VALKENIERS EN 2009

VALKENIERS EN 2009
Als er, in deze eerste Nieuwjaarsdagen, iets is dat wij voor onze Vlaamse mensen in het algemeen kunnen doen, is het wel onderstaande tekst zo veel mogelijk verspreiden. Het is geschreven door een polyglot bedrijfsleider die weet waarover hij spreekt. Met ‘Mani politi’ – Propere Handen – schoon schip maken voor een betere toekomst. Deze boodschap vindt U niet in de pers, en zeker niet in de Rode TV. Maar dank zij Internet heeft de kleine man nu ook recht (plicht!) van spreken…..

2009 Het jaar van de uitdaging

Graag wil ik bij de start van het nieuwe jaar onze vele kritische lezers, onze trouwe militanten en kiezers, al onze nationale, provinciale en gemeentelijke mandatarissen, in naam van onze partij, een gezond en gelukkig jaar toewensen. Meteen wil ik ook een beroep doen op u allemaal, op uw trouw en uw onbaatzuchtige en idealistische inzet. Want – moet het nog gezegd? – dit wordt een belangrijk jaar voor Vlaanderen en het Vlaams Belang. Een in vele opzichten moeilijk jaar voor iedereen – jawel. Een jaar van uitdagingen, maar ook van kansen.

Vaudeville

Voor Wetstraatjournalisten was het de voorbije weken duimen en vingers aflikken. De modale Vlaming daarentegen houdt aan het politieke spektakel wellicht alleen maar braakneigingen, buikloop of een hardnekkige indigestie over. Met recht en reden overigens. Wat een ongelooflijk zootje hebben de traditionele partijen er toch van gemaakt. Wat een vaudeville. ‘Goed bestuur’ en ‘geloofwaardigheid’ zijn holle begrippen geworden die samen met Yves Leterme en het Fortis-schandaal op de vuilnisbelt van de politieke geschiedenis zijn beland.

Hebt u ook gezien hoe Herman De Croo de beruchte brief van het Hof van Cassatie over het Fortis-arrest – het doodvonnis van de regering-Leterme – ‘live’ voorlas voor de camera’s van Villa Politica? Triomfantelijk, blazend van gespeelde verontwaardiging. Want als er iemand is die dezer dagen beter zedig zou zwijgen over politieke ‘integriteit’ is het wel de club van Karel De Gucht en Patrick Dewael. Maar ach, u weet hoe dat gaat: “houd de dief”…

Dewael werd trouwens in één moeite bevrijd van de aanslepende politie-affaire en mag nu uitblazen als Kamervoorzitter, een job met prestige, ministerwedde en bijhorende extra-legale voordelen. Netjes geregeld. Intussen werd de parlementaire onderzoekscommissie naar de duistere Fortis-deal al bij voorbaat gekortwiekt. Netjes geregeld. Is dat de deal die de VLD en de CD&V achter de schermen hebben gesloten? Voor wat hoort wat? ‘We zorgen ervoor dat Dewael vrijuit gaat, als jullie ervoor zorgen dat Leterme en Vandeurzen straks worden witgewassen’?

Belgische stuiptrekkingen

De CD&V likt de wonden na het debacle. Het onverwachte ontslag van Inge Vervotte zorgde voor een stunt in de Wetstraat. Een minister die zelf vertrekt. “Een simpele doorstart van dezelfde regering is totaal ongeloofwaardig”, liet Vervotje weten, die er nog fijntjes aan toevoegde dat ze het onbegrijpelijk vond dat alleen Leterme en Vandeurzen moesten opstappen. Terwijl Didier Reynders (Fortis), Dewael (politie) en De Gucht (verkoop van aandelen met voorkennis?) doodleuk op post bleven. Bravo, denk je dan. Een politica met haar op haar tanden. Een minister voor wie de politieke principes zwaarder wegen dan de ministerportefeuille. Maar, helaas, het applaus op de tribune en in de lezersrubrieken van de krant verstomden al snel, toen ze Van Rompuy-I bij de stemming in het parlement toch het vertrouwen gaf. De partij hangt verscheurd in de touwen, maar het blijft wel CD&V natuurlijk…

Intussen gaat de politiek over tot de orde van de dag. ‘Business as usual’. De blauwe plekken worden weggemasseerd en de oude, politieke krokodillen opgevist. Het Hof en het hele Belgische establishment stellen hun laatste hoop nu op Dehaene, Martens, Verhofstadt en Herman Van Rompuy. Stuk voor stuk boegbeelden van de aloude communautaire wafelijzerpolitiek, van pappen en nathouden, communautaire koelkasten en diepvriezers, van onzalige Belgische compromissen en rampzalige Vlaamse toegevingen, van slechte en onwerkbare staatshervormingen. Zij hebben er voor gezorgd dat dit land in de soep draait. Zij hebben er voor gezorgd dat de Vlaamse meerderheid aan banden werd gelegd en dat Vlaanderen nog altijd is overgeleverd aan de grillen van de Waalse politiek.

Het doemscenario van federale verkiezingen lijkt voorlopig afgewend. Want, als we het gros van de perscommentaren mogen geloven, zou dat zowat het ergste zijn wat dit land kon overkomen. Herman Van Rompuy staat aan het hoofd van een regering waarin de Franstaligen de meerderheid en de dienst uitmaken. Een regering die geen mandaat, laat staan het vertrouwen van de kiezer heeft. Maar het is “van moetes”. Net zoals de regering-Leterme er een “van moetes” was. Dat voorspelt weinig goeds.

Kansen en uitdagingen

Rien ne va plus. Niets gaat nog in dit land. De voorbije maanden en weken kunnen nog het best worden samengevat als het failliet van de Belgische politiek en de stuiptrekkingen van het Belgische model.

Het is dan ook bijzonder verbazingwekkend dat uitgerekend op dit moment sommige kranten, opiniebladen en journalisten het Vlaams Belang al afgeschreven hebben. Wij zijn nog lang niet dood. België is dood. Het is tijd om de begrafenisondernemer te bellen en de notaris in te schakelen. Veel uitleg hoeft de man en vrouw in de straat niet meer. Ze hebben het nu wel begrepen dat ‘goed bestuur’ en België niet met elkaar te rijmen vallen. Dat Vlaanderen niks moet verwachten van alweer een rondje Belgische staatshervorming.


LDD heeft kleur bekend en afgehaakt. Gekozen voor neo-belgicistische wegen. ‘Met België als het kan, zonder België als het moet’, weet u wel. Het zij zo. N-VA treuzelt. Ze hopen nog altijd op een blauwe maandag wakker te worden en vast te stellen dat België helemaal vanzelf is ‘verdampt’. Hopen en dromen is toegelaten, maar zó simpel zal het wellicht niet gaan.

En dus is het aan alle oprechte Vlaams-nationalisten om dit jaar een tandje bij te steken en het zieltogende België net dat duwtje te geven dat het nodig heeft om definitief te verdwijnen.

Vooruit!

2009 moet het jaar van Vlaanderen en het Vlaams Belang worden. Het is onze plicht, de plicht van ons allemaal, onze partij uit te dragen als de partij van de breuk met het verleden, stijlvol en zelfbewust. Radicaal en beheerst, in alle omstandigheden. Wij strijden met open vizier. Voor vrije meningsuiting en democratie en dus tégen België. Voor sociale cohesie, in een samenleving waar Vlamingen zich thuis en veilig kunnen voelen.

Voor een onafhankelijk, leefbaar Vlaanderen, zonder omwegen of rond de pot draaien. Onze standpunten zijn duidelijk. Dat is altijd onze grote troef en sterkte geweest en dat zal het ook straks in de campagne zijn. Het Vlaams Belang is het enige geloofwaardige alternatief voor de Belgische knoeiboel. De enige partij die geen schuld heeft aan het Belgische fiasco. En dus kijken wij de verkiezingen met vertrouwen tegemoet.

Er is maar één partij waarvoor het Belgische establishment siddert en beeft, en dat is het Vlaams Belang. Er is maar één verkiezingsresultaat dat in juni het verschil kan maken en dat is – u weet het – de uitslag van Vlaams Belang. Daarom: schouder aan schouder, niet de eigen belangen of de eigen carrière eerst, maar Vlaanderen eerst ! De handen uit de mouwen, op naar de volgende verkiezingsoverwinning!

Bruno Valkeniers

voorzitter