FLIKKENVROUW VALERY DEBIE

FLIKKENVROUW VALERY DEBIE
Deze dame was mij tot vandaag, zo goed als onbekend. Wat voor mij de evidentie zelf is (gezien de afstand tussen mij en Brussel), maar minder voor mijn lieve echtgenote, die in elke vrouw die er even knap uitziet als zij, een potentiële concurrente ziet. Vrouwelijke logica, zegt U maar. Ziet U, dat is meteen de reden dat ik de meisjesnaam van Valéry niet gebruik in mijn titel, maar de naam van haar knappe ‘huisband’ de sympathieke Commissaris Debie die net niet fijn gemalen werd door het systeem. Integendeel. Hij is er uit gekomen net als het onkruid, dat ik vruchteloos probeer er onder te krijgen met wieden en schoffelen. Het groeit telkens harder en rapper terug dan dat ik het weg kreeg. In het geval Debie begroet ik dat verschijnsel met begeestering, wat bepaald niet het geval is met het onkruid in mijn tuintje….
O Ja, het ging in dit stukje eigenlijk over Dame Debie. Zie foto.
Wel, wat ik denk nu ik niet voor haar persoonlijk kan stemmen?
Dat zij een lieve (harde) tante is, die ik, moest ik crimineel zijn en in de handboeien, liever niet veel zou tegenspreken. Ik zou mij, net als de struikrover bij Boerke Naes (G.Gezelle) rap proberen in veiligheid te brengen, weg van onder haar ogen!. Liever dan mijn domme kop in gruis geschoten te worden en met n’en kogel dwars al dwars door de kobbe van mijn” hoed….
Integendeel, moest ik, zattekens na een nachtje zwieren, in de cel op haar commissariaat belanden, dan zou ik mij, veilig voelend in har nabijheid, gerust gevoelen in mijn cel op de harde brits. Mijn Brusselse Mama waakt over mij! Wat niet wil zeggen, dat ik ’s morgens geen ‘briefje’ tussen de pollen zou gedrukt worden, samen met mijn veters en mijn broeksriem. Een beetje zoals in een hotel. De rekening….
Maar moest ik, deze keer zonder Duitse herder tussen ons in, lastig gevallen worden in de straten van Broekzele, door een bende Rif-apen of aanverwanten, en ik zie Dame Debie in de verte, al dan niet herverkozen, al dan niet maar liefst in uniform, dan zou ik die aanvallers meteen afschudden à la Tarzan, lijk lastige vliegen, om mij op de borst te kunnen kloppen en zeggen:’Me Tarzan, You Jane?’
Neen, alle gekheid op een stokje. Wat ik bedoel is, dat een persoon als Valéry, zelfs zonder uniform, vertrouwen gewoon uitstraalt. Met uniform versterkt ze gewoon het eigen gevoel van eigenwaarde. Haar persoon inspireert! Precies het tegenovergestelde effect dus dan bij het aanschouwen van Mie Vogels. Om nog maar te zwijgen van Vera Dua. Die zou van mij nog niet eens met de schaal mogen rondgaan, de zondag in de kerk.
Waarom toch zijn onze politieke tegenstanders altijd ofwel met stijl maar schraal als Marianne Thyssen? Ofwel welgevuld, maar dan zonder klasse? Tja, ofwel moet je zeggen, zoals in ’t Pallieterke, ‘Een mens kan niet alles hebben, veel plaats in bed en een dikke vrouw’…..
Bart, ziehier een kleine suggestie. Er gaat niets boven een zelfstandige carrière. Begin een commissariaat op jullie zelf! Overlopen is nu toch in de mode in de politiek. Uw winkel zal straks beter draaien dan die van de Beulemans, de Toebaks en de Janssezns samen! Dat ik getuigen, want de Oom Agent in mijn familie is het ook zat!