***
Donderdag 23
mei
Zon 5u43-21u36
H Desideer van Vienne
.
Deel II
1389 - MISDADIGE DAGDROMERIJ
VAN EEN GROENE BOSKAWOUTER
°°°
Is nieuwerwets,
maar….
Leidt nergens naartoe
°°°
Valt
te Besien waar ’t Kawouterke in zijn leven nog zal belanden. Volgens mij in de
vleesmolens van de multiculti, die hij nu al met grote bewondering aanduidt als
de “superdiversiteit’. Waar haalt’em het, waar haalt‘em het! De man heeft werkelijk
zijn roeping gemist : hij moest Socialist geworden zijn wat in haarklieverij en
woordenkramerij is hij niet te schatten!
De
DM publiceert weliswaar zijn (uitgesponnen) liefdesverklaringen, maar pas nadat
de al te gore brokken er uit te hebben verwijderd werden. Waarom stel ik mij
daarbij voor, dat er iemand moet achterop komen om vers van de pers een warme
donkergroene koeienvlaai te fatsoeneren? Heeft dat wel zin, tenzij men het doet
uit…armoede?! Uit gebrek aan kopij? Ik had het kunnen weten : Groen! IHet i de
kleur van de Islam en Groen! is ook de kleur van de meloen : groen! langs
buiten, en rood langs binnen….
Had
ik tot hiertoe als niet-stadsmens een bepaalde sympathie voor het natuurbehoud,
dat soort Groen is er de beste remedie tegen! Op die manier de multiculti
propageren zonder kop, zou bij Wet moeten verboden worden!
Als
Groen straks, in weerwil van de aanhoudende propaganda door de media, onder de
kiesdrempel zakt, is de ware reden rap te..Besien.
°°°
Ter
zake :
Culturele vrijheid is het antwoord op superdiversiteit
*
In de samenleving
van nu en straks zal het heersende ideaal van 'Vlaams burgerschap' alleen maar
meer verdeeldheid zaaien. Dat meent Wouter Van Besien, voorzitter van Groen.
Dit is een gekorte en herwerkte versie van het essay dat vandaag in het
tijdschrift Sampol verschijnt. .
e zullen het
gemeenschapsgevoel niet bereiken door mensen een taalexamen te laten afleggen.
Gemeenschapsvorming loopt via de weg van dialoog tussen burgers en groepen
Na twee decennia
waarbij de immigratie aanhoudend recordhoogtes bereikte, belandt ons land in
een nieuwe fase van zijn geschiedenis. De multiculturele samenleving is
voorbij, Vlaanderen en Brussel zijn in een nieuwe fase van hun geschiedenis
beland: de superdiverse samenleving.
In de jaren 80 en
90 bestond onze samenleving uit een blanke 'Belgische' meerderheid en een
beperkt aantal minderheden van Zuid-Europese, Maghrebijnse en Turkse origine.
Die minderheden zijn vandaag in aandeel gegroeid en bovendien zijn er een pak
minderheden bijgekomen uit de rest van Europa, Afrika, het Midden-Oosten of
Zuid-Amerika. Volgens het CGKR waren er in 1991 ongeveer 1,2 miljoen
landgenoten niet als Belg geboren, begin 2010 was dat aantal opgelopen tot 1,9
miljoen.
Vooral de groei
van al deze minderheden in de jaren 2000 is opvallend: 41 procent op 10 jaar
tijd tegenover 13 procent tijdens de jaren 90. Daarbij komt nog een onbekend
maar groot aantal landgenoten die als Belg geboren zijn, maar die een
(groot-)ouder hebben die niet als Belg geboren werd. Niet alleen in Brussel of
Antwerpen is het aantal nationaliteiten en talen geëxplodeerd, het is een
fenomeen dat zich in heel Vlaanderen voltrekt, denk maar aan Aalst, Vilvoorde,
Sint-Niklaas, ... Zelfs in gemeenten als Boom duiken nu debatten op rond
hoofddoeken, Menen voelt zich geroepen om naar Antwerps voorbeeld een
vreemdelingentaks in te voeren.
Blaasjes
Superdiversiteit
wijst op de evolutie van migratie van 'mensen uit een klein aantal landen van
herkomst naar een klein aantal gastlanden' naar 'mensen uit een zeer groot
aantal landen van herkomst naar een zeer groot aantal gastlanden'.
Etnisch-culturele achtergrond wordt steeds minder een indicatie, omdat (nazaten
van) immigranten steeds meer verschillen qua opleiding, werk en inkomen en
groepen met elkaar mengen.
Het is
onvermijdelijk dat deze superdiversifiëring van onze samenleving zich verder
zal doorzetten. In veel landen zal de drang om naar de EU te migreren eerder
toe- dan afnemen. Zelfs al verstrengen we ons immigratiebeleid, dan nog leert
het verleden dat via volgmigratie en demografische groei, geïmmigreerde
bevolkingsgroepen een aantal decennia lang sterk aangroeien. Eurostat berekende
dat de Belgische bevolking tegen 2060 met 24 procent zal stijgen tot 13,5
miljoen Belgen, voor het grootste deel door de migratie. Politici die het
voorstellen alsof deze klok kan teruggedraaid worden, maken de bevolking
blaasjes wijs. De vraag is niet hoe we deze superdiverse samenleving kunnen
doen verdwijnen, de vraag is hoe we ermee omgaan.
Hoewel deze
superdiversiteit ons land vooruit stuwt (demografisch, economisch, cultureel,
...), verloopt ze moeizaam. Mensen die hier al lang wonen, voelen zich
bedreigd. Aan de andere kant ondervinden Vlamingen en Brusselaars van vreemde
afkomst dagelijks aan den lijve de uitsluiting zodat onder minderheden de
tendens toeneemt om zich af te zonderen. '60 procent van de moslimjongeren
denkt dat de Vlaamse maatschappij hen nooit als geïntegreerd zal beschouwen,
slechts 30 procent voelt zich aanvaard door de Vlaamse maatschappij',
concludeerde een onderzoek in opdracht van de Gazet van Antwerpen.
Deze zinderende
maatschappelijke spanning uit zich ook in het taaldebat. Meertaligheid rukt op.
Volgens Kind en Gezin spreekt bijna een kwart van de jonge moeders in
Vlaanderen geen Nederlands met hun kinderen. Veel Vlamingen vinden dit
bedreigend omdat er voortdurend nieuwe mensen naar hier komen die de taal niet
spreken. Ze hebben het gevoel dat de integratieklok telkens wordt
teruggedraaid.
Monocultureel
ideaal?
Het momenteel
dominante ideologische antwoord in vele Europese landen op deze culturele
superdiversiteit, is een versterkt teruggrijpen naar een monocultureel ideaal.
In De nieuwe religieuze intolerantie (2012) betoogt de Amerikaanse filosofe
Martha Nussbaum dat in Europa homogeniteit en culturele assimilatie altijd het
overheersende paradigma zijn geweest. Nussbaum vergelijkt Europese landen met
gated communities. De lokale variant daarvan is bij ons de N-VA-ideologie, met
als dominante en publieke cultuur 'de Vlaamse cultuur'. Nieuwkomers moeten 'hun
cultuur' privé houden, de publieke cultuur erkennen en zich engageren om eraan
deel te nemen. Deze invulling van burgerschap draait de zaken om: je bent geen
burger omdat je hier woont, je wordt pas burger als je de dominante cultuur
omarmt.
Nu N-VA steeds
meer beleidsverantwoordelijkheid krijgt, wordt deze ideologie omgezet in
concreet beleid. De N-VA zweept de Vlaamse regering op - CD&V en sp.a laten
dit gebeuren - om inzake taal een schild-en-vriendbeleid te voeren: de
verwerving van het Nederlands geldt als voorwaarde tot deelname aan de
samenleving. "Wie mijn taal spreekt, behoort tot mijn club", zo
verwoordde Bart De Wever het ooit. Het inburgeringsbeleid van Geert Bourgeois
vertaalt dit concreet: je bent niet langer ingeburgerd als je een inspanning
hebt geleverd om Nederlands te leren, maar pas als je slaagt in een examen
Nederlands.
Kennis van het
Nederlands is noodzakelijk om elkaar te verstaan en dus voor de sociale
samenhang. Maar op dit moment is er iets anders aan de gang. Taal wordt
gebruikt als uitsluitingsmechanisme en werkt zo de sociale samenhang actief
tegen. Minister van Inburgering Bourgeois schiet in een kramp als ambtenaren in
een andere taal dan het Nederlands twitteren en Vlaams parlementsvoorzitter Jan
Peumans ziet nog liever een lege tekstballon dan een niet-Nederlandstalige
tekst. Ook op lokaal vlak gaan de eerste maatregelen van nieuwe
gemeentebesturen onder leiding van N-VA in coalitie met de klassieke partijen -
Aalst op kop - opvallend vaak over culturele en religieuze aangelegenheden, zoals
de plaats van symbolen van de cultuurgemeenschap (Vlaamse vlag en feestdag) en
taalgebruik.
Het is goed en
nodig dat we nieuwe antwoorden zoeken op de veranderde context van culturele
superdiversiteit. De monoculturele piste die in Vlaanderen en Europa opgeld
maakt, is voor mij echter de verkeerde. Ze verhoogt maatschappelijke spanningen
en geeft vele Vlamingen het gevoel er niet bij te horen.
Bevrijdend
alternatief
Ik wil pleiten
voor culturele vrijheid als antwoord op de superdiverse samenleving. Hoe sterk
en bevrijdend is de gedachte dat we onze eigen opinie mogen vormen. Dat we
mogen geloven wat we willen, onze eigen voorkeuren en uiterlijkheden bepalen.
'Cultuur' kregen we onopgemerkt doorgegeven in het gezin en de samenleving. Het
is goed dat die patronen in vraag gesteld kunnen worden. En de aanleiding
daarvoor is vaak de confrontatie met andere culturen. De Britse politicoloog
Bhikhu Parekh schreef daarover: "Geen enkele cultuur draagt alles wat van
waarde is in zich en ontwikkelt alle menselijke mogelijkheden. Verschillende
culturen corrigeren elkaar en vullen elkaar aan. (...) Culturele diversiteit is
een belangrijk onderdeel en voorwaarde voor menselijke vrijheid. (...)
Culturele diversiteit is een objectief goed, omdat het zo'n onmisbare voorwaarden
voor menselijke vrijheid creëert zoals zelfkennis, zelfrelativering en
zelfkritiek."
Culturele
vrijheid heeft niks te maken met cultuurrelativisme. Culturele vrijheid
betekent dat we respect moeten hebben voor het recht van gemeenschappen om
culturen uit te bouwen, maar niet dat elke culturele praktijk op evenveel
respect moet kunnen rekenen. De aanhangers van de monocultuur maken de denkfout
dat, vermits sommige culturen hoger ingeschat kunnen worden dan andere, ze zich
aan die andere cultuur mogen opdringen, en negeren zo het recht op de eigen
cultuur. Cultuurrelativisten maken de omgekeerde denkfout dat we, aangezien
iedereen recht heeft op een eigen cultuur, geen kritiek mogen geven op de
inhoud ervan. Integendeel, voor mij zijn cultuur- en godsdienstkritiek
bijzonder belangrijk in een samenleving.
De voorstanders
van de monocultuur stellen dat een gemeenschappelijke cultuur nodig is om
samenhang te kunnen organiseren. Het tegendeel is waar. Het zal makkelijker
worden als we het idee van de culturele homogeniteit begraven. Want een
culturele invulling van 'Vlaams burgerschap' zal altijd verdelend werken. Zo'n
concept heeft immers nood aan een culturele definitie van wat een goede burger
is, en die definitie is dan gemodelleerd op de dominante cultuur. Iedereen die
daar buiten valt, voelt zich buitengesloten en wordt niet aangesproken op het
verantwoordelijkheidsgevoel.
Als we aan
gemeenschapsvorming willen doen, is het contraproductief om daar een culturele
saus over te gieten. We zullen het gemeenschapsgevoel niet bereiken door mensen
de geschiedenis van de Guldensporenslag bij te brengen of ze een taalexamen te
laten afleggen. Gemeenschapsvorming loopt via de weg van dialoog tussen burgers
en groepen, op straat, in verenigingen, in het onderwijs, op de werkvloer, in
de gemeenteraad, in het parlement. De overheid moet die dialoog permanent en
overal organiseren en ondersteunen.
Via zo'n
permanente dialoog kunnen en moeten er heldere grenzen getrokken worden en kan
er in één adem besloten worden tot 'redelijke aanpassingen'. We kunnen met alle
belangrijke gemeenschappen in onze samenleving samen beslissen een rode lijn te
trekken tegen vrouwenbesnijdenis, polygamie, huiselijk geweld, lijfstraffen,
racisme, discriminatie, verbaal geweld in de publieke ruimte, ... Culturele
gebruiken zijn nooit een excuus om tegen de mensenrechten of de wettelijkheid
in te gaan. Tegelijk zouden we het eens kunnen worden over redelijke
aanpassingen zoals het toestaan van verlof op verschillende momenten voor
religieuze feestdagen.
Burgerschap is
sociaal en politiek van aard. Het is via dialoog en gezamenlijke besluitvorming
dat de gemeenschap zal worden opgebouwd. In een context van uit elkaar
drijvende morele overtuigingen, steeds meer verschillende culturen en op elkaar
stapelende loyauteiten, bouwen we een democratie uit die culturele verschillen
waardeert voor wat ze zijn, waarin grenzen in overleg worden afgebakend en waar
alle burgers het gevoel hebben erbij te horen. En hoe een kunstwerk wordt
afgebeeld, laten we over aan de kunstenaars.
°°°
Samengevat :
Vlaams Burgerschap (wat is dat?) is des duivels, de Moslim-Groene multiculti is
de uitkomst. ‘Vlaams Burgerschap’ zaait verdeeldheid, de multiculti leidt tot
een ‘gemeenschapsgevoel’ Maar dedju, volgens de Europese Bestierders, Merkel op
kop, is de integratie van de diversiteit mislukt, en nu wil die Pipô de
superdiversiteit. Waanzinnige droom waarschijnlijk ten gevolge van een overdosis.
Of van een slechte jeugd met veel slechte vrienden. Hallucineren noem ik dat. Meer
en meer buiten de werkelijkheid leven en anderen daarin willen meetrekken.
*
“Superdiversiteit
stuwt ons land vooruit”. Eenzelfde soort ‘Vooruit’ zoals Oom Agent vroeger in
Brussel ventileerde? ‘Allei, vooroit, achteruit! Circulez!’. Multiculti is lijk
een verkeerd gemonteerde boîtevitesse : 1 vooruit en 5 achteruit! Dat is geen
dagdromerij, maar dagdagelijkse werkelijkheid!
En dan is er “die
oprukkende meertaligheid”, waarbij Kawouterke zonder omkijken aan de taalweten
voorbij gaat. Maar gene bang hebben : met brede zwaai wordt er naast de kwestie
gefietst : de taal zou de mensen bij elkaar brengen, maar begot : die arme
immigrantjes zouden liever hebben dat wij, de originelen, hùn eigen taal leren
ipv zij de onze. Dat zijn er tegen de 200, dus kan de discussie nog een tijdje
duren…..
*
En dan die
‘zinderende maatschappelijke spanning’ : tiens, de diagnose is deze keer correct,
niet de medicatie. : de angst en de spanning stijgen stilaan hemelhoog. Het
punt van verzadiging is al lang overschreden. De volgende fase is de opstand
der burgers. De gevangenissen puilen
uit, iedereen blijf ’s avonds binnenshuis, de commerce in roestvrij stalen
verkrachtingsvrije onderbroeken voor vrouwen neemt toe. Drugdealers worden
schatrijk. De plissie verricht alleen nog bureauwerk. In de moskee wordt
geronseld voor de buitenlandse trainingskampen voor gorilla-troepen (!).
Sluiers worden uit de mottenbollen gehaald, om de oorspronkelijken (wij dus)
eraan te herinneren aan wat ons te wachten staat…. Maar, naast deze kleine
ongemakkelijke waarheden, klopt de redenering van het Kawouterke als de bus van
een kerk-collecte die in handen van der Jihadisten is gevallen.
*
Tja : bijna
onvermijdelijk bij haatpredikers : alles is de schuld van de Vlaamse Gedachte.
Deze keer de N-VA, want de electorale nederlaag
zal van die kant komen, dat voelt Kawouterke aan zijn linker grote teen. Ze
doen maar, die twee, want ze lopen beiden in de val van de Islam, daar waar wij
van het Vlaams Belang een veel radicalere taal spreken. “Aanpassen of opkrassen” :
dat schept, als er de hand wordt aangehouden (denk aan de illegalen die hier
legaal mogen komen mee-profiteren en die geen strobreed in de weg mogen gelegd
worden), klare toestanden. Wie zich aanpast, is (noodgedwongen en met mate!)
welkom. Wie wil leven als in zijn of haar thuisland of hier illegaal verblijft
: als ongewenste vreemdeling het land uitzetten. Men hoeft alleen de bestaande
wetten toe te passen.
*
Naar het
einde toe ziet Kawouterke ineens voetangels en schietgeweren onder het
Islam-Groene gras : iedereen beleeft zijn eigen overtuiging….maar O wee! Daar
is de onverdraagzame Islam en daar zijn onze ‘ethische verworvenheden’….Ach ja
: dat ezelke dat de hele dag twijfelt van welk hoopje hooi het zal eten : van
de Sharia of van de moderne ‘verworvenheden”
“onze eigen voorkeuren en uiterlijkheden bepalen”
: als daar maar geen vodden van komen! Vrijheid van vaginale besnijdingen,
gelijkheid van man en vrouw, kind-huwelijken vb schoolmeisjes die bij hun
‘nonkel’ moeten wonen, homo’s die aan ‘’sky diving’ doen, , bigamie, steniging van overspelige vrouwen,
afhakken van handen en voeten, kamikaze-brokkenmakers, enz.
Maar neen,
schrijft Kawouterke : cultuur- en godsdienstkritiek moeten ten allen tijde
mogelijk zijn. En hij zet vlug een punt aan de lijn en begint een nieuw alinea
over wat anders.
Maar dan bedenkt hij zich : bepaalde zaken zouden moeten
verboden worden, door middel van een rode lijn te trekken na een constante
dialoog. Een stippellijn, dus. Het zijn dingen die thuishoren in de
Moslimwereld, maar ons tegen de borst stoten. Dus toch… geen vrijheid van
handelen? Kawouterke toch : wete gij wel wa dadde wilt?
Zo schrijft het ventje : “Culturele gebruiken zijn
nooit een excuus om tegen de mensenrechten of de wettelijkheid in te gaan”.
Maar hij ziet dat zeer selectief. En alleen waar het hem uitkomt. Respect voor
de bestaande wetten (carnavalskledij op straat, betalend Openbaar Vervoer,
illegaal is illegaal, enz) horen daar blijkbaar niet bij.
*
De kern van de zaak, volgens Kawouterke. We
zouden alvast kunnen beginnen met voor
iedereen een paar Islam-feestdagen in te voeren. Op kosten, uiteraard, van den
boas, die toch maor ne smeerlap is.
Geschreven
door AABEE via Digitalia
°°°
°°°
Geen opmerkingen:
Een reactie posten