GESCHIEDENIS WORDT ELKE DAG GESCHREVEN

GESCHIEDENIS WORDT ELKE DAG GESCHREVEN

Beste,

Hieronder vindt u mijn column waarmee ik beschouwend en kritisch kijk naar politieke gebeurtenissen van de jongste tijd.
Deze column en nog veel meer vindt u ook terug op mijn webstek (http://www.gerolfannemans.org), waarop ik u hartelijk welkom heet.

Vriendelijke groeten,
Gerolf Annemans, Fractievoorzitter Kamer Vlaams Belang


Een memorabel politiek jaar.
vrijdag 17 juli 2009
Nadat ik gisteren met een laatste vraag aan Herman Van Rompuy zijn regering en diens stoelendans heb verweten dat die het parlement als een veredeld Comedy Casino behandelt, (klik hier) neem ik met gemengde gevoelens maar toch met een verlangen naar het nieuwe, afscheid van het afgelopen politieke jaar. Dat politieke jaar is memorabel en historisch, eigenlijk nog minder omwille van de afgelopen verkiezingsuitslag dan wel omwille van de financiële crisis die op mij een zeer grote indruk heeft gemaakt.
1.
Wat - tussen haakjes - die verkiezingsuitslag betreft : die kwam voor mij niet onverwacht - zoals u weet - hoewel de definitieve analyse maar kan gebeuren wanneer nog meer dan nu reeds het geval is, het stof wat is gaan liggen.
In feite is de opdeling tussen ‘radicale' en ‘lauwe' Vlaams-nationalisten (ik kreeg heel wat reacties op mijn vorige column) geen negatief gegeven en voor mij zelfs helemaal geen nieuw gegeven. Ik durf steeds meer van de veronderstelling uitgaan dat het N-VA succes is losgesneden uit de flamingante vleugel van de CD&V en voorts voornamelijk bestond uit wat de N-VA voordien zelf kon behalen. Ik denk niet dat dit soort kiezers voor ons bereikbaar was en dat het verschil met 2004 vooral wortelt in de kiezers die van ons afscheid hadden genomen toen reeds in 2007 de eerste lauwe flaminganten het "eens een keertje" met een erg Vlaamsgezinde CD&V-N-VA wilden proberen en ook de eerste zichtbare successen van LDD op het scorebord stonden. Het is dus geen fundamentele aardbeving geweest, maar natuurlijk hebben we niet kunnen vermijden dat het Vlaams Belang op het scorebord kwam met een vergelijking met 2004. Een vergelijking die dus weliswaar niet meer in ons eigen verwachtingspatroon lag, maar wel een perceptiekwestie werd omdat het een grote en plotse neergang leek. Ik denk dat het Vlaamse politieke landschap in een nieuwe plooi is gevallen. Er blijven veel opportuniteiten voor het Vlaams Belang dat hoe dan ook noodzakelijk is, want als we zien hoe de Vlaamse regering met een lamentabel programma en eigenlijk een virtuele afschaffing van de dynamiek van de vijf resoluties voor de pinnen is gekomen, moeten we vaststellen dat er nog heel wat eten en drinken overblijft voor Vlaamsgezinde kiezers die, zeker in de komende jaren, niet alleen zullen ontgoocheld worden maar nog een aantal bittere pillen zullen te slikken krijgen.
Ik hoor Bart De Wever graag argumenteren in het Vlaams Parlement dat "alles wat tot nu toe werd bereikt" stap voor stap werd bereikt volgens de methode die hij de zijne noemt en die dus per definitie de goede methode lijkt omdat iedere andere methode "nooit iets heeft bereikt". Dat neemt niet weg dat zoiets een sullig sofisme van de eerste orde is, want de traditionele Vlaamse politieke partijen - inclusief de Volksunie en haar opvolgers - hebben nooit een andere methode dan de trage, lauwe, stapsgewijze, op het ritme en de desiderata van de Franstalige Belgen afgestemde en langdradige methode willen volgen. Het is dus nogal lapidair om vervolgens te concluderen dat een andere methode nog nooit iets heeft bereikt. De vraag is niet of die twee methodes wat hun resultaat betreft zouden kunnen vergeleken worden, want de machtspartijen hebben simpelweg nooit een andere methode geprobeerd. De vraag is of een andere methode niet efficiënter en beter en noodzakelijker zou zijn en of die andere methode per se altijd belachelijk moet gemaakt worden vanuit de zelfgenoegzame houding die de machthebbers en hun dienaars nu eenmaal de hele geschiedenis van de Vlaamse Beweging lang hebben aangenomen.
Ik hoor Bart De Wever graag argumenteren in het Vlaams Parlement dat hij tegelijk de Mozes en de Jezus Christus van het in Belgische onderhandelingen "haalbare" wil zijn. Maar zolang ik kan, zal ik politiek actief zijn in een partij die niet het haalbare (en vooral tot regeringsdeelname leidende) als maatstaf neemt, maar integendeel datgene wat voor Vlaanderen "noodzakelijk" is.
Meer nog. Sinds 1999 en tot voor enkele weken, zijnde tot aan de vooravond van de jongste verkiezingen, was in het hele Vlaamse politieke landschap niet enkel het Vlaams Belang maar simpelweg iederéén het erover eens dat de 5 resoluties van het Vlaams Parlement het basisprogramma (en soms zelfs "minimum" programma genoemd) voor noodzakelijke hervormingen waren, aangevuld met een splitsing van B-H-V zonder toegevingen. Het noodzakelijke was de maatstaf en niet het haalbare.
Nu echter alles op dat vlak mislukt is en zelfs een totale afgang kan genoemd worden, (en wel omdat toen puntje bij paaltje kwam iedereen - tegen de beloftes in - liever eerst en vooral in de regering stapte, de CD&V in de federale en de N-VA in de Vlaamse) nu wordt de logica en de methodiek van de Vlaamse resoluties in de vuilbak gegooid en wordt wie er nog aan herinnert met de vinger van De Wever gewezen. Komaan zeg : wie daar in trapt is wel erg naïef.
De Vlaamse partijen van het Belgische regime hebben het parool gewijzigd. De Leterme-vooruitzichten van 2004 en 2007 zijn opgeborgen. En De Wever speelt het spel mee. Zo simpel is het. Het Vlaamse lot is terug in handen van degenen die zonder programma met de Franstaligen gaan onderhandelen om te zien wat "haalbaar" is. De hervormingen die (en het minimum programma dat) tot voor enkele weken nog o zo noodzakelijk werden genoemd om voor de toekomst ons Vlaams sociaal stelsel en onze economische belangen veilig te stellen, worden nu door dezelfden die tot voor kort luid riepen dat het onmiddellijk nodig was, uitgesteld en niet meer dringend geacht en wie er anders over denkt wordt - o ironie - verweten dat hij nooit iets heeft bereikt.
Bedenkelijk is minder dat de N-VA de dag na de verkiezingen een bocht van 180 graden heeft gemaakt, dan dat ze zich zelfgenoegzaam superieur acht omdàt ze het heeft gedaan.
Conclusie wat betreft dus die verkiezingen. Er blijft voor een betrouwbare Vlaamsgezinde (Vlaams-nationale) partij een groot potentieel en zonder vooruit te lopen op de conclusies die de partij zal trekken uit de gebeurtenissen, moeten we ons wel klaarmaken voor een aantal zeer interessante jaren die gaan komen.
Zo valt ook te vrezen dat het akkoord inzake asiel dat de federale regering in het holst van de vakantie volgende week gaat afsluiten, alle kenmerken zal dragen van een Vlaamse politieke kaste die in de ban is van de PS-Ecolo-dominantie en vooral ook van de gedachte dat "nu het Vlaams Belang verzwakt is" ze zich opnieuw linkse faciliteiten voor vreemdelingen kan permitteren. Hoe nodig het Vlaams Belang is, zal volgende week opnieuw snel blijken.
2.
Als - zoals ik daarnet stelde - het jaar memorabel en historisch was, was het dat dus veeleer omwille van de financiële crisis die door heel wat mensen ook in de Wetstraat nog altijd wordt onderschat. Veel politici misbruiken de crisis om allerlei maatregelen of visies door te drukken, maar een goed inzicht in wat die crisis heeft betekend, is in hoge mate afwezig in de Wetstraat.
De wortels van de gebeurtenissen interesseren mij mateloos, hoewel ik geen economische achtergrond heb. Ik ben vooral geïntrigeerd door die crisis omwille van de filosofische, maatschappelijke en psychologische gevolgen die ze zal hebben in het komende decennium, omdat ze veel meer dan ‘gewone' of cyclische crisissen ingegrepen zal hebben op de zekerheden en de axioma's waarmee we zijn opgegroeid en die we als onomstotelijk beschouwden...
Bijvoorbeeld bepaalde aspecten van de afgelopen verkiezingsuitslag zouden wel eens voor een stuk het gevolg kunnen geweest zijn van de angst van de kleine Vlaming voor zijn spaarcentjes en voor zijn toekomst bij het vernemen van het in psychologische termen meer dan spectaculaire nieuws dat onze banken - en wel álle grote banken - op een haar na failliet waren gegaan en trouwens nog altijd niet veilig zijn. Ik denk dat het psychologisch effect van die crisis sterk wordt onderschat en dat het een context is die niet alleen financiële, maar zeer zeker ook politieke en minstens op het niveau van de publieke opinie psychologische gevolgen heeft gehad en zal hebben voor de komende jaren en misschien wel, zoals ik dus zei, voor het komende decennium. Hoe diep die financiële crisis heeft ingegrepen in het economische, heb ik zelf recent kunnen aanvoelen in een conferentie, het jaarlijkse Forum van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling, beter bekend als de OESO, dat op 23 en 24 juni in Parijs werd bijeengeroepen.
Geen enkele van de verschillende topniveau-werkvergaderingen was niet van boven tot onder doordrongen van datgene wat door de bankcrisis en de daaropvolgende economische crisis zal worden veroorzaakt in de komende maanden en jaren. Het Forum dat normaal over brede economische thema's gaat, werd noodgedwongen volledig in het teken van de (bank)crisis en haar gevolgen geplaatst.
Tijdens een van de sessies kwam EU-commissaris Neelie Smit-Kroes aan bod die een opvolgster is van Karel Van Miert. (Zij begon daar trouwens haar toespraak met een verspreiding van het nieuws van de dood van Karel Van Miert dat haar zeer had geroerd. Alle dingen waarvoor Van Miert vanuit onze hoek kritiek zou verdiend hebben, maakte hij in mijn ogen voor een groot deel goed door zijn hevig en stevig verzet tegen Turkije als lid van de Europese Unie.)
Natuurlijk bracht Smit-Kroes in Parijs de blijde boodschap van de Europese Unie en heeft ze tot twee keer toe gepleit tegen iedere vorm van nationalisme waarbij ze dat woord ook letterlijk in de mond nam, terwijl ze in feite het Franse (en Duitse) chauvinisme en protectionisme bedoelde. Typisch in die kringen waarin politieke correctheid uitgewasemd wordt langs alle poriën, is dat ze niet durven uithalen naar de reële economische gevaren van protectionisme zonder zich - veilig en politiek correct - te verschuilen achter de term "nationalisme" zodat Duitsers en Fransen zich niet te rap aangesproken zouden voelen. Het "nationalisme" als zondebok dus.
Hoe gevoelig die kwestie ligt, bleek uit een belendende werkvergadering waar met de allure en de arrogantie van de echte Fransman ene Augustin De Romanet van de Caisse des Dépôts over die terminologische kwestie een onderscheid maakte tussen patriottisme en nationalisme. Het patriottisme zou "houden-van" verwoorden terwijl nationalisme "haten-van" zou impliceren. Met dat lapidaire argument verdedigde hij het recht van Frankrijk om (met de groeten van Sarkozy) onder meer twintig miljard euro in alleen "Franse bedrijven" te injecteren zonder zich om die reden in de nationalistische hoek van Neelie Smit-Kroes te laten weg drummen. Een eigen volk eerst-politiek mag als het zogenaamd om "patriottisme" gaat. Het was weliswaar geen repliek op Neelie Smit-Kroes maar het klonk in hoge mate als ‘donder op, mens'. Patriottisme is Frans en is dus een positief begrip. Nationalisme is Vlaams, of Amerikaans of noem maar op en is negatief. Typisch Frans.
Zeker lijkt mij dat de Europese Unie de crisis zal misbruiken om haar eigen invloed verder uit te breiden, ondermeer inzake bankcontrole. Het is evenwel helemaal niet zeker dat de controle op banken en financiële instellingen ten overstaan van de fenomenen die zich voordeden, op het Europese niveau efficiënter zal zijn dan op het nationale niveau. Wat er is misgegaan, had niet veel te maken met het niveau waarop de (falende) bankcontroles waren georganiseerd. Wat dat betreft was er een interessante polemische tussenkomst van een dame die de Centrale Bank van Tsjechië vertegenwoordigde en die weliswaar erkent dat Europa met nieuwe controleorganen overkoepelend of coördinerend kan optreden, maar die er toch sterk voor pleitte dat er eerst op nationaal niveau zou ‘geconsolideerd' worden. Een sterke nationale controle mag niet achterwege blijven ten overstaan van een supranationale controle. Deze Eva Zamrazilová wees er zeer terecht op dat het uiteindelijk toch de nationale belastingbetaler is die opdraait voor het redden van de banken en dat het dus uitgesloten is alles uitsluitend over te hevelen naar de supranationale instellingen zoals de Europese Unie. Een zeer juist argument en overigens hetzelfde dat ik ook al had gebruikt in mijn tussenkomst over het parlementair rapport inzake de bankcrisis.
Wereldspecialisten pleiten ook voor meer eigen verantwoordelijkheid van de banken in plaats van de wijze waarop de hele financiële markt zich had verlaten op rating agencies. Voldoende transparantie van de banksector en van de kredietsector kan alle andere maatregelen eigenlijk overbodig maken. Op die manier wordt ook de grootte van banken een thema, in Parijs ondermeer vertolkt door ene John Hanks van de Europese Confederatie van Vakbonden. Kleinere en - o gruwel - meer "nationalistische" banken: zij ontsnapten aan de crisis. Het is niet de eerste keer dat ik daar op wijs.
In ieder geval moet in deze hele bankcrisis vermeden worden dat de overheid verslaafd wordt aan het dagelijks beleid van banken, maar ook dat banken verslaafd worden aan publieke middelen. Ik denk nog altijd en blijf zeggen dat in België de bankcrisis niet goed werd beheerd, dat we veel te veel mogelijkheden om deze crisis te boven te komen hebben verknoeid en dat betere alternatieven dan wat er nu gebeurd is, zijn gemist. Er wordt ook veel te lang getreuzeld met een gezonde afhandeling. Men had moeten waarborgen, toxische producten afscheiden en opkuisen en daarna rekapitaliseren, maar zulks allemaal met de strategische visie dat de overheid zo snel mogelijk uit die banken moet verdwijnen.
Wat in de bankcrisis zeker alle debatten blijft dooraderen is het inkomen van bankiers. Twintig jaar geleden had een gemiddelde CEO in de Verenigde Staten zestig maal het beginsalaris van een gewone werknemer. Vlak voor de crisis van 2008 was dat vijfhonderd maal het beginsalaris van een werknemer terwijl het met stock-options inbegrepen nu nog altijd vierhonderd maal het inkomen is. Er is dus nog wel wat debat nodig om dat allemaal in evenwicht te brengen en het is kennelijk niet de crisis zelf die daar verandering in heeft gebracht...
Over de wijze waarop deze crisis ingrijpt, zijn de berichten vrij eenduidig, namelijk dat uit een aantal indicatoren (de afremmende daling van de bruto nationale producten en dergelijke meer) zou kunnen worden afgeleid dat de bodem van deze crisis wellicht is bereikt maar - wat ook wel algemeen geweten is - dat de uitlopers in termen van werkloosheid nog diep zullen ingrijpen en vooral dat de bankcrisis allesbehalve opgelost is.
Indrukwekkend op dat vlak was ene Adrian Blondell-Wignall van de Oeso zélf, die zei dat hij buitengewoon bezorgd is over het feit dat volgens hem opnieuw zaadjes zijn gezaaid van een nieuwe crisis doordat alweer aan veel te spectaculair lage interesten veel te veel geld in omloop wordt gebracht met allerlei zogeheten overheidshulpplannen die mogelijks een nieuwe reeks problemen en de oorsprong van een nieuwe "bubble" (zeepbel) zullen creëren. Te veel Keynes is niet het antwoord op de crisis zei Blondell en er is voldoende reden om buitengewoon ongerust (extremely worried) te zijn over wat er nu in het Westen aan het gebeuren is.
De hoofdtoon (aan het slot van dit OESO-forum verwoord door de grote baas Gurria) is dat de diepte van de crisis volledig zal afhangen van de wijze waarop de westerse landen de komende maanden en het komende jaar met hun staatsschuld zullen omspringen.
Als we dan zien hoe Van Rompuy gewillig duldt dat twee kampioenen van de staatsschuld - alle twee met een desastreuze reputatie op begroting - vanuit de Waalse (Daerden) en de Brusselse (Vanhengel) regio op zijn federale regering worden afgestuurd, dan beseft men pas hoe erg het met België gesteld is. En met Vlaanderen dat - onder impuls van CD&V/N-VA - als enige mee instaat voor de aanpak van die schuld. Het gaat niet goed met Vlaanderen. Vlaanderen gaat helemaal alleen gebukt onder het fiscale en budgettaire Belgische juk. Drie herhaalde pogingen om via de stembus dit Belgische tij bij hoogdringendheid te keren, liepen vast in het gebrek aan standvastigheid en onverzettelijkheid van Vlaanderens politieke klasse.
Geniet niettemin van de zomer.
Gerolf Annemans
Digitaliaanse Commentaar
Samenvatting: dit zijn nagels met koppen, die nooit diep genoeg kunnen ingeslagen worden! Inhoudelijke repliek zou interessant zijn – maar die is zeldzaam, zo niet onbestaande…
Ik geef ter overweging ivm met het streven naar om het even welke vernieuwing : het haalbare (NVAnders) of het noodzakelijke (Vlaams Belang). Het haalbare wordt bepaald door de usurperende tegenpartij, en het noodzakelijke wordt bepaald door de eigen (ontoereikende) machtspositie. Wil men dus de vernieuwing (voor Vlaanderen) bereiken, dan moet de machtspositie dringend versterkt worden.
Daar ligt dus de taak van iedere rechtgeaarde zelfbewuste Vlaming: op alle mogelijke terreinen zijn steentje bijdragen om het Vlaams Belang machtiger te maken. Hopelijk ontwaakt Vlaanderen morgen al een beetje, als het zich stoemelings geplaatst ziet voor een nieuwe golf van regularisaties. Hopelijk kan dit ‘doorgeefluik’ voor de boodschap van Mister Flanders (Gerolf Annemans) daartoe bijdragen. En kan deze boodschap rekenen op nog vele andere ‘doorgeefluiken’, want het is een boodschap van hoop!