissievoorzitter Ursula von der Leyen, voor wie geen stoel klaarstond, veroorzaakte geen enkele rimpeling bij de twee mannen. Von der Leyen besloot geen scène te maken en nam noodgedwongen plaats op de sofa.
De essentie
Charles Michel kwam onder vuur na een incident in Ankara dinsdag.
Voor een ontmoeting tussen Turks president Recep Tayyip Erdogan en EU-toppers Michel en Ursula von der Leyen waren maar twee stoelen gezet. Von der Leyen moest naar de sofa.
Michel slaat in een interview met buitenlandse correspondenten mea culpa en noemt de beelden van het gebeuren die de ronde doen ‘schokkend’.
De vrouwonvriendelijke beelden ontketenden in Europa een storm van protest. De Europese delegatie kwam immers met de Turkse president praten over de eerbiediging van mensen- en vrouwenrechten. Dat Turkije zich vorige maand terugtrok uit de Istanboel-conventie, die geweld tegen vrouwen bestrijdt, was een belangrijk punt op de agenda.
De beelden zijn schokkend. De opstelling van de stoelen was vernederend en dat is zeer betreurenswaardig.’ Dat geeft Charles Michel, de voorzitter van de Europese Raad, toe aan een groep Europese journalisten. ‘Ik slaap niet goed meer sinds het sofa-incident. De film blijft constant door mijn hoofd spelen.’
Protocol
Michel heeft lang gezwegen, in de hoop dat de sofastorm zou luwen. ‘Ik neem mijn deel van de verantwoordelijkheid voor het incident op’, zegt hij nu. Niet alle argumenten klinken even overtuigend: ‘Ursula von der Leyen maakte de Turken de boodschap over vrouwen- en mensenrechten over. Als ik tussenbeide was gekomen om een stoel aan te bieden, was dat mogelijk paternalistisch overgekomen.’
Een deel van de verantwoordelijkheid legt Michel bij het Turkse protocol. Het protocol van de Raad kreeg geen toegang tot de zaal de dag voor de meeting en kreeg ook geen precieze informatie over de opstelling van de stoelen, staat in een nota van de protocol diensten van Michel. In de aanpalende zaal, waar het diner zou plaatsvinden, kon in extremis wel nog een derde stoel op gelijke hoogte als de twee andere aan de dis gezet worden.
Pittig detail is dat Von der Leyen, vanwege het coronavirus, geen eigen protocoldiensten zond en dus aangewezen was op de afspraken die Michels mensen maakten. Opvallend is ook dat de protocoldiensten van Michel hun voorzitter hoger in de pikorde zetten dan de Commissie-chef. Maar in dergelijke bilaterale ontmoetingen wordt nooit een protocollair onderscheid gemaakt tussen de twee topfuncties. Voor de voorgangers van Michel en Von der Leyen, Donald Tusk en Jean-Claude Juncker, stonden wel gelijke zitjes klaar.
*
over Hans Küng: de uitverkoop van de zielzorg
Jean-Pierre Rondas
-
De bekendste en eigenzinnigste katholieke theoloog van de twintigste eeuw is dood. Een Jahrhundertfigur, zeggen ze in het Duits. Hij heette Hans Küng, maar ooit noemde iemand hem Martin Luther Küng. In de tijd van het Tweede Vaticaans Concilie prijkte hij op de kaft van een Amerikaans weekblad tussen paus Johannes XXIII en de beeltenis van de echte Martin Luther, de zestiende-eeuwse stichter van het Duitse protestantisme. In de vroege jaren zestig van de 20ste eeuw vond men immers dat Küng het in zich had om als een tweede Martin Luther een totale hervorming van het katholicisme in het leven te roepen – waarbij dan de associatie met de protestantse Amerikaanse dominee Martin Luther King mooi meegenomen was. In het Vaticaan waren er die dat ook vreesden. Maar Hans Küng is nooit uit zijn kerk gevallen, hij wilde ze van binnenuit uitdagen en hervormen. En ofschoon hij wereldberoemd werd, is hij daar niet in geslaagd. Tegen de Romeinse Curie kon hij niet op. In de jaren tachtig en negentig is hij wel de krachtige Duitse en Europese tegenstem geworden van de Poolse paus Wojtila, Johannes Paulus II, en dus ook van diens raadgever Joseph Ratzinger die zelf paus is geworden en die nu zijn eertijdse collega en concurrent Hans Küng overleeft.
Stiftung Weltethos
Küng is 93 jaar geworden. Acht jaar geleden werd bij hem de ziekte van Parkinson geconstateerd. De dertig jaar voordien had hij zich gedragen als een streng elder statesman, niet van een of andere staat, maar van de wereld. Hij was uitgegroeid tot een globaal denkend ethicus bij wie de groten der aarde te rade gingen, iemand die in Davos en bij het Internationaal Muntfonds werd uitgenodigd, en die op zijn beurt gemakkelijk andere groten zoals Tony Blair uitnodigde op zijn eigen internationale stichting, de Stiftung Weltethos. Toen ik hem in het jaar 2000 in Tübingen opzocht was de aanleiding tot mijn radio-interview precies dit interreligieus project. Maar het liefst wou ik het natuurlijk over de Rooms-Katholieke kerk hebben, want voor een autopsie of een vivisectie van de ‘kerk van twintig eeuwen’ moest je echt bij hem zijn.
De Duitse Schillebeeckx
Om me plezier te doen sprak hij zelfs een mondje Nederlands. Dat had hij bij die andere dissidente theoloog Edward Schillebeeckx geleerd, want ze waren samen opgetrokken, ze hadden ‘parallel marchiert’ zoals Küng het uitdrukte. Schillebeeckx, ‘de Vlaamse Küng’ en Küng, ‘de Duitse Schillebeeckx’. Maar er zijn uiteraard verschillen. Küng werd af en toe gepakt door een heilige woede zoals Luther, terwijl Schillebeeckx in profiel een beetje op de redelijke maar radicale humanist Erasmus leek. Twee types: Hans Küng, de priemende ogen, het afgemetene, de indeling, het rapport, de paragrafenmens; Edward Schillebeeckx, de pretogen, de spreekmond, met daaruit het woord, de zin, de alinea, niet de paragraaf. Het geval Schillebeeckx en het geval Küng. Allebei op het matje in het Vaticaan bij de congregatie voor de geloofsleer, de opvolger van de inquisitie. Geluk gehad dat ze in de twintigste eeuw leefden. Het geval Küng draagt het protocolnummer van de geloofspolitie 399/57/i, wat staat voor het nummer 399 uit het jaar 1957, afdeling i: de i van Index Librorum Prohibitorum, lijst van verboden boeken. 1957 was het jaar van Küngs doctoraat over de rechtvaardigingsleer in het protestantisme. Dit doet heel erg aan de Stasi denken.
Hoe is het zover kunnen komen?
In zijn autobiografie vertelt Küng uitgebreid hoe hij door de jeugdbeweging in het stadje Sursee in het Zwitserse zeer katholieke kanton Luzern geïnspireerd werd om priester te worden. Als briljant student mocht hij onmiddellijk aan de Gregoriana in Rome studeren, waar hij leerde hoe hij zijn kritische zin in acties en teksten moest vertalen. Al heel jong werd hij hoogleraar in Münster en daarna in Tübingen waar hij zijn leven lang zou blijven wonen, doceren en actievoeren.
Een mislukt concilie
In 1960 nodigde de protestantse theoloog Karl Barth, over wie Küng in 1957 zijn thesis had geschreven, hem uit om in Bazel een lezing te komen geven over het idee van een kerk die voortdurend hervormd moest worden (ecclesia semper reformanda) en toen had Küng zonder het te beseffen de blauwdruk van het Tweede Vaticaans Concilie op zak. Nauwelijks een week na de lezing zou de nieuwe paus, Johannes XXIII, dit concilie aankondigen. Het lag voor de hand dat Küngs bisschop hem zou vragen mee te gaan naar Rome als expert, als peritus.
Er staat wel dat de bisschop niet meer dan één vrouw mag hebben
Dit concilie was bereid om een oplossing te vinden voor twee soorten problemen. Ten eerste moesten de concilievaders een antwoord proberen te vinden op kwesties die de protestantse reformatie vier eeuwen geleden al had opgelost, zoals bijvoorbeeld het priestercelibaat. In dat verband zegt Küng graag dat in het Nieuwe Testament helemaal niet staat dat een bisschop geen vrouw mag hebben. Er staat wel dat de bisschop niet meer dan één vrouw mag hebben. Ten tweede moesten ze een antwoord vinden op problemen die door de moderniteit werden gesteld, zoals abortus en euthanasie.
Tegen de onfeilbaarheid
Het concilie heeft goed gebruld, maar niet gebeten. De Kerk heeft tijdens en na het concilie voor die problemen geen enkele oplossing aanvaard, integendeel, ze heeft alles zo goed mogelijk gebetonneerd. Heel wat vragen werden taboe verklaard. Voor geboorteregeling bijvoorbeeld waren heel wat conciliekardinalen te vinden, onder wie kardinaal Suenens (zou Koning Boudewijn dat geweten hebben?) en in de comités en in het plenum was er zelfs een meerderheid voor geboorteregeling, maar de opvolger van Johannes XXIII, Paulus VI, verzette zich ertegen in naam van de onfeilbaarheid van de vorige pausen. Deze onfeilbaarheid heeft Küng zijn leven lang bestreden, niet omdat de pausen er zo vaak ex cathedra gebruik van maakten, maar omdat altijd de mogelijkheid bestaat dat ze er gebruik van zouden kunnen maken, en omdat dus de onfeilbaarheid als dusdanig enorm veel in de weg staat, zoals bijvoorbeeld de afschaffing van het celibaat. Daarom had Küng altijd kritiek op de schuldbekentenissen die nu al meer dan een halve eeuw in de mode zijn, ook nog bij de huidige paus Franciscus; de enige correcte schuldbekentenis zou moeten slaan op het verzuim dat de Kerk inzake geboorteregeling en homoseksualiteit blijft plegen juist omwille van de onfeilbaarheid.
Religieus-antiklerikaal
voor vele katholieken is dat allemaal, nu ja, veel te katholiek
Daarover schreef Küng anno 1970 zijn boek Unfehlbar? Eine Anfrage (een interpellatie). Dat was voor Rome de provocatie te veel: deze publicatie heeft hem zijn job gekost als oecumene-theoloog aan de universiteit van Tübingen. Aanstichter: paus Karol Wojtyla. Dankzij een speciale regeling die de universiteit voor hem wilde treffen kon hij daar theologie blijven doceren ofschoon het van Rome niet mocht. Het Vaticaan heeft hem niet uit zijn priesterambt ontzet, ook al omdat Küng niet zomaar een querulant was maar integendeel een eerder behoudend katholiek. Kijk maar naar zijn Zwanzig Thesen zum Christsein: voor vele katholieken is dat allemaal, nu ja, veel te katholiek. Küng was vooral een antiklerikaal, zoals volgens mij elk religieus gestemd mens zou moeten zijn. Het ging dus echt om de strijd tussen een organisatie en een van haar eminentste leden, die de organisatie voor verval wilde behoeden. Ooit maakte hij een vergelijking tussen de eed van gehoorzaamheid die een bisschop moet afleggen tijdens de bisschopswijding, en de eed die de Duitse generaals tegenover de Führer dienden af te leggen. Terwijl in het Nieuwe Testament staat dat men helemaal niet mag zweren!
Uitverkoop van de zielzorg
de zogenaamde Messpfaffen, de mis-papen
Helaas, vertelde hij me in het jaar 2000, waren al zijn boeken nog actueel. En nochtans was het zo gemakkelijk: geboorteregeling, celibaat en vrouwenwijding kan de paus zo übernacht, met een vingerknip oplossen: hij hoeft alleen maar te doen wat iedereen wil en weet en inziet. De paus hoeft alleen maar open te staan voor de waarheid, en de Kerk is gered. Jammer genoeg staat het machtsapparaat dit alles in de weg. Net zoals de katholieke bisschoppen blind en laf zijn geweest bij de misstanden van voor de Reformatie anno 1520, zo ook zijn ze dat vandaag. Nu is de clerus ontmoedigd, en krijg je de zogenaamde Messpfaffen, de mis-papen, die snel hun mis komen doen om dan naar een andere te hollen. Küng noemt dit de uitverkoop van een zielzorg waaraan duizend jaar is gewerkt.
Van al wat het concilie echt heeft gevraagd inzake geboorteregeling, vrouwenwijding, celibaat, abortus, euthanasie en homoseksualiteit is niets maar dan ook niets, geen tittel of iota gerealiseerd. De onfeilbaarheid heeft zich zelfs uitgebreid, ten koste van een onvoorstelbare kerkvlucht waaraan niet zomaar de zogenaamde secularisering alleen schuld is, maar bijvoorbeeld wel de fameuze pillen-encycliek van Paulus VI, die nooit herroepen is. Ook de huidige paus Franciscus, die in de media de naam heeft modern en open en kosmopoliet en vooral multiculturalistisch te zijn, is niet van plan daar ook maar iets aan te veranderen, denk aan de oekaze uit Rome wat betreft de zegening van homoseksuelen (katholieke uiteraard) waartegen de Antwerpse bisschop Bonny protest heeft aangetekend. Van het concilie is slechts de nieuwe zogenaamde volksliturgie overgebleven, maar dan in zo’n starre, geüniformeerde, beregelde, fantasieloze en lege vorm die alle mysterie heeft weggenomen, dat ze de leegloop der kerken nog heeft aangemoedigd.
Vandaag kunnen we over de Rooms-katholieke kerk zeggen wat Johannes in zijn Apocalyps aan de kerk van Sardes verweet: ‘Ik ken uw daden; u hebt de naam dat u leeft, maar u bent dood’ (Apoc. 3:1-2).
Menswaardig sterven
Laten we inderdaad besluiten met de dood. In het jaar 1995 schreef Hans Küng samen met de protestant Walter Jens het boek Menschenwürdig sterben. Ein Plädoyer für Selbstverantwortung (Dying with dignity in het Engels). Mensen hebben het recht om de verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen sterven. En in 2013, toen iedereen wist dat hij enkele dodelijke ziektes tegelijkertijd had die hem op de duur het lezen, het denken en een leefbaar leven onmogelijk zouden maken, liet hij koudweg weten dat hij als Zwitsers staatsburger slechts over de grens te stappen had om daar vrijwillig te sterven als dat in Duitsland niet mocht. Sindsdien heb ik niet veel meer van hem vernomen. Dat was dus acht jaar geleden. Hij stierf begin april in het Duitse Tübingen. Ik hoop dat hij de kans heeft kunnen nemen of krijgen of regelen om niet creperend heen te gaan.
Jean-Pierre Rondas
De auteur is voorzitter van Stem in 't Kapittel vzw, de uitgever van Doorbraak
CORONA & CENSUUR
VRIJE COMMENTAAR
*
Tu es sacedos in aeternam. Dat waren de geheiligde woorden die meer dan eens ‘n mensenleven compleet hebben verwoest. Alleen omdat ’n kliek (schijn)heligaards in Rome zo’n duizend jaar geleden, dat zo hadden beslist. Waren die dan vergeten hoe ze zelf, net als koningen en keizers, ter wereld waren gekomen?
Het scheppingsverhaal, herwerkt en verbeterd?
In-triestig dat ze, na het 2de Vaticaans Concilie, hun priestergewaad mochten afleggen. Verlies aan status was nog niet het ergste. Leeglopende kerken waren veel erger, zo niet fataal voor het Geloof.
Wat er na 2 of 3 generaties nog zal van overblijven, is niet eens de vraag. Tenzij er mirakels zouden gebeuren.
*
Digitalia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten