OVER GASTEN EN HET PAARD VAN TROYE
Gastarbeiders in het Paard van Troje
MARK PETERS
Eindeloze discussies over het al dan niet uitzetten van buitenlandse raddraaiers zijn het gevolg van jarenlang wanbeleid. In de jaren ’60 waren ze al van de partij, de gastarbeiders. Nieuwe Nederlanders werden van heinde en verre uit hun vaderland getrokken om hier in Nederland een nieuw leven op te bouwen.
De term gastarbeiders bleek na enkele jaren een verkeerde kwalificatie. Gastarbeiders werden immigranten en immigranten werden allochtonen en allochtonen werden een probleem. 50 jaar hebben onze bestuurders nodig gehad om die conclusie te trekken. De arbeidsmigranten, zoals de ambtelijke terminologie luidt, zijn nooit voornemens geweest terug te keren naar het land van herkomst. In plaats daarvan brachten ze hun vrouwen mee, en vermenigvuldigden zich. Wij in Nederland, en de rest van Europa, hebben een halve eeuw nodig gehad om tot de conclusie te komen dat het Paard van Troje op traditionele wijze ons land is binnengebracht.
En laat ik, voor ik verder ga, niet vergeten te vermelden dat niet alle ouderwetse gastarbeiders en immigranten voor problemen zorgen. Ik zou geenszins de indruk willen wekken deze groep over één kam te scheren. Bij dezen! Tenslotte is het benoemen van problemen en daarbij eventuele oplossingen aan te dragen verworden tot een volslagen idiote politiek correcte aangelegenheid. Mocht er twijfel zijn over wie ik in dit artikel bedoel verwijs ik graag naar het bekende gezegde: wie de schoen past, etc.
Toen in de jaren zestig de eerste stroom immigranten voet op Nederlandse bodem zette had niemand nog enig idee van hun culturele en religieuze achtergronden. De islam was nog nauwelijks doorgedrongen tot de westerse wereld, laat staan dat er sprake was van enige voorkennis over de inmiddels bekende achtergrond van de islam. Het westen dacht uitstekend te zijn voorbereid op de nieuwelingen, en bovendien zouden hun tradities die van ons op een positieve manier kunnen verrijken. En behalve de overheerlijke broodjes kebab, Turkse pizza’s en in de koran voorgeschreven dadels, is dit project schromelijk mislukt. Zo mogen we nu, in 2009, wel concluderen.
Inmiddels zijn we in Nederland geconfronteerd met de pijnlijke naweeën van deze ooit zo ideologische ordinantie. Waar je in een grijs verleden nog van een culturele uitwisseling kon spreken is er nu sprake van een piramidale verkwisting van onze achtergronden en tradities. Nog nooit hebben deze, onder invloed van nieuwe culturen, zo onder druk gestaan. Gelukkig zijn er politici, schrijvers en andere realisten die zich deze opmars van problemen aantrekken. De rest zit nog heerlijk aan te schurken tegen dat schitterend geverfde Paard van Troje, en ziet niets anders dan een machtig mooi houtwerk. Daar kan toch geen kwaad in zitten?
Reageren kan op het Pim Fortuyn Forum. Met dank, zegt Digiyalia, aan HVV voor dit heerlijk stukje realiteit waarbij de meesten van ons zich naadloos kunnen aansluiten. Alleen blijft de vraag in de lucht hangen : QUID DAT PAARD VAN TROYE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten