Volgens de H. Augustinus, Kerkleraar, komt het berouw altijd nà de zonde, nooit er voor. De brave man was verkeerd door onvolledigheid. Berouw kan ook bestaan binst, gedurende de zonde….Zoals in voorkomend geval, waarbij ik bij deze beken wetens en willens en met voorbedachten rade te zondigen tegen de belse auteurswetten. Maar zondigen tegen belse wetten wordt ons voorgedaan door de eigen Regering (BHV), zodat de kans op een veroordeling miniem , ja zelfs onbestaande zou moeten zijn. Ten andere mijn zonde is verschoonbaar, want ik zondig alleen in onder-aanneming en in navolging van Angeltjes. Dit voor geval er nog lezers van mij zijn, die nalaten daar dagelijks zuurstof te gaan happen, namelijk http://blog.seniorennet.be/angeltjes/
Verder, Edelachtbare, heb ik nog een verschoningsgrond. Twee zelfs. Maar van de eerste (blanco strafblad) durf ik niet gewagen, want die loopt risico door mijn van kindsbeen-af on-patriottisch gedrag, waarvoor ik dat blanco strafblad reserveer. Dus is die ene verschoningsgrond die ik voor Uw rechterstoel aanbreng, Edelachtbare, de onweerstaanbare drang waaraan ik niet wil noch kon weerstaan.
Het argument dat ik ook in dit artikel de reden vond waarom ik John Lennon en meteen de bloempot Beatles nooit heb gemogen, zal waarschijnlijk niet meetellen? Het spijt mij, Edelachtbare, ik had vroeger naar hun gewauwel (teksten, naar het schijnt) moeten luisteren….Alhoewel. De uiterlijke tekenen waren al voldoende om bij mijn besluit te blijven: schandalig rijk worden zonder werken, dat is toch een typisch LINKS verschijnsel….Links lullen en rechts zakken vullen….
Het telt zeker ook niet dat ik het als mijn verdomde plicht aanzie, om de spiegel die Paul Beliën aan de wereld voorhoudt in een perfect Engels, even een duwtje te geven zodat ook de eigen mensen kunnen meelezen?
Maar kijk, beste Paul, ik wil ‘penitentie’ doen zelfs zonder te hebben gebiecht. Door nogmaals mijn lezers te dirigeren naar http://www.brusselsjournal.com/dutch waar er voor elk wat wils is. En, zoals U weet, heb ik zelfs een boontje voor Mevrouw Beliën, geboren Alexandra Colen, die U, mits een habbekrats, driemaandelijks PEPER EN ZOUT zal toesturen. U vindt er artikels die bijna uit de pen van Haiku Herman kunnen komen, zodanig dicht stond die ooit bij onze eigen leefwereld….Storten op 979-6080380-37 van vzw Comité voor Christelijk Initiatief. 54 HOUTUM 2460 KASTERLEE
Correctie. Het blad is gratis, en wordt toegestuurd op eenvoudige aanvraag. Financiële bijdragen zijn in feite bedoeld als steun bij de verspreiding. Steunen dus!
Enne… de ondertitel van het blad is DE NIEUWBRIEF VOOR DE VRIJHEID. Verschijnt openlijk zolang vrije mengsuiting niet strafbaar is. Daarna waarschijnlijk clandestien…Dat is echter wel mijn persoonlijke mening…...
Maak kennis met de Europese President
Herman van Rompuy. Wen maar aan deze naam. Hij is de eerste President van de Europese Unie, die door de ratificatie van het Verdrag van Lissabon door de 27 EU-lidstaten omgevormd wordt tot de onvervalste Verenigde Staten van Europa.
De Europese President is niet verkozen : hij is aangeduid in een niet-openbare bijeenkomst van de regeringsleiders van de 27 EU-lidstaten. Zij verkozen een van de hunnen. Herman van Rompuy was de Eerste-Minister van België. Ik heb hem gekend toen hij, met een lichte tegenzin, zijn politieke loopbaan aanvatte.
Om Herman van Rompuy te begrijpen, moet men iets afweten over België, een klein land in West-Europa, en een miniatuur-voorafbeelding van de Europese Unie. Belgen bestaan niet als een volk. België is een kunstmatige staat, opgezet door de internationale grootmachten in 1830 als een politiek compromis en een experiment. In het Noorden van het land leven 6 miljoen Nederlandstaligen en in het Zuiden 4 miljoen Franstaligen. De belgische Nederlandstaligen worden Vlamingen genoemd (Flemings) die liever deel hadden blijven uitmaken van Nederland zoals dit het geval was tot 1830 en de belgische Franstaligen, die men Walen noemt, zouden liever bij Frankrijk behoord hebben. Helaas, beide volksgroepen werden gedwongen samen te leven in één staat.
Belgen houden niet van hun land. Ze voelen er misprijzen voor. Volgens hen stelt het land niets voor. Er zijn geen belgische patriotten, omdat niemand bereid is te sterven voor een vlag die niets betekent. Omdat België niets voorstelt, zijn de multiculturele ideologen verliefd op België. Zij beweren dat er geen oorlogen zouden losbranden als er geen vaderlandsliefde bestond en dat de wereld een betere plaats om te leven zou worden. Zoals John Lennon het bezong : "Stel je voor dat er geen landen zijn, dat is niet moeilijk om te verwezenlijken, niets om te moorden of voor te sterven, en geen godsdienst evenmin". (Imagine there’s no countries, it isn’t hard to do, nothing to kill or die for, and no religion too)
Belgische politici stonden in 1957 aan de wieg van de Europese Unie. Het streefdoel was gans Europa om te vormen tot een Groot-België, zodat er geen oorlogen meer zouden ontstaan tussen de Europese grootmachten, de landen zouden opgeheven worden en ondergebracht in een grote kunstmatige superstaat.
Bij nader toezien blijkt België, het labo voor Europa, echter meer te ontberen dan alleen vaderlandsliefde. Er is ook een gebrek aan democratie, geen respect voor het naleven van de wetten, geen politieke moraliteit. In "De Afwezige Meerderheid" argumenteert de Vlaamse filosoof-politicus Lode Claes (1913 - 1997) dat zonder identiteit en een nationaal gevoel, er ook geen sprake kan zijn van democratie en moraliteit.
Een van de mensen die diep beïnvloed was door de opvattingen van Dr. Lode Claes was de jonge politicus Herman van Rompuy, een in 1947 geboren conservatieve katholiek, actief in de jongerenbeweging van de Vlaamse CVP. Hij schreef boeken en artikels over het belang van traditionele waarden, de rol van de godsdienst, de verdediging van het ongeboren leven, de christelijke oorsprong van Europa en de noodzaak deze te behouden. Het ondemocratische en a-morele karakter van de belgische politiek stootte hem af en leidde tot een soort gewetenscrisis. Lode Claes die weldra op pensioen zou gaan, bood Herman de kans hem op te volgen als directeur van Trends, een belgisch financieel-economisch weekblad. Het is in deze samenhang dat ik Herman heb leren kennen. Herman nodigde me uit voor een lunch en vroeg me of ik wilde meewerken, als hij op het aanbod van Claes zou ingaan. Het was toen dat hij me toevertrouwde, dat hij overwoog de politiek vaarwel te zeggen en aan het uitkijken was hoe hij zijn beroepsleven verder zou aanpakken.
Ik ben niet helemaal zeker over wat er verder gebeurd is. Misschien bereikte de top van de partij het gerucht, dat Herman, een briljant econoom en intellectueel, overwoog de politiek te verlaten en werd hem een aanbod gedaan dat hij niet kon weigeren. Herman bleef actief in de partij. Hij werd senator en kwam in de regering als jong minister. In 1988 werd hij voorzitter van de CVP.
Onze paden kruisten zich met tussenpozen tot in 1990, toen het belgische Parlement een erg liberale abortuswet stemde. De belgische koning Boudewijn (1930-1993), een vroom katholiek, ging gebukt onder het feit dat zijn vrouw en hij geen kinderen konden verwekken en hij had aan vrienden verteld dat "hij liever troonsafstand zou doen dan deze wet ondertekenen". De belgische politici, overtuigd dat de koning blufte, probeerden halsstarrig te verhinderen dat de bevolking op de hoogte zou geraken van de tegenwerpingen van de koning over de abortuswet.
Ik heb over deze kwestie een opinie-artikel geschreven voor The Wall Street Journal en werd onmiddellijk op de vingers getikt door de Belgische krant voor wie ik werkte. De toenmalige belgische Eerste-Minister, een christen-democraat, had een boos telefoongesprek gevoerd met mijn hoofdredacteur, die voorheen woordvoerder was geweest voor die Eerste-Minister. Het werd mij niet langer toegestaan over de belgische toestanden te schrijven voor buitenlandse kranten.
In april 1990 werd dan het merkwaardige scenario uitgevoerd, waarbij de koning voor 1 dag afstand nam van de troon, zodat de liberale abortuswet kon ondertekend worden door de voltallige ministerraad, conform de Grondwet, en een dag later werd de koning terug tot de troon geroepen. Dit alles greep plaats met medewerking van de Christelijek Volkspartij, geleid door de goede katholiek die Herman van Rompuy steeds pretendeerde te zijn. Ik schreef opnieuw een vervolgartikel over deze affaire voor The Wall Street Journal en werd onmiddellijk ontslagen door mijn werkgever "wegens ernstige fout". Enkele weken later ontmoette ik Herman bij het huwelijk van een gemeenschappelijke kennis. Ik stapte op hem toe voor een praatje en ik zag onmiddellijk dat hij erg ongemakkelijk reageerde. Hij vermeed oogcontact en verbrak zodra hij kon het gesprek. Sinds die keer hebben wij mekaar nooit meer gesproken.
De politieke loopbaan van Herman ging verder. Hij werd Begrotingsminister en vice-premier, Kamervoorzitter en tenslotte Eerste-Minister. Hij bleef intellectuele en inteliggente boeken schrijven, maar in plaats van "het goede" te verdedigen, nam hij het nu op voor "het minste kwaad". En hij vermeide zich in het maken van haiku's.
Twee jaar geleden maakte België de grootste politieke crisis uit zijn bestaan door. Het land stond op het punt ineen te storten, ingevolge een beslissing van het Hoog Gerechtshof uit 2003, dat het kiesdistrict BHV (omvattend de tweetalige hoofdstad Brussel en de omringende Nederlandstalige rand van Halle-Vilvoorde) ongrondwettelijk was en door het Parlement moest gesplitst worden. Deze beslissing was het gevolg van een klacht, ingediend door een Vlaamse inwoner van het district Halle-Vilvoorde : Herman van Rompuy.
In 2003 maakten de Christen-democraten geen deel uit van de regering en Herman van Rompuy was leider van de oppositie. Zijn klacht was bedoeld om de liberale belgische regering in de problemen te brengen. De regering weigerde inderdaad de splitsing omdat de Fransalige partijen de uitspraak van het Hoog Gerechtshof niet aanvaardden.
Bij de federale verkiezingen van 2007 maakten de Christen-democraten van de splitsing hun hoofdthema en zij werden succesvol de grootste partij in Vlaanderen. Herman had mede campagne gevoerd rond het thema van BHV.
De belgische crisis die nadien ontstond, sleepte zich voort van juni tot december 2007, gezien het onmogelijk leek een regering te vormen met voldoende Vlaamse en Waalse politici die het eens waren. De Vlamingen eisten dat BHV zou gesplitst worden, zoals opgedragen door het Hoog Gerechtshof en de Walen weigerden. Tenslotte gaven de christen-democraten toe, zij kamen terug op hun verkiezingsbelofte en traden toe tot een regering zonder dat BHV gesplitst werd. Om de afgang volledig te maken, stapten zij in een regering met meer Franstalige dan Nederlandstalige leden. In de Kamer beschikt deze regering evenmin over een meerderheid Vlamingen, alhoewel 60% van de belgische bevolking tot de Vlaamse Gemeenschap behoort.
Herman werd Kamervoorzitter. In die positie moest hij er over waken dat het Parlement en de Vlaamse verkozenen niet op eigen houtje een voorstel tot splitsing van BHV zouden stemmen. Hij wendde alle mogelijke parlementaire maneuvres aan om de initiatieven terzak te fnuiken. Hij liet zelfs op een dag de sloten van de vergaderzaal wijzigen, zodat het parlement niet kon bijeenkomen om te stemmen over de kwestie. Hij presteerde het ook om gedurende een ganse week niet te komen opdagen in zijn kantoor zodat hij de brief niet zou lezen die de aanvraag bevatte om de kwestie op de agenda te plaatsen. Al zijn tactieken hadden succes.
Toen in december 2008 de belgische Eerst-minister ontslag moest nemen, ingevolge een financieel schandaal, werd Herman van Rompuy de nieuwe premier van een overwegend Franstalige regering, die niet representatief is voor de meerderheid Vlamingen in dit land. Gedurende de voorbije 11 maanden, heeft Van Rompuy handig gemaneuvreerd om elk parlemenair initiatief in de BHV-materie weg te drukken. Hiermede weigert hij de toepassing, opgedragen door het Hoog Gerechtshof, toe te passen ingevolge zijn eigen klacht...
Nu is Herman aangeduid om Europa te leiden. Net zoals België is de EU een ondemocratische instelling, die gewiekste politici nodig heeft die zonder verpinken alles waar ze ooit in geloofd hebben, terzijde schuiven en die gewetenloos beslissingen opleggen aan de burgers die dezen helemaal niet wensen. Wij hebben lak aan democratie, moraliteit, het respect voor de wet, wij weten wat goed is voor de mensen. En Herman behoort nu tot hen die weten wat goed is. Hij heeft een hele weg afgelegd sedert de dagen dat hij de stijl van de belgische politiek verafschuwde.
Herman is zoals Saruman, de wijze tovenaar uit Lord of the Rings van Tolkien, die overliep naar de andere kant. Hij gaf destijds om zaken die ook ons aan het hart gingen. Maar helaas nu niet meer. Hij heeft zich opgesloten in een hoge zelfgebouwde toren en hij regeert over ons.
Paul Beliën
(vrije vertaling Ray)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten