DE SPECIALITEIT VAN DE LINKSE KERK

DE SPECIALITEIT VAN DE LINKSE KERK
Het gebeurt niet dikwijls, buiten bij de kwibussen van het AFF, dat de redeneerkunst van de linkse kerk zo duidelijk zichtbaar boven op hun argumentatie blijft liggen. Hier vindt U een mooi staaltje van wat wij gewoonlijk ‘halve waarheden en hele leugens’ noemen, over het dominee-schap van iemand.
De hoernalisten van de TV en de geschreven pers daarentegen zijn gewoonlijk wat slimmer. Hun specialiteit is de zaken verzwijgen. Zoiets lijk een stoute kleuter, die zijn ogen dichtknijpt, omdat hij weet dat hij iets niet mag, maar ondertussen voorzichtig tastend, verder doet, in de mening dat men hem niet ziet…. Mensen als Lewie Tobback doen net hetzelfde, maar zetten daarbij hun blère op volle kracht, omdat ze denken dat lawaai alleen al een voldoende argument is.
Sinds de Val van de Berlijnse Muur hebben de sukkelaars geen enkel volwassen argument meer. Al die jaren hadden ze het ‘Arbeidersparadijs’ tot in de sterren opgehemeld, en nu werden ze toch wel geconfronteerd met de afgrijselijke waarheid zeker! Het communisme, de gesublimeerde vorm van het socialisme, was niet leefbaar. En daar stonden ze dan, met lege handen en lege hoofden…Stuurloos! Wat niet wil zeggen, met hun mond vol tanden, integendeel! Hoe leger een vat, hoe holler het klinkt. Zij hadden zichzelf ondertussen toch tot de elite gebombardeerd…
Dan is het voorbeeld van Pé Léon (Wervik) nog geen beetje duidelijker.
Pé Léon was, als eenvoudig grensarbeider, meegesleept door de toen geldende vaderlandse gevoelens, na WO II, en was van propagandist voor de Partij van de Kleine Man, niet alleen bekeerd tot het communisme, maar was er een uiterst actieve propagandist voor geworden. Tot hij, als een soort beloning, ergens in 1950, mee kon met een uitstap van de BKP (belse Kommunistische Partij) naar dat arbeidersparadijs.
Pé Léon is daar vandaan terug gekomen, als een zwijgzaam man. Hij heeft zijn lidmaatschap opgegeven en zelfs zijn eigen familie, zelfs zijn eigen vrouw heeft nooit nog één woord over politiek gehoord. Geen goed woord en geen kwaad woord. Over niks of niemand, over geen enkele partij. Pé Léon, een boom van een vent, heel zijn leven ‘koekegoed en buterzachte’, was begoederd geworden door jarenlange noeste arbeid en ‘werken voor twee’, maar viel sindsdien terug op zijn eigen kleine gemeenschap van te lande, een voorschoot groot, aangekoekt tegen de lage Leiemeersen, in een bocht van die Golden River toen, lijk een soort Waterhoek van Stijn Streuvels.
P& Léon was dan ook een verstandig man, alhoewel maar tot zijn 12de naar school geweest…
Dat over Pé L&on weten wij uit goede bron, want ..brave man was…de grootvader van ons Lieve Vrouwke….die als kind de lange donkerbruine lederen mantel altijd, als een relikwie, heeft weten hangen als enig kledingstuk, op de overloop aan een houten schuifkapstok tegen de muur. Dat was de enige plaats waar de mantel kon ‘doorhangen’ zonder kreuken – maar hij is nooit meer gedragen… sedert die Rusland-reis…..
Moest Pé Léon nu nog leven, ik denk waarachtig dat hij met een ezelskaakbeen zou staan zwieren, om de onverbeterlijke dwalenden terug op de goede weg te knuppelen…..

Een moderne Jeanne d’Arc


In Zwitserland woont een moedige predikante. Zij maakt gebruik van haar gezonde mensenverstand en leest boeken. Bijvoorbeeld de koran, de Hadith en de biografie van Mohammed. Ze verbaast zich er net als vele andere geestelijk actieve mensen over dat de islam in Europa tegen alle feiten in door een mainstreamwalsmachine, die uit regerende politieke partijen, meestal links ingestelde mensen en pathologische ”goedmenschen” is samengesteld, wordt gebagatelliseerd.

Deze moedige predikante zou het zichzelf gemakkelijk kunnen maken door gewoon haar mond te houden. Net zoals in de jaren-30 van de vorige eeuw de meeste mensen zich hebben georiënteerd naar de heersende windrichting. De massa is voorzichtig en is niet geneigd tot heldendom. Daarom moet men blij zijn met ieder moedig mens die opstaat en de waarheid zegt. Ook als dat gevaarlijk is, want er zijn vele mensen die net zo bang zijn voor de waarheid als de duivel voor het wijwater. Bijvoorbeeld de aanhangers van een fanatieke ideologie, die op zich zo verward, zo onlogisch, zo tegenstrijdig en in grote delen zo stom is, dat men als Verlicht mens van de westerse beschaving alleen maar met het hoofd kan schudden.

Maar deze Arabisch-Turkse machocultuur ziet haar totale machtsbasis bedreigd als de islamitische ideologie in elkaar zou storten. De macht over de vrouwen, de macht over de anders gelovigen, de macht over andersdenkenden. Daarom worden critici van dit op een sekte lijkende lichaam zo enorm bedreigd, geïntimideerd en vaak ook gedood. Net zoals ten tijde van de zelfbenoemde ”profeet” Mohammed, een ijskoud en gewetenloos machtsmens.

Onze predikante wil zich echter niet achter de muren van haar kerk en haar Zwitserse dorp verstoppen, zoals vele anderen doen. Zij wil iets tegen de uitbreiding van deze levensgevaarlijke ideologie ondernemen. Ze schrijft artikelen en gaat naar islamkritische manifestaties. Zoals ook naar het anti-islamiseringscongres in Keulen om daar islamcritici uit heel Europa te kunnen ontmoeten. Omdat Dr. Christine Dietrich in de nog overzichtelijke gemeenschap van islamcritici intussen bekend is, hebben de organisatoren haar verzocht om de openingsrede te houden en het congres de kerkelijke zegen te geven.

Voor het meningskartel van de links gerichte ”goedmenschen” echter is dat uiteraard de meest grove ketterij: een predikante op de jaarlijkse ontmoeting van de rechts-populistische islamlasteraars. Dan moeten in de media direct de messen worden geslepen. Sebastian Ramspeck, een afgestudeerde aan de Henri-Nannen-journalistenschool en sinds vele jaren Spiegel-medewerker in het bureau in Düsseldorf, probeert in de ”Schweizer Sonntagszeitung” op de beste links gerichte en antikerkelijke wijze Christine Dietrich in een kwaad daglicht te stellen. Hij omschrijft haar als ”ex-predikante” en “hulppredikante”, wat moet klinken alsof zij in de Zwitserse kerk met haar overtuigingen een buitenbeentje zou zijn dat uitgeschakeld zou moeten worden (http://www.pi-news.net/wp/uploads/2009/05/christine_sonntagszeitung.jpg). Dat is natuurlijk niet zo, zoals zo vaak wanneer links gerichte journalisten de realiteit aan hun ideologische voorstellingen willen aanpassen: Christine Dietrich wilde zelf geen eigen predikantsplaats meer, omdat ze intensief met wetenschappelijk werk bezig is en alleen nog als invalster werkt of in noodgevallen. Een wetenschappelijk werk overigens, waarvoor men op basis van de extreme situaties hooggekwalificeerd moet zijn. Ze heeft een dissertatie over het thema ”Asiel – Vergelijkend onderzoek naar een rechtsinstituut in het oude Israël en zijn omgeving” geschreven, die vaktechnisch uitstekend is en zelfs door een links verdraaide veelschrijver niet in twijfel kan worden getrokken.

Christine Dietrich is een moderne Jeane d’Arc, een Sophie Scholl, die bewonderd moet worden voor haar moed om op te staan en de waarheid uit te spreken. Wij islamcritici zouden als één man achter haar moeten staan, haar onze solidariteit moeten laten zien en haar onze ondersteuning moeten geven.

Bron: www.pi-news.net

Uit het Duits vertaald door:

E.J. Bron o, Het Vrije Volk