***
Dinsdag 21 mei 2013
Bloeimaand
Zon 5u46-21u34
H Constantinus de Grote (*)
.
1386 - HET EUROPEES
EENHEIDS SYNDICAAT IS OP KOMST
°°°
Figuren
als Constantijn de Grote (*)
Zouden
in deze tijden een grote zegen zijn…
°°°
Ik schrijf dit stukje niet
om mijn lezers blij te maken met een dode mus, maar e zit muziek in de
toekomst. Moet U horen! Het verloop van een Middeleeuwse veldslag verliep
grosso modo als volgt, en deze schets ik U voor het waarheidsgehalte ervan.
Eerst beloerden en
bespioneerden de partijen elkaar tot een van hen ee geschikt plaatse gevonden
had waar hij dacht met strategische trucjes te tegenstander te kunnen verslaan.
Als die maar wilde in de val lopen en aanvallen….
Eerst werden de
boogschutters op elkaar losgelaten tot de lucht zwart zag van de pijlen. Vervolgens
werden de katapulten in stelling gebracht, om over de hoofden de vijand te
bestoken met zware stenen. Ondertussen had het voetvolk het tegen elkaar
opgenomen, tot dezen, op een afgesproken signaal de rangen openden om de zwaar
beslagen ruiters door te laten. Al naar gelang het verloop van de strijd,
werden de reserves in de strtijd geworpen, die meestal onverwacht opdoken,
liefst in de rug van de tegenpartij.
Wie als laatste van de
overgebleven bevelhebbers op het strijdtoneel overbleef, was de overwinnaar, en
alleen de eigen doden en gekwetsten werden geholpen. De overigen bleven als
voedsel voor de raven, nadat ze tot op hun vel waren beroofd door al wie wilde.
Einde verhaal.
*
Ben ik de enige die
eenzelfde stramien ziet in de hedendaagse binnenlandse politiek? Er worden
bondgenootschappen gesloten : oer-achterlijke christen- en sociaal ‘democraten’
samen tegen de levenskrachtige vernieuwers die strijden voor een beter eigen land
in een beter geheel (Europa), beide kampen met hun bevelhebbers in versterkte
stellingen, want geen van hen wil het lot ondergaan van hun Middeleeuwse
voorgangers-verliezers…..
°°°
Ter zake :
Het
Belgisch syndicale mirakel in ademnood
OPINIE − 19/05/13, 11u41 ® De Morgen
*
Multinationals in België dreigen met verhuizing,
vakbonden plooien zich terug. Er is maar één uitweg, schrijft Luc Huyse. Hij is
socioloog en emeritus hoogleraar aan de Katholieke Universiteit Leuven.
Uiteindelijk is er één ernstig alternatief: de
doorgedreven eenmaking van de vakbonden op Europese en zelfs mondiale schaal
…/…
Krimpende aanhang
Al drie decennia lang zitten de vakbonden in Europa
en Noord-Amerika in het defensief. Dat is te zien aan hun krimpende aanhang.
Ook de werkonderbreking als wapen is op de terugweg, zozeer zelfs dat sommige
landen niet langer stakingscijfers publiceren. Dat vakbewegingen vermageren is
aan een hele rist oorzaken toegeschreven. Wolfgang Streeck, Duits
toponderzoeker in het grensgebied tussen politieke wetenschap en economie,
heeft ze in een recente lezing op een rijtje gezet (Amsterdam, 2011). Ik pluk
er een viertal uit. Ze hebben alle te maken met markante evoluties op de
arbeidsmarkt.
../..
4. Overheidsdiensten zijn altijd al de
vooruitgeschoven posten van de vakbonden geweest. Dicht bij het beleid,
gegarandeerde aanvoer van leden en een onmisbare voorhoede in nationale
stakingsacties. Maar met de hele of halve privatisering van publieke diensten
gaat voor de syndicaten voortdurend vruchtbare grond verloren.
Werkloosheidsvergoeding
Uiteraard hebben neoliberale politici, met Thatcher
en Reagan als aanvankelijke roergangers, van deze ontwikkelingen met succes
gebruik gemaakt om de vakbonden te beschadigen. Zoals gezegd is België, althans
wat de gezondheidstoestand van het ledenbestand betreft, een uitzondering - een
eiland in de Westerse wereld. Waarom? In ons land zorgen de bonden via
subcontracting voor de uitbetaling van de werkloosheidsvergoedingen. Dat,
zeggen Faniel en Vandaele in het al geciteerde cahier, is een van de
krachtigste redenen waarom mensen aansluiting zoeken. De vakbeweging hier is
niet alleen een bevoorrechte onderaannemer van de overheid. Zij is ook stevig
embedded in het al decennia lang verankerde overleg tussen sociale partners. De
beslissingen die daarin ontstaan, zoals de CAO's, worden door diezelfde
overheid veralgemeend en bindend verklaard. Dat vergroot de reikwijdte en de
zichtbaarheid van de bonden en dus ook hun aantrekkingskracht. En ja, dan is er
nog de syndicale premie die de kostprijs van de ledenbijdrage sterk beperkt.
Die bevoorrechte positie is de levensader van onze
syndicaten. Maar ze is ook hun achilleshiel, zeker in Vlaanderen. Een kanteling
van de electorale machtsverhoudingen in het voordeel van de rechts-conservatieve
krachten kan bijzonder snel tot een afbinden van die levensader leiden. Is het
daarom dat de vakbondstop karig is met juichkreten over het Belgisch syndicale
mirakel? Om geen slapende honden wakker te maken? Of is het al te laat? De
zandstorm waarin het ACW terecht gekomen is geeft liberale partijen zoals de
N-VA open doelkansen. Mikpunt nummer één is de uitbetaling van de
werkloosheidsvergoedingen. Daarbij komt dat de partijpolitieke vrienden van de
Vlaamse syndicaten veel aan gewicht hebben ingeboet - electoraal, in de
Wetstraat en op het Martelarenplein. De vakbonden zullen de tegenaanval dus
zelf moeten inzetten. Onder meer door sterk te beklemtonen dat verstaatsing
van, bijvoorbeeld, die uitbetalingsregeling slechts een tussenstation is in de
richting van de commerciële privatisering van dergelijke diensten. Die
uitkleding van de overheid is trouwens in een aantal Europese landen volop aan
de gang. Maar met een defensieve opstelling alleen komt men er niet. Macht
vloeit ook voort uit stevige banden met gelijkgezinde organisaties uit
belendende percelen. Zo is het goed dat ACV en ABVV in het Transitienetwerk
Middenveld (www.transitienetwerkmiddenveld.be) zijn gestapt. Het netwerk mikt
op uitwisseling van informatie en afstemming van visies en strategieën. Zo wil
het een breder draagvlak uitbouwen en zwaarder wegen op het beleid van overheid
en bedrijfsleven.
Transnationaal
Maar verreweg de grootste uitdaging ligt op het
transnationale vlak. De 'haute finance' en een groeiend aantal bedrijven opereren
met gemak mondiaal. Met de schaalvoordelen daarvan dringen zij nationale
regeringen in de hoek waar de klappen vallen. Het marktcorrigerende vermogen
van lokale politici slinkt zienderogen. Deze week nog dreigde het Forum van
Multinationale Ondernemingen in België ermee naar elders uit te wijken als de
fiscale druk groeit. Die ontwikkeling tast uiteraard ook de slagkracht van de
vakbond aan, want die is "(...) nog verre van een in vele landen
opererende multinational", zei Guy Van Gyes recent nog in deze krant (DM
30/04). Wolfgang Streeck (New Left Review, september 2011) heeft deze
teloorgang beschreven als een geleidelijke verstoting van de vakbeweging uit de
arena's waar de cruciale beslissingen geboren worden. Tot een stuk in de jaren
zeventig waren nationaal overleg en onderhandelingen tussen sociale partners
nog de plaats waar conflicten rond welvaartsverdeling hun beslag kregen. Later,
met de komst van structurele werkloosheid en hoogoplopende inflatie, verhuisde
de besluitvorming geleidelijk naar de politieke arena - zij het nog steeds
nationaal. De verdere opmars van multinationale bedrijven en een wereldwijde
economische crisis hebben het zenuwcentrum helemaal verplaatst. Nu naar een
transnationaal niveau van schimmige onderhandelingen tussen (groepen van)
regeringen en industriële en financiële concerns. In deze arena is er geen
plaats meer voor spelers als de vakbonden. Zij plooien zich noodgedwongen terug
op wat er hen op het nationale vlak aan macht rest. Uiteindelijk is maar één
ernstig alternatief: hun doorgedreven eenmaking op Europese en, zodra dat
mogelijk is, op mondiale schaal. .
Als eerste op de hoogte van nieuws en leuke
aanbiedingen? Meld u aan voor de nieuwsbrieven van De Morgen
°°°
Wat
te verwachten van een vijandige spion (DM) die lang voor de strijd losbarst, de
buitenwereld uitdaagt met de rode lap die, spreekwoordelijk, de stier woedend
maakt? De uitbetalers van het dopgeld zijn een Europees unicum en van op deze torenvesting
moet de strijd geleverd worden.
De
‘waarkman’ moet ervan overtuigd blijven dat hij zijn dopgeld krijgt van het
Syndicaat, of minstens dank zij dat syndicaat. Deze keer zal het dus niet gaan
‘om de ziel van het kind’, maar om de verdediging van de unieke posities van de
kleursyndicaten.
Ondererzwegen
: als men erin slaagt een eenheids-syndicaat te maken, is dit het begin van het
einde voor de vele vette brokjes en de hoge postjes in ons land.
*
Of
er op die manier met open vizier zal gestreden worden, mag ik betwijfelen. Noch
de ‘bescherming van het dopgeld, noch de redding van de multiculturele medemens
zullen open en bloot in de strijd geworpen worden. Er zal geschermd worden met
luiaard-woorden die vele ladingen onder één hoed vangen. Wat denkt U van ‘Omdat
wij er nodig zijn’? Of ‘Stop de delocalisering’. Of nog : ‘Zonder ons geen
solidariteit’.
Waarop
de tegenpartij dan kan repliceren of zelfs anticiperen : ‘Tegen de
wieltjeszuigerij’, of ‘Eigen portemonnee eerst’…..
*
De
kern van de zaak? Kantelt de geschiedenis in het voordeel van de Islamisering,
of juist andersom. U weet : ‘To
be or not tob e, that’s the question’. En
dat zullen we letterlijk mogen nemen, want het zal erolm gaan, of we ons hoofd
op de schouders mogen houden, ja of neen. Verdergaan met de profiteurs die nu
aan de macht zijn, is ons hoofd bij voorbaat op de kapblok leggen. Nog meer,
nog minder.
(*)
Constantijn de Grote : Flavius Valerius Aurelius
Constantinus[2] (Naissus, 27 februari ca. 280[1] - Ancyrona, 22 mei 337),
bekend als Constantijn I de Grote, was een Romeins keizer. In juli 306 werd hij
door zijn troepen uitgeroepen tot imperator en Augustus. Vanaf 308 werd hij als
imperator en Augustus erkend. Door militaire overwinningen ging hij een steeds
groter deel van het Romeinse Rijk regeren tot hij vanaf 324 alleenheerser werd.
Constantijn
is vooral bekend als de eerste Romeinse keizer die zich zou hebben uitgesproken
voor het christendom, en die de grondslag legde voor de christelijke fase
van het Romeinse Rijk dat zich verder zou ontwikkelen tot het Byzantijnse Rijk.
Met zijn edict van Milaan (313) maakte Constantijn een einde aan de
christenvervolgingen. Een andere grote daad was de stichting van een nieuwe
hoofdstad voor het rijk, die al snel, naar haar stichter, Constantinopel (later
Istambul) werd genoemd. Constantinopel was strategisch gelegen aan een
kruispunt van zowel land- als zeeroutes, en dichter bij het economische
zwaartepunt van het rijk.
In de
Byzantijnse liturgische kalender, gevolgd door de Oosters-orthodoxe Kerk en
Oosters-katholieke Kerken met Byzantijnse ritus, zijn zowel Constantijn als
zijn moeder Helena opgenomen als heiligen. Hoewel hij, anders dan een heel
aantal andere Constantijnen, niet is opgenomen in de Latijnse lijst van
heiligen, wordt hij in de Westerse kerktraditie geëerd met de titel "de
Grote" voor zijn bijdrage aan het christendom.
°°°
°°°
Geen opmerkingen:
Een reactie posten