Wetewatje :VERTROUWEN = op een afgelegen plaats trouwen.
.
1204 - DE JUISTE TICTAC VOOR 2014
***
Niks
mis met het cordon sanitaire?!
Het is
alleen een IJzeren Gordijn op Belgen-maat.
***
Nog maar eens Marc
Grammens (her onder) de vrije hand gegeven. Deze keer over Donderleeuw, dat
terug Denderleeuw mag genoemd worden, nu alles (?) terug in de gewone plooi is
gevallen.
Ik breng dit
artikel over de afgeknaagde knuist dat het nieuws uit Denderleeuw geworden is,
om twee redenen. Primo omdat het zeer frappante details brengt over de
plaatselijke toestanden, en secondo wegens de bredere contouren (in de laatste
alinea’s) over het reilen en zeilen van dat sovjet-achtige ‘cordon sanitaire’.
Als tweede luik
over de tic-tac van de partij-politieke spelletjes voor Mei 2014 volgt vandaag
nog een stukje over BDW en Magnette in Knack, met daarin de onvergetelijke
Rode
Lantaarn van Sankt Pauli….
***
Dat
van die rode lantaarn is ’n versregel uit de schlager-tijd van rond WO II,
precies even ouboliig als de ideologie van de in hart en nieren gebleven
fanaticus van een De Morgen-journalist die Walter Pauli nog altijd is.
Of,
om het met BDW te zeggen : Walter, zet die plaot af!
***
Ter zake :
Vlaams Belang niet te gauw
afschrijven
En
toen was er Denderleeuw. Een vergeten dorp, schijnbaar zonder verleden, maar
met een uiterlijk bezienswaardige oude kerk op een heuvel aan de Dender,
tegenover de kerk van Liedekerke. Het oude dorp is weg. In de negentiende eeuw
kreeg het een voornaam treinsta¬tion, op het punt waar de lijnen uit Brussel
opsplitsen naar Aalst-Gent, Zottegem-Oudenaarde-Kortrijk en
Geraardsbergen-Edingen. Door dat station werd het dorp een slaapzaal voor
huishoud- en bediendenpersoneel en voor bouwvakkers die dagelijks naar Brussel
trokken. Vandaar vele eentonige “arbeidershuisjes” uit de periode van Arm
Vlaanderen. In het station dichtte Guido Gezelle een ode aan de trein, die er
in marmer gebeiteld de reiziger een onverwachte poëtische afleiding biedt. Door
de schuld van het station werd Denderleeuw tijdens de Wereldoorlogen
gebombardeerd: als er ergens tussen de “arbeiderswoningen” iets staat dat niet
in de rij thuishoort, weet dan: hier is ooit een bom gevallen, die mensen in
hun slaap of in hun kelder heeft verrast en de dood heeft ingesleurd.
Jonge
gezinnen willen in die oude huizen niet meer wonen, en trekken naar de rand van
het dorp en naar omliggende groene gemeenten. Hun plaats werd ingenomen door in
hoofdzaak uit donker Afrika afkomstige vreemdelingen, die heel snel (we zagen
de bevolking onder onze ogen van kleur verschieten, maar beseften het pas als
het gebeurd was) uitgroeiden tot één op acht van de bevolking, overigens
gekoncentreerd in de straten waaruit de armoede de reiziger nog tegemoet
springt.
De
Afrikanen zijn hier, evenmin als elders in de door hen wegens de goede
spoorverbindingen uitverkoren Denderstreek (Aalst, Liedekerke) welkom. De
bevolking ondergaat met tegenzin hun aanwezigheid. Dit is een streek waar
aanvankelijk het Vlaams Blok/Belang met het vreemdelingentema elektoraal sukses
boekte, maar toen dat zonder politiek effekt bleef en enkele tenoren de partij
verlaten hadden, schakelde men over naar de N-VA, die met ferme sprongen op 14
oktober 2012 vooruitging in Liedekerke en Aalst, maar in Denderleeuw moest
toelaten dat het Vlaams Belang nog drie van zijn vier zetels in de gemeenteraad
behield. De andere partij¬en waren het over bijna alles onderling oneens, doch
familie- en vriendschapsbanden zorgden ervoor dat CD&V en N-VA samenklitten
(11 zetels) en SP en VLD van hun kant ook (eveneens 11 zetels). Vlaams Belang
zat op de wip met zijn drie zetels. Oude grieven beletten dat de
bondgenootschappen uit elkaar vielen. Burge¬meester Fonck (SP) is populair maar
het vertrouwen kwijt wegens te veel handigheidjes tijdens de vorige
legislatuur. “Het klimaat is verzuurd,” aldus Herman de Croo, die probeerde de
plaatselijke VLD ertoe aan te zetten met CD&V scheep te gaan (in De Morgen,
7.1.13). Resultaat: de drie VB-verkozenen zouden tegenover CD&V en N-VA een
gedoogbeleid voeren, die deze coalitie aan de macht bracht.
Luid
protest alom: het “cordon sanitaire” werd doorbroken! De journalistieke meute
uit binnen- en buitenland overspoelde Denderleeuw, tot afgrijzen van de
bevolking, die alles wilde maar niet dit, en vooral niet een dorpsplein onder
bezetting van zwaar bewapende politie met water¬kanon om eventuele betogingen
uiteen te drijven. De gebruikelijke onzin was niet ver weg. Uittredend SP-sche-
pen Yves de Smet herinnerde (in Gazet van Antwerpen, 10.1.13) aan ... het
Duitse bombardement van 9 november 1918 (niet aan de geallieerde bombardementen
uit de volgende oorlog). Ietwat aktueler: in december 2012 kreeg Denderleeuw
tien gewapende overvallen te verwerken, “telkens door mensen met een kleur”. De
reporter van Gazet van Antwerpen (9.1.13) is de enige die zwaar beklemtoont dat
Denderleeuw tegen het “cordon sanitaire” is.
Er
bestaat in Denderleeuw weinig animo voor het “cordon”, evenmin trouwens als in
de rest van Vlaanderen. De laatste peilingen zijn wat gedateerd. In 2006 wilde
52 procent van de CD&V-kiezers dat het Vlaams Belang in bestuurscoalities
werd opgenomen (Het Laatste Nieuws, 18.2.06), wilde 71 procent van de lezers
van De Standaard (15.3.06) dat het “cordon” werd doorbroken, en was dit de wens
van 7 op 10 Vlaamse ondernemers {De Tijd, 16.9.06).
Deze
cijfers liggen vandaag ongetwijfeld nog hoger. Het “cordon” wordt niet door de
volkswil maar door de ambitie van linkse politici in stand gehouden. Ten
onrechte gebruiken ze ter verdediging ervan een moreel discours, want ze zien
wel de splinter in andermans oog, maar niet de balk in het eigen oog. Ze
veroordelen het Vlaams Belang wegens “uitsluiting” van vreemdelingen - hoewel
voorzitter Gerolf Annemans, ondermeer in Gazet van Antwerpen, 12.1.12, daar
nadrukkelijk afstand van neemt -, maar eisen zelf de drastische uitsluiting uit
de politieke samenleving van hun VB-medemensen, zodoende het begrip
“uitsluiting” zelf banaliserend, wat iedere rechtzinnige demokraat een wrange
nasmaak geeft. “Principieel is het onjuist, in een demokratische rechtsorde een
deel van het eiektoraat buiten spel te zetten” (Streven, september 2000). I
n
Dender¬leeuw treft men buiten de SP niet veel mensen meer aan die het daarmee
niet eens zijn. Zij keren zich tegen een verderfelijk klimaat van vijandigheid
jegens mensen met een andere politieke overtuiging. De pretentie van de
socialisten, dat zij met hun “cordon”-ideologie de enige ware demokraten zijn,
vindt geen gehoor buiten de eigen kring: het is de meeste mensen te hypokriet,
te arrogant, te zelfgenoegzaam. Echter, “als het cordon sanitaire steeds minder
aanhangers telt, dan blijven hun politieke leiders er zich hardnekkig aan
vastklampen” (Jos de Man, in TeKos, 2003 nr. 1).
Ook
N-VA klampt zich daar aan vast. Waarom? Opportunisme? Omdat, zoals in die
kringen wel eens gezegd wordt, elke partij die met het Vlaams Belang scheep
gaat, haar eigen doodvonnis tekent? Dus, uit kapitulatie - nog voor de strijd
werd gevoerd - voor Belgische belangen? “In mijn partij pleit niemand voor
samenwerking met het Vlaams Belang” (Vlaams parlementsvoorzitter Jan Peumans,
N-VA, in Knack, 10.2.10). Gaat de N-VA in 2014 de frontale strijd aan met
België - dat immers is de algemene verwachting -, en tegelijkertijd met het
Vlaams Belang, die onder de onlangs vernieuwde leiding van zijn kant ook alles
zal zetten op de strijd tegen België, en niet meer op het
vreemdelingenvraagstuk, zoals Gerolf Anne¬mans duidelijk te kennen geeft (het
zeventigpunten-plan “is afgevoerd”, “sta ik er nog achter? Neen”, aldus
Anne-mans, in Gazet van Antwerpen, 12.1.12). In welke bocht zal N-VA zich
wringen als Annemans in 2014 uitpakt met bijvoorbeeld de slogan: “zorgt ervoor
dat N-VA én VB samen een meerderheid halen om het zelfbestuur van Vlaanderen
tot stand te brengen”?
***
Ik
geloof dar zowel Aalst als Denderleeuw als test-case kunnen gelden voor de
volgende jaren : groeiende misnoegdheid onder de bevolking die de Brusselse ‘stoelgang’
moet verwerken, groeiende misnoegdheid bij de partij-leidigen wegens die ‘balorigheid’,
enz.
Hier
geldt niet het aloude adagio ‘Cherchez la Femme’, maar ‘Cherchez la peur’
Het
is nochtans eenvoudig : net als bij het grootbrengen van een eigen kind, of bij
’t begin van een relatie : in ’t begin is ’t om doen! Voor
halve wilden moet dat ietwat krachtdadiger worden uitgedrukt. Law
& Order : afgemeten, geteld
en gewogen tot op de milligram. Rond-lumlmelaars ’n bezigheids-terapie geven, desnoods
fietspaden, straat-meubilair, graskanten en grachten blijvend onderhouden,
dagelijkse politie-controle aan huis van vreemdelingen, om zodoende
criminalieit aan de bron op te sporen, schoolplicht rigoureus controleren,
stempel-controle terug invoeren (belet zwartwerk) , enz. Eigenlijk bedoel ik :
op de rand af duidelijk maken dat vreemdelingen ongewenst zijn, behalve zij die
zich weten te gedragen. Indien sommigen wensen hun eigen cultuur te beleven :
hen uitleggen dat ze dat best in eigen land kunnen doen.
Maar
nu de integratie mislukt is, moet er, in ’t belang van de eigen bevolking en
van zij die wèl geassimileerd zijn, een inhaal-beweging op gang gebracht
worden. Het is dàt, of het hele grondgebied volbouwen met ‘penitentiaire
inrichtingen’.
Bewijs
: de hedendaagse overbevolking in de criminele sector, in of buiten de
gevangeis-muren..
***
(Get) AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij
observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het
gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers
in zijn zonlicht komen staan.
“Ut mien zunne, of ‘k
straal joe, zei de bie”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten