WERELDOORLOG III IN EIGEN LAND

.





















.

WERELDOORLOG III IN EIGEN LAND








The White cliffs of Dover…..
We shall meet again,
D’nt know where and wenn



Bloed, zweet en tranen wachten ons land


De volgende federale regering zal minstens 42 miljard moeten besparen, zo berekende het Planbureau deze week. Volgens Marc De Vos is de situatie nog ernstiger. Marc De Vos is docent arbeidsrecht aan de UGent en directeur van het Itinera Institute, onafhankelijke denktank voor duurzame economische groei en sociale bescherming.
De vergrijzing is gewoon niet gefinancierd en alle premissen en projecties terzake zijn in de vuilnisbak gegooid

Bron De Morgen

Toen Winston Churchill in 1940 premier werd van het Verenigd Koninkrijk, verklaarde hij niets te kunnen bieden dan "blood, toil, tears, and sweat". België staat niet voor een wereldoorlog, maar onze penibele budgettaire en economische positie zou de strijdende politieke partijen tot een gelijkaardige publieke bekentenis moeten bewegen. Het Planbureau haalde de hoofdlijnen van alle nieuwsmedia met de melding dat België de komende jaren minstens 42 miljard euro zal moeten besparen.

De boodschap en de cijfers zijn niet nieuw, maar de timing van het Planbureau is gelukkig. Midden in de verkiezingscampagne komt er een welkome dosis realisme.

Alleen: de cijfers van het Planbureau verbergen een nog hardere realiteit. De situatie is nog ernstiger dan de noodzakelijke besparingen doen vermoeden.

In omvang is de vereiste besparingsronde analoog met wat België in de jaren tachtig van de vorige eeuw heeft doorgemaakt. Maar toen konden de regeringen nog rekenen op een forse rentemeevaller, werd een algemene devaluatie doorgevoerd en gingen besparingen vooral ten koste van investeringsuitgaven. Geen van die pistes is vandaag nog berijdbaar: de rente staat historisch laag en dreigt zelfs de schuld nog groter te maken indien ze heropleeft, de euro verhindert de noodrem van devaluatie - denk maar aan Griekenland - en de investeringen staan al op een zeer laag pitje.

Op eenmalige ingrepen onder het motto 'verkoop de familiejuwelen' moeten we evenmin rekenen: het gaat hier om terugkerende besparingsnoden en veel juwelen zijn al verpatst. Daarenboven is het financieringsplaatje van het intussen federale België danig gecompliceerd geworden. De aankomende besparingsronde zal snel botsen op de onderfinanciering van het federale niveau en wordt dus ook een hyperbeladen communautair verhaal.

De voorspelde besparingsoefening wordt dus redelijk ongezien. Maar zelfs dat is maar voorspel. De grootste uitdaging is en blijft de vergrijzing, die in de komende jaren en tot ver in deze eeuw permanent op de budgetten zal wegen.

Een bezuiniging van 22 miljard moet onze begroting in 2015 evenwicht brengen, met een staatsschuld van boven de 100 procent van de nationale welvaart. België had gerekend op een staatsschuld van maximaal 60 procent- er is dus een bijkomend gat van pakweg 150 miljard euro dat we voor de vergrijzing nodig hebben. Ook de groeiverwachtingen van de Belgische economie blijven onder de vroegere veronderstellingen. Idem dito voor de werkgelegenheid.

Kortom: de vergrijzing is gewoon niet gefinancierd en alle premissen en projecties terzake zijn naar de vuilnisbak verwezen. Gezondheidszorg en pensioenen staan op drijfzand. Dé studie van het jaar wordt niet die van het Planbureau maar die van de Hoge Raad van Financiën, die elk jaar de kostprijs van de vergrijzing raamt. Afspraak daarvoor in juni.

Eén zaak staat op voorhand vast: de broeksriem zal na 2015 niet opnieuw de kast in kunnen. In plaats van tekorten af te bouwen, zullen we aanhoudend overschotten moeten creëren op de begroting, als we de sociale zekerheid opnieuw duurzaam willen krijgen. En de enige weg naar overschotten is meer groei, die meer welvaart oplevert.

Dan belanden we bij die andere structurele problemen van ons land: competitiviteit, innovatie, ondernemerschap, loonkosten, langer werken, betere overheden - u kent het intussen grijsgedraaide lijstje van steeds terugkerende en nooit echt aangepakte prioriteiten.

De volgende vragen zouden daarom nu beantwoord moeten worden in het verkiezingsprogramma van elke politieke partij: waarop gaat u besparen door minder uit te geven? Waar gaat u besparen door efficiëntiewinsten te maken? Wat gaat u extra belasten en wat zal daarvan de economische kost zijn? Welke strategische hervormingen stelt u voor om de gezondheidszorg betaalbaar en hoogstaand te houden? Hoe gaat u het pensioensysteem stabiliseren zonder nog meer bud- getontsporing? Welke keuzes maakt u om de Belgische economie en arbeidsmarkt in de toekomst beter te laten werken? Hoe gaat u de overheden in België efficiënter krijgen voor de burger? En wat is de kostprijs of de opbrengst van elke maatregel die u voorstelt? Dat alles kan dan naar een onafhankelijk orgaan gestuurd worden, dat alle voorstellen van alle partijen naast elkaar legt om de rekening te maken. Het zou een mooie opdracht zijn voor het Planbureau; in Nederland gebeurt het al jaren.

De inzet van de verkiezingen en van de volgende legislatuur is alvast duidelijk, en ze is drieledig.

Bloed, zijnde de offers die noodzakelijk zijn om de budgettaire ontsporing daadkrachtig en systematisch dicht te fietsen.

Zweet, zijnde de grote strategische inspanning om de organisatie en de financiering van de sociale zekerheid te herijken.

Tranen, zijnde de hervorming van arbeidsmarkt, fiscaliteit en economie voor meer dynamiek, meer activiteit en minder fraude.

En dat alles overgoten met een nieuwe communautaire saus van transparantie, werkbaarheid en verantwoordelijkheid.

Pas wanneer we als samenleving collectief en dogmavrij die grote mobilisatie aangaan, zal een Grieks vervalsingsscenario worden vermeden. Er is geen toveroplossing. Een opbod van loze verkiezingsbeloften of goedkope vijandbeelden is uit den boze.

De publieke opinie heeft recht op de waarheid, ook al is die hard.

Digitalia denkt….

Ooit, in WO II waren er 2 dames, een aan elke kant van het strijdtoneel, die met hun zwoele stem hun tijdperk voorgoed hebben getekend. Tussen het kanongebulder en het knetteren van de vlammenwerpers klonk hun jartstocht uit de kapot gedraaide grammofoons. Langs Duitse zijde was dat die Marele Dietrich, met haar soldatenwijsje ‘Hinter der Kaserne…Wenn wir uns wiedersehen’ later verwisselde ze van kamp, samen met haar wijsje, dat vlot overgenomen werd door de Amy’s en meteen even vlot verboden voor gans de Deutsche Armee…Langs Engelse zijde was dat Vea Lynn, die zong over ‘The White Cliffs of Dover’. Beide schlagers uit mijn prilste jeugdjaren zijn blijven doorklinken tot op de dag van vandaag, en ik vermoed dat ‘de jongens’ van beide kanten die mekaar hebben liggen, uitmoorden, dikwijls met die 2 wijsjes in hun oren, zachtjes voorgoed ziojn ingeslapen. Ze waren Ach zo jong – en dat ‘Wiedersehen’ of dat ‘ we meet again’ was niet meer aan hen besteed. Later werd er gezongen ‘Sag mir wo die Blumen sind, wo sind Sie geblieben…Sag mir wo die Gräber sind, wo sind Sie geblieben…Wass ist gesche’n? .
Wij hebben dus de brokstukken geërfd. En veel straffe woorden…..
En nu zijn de woorden van de oorlogsstoker Winston Churchill daar opnieuw….Bloed, zweet en tranen voor het eigen volk.
Mooie regeerders zijn dat, zowel toen, als nu. Churchill won de oorlog (liever, Amerika won de oorlog voor hem) en sedertdien ligt het Gemenebest geruïneerd en verslagen op het wereldtoneel. Germania is (met een ander bestel, gelukkig maar!), na 65 jaar opnieuw baas in Europa (Jawohol Frau Merkel!). Wat ’n triviale verbeelding van onze commentatoren en schrijvelaars in de Oude Media, om het werk dat de kleurpartijen-politiekers te wachten staat na de verkiezing, te vergelijken met de periode waarover Churchill bloed, zweet en tranen voorspelde!
De Vlaamse openbare opinie ziet het, denk en hoop ik, toch een beetje anders!
Net zoals Amerika in WO II der derde hond was, die wegliep met het been waarvoor Hitler en Churchill vochten, zo kan het Vlaams Parlement nu de eindzege naar zich toetrekken. Met +50% van de kiezers achter het afwijzingsfront om de CVP/SP/PVV een federale regering te laten vormen, is de klus geklaard. Niet meer, niet minder!
Want weet goed; met een nieuwe regering (qud non!) hebben de Francofonen weer jaren de tijd voor grendels, alamrm-procedures, belangenconflicten enz, zodat er een nieuwe periode van stilstand volgt, want ‘rien ne va plus’….Alle vertrouwen is zoek, want ze willen Vlaanderen verder leegzuigen ad multos annos…. Alleen als ze (de Francofonen) vrezen voor het onderhoudsgeld (leefloon) dat hen van uit £Vlaanderen blijft toestromen, gaan ze toegeven. Eigenlijk toch niet, maar ze gaan beloven toe te geven…Want zo kennen we ze. Ondertussen kunnen we hen voor het voldongen feit stellen : er komt geen nieuwe federale regering meer! Iedereen bestuurt zichzelf zoals hij het wil, zonder inmenging van de andere. Ziet U het plaatje? Precies alsof Vlaanderen zich ooit heeft kunnen mengen in het bestuur van Wallo/Brux. Maar zij wel bij ons!
Bye Bye Belgium! Bye Bye VorstenDOM!