ISLAM EN DE VREDE

ISLAM EN DE VREDE
De vergelijking tussen ‘cultuur’ en ‘koeltoer’ kan verrijkend werken…

Islam en vrede
03-01-2009 - E.J. Bron - Het vrije volk
Wanneer verschillende culturen, religies en ideologieën op elkaar botsen, is het altijd weer goed om de basisprincipes aan elkaar uit te leggen. Begrippen als ”Vrede”, ”Gelijkheid van de vrouw”, ”Vrijheid van religie”, ”Individu” of ”Moraal” worden in de islam vaak anders gedefinieerd dan in moderne Europese samenlevingen.
Het ”Huis van de vrede” Hieruit wil ik een voorbeeld lichten en er wat nader op ingaan. Steeds opnieuw kan men in de media horen en lezen dat islam ”Vrede” zou zijn. Daarbij verwijst men meestal naar de leer genaamd ”Huis van de vrede”. Volgens de Koran wordt daarmee een plaats van vrede en veiligheid bedoeld. In de islamitische en Arabische wereld wordt vanwege politieke en ideologische redenen het ”Huis van de vrede” gelijkgesteld met het ”Huis van de islam”.
Het begrip ”Huis van de islam” heeft betrekking op een zogenaamd ”Gebied van de vrede”, dat wederom uitsluitend met een gebied van de islamitische landen gelijkgesteld wordt. Hoewel dit begrip niet te vinden is in de Koran, is het een van de belangrijkste leerstellingen in de islam. Nauw hiermee verbonden is het begrip ”Huis van de oorlog”, waaronder al die gebieden worden verstaan waarin niet de islam en ook niet de islamitische rechtspraak heersen. Met uitzondering van de gebieden waarmee het ”Huis van de islam” een verdrag heeft gesloten.

Het ”Huis van de oorlog” Daarom kan er alleen vrede in een regio, in een land of in een gebied bestaan waar de islam de hegemonie bezit. Deze machtsaanspraak weerspiegelt zich ook in de gesloten verdragen met de minderheden in de desbetreffende regio’s, die dan weliswaar tegen een betaling van een extra belasting als ”beschermeling” veel kunnen doen in hun privéleven, maar in het openbaar en met betrekking tot hun godsdienstuitoefening zijn ze onderworpen aan de shariawetgeving. Deze status heeft volgens de islamitische rechtstraditie alleen betrekking op joden en christenen die, als ze zich schikken, in een islamitische theocratie geduld en van staatswege beschermd worden. ”Afgodenaanbidders” zoals boeddhisten en hindoes kunnen deze status niet verkrijgen en hebben geen bestaansrecht. Alle anderen, die niet islamitisch zijn of bescherming genieten, worden als ”toebehorend aan de oorlog” aangeduid.
Dientengevolge zij het personen of volkeren waarmee de islamitische gebieden en staten politiek-religieus in oorlog zijn. Zulke oorlogen tegen deze personen, volkeren of staten worden in de klassieke rechtspraak niet als oorlogen op zich aangeduid, maar als zogenaamde ”openingen” van een land. Zelfs met staten waarmee een verdrag werd gesloten, kan de toestand van het vreedzame samenleven slechts als wapenstilstand op zich worden beschouwd.
In het kader van het contact met de islam, zowel op persoonlijk als staatkundig vlak, moet men niet uit het oog verliezen dat het islamitische religieuze leven bijna altijd met een politiek-ideologische component is doorweven, en dat niet altijd duidelijk is of men met dezelfde begrippen ook dezelfde betekenisinhoud doorgeeft. De stelling ”Islam is vrede” kan men daarom verschillend interpreteren. Vanuit de politieke islamitische zienswijze wordt ermee bedoeld dat de vrede alleen daar voorhanden is waar de islam en het islamitische recht heersen en waar de moslims de meerderheid vormen
*********************
Bron Iskander