DE WAARHEID DE GEHELE WAARHEID EN NIETS DAN DE WAARHEID

Weeral een waarheid als een koe….En laat deze koe dan de Heilige Koe zijn van het unitaire belgie…..
Meteen weeral een reden om ermee gedaan te maken…
Daarom op 7 juni, geen woorden, maar daden!


Kostprijs EU: Vlamingen grootste betalers

24.05.2009 14.19u - Geen enkel land in de EU betaalt netto meer aan de Europese Unie dan Vlaanderen: liefst 1.780 miljoen euro per jaar. Van de 490 miljoen Europeanen betaalt niemand meer dan de 6 miljoen Vlamingen, omgerekend 282 euro netto per jaar per Vlaming. Een Vlaming betaalt bijna dubbel zoveel dan een Waal; het dubbele van een Duitser; bijna het drievoudige van een Brit; en vijf maal meer dan een Fransman of een Italiaan. De Vlaamse geldstroom naar de EU bedraagt momenteel 4,6 miljoen euro per dag.

Die verbijsterende cijfers blijken uit een recente studie van de Vlaams Belang-fractie in het Europees Parlement, waarbij onze partij voor het eerst de mythe ‘de EU levert België meer op dan het kost’ van Verhofstadt en Dehaene doorprikt. Het pleidooi van CD&V en Open VLD voor ‘meer Europa’ krijgt een wrange bijsmaak als men weet wat een gemiddeld gezin met 2 kinderen nu al jaarlijks aan de EU betaalt: 1.130 euro in Vlaanderen, 1.088 euro in Nederland, 578 euro in Wallonië, 456 euro in Duitsland, 404 euro in Groot-Brittannië en 212 euro in Frankrijk. Maar dat is voor Verhofstadt en Dehaene blijkbaar nog steeds niet genoeg.

Belangrijk om weten, is dat de Vlaamse geldstroom richting Europa hoegenaamd geen gevolg is van ‘objectieve criteria’, maar louter van de slechte manier waarop de traditionele politici in Europa de Vlaamse belangen verdedigen. Terwijl Groot-Brittannië al jarenlang een ‘politieke korting’ geniet – iets waarop ook Zweden en Nederland vanaf dit jaar aanspraak kunnen maken – vond België het niet nodig deze korting te bedingen.

Voor het Vlaams Belang moet de bijdrage van Vlaanderen aan de EU onmiddellijk begrensd worden tot 200 euro per Vlaming, stelde Europees lijsttrekker Frank Vanhecke vanmiddag tijdens een persconferentie. “Dat levert een onmiddellijke besparing op van 492 miljoen euro die voor ons meteen moet omgezet worden in een belastingverlaging voor elke Vlaming, die al lang genoeg uitgeperst wordt”, aldus nog Vanhecke.

Klik hier voor de volledige studie ‘De kostprijs van de EU voor Vlaanderen’.

HOOR IK DAAR ENGELTJES ZINGEN?
Natuurlijk mag men niet alles geloven wat de gazetten schrijven! Om zeker te zijn mag men helemaal niets geloven van wat daar verkocht wordt.
Al moet ik toegeven dat onderstaand artikel, in De Standaer/Le Standaer dan nog, lichtjes euforisch werkt….Zou zelfs zeggen, lichtjes relaxerend….In ieder geval, goed voor de ‘transit’…..
Kijk, nu hebben we een tweede vuurtorenlicht, de nacht van de verkiezingen. Die wel eens de nacht van de waarheid zou kunnen blijken te zijn. Ten eerste, en ik parafraseer even onze vriend Luc Dhont van Vlaanderen Vlagt²:
Wie de media volgt en af en toe zijn brievenbus leegmaakt heeft ongetwijfeld vastgesteld dat de groei van beginselvaste Vlaamsgezinde politici op enkele weken tijd spectaculair gestegen is. Mag Vlaanderen Vlagt deze pluim op zijn hoed steken of zou het toch iets te maken hebben met de komende verkiezingen?
Anders gezegd: wordt belgie inderdaad ‘een poot uitgedraaid’ langs Vlaamse kant, en als tweede zwaaiend vuurtorenlicht, de jo-jo van de tegenvallende uitslagen langs Waalse zijde, verantwoordelijk voor het uitdraaien van de tweede belse poot….
Dan ligt belgie op zijn gat! De twee uitgedraaide poten hulpeloos in de hoogte stekend, wachtend op de verlossende genadestoot….
Te mooi om waar te zijn. Alhoewel de vaststelling van het Vlaams Belang, dat de weg-me-belgi-fans van 5 %naar 50% gestegen zijn in de laatste 30 jaar, zelfs toegegeven wordt door de Vlaming-jaters van het AFF…
Bye-bye PS... bye-bye Belgium?
22-05-2009 - Claude Demelenne - de standaard
De dagen van het rode Wallonië zijn geteld, voorspelt CLAUDE DEMELENNE. De PS stevent af op een verkiezingsnederlaag die de partij zal verscheuren, wat dan weer verregaande gevolgen kan hebben voor de eenheid van België.
Wat gaat er schuil achter de oorlog tussen PS en MR? Didier Reynders (MR) noemde bepaalde socialisten infréquentable: er valt niet mee samen te leven. Gechoqueerd door dit woord dat 'alleen in verband met niet-democratische partijen wordt gebruikt', dreigde Laurette Onkelinx (PS) ermee om uit de federale regering te stappen. De verkiezingscampagne staat meteen op scherp.
Maar de verbale oorlog tussen Reynders en Onkelinx verhult de essentie van de zaak: er is een revolutie op til. De dagen van het rode Wallonië zijn geteld. Van één ding kunnen Elio Di Rupo en zijn vrienden zeker zijn: hun partij zal op 7 juni zeer diep wegzakken. 'We gaan een derde van onze kiezers verliezen', wist een PS-strateeg off the record te vertellen. Eventuele mirakels buiten beschouwing gelaten, zou het verlies overigens nog veel groter kunnen zijn. En het zal ernstige gevolgen hebben voor de toekomst van België.
Sinds de parlementsverkiezingen van juni 2007 is er niet veel meer over van het rode Wallonië. Bij de stembusgang eind 1987 - enkele weken vóór haar terugkeer aan de macht - behaalde de PS 44procent van de stemmen in Wallonië. In 2007 kelderde die score tot 29,5procent. Tussen 1987 en 2007 verloor de PS meer dan 236.000 stemmen, één op de vier kiezers. Over iets meer dan twee weken zal de partij ongetwijfeld met moeite 25procent halen. Een pover resultaat voor een ooit dominante partij.
Waar ging het mis? Elio Di Rupo leek zijn partij weer op de rails te hebben gekregen en kwam als glansrijk overwinnaar uit de vorige regionale verkiezingen in 2004. Uiteraard waren er te veel affaires. Maar vooral het feit dat de partij al zolang aan de macht is, eist zijn tol. 21 jaar ononderbroken in de regering zetelen is gewoon te veel. Veel te veel. In geen enkel democratisch land bleef een partij ooit zolang aan de macht. Overal zijn wisselende regeringspartijen de regel, behalve in Franstalig België. Aan die uitzondering zal nu een einde komen.
Er circuleren catastrofale pronostieken in de socialistische rangen: op 7 juni zou de PS nog slechts de op twee na grootste partij kunnen zijn, zowel in Wallonië als in Brussel. De partij zou worden voorbijgestoken door de liberalen en de groenen (in Brussel staat dat haast vast). Ter herinnering: in 2004 was de PS overal de grootste partij.
Zullen de socialisten het niet alleen tegen de blauwen maar zelfs tegen de groenen moeten afleggen? Alleen al het feit dat rekening wordt gehouden met dit tot voor enkele maanden nog volslagen ondenkbare scenario, spreekt boekdelen over de op til zijnde revolutie in Franstalig België. Misschien zal de PS er nog in slagen om de op één na grootste Waalse partij te blijven, maar het verschil met de MR en Ecolo zal miniem zijn. Het is nog nauwelijks voor te stellen hoe de PS in Brussel aan een zware nederlaag zou kunnen ontsnappen. Het meest waarschijnlijke scenario is dat de PS, na de afstraffing door de kiezer, geen andere mogelijkheid meer rest dan terug te keren naar de oppositie, zowel op regionaal als op federaal niveau. De socialisten bereiden zich voor.
De revolutie die zich aankondigt, houdt net als alle revoluties grote risico's in, uiteraard in de eerste plaats voor de PS zelf. Hoe zal de partij de nederlaag verteren? Slecht, zonder enige twijfel. De huidige socialistische ministers zijn bijna allemaal veertigers of jonge vijftigers die, sinds ze aan politiek doen, nooit iets anders hebben gekend dan dat de PS aan de macht was. Hun politieke omscholing zou wel eens moeizaam kunnen verlopen. Optimisten onder de socialisten denken dat de PS in de oppositie eindelijk de tijd zal krijgen om zich echt te vernieuwen. Minder optimistische zielen vrezen dat hun partij na een bittere nederlaag verscheurd zal raken. De gemoederen zijn al aardig verhit. Net als altijd wanneer een voetbalploeg de slechte resultaten opstapelt, komt de coach ter discussie te staan. Bij de PS beginnen sommigen, voorlopig nog op een veilige afstand van microfoons en camera's, aan de poten van de voorzittersstoel te zagen: Di Rupo wordt verweten 'in een ivoren toren te zitten', 'te autoritair te zijn', 'niet autoritair genoeg', 'moe en versleten zoals Laurette',... Een ander verwijt dat zelfs bij de medestanders van Di Rupo vaak wordt gehoord: 'Elio is geen man die uit is op geld. Maar hij heeft onderschat hoeveel socialistische parvenu's in de eerste plaats aan politiek doen om zichzelf te verrijken.'
Ook de nummer twee van de partij, Philippe Moureaux, wordt met de vinger gewezen. In de wandelgangen verwijten sommige socialisten hem dat hij de vrijzinnige strijd verwaarloost en zelfs flirt met een minderheid van conservatieve moslims. 'Uit cliëntelisme', zeggen sommigen. 'Uit ideologische overwegingen', menen anderen. Volgens hen is Philippe Moureaux ervan overtuigd dat alle heil moet komen van de nieuwe arbeidersklasse in Brussel die sterk met de moslimbevolking van Arabische origine vermengd is. Op grond van deze analyse verzetten de socialisten van de strekking-Moureaux zich niet tegen het dragen van een hoofddoek in staatsscholen, een toegeving aan de conservatieve moslims die heel wat socialistische militanten choqueert.
Verbazingwekkender is dat zelfs de uiterst strijdlustige socialistische vicepremier, Laurette Onkelinx, ook niet gespaard blijft van interne kritiek. 'Zij is sinds het begin van de jaren negentig minister. Ze vecht hard, maar te veel is te veel', liet een hoge pief van het partijbestuur zich ontvallen. 'Ze is opgebrand', bevestigt een andere bron onomwonden. Alleen de Waalse minister-president Rudy Demotte ontsnapt aan de kritiek en ligt nog steeds erg goed. 'Wat zou Elio na de electorale ramp van 7 juni doen?' Alle socialisten stellen die vraag. Has-beens als Happart en Van Cau zullen er alles voor over hebben om de PS uiteen te laten vallen. En Anne-Marie Lizin, die nog steeds op een echte achterban kan rekenen, zal niet mals zijn voor het duo Di Rupo-Moureaux. In de socialistische federaties in Brussel, Luik en Charleroi zal de basis morren. Het risico bestaat dat de PS het voorbeeld van haar Franse zusterpartij volgt en verwordt tot een verdeelde partij zonder stem in het debat.
De revolutie van 7 juni houdt ook gevaren in voor alle Franstaligen. Liberalen en groenen zullen samen moeten regeren - ongetwijfeld met de centrumpartij van Joëlle Milquet - terwijl ze het over zowat alles oneens zijn. Het is nog niet zeker dat de nieuwe meerderheid het eens zal kunnen worden over een coherent regeerprogramma.
Maar de revolutie van 7 juni zal nóg gevaarlijker zijn voor het federale België dat een nieuwe regeringscrisis tegemoet zal gaan na het vertrek van de PS. Een staatshervorming zal weer verder af zijn. Van op de oppositiebanken zal de PS haar communautaire discours verharden. Zonder haar is er geen tweederdemeerderheid. De Belgische staat zal totaal verlamd zijn. Paradoxaal genoeg zou het einde van het rode Wallonië niet zozeer het Waalse herstel maar wel het einde van België kunnen bespoedigen. Opgejut door de oppositie voerende socialisten, zullen de liberalen en hun bondgenoot het FDF op hun harde communautaire standpunt blijven staan. Ze zullen geen toegevingen doen aan de Vlaamse partijen en zullen nog vuriger dan nu de uitbreiding van Brussel bepleiten. De confrontatie kan dan niet uitblijven. Op korte termijn zou het 'bye-bye PS' dus wel eens kunnen omslaan in 'bye-bye Belgium'.
Claude Demelenne is journalist en schreef verscheidene boeken over de PS
Bron Iskander