DE MORGEN IN DE BIECHTSTOEL

DE MORGEN IN DE BIECHTSTOEL
De biechteling spreekt (zwarte tekst) en zijn geweten antwoordt (rode tekst), waarna beiden besluiten de penitentie (de boetedoening) te aanvaarden, zoals die zich zal voordoen vanaf middernacht op Zondag 7 Juni 2009….


Pauli's pen: Hoe het land afstevent op een Donkere Zondag

Er is veel voor te zeggen dat Vlaanderen politieke brulboeien kweekt. Omdat ruwheid stilaan de boventoon voert in onze samenleving

(O Speelt U dat zo? Alles is dus weeral de schuld van ‘de anderen’?)

De verkiezingscampagne is ingezet en de eerste tekenen zijn allesbehalve geruststellend. Een anekdote: onlangs organiseerden de leerlingen van het Sint-Michielscollege in Brasschaat, in samenwerking met het Davidsfonds, een groots opgezet en puik georganiseerd politiek debat. Ze kregen schoon volk bij elkaar: Dirk Van Mechelen (Open Vld), Kathleen Van Brempt (sp.a), Mieke Vogels (Groen!), Bart De Wever (N-VA), Philip Dewinter (VB) en Jurgen Verstrepen (LDD). Alleen CD&V stuurde met Dirk De Kort geen nationaal kopstuk maar een lokale kandidaat.

Tijdens het debat bleek dat niet de verbale spitsvondigheden van de politici het applaus in de zaal bepaalden, maar vooral hun ideologische opstelling. Er was vooral hoon voor wie een progressieve of linkse boodschap sleet. Maar hoe populistischer, rauwer en harder de taal, hoe enthousiaster het applaus. Na afloop werden de stemmen geteld. De coalitie VB, LDD en N-VA stond welhaast in de steigers, sp.a en Groen! samen bereikten amper 10 procent.

(O Meneer vindt het spijtig dat zelfs de jeugd kijkt naar de inhoud en niet naar politieke spelletjes. De verbale spitsvondigheden hebben anders al jaren het Land in zijn ongeluk gestort!)

Goed, de zaal zat vol (oudere) Davidsfondsleden, de noordrand van Antwerpen is allang geen progressief wingewest meer, en dit is 'maar' één schooldebat. Maar zelden maakten rode of groene programma's zo weinig los bij het publiek.

(Hoor ik hier een eerste flauw doorbreken van het ‘mea culpa’)gevoel?)

Dit soort alarmsignalen zorgt stilaan voor onrust in de Wetstraat en aanpalende oorden. Men proeft de groeiende anti-politieke stemming bij het publiek. ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw viseert in zijn toespraken al een tijdlang LDD. Blijkbaar voelt hij tot in zijn triepen dat het Robin Hood-imago van Dedecker ook een deel van de eigen achterban bekoort, verdedigers van de kleine man die zich wel herkennen in een discours dat met snee en scherpte uitvaart tegen 'de bazen en de dikken'.

(Wat bedoelt U met die onrust in de Wetstraat en die anti-politieke stemming? Is het niet ‘het publiek’, de kiezer, die de laatste stem heeft, en niet ‘de Wetstraat’…)

Ook het ACW reageert op een voor die mega-organisatie veelzeggende manier. In het ACW-hoofdkwartier Aereopolis vinden bijvoorbeeld debatten plaats over ACW-thema's als wonen en werk. Zijn uitgenodigd: kopstukken van CD&V, sp.a, Groen! en Open Vld. Dat lijkt niet wereldschokkend maar is dat voor de christelijke arbeidersbeweging best wel. Tot voor kort was de ACW-top wel gul in contacten met politici van diverse partijen, maar werd het contact (zoals zelf georganiseerde debatten of artikels in het ledenblad 'Visie') gedomineerd, zoniet gemonopoliseerd door bevriende CD&V-politici. Joos Wauters, een van de bekendere ACV-secretarissen uit het Vlaamse land, bekloeg zich na zijn overstap naar de groenen dat een blad als 'Visie' ineens voor hem afgesloten was. En het zou fout zijn het ACW-'machien' te onderschatten. Of politicus x of y nu wel of niet een hoekje in Visie krijgt, zal de eindbalans op 7 juni niet wezenlijk verstoren, maar als het ACW in een bepaalde richting duwt of tegenhoudt heeft dat wél effect.

Een redelijk donker papje

Vraag is of het volstaat. De ACW-opening illustreert vooral het groeiende besef dat het voor de klassieke partijen pompen of verzuipen is. Voor allemaal. En natuurlijk heeft het ACW liefst dat zogenaamde ACW-mandatarissen met de pluimen gaan lopen, maar dat het op dit moment minstens zo belangrijk is dat de klassieke partijen - dus zij die dit politiek systeem schragen - voor een afgang behoed worden. Dat er geen Donkere Zondag komt, een opvolger van de omineuze Zwarte Zondag destijds.

Voor de jonge lezers: Zwarte Zondag - 24 november 1991 - staat voor de doorbraak van het Vlaams Blok, maar het 'ras le bol'-gevoel werd ook versterkt door de plotse opkomst van anti-establishmentpartij Rossem, en de felle klappen voor de klassieke partijen, met name CVP en SP.

(De uitdrukking ‘Zwarte Zondag’, was dat niet de uitroep van al wat links was, omdat dààr de start werd gegeven van hun ondergang)

Een Donkere Zondag betekent niet dat het VB nu weer de alom gevreesde uitdager van het establishment zou zijn zoals weleer, wel dat de gespierd-rechtse partijen samen voor een politieke dijkbreuk zorgen. Meng bruin en donkerblauw door elkaar en je krijgt een redelijk donker papje.

(Tja, als U bedoelt die ene gespierd-rechtse partij die gespierde taal moet gebruiken omdat ze anders niet gehoord wordt van uit haar ‘cordon sanitaire’, dan is dat weeral ‘eigen schuld, dikke bult’.)

Bovendien hebben in het eigen segment Groen! en sp.a twee kleine concurrenten: SLP en ook wel PVDA+, dat in tegenstelling tot de meeste vroegere campagnes wel airplay kreeg: zowel voorzitter Peter Mertens als 'zus' Tine Van Rompuy werden voor het eerst primetime gegund. Zelfs al halen SLP en PVDA+ mogelijk de kiesdrempel niet, ze zijn sowieso geduchte 'raiders' voor die laatste procentpunten van progressieve stemmen die voor sp.a of Groen! het nodige verschil kunnen maken.

Het blijft de hamvraag voor de politieke kaart in Vlaanderen. Links lijken de concurrerende partijen elkaar te verzwakken, rechts lijken de verschillende roepers elkaars boodschap te versterken. Hoe komt dit?

(Zou dit onder andere, en meest waarschijnlijk, niet kunnen komen wegens het gebrek aan inhoud bij de linksen, en het overduidelijk grabbelen en graaien?

Misschien door een basisregel die voor elke democraat logisch zou moeten zijn: dat elke samenleving de politici en partijen krijgt die het verdient en vraagt. En er is veel voor te zeggen dat Vlaanderen politieke brulboeien kweekt, omdat ruwheid stilaan de boventoon voert in onze samenleving. Het gaat dan niét om de politiek, maar om de omgangsvormen die als 'normaal' worden gepresenteerd aan de burgers. Neem het voetbal. Ooit werd dat geregeerd door gentlemen (alleszins in hun publieke optredens) als mijnheer Van den Stock, monsieur Petit of burgemeester Van Maele. Door seigneurs van stand. Vandaag snauwen die van Genk hun collega's van Standard publiek af. Spelers worden door hun eigen trainers in de rug geschoten, scheidsrechters zijn aangeschoten wild. Het absolute dieptepunt situeerde zich in tweede klasse, waar OHL de trainer van Oostende wegkaapte, tegen elk 'gentleman's agreement' in, en die van Oostende vervolgens op OHL spandoeken hingen met de vermeende buitenechtelijke strapatsen van de trainer, en tot zichtbaar genoegen (zoniet op discreet aanporren) van de Oostendse dirigenten. Hoe diep kan men eigenlijk vallen?

Harder, vettiger en ongenadiger
Ach, natuurlijk kan het altijd wat goorder. Het gros van de realityprogramma's heeft maar één doelstelling: choqueren. Kwetsen, liefst. De wijze waarop partners worden gedumpt in 'Temptation Island' is van jaar tot jaar explicieter, ruwer, onbeschofter en vernederender. Hetzelfde kan gezegd worden met de zogezegd 'professionele' kritiek in 'Mijn restaurant'. Ronduit abject is de beoordeling van die zogenaamde culinaire kenners, die zo zelfvoldaan en heel erg blasé zich specialiseren in kraken en denigrerend doen. Zogezegd beoordelen ze het professionele restaurantwerk, in werkelijkheid lenen ze zich tot een karaktermoord. In die passages verglijdt 'Mijn restaurant' naar 'La nausée': haast fysieke weerzin.

En zo gaat het helaas her en der: harder, vettiger, ongenadiger. 'De boekskes' oftewel magazines grossierden ook vroeger in privélevens van BV's. Maar leg een aantal recente covers op rij en je krijgt een huiveringwekkend beeld van hoe ver sommige mensen gaan in het 'afmaken' van anderen waarmee ze ooit lief en leed deelden. Ook - vooral - het intiemste moet bloot.

Als de burger, die zowel de tv-kijker als de kiezer is, dagelijks leert dat 'geen grenzen' de norm is, waarom zou hij zich dan in zijn politieke keuze terughoudender opstellen? Wat zou hij oor hebben voor een genuanceerd discours, laat staan voor een boodschap van solidariteit? Behalve als dat laatste hem wordt aangepraat als bevorderlijk voor 'zijn particulier' eigenbelang: zijn pensioen, zijn rekening voor gas en elektriciteit, zijn voordeel hier en zijn profijtje daar.

(Stil! Zwijg stil! U gooit Uw eigen ruiten stuk. De verloedering die is toch door jullie en/of door mensen van Uw slag ingezet en onderhouden? Want 1° stond dat progressief, en 2° het was de grote poen!

En het zou wel eens kunnen dat dit land in een situatie beland is dat ineens alle kaarten tegelijk fout liggen. Ten eerste is er een economische crisis waarbij veel mensen veel geld verloren. Ten tweede zijn er veel mensen werkloos. Of vrezen ze voor hun job. Ten derde bekruipt dat gevoel van algemeen onbehagen ook de mensen die geen euro minder verdienen en vast werk hebben. Ze lezen de ene onheilstijding na de andere. Over faillissementen, over falende regeringen, over Waalse politici op snoepreis, over Open Vld die een LDD'er gewoon overkoopt.

(Goed gezien van den arbiter! Het land gaat naar de knoppen en de mensen die de oplossing aanreiken scheldt U verrot. Waarom vermeldt U niet het ‘communauteire’ als grootste fout liggende kaart? U geeft hier expliciet het failliet van de belse staat toe. Waarom kiest U dan geen eieren voor Uw geld, namelijk de Vlaamse Zelfstandigheid?

Ten vierde 'counteren' de klassieke partijen dat alles door voor deze Vlaamse verkiezingen eerder povere lijsten in te dienen. Conform de geest van de staatshervorming, maar met minder vertrouwenwekkende figuren. En dus kwetsbaarder voor anti-systeempartijen.

En dat alles in een samenleving waarin onbeschoftheid stilaan gepromoot wordt als normaal, en onbeleefdheid zelfs gewenst gedrag. Verbaast het dan als straks ook de kiezer straks de middenvinger opsteekt?
(Walter Pauli)

(U zegt ‘povere lijsten’, ware het niet beter geweest te spreken van lijsten die blijven knagen aan een verrot been? En tot slot: over die ‘onbeschoftheid’: ’t is een goeie die ’t zegt! )

06/05/09 08u23 Bron De Morgen

Pssst
Bij het ter perse gaan vernamen wij uit doorgaans welingelichte bron, namelijk deze van de rode tekst hierboven, dat de Heer Walter Pauli solliciteert bij ‘Kerk en Leven’, waar hij grote kans maakt om, als bekeerling, de rubriek ‘Afbraak’ te mogen beheren.