HET PLANBURO ZONDER OPLOSSING

HET PLANBURO ZONDER OPLOSSING
Als binnenkort De Standaard uit zijn as zal herrezen zijn (ja toch!) dan heeft Bart Sturtewagen (zie hieronder) veel kans om, met een kus van de Juffrouw, een bank vooruit te mogen.
Waarom ik dat denk?
Omdat hij, zoals in onderstaand artikel, op weg is om de waarheid te vinden. De Weg, de Waarheid en Het Leven!
Hij doet dat waarschijnlijk uit lijfsbehoud, en zo dwaalt hij voorlopig nog rond in het bos, zonder de bomen te (willen) zien. Omdat ik op mijn leeftijd en wat meer is, als onafhankelijk blogger – ik had bijna blokker geschreven – denk vrij en vrank te mogen spreken. Niet alleen in de hoop zoveel mogelijk gelezen te worden, maar vooral in de hoop dat er op de duur iet wat doorsijpelt naar boven. Naar mensen lijk Bartjeîn^den-Hoge en gezeten aan de Rechterhand es Vaders., in de hoop dat deze dan wel bruine arme-mensen-bonen lusten.
Dat van die bruine bonen (Anne De Vries, schrijver NL.), dat ventje dat aan tafel zijn bord wegritste zodat Moeders’ schep bruine bonen op de tafel terecht kwam, is een handig voorbeeld ter illustratie van mijn allerindividueelste expressie van mijn allerindividueelste emotie inzake het bevechten van de teloorgang van onze welvaart.….
Bart bedoelt in zijn artikel: klaarheid en actie, maar heeft daarom, want daarvoor is hij half politicus half journalist, heel wat meer woorden nodig. Hij is ook voorzichtig, om niemands ruiten in te gooien, zeker niet die van de bazen. Er staat dringend iets te gebeuren, schrijft hij. Maar hij zegt niet wat, alhoewel een bedachtzaam lezer het tussen de lijnen wel degelijk ziet staan. Anders gezegd, hij spreekt een beetje zoals ‘Het Orakel van Delphi’: het kan alle kanten uit.
Bart, jongen, de meerderheid van de Vlamingen weet het: stop het tijd- en geldverlies door te proberen water en vuur samen te houden. Doek al die theater-regeringen op: zes nationale, 10 provinciale en een ontelbaar aantal baronieën. In Vlaanderen kunnen we het doen met slechts één regering, een op de maat van onze grootte. Dus niet te groot. Meteen is er ruimte voor actie, want er zal niet meer met elfendertig totaal vreemde en tegengestelde meningen moeten rekening gehouden worden. Het ‘moi d’abord’ zal finito wezen!
Zijn de problemen dan van de baan? Waarschijnlijk niet. Want een wereldcrisis los je niet op van uit Vlaanderen alleen. Maar dan kunnen we er tenminste aan werken. Zonder sabotage. Zonder verdoken agenda. En zonder O.L. Vrouw-Nood-Zoekt-Troost te willen spelen voor de halve wereld.
Het hemd is nader dan het rokje, Bartje, is een gezegde die best eens in ere hersteld wordt, zonder daarvoor voor racist, egoïst of nog erger te worden uitgescholden. Wij Vlamingen zijn een volk met een brede borst en een goed hart, niemand heeft ons ooit moeten voorzeggen hoe we de 7 (afgeschafte) Werken van Barmhartigheid moesten beoefenen. De naakten kleden, de hongerigen spijzen, de zieken verzorgen, het zit hem in onze genen. Dat wij onszelf daarbij tot de bedelstaf moeten brengen, kan van niemand verlangd worden, wetend dat de nood en de ellende zelfs dàn nog niet zullen opgehouden zijn. Zo lang er in die landen zelf geen rechtvaardigheid zal heersen.
Daarom was het hoog tijd, dat er in deze onzekere verkiezingstijd weer eens een waarachtig thema aan de orde kwam, en geen valse sterkte in onzekere tijden.. Dat thema is: dit hier is ons land. Hier geen vangarmen van rode, gele of blauwe inktvissen die de massa er onder houden. Hier is slechts plaats voor mensen die vrij en vrank mogen en moeten spreken. Ieders mening moet welkom kunnen zijn, als deze maar oprecht is, en niet de echo is van franscouillonse broodheren en machtswelluselingen.
Kijk Bartje, we gaan er geen spelletje ‘Namen Noemen’ van maken. Neem gewoon de grote legumen bij elkaar, doe ze in een zak, en vraag aan de kiezer er een uit te halen…Ik vrees dat de zak, toe gebonden en veilig verzekerd, daags na de verkiezing bij het GFT-vuil zal staan. Ik heb ook geen partijen genoemd, omdat bij elk kaf ook veel koren steekt. Maar de partij die het minst woorden nodig heeft om haar programma duidelijk te maken (klaarheid en actie), de partij die zegt dit is ons land…..Bartje, kom, geef toe! Dat is ook een partij naar Uw hart!
Inderdaad, we beleven geen crisis, maar een omwenteling. U hebt gelijk! We moeten(Uw woorden!) de structuren grondig hervormen en onze structurele handicaps grondig aanpakken! En dat, U weet het ook, kan niet als alleen maar aan de symptomen ‘gecurierd’ wordt. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden! Niet hervormen en alles bij het oude laten, maat hervormen en opkuisen! Niet de handicaps grondig bespreken, mar grondig oplossen! Samen, schouder aan schouder, tesamen, want dit is ons land en het is van ons allemaal!
En wat t meer is, Bartje, in ons land bezit ik een klein stukje grond dat van mij (mijn vrouw en ik) is, met daarop een huisje, dat na 20 jaar mede-eigendom van de Bank, nu ook van mij (ons) is, en dat ik, zoals vele Vlamingen, niet gaarne zou moeten verkopen om te overleven. Straks zijn de sociale kassen leeg en hebben mijn kinderen misschien hun job verloren…Mij zal niemand onderhouden van uit de thuislanden….want daar zal men vragen ‘waarmee?’ want al die arme drommels zullen nadien even gelijk arme drommels gebleven zijn….
Ziet U, Bartje, waarom U een bank vooruit zou mogen? Omdat ik aanvoel aan mijn kleine teen, dat U ook niet graag zou zien dat ik (wij) op straat komen te staan. Niet als ‘sans papiers’ natuurlijk, maar als ‘sans sous’
Het ga U goed, beste Bart. U bent gezellig onderweg om een Grote Meneer te worden. Ik groet U….

Verbeelding en leiderschap
• vrijdag 22 mei 2009
•
• Auteur: BART STURTEWAGEN
COMMENTAAR — De vaststellingen van het federale Planbureau over de staat van onze economie en de vooruitzichten voor de komende vijf jaar zijn onthutsend. Deze crisis werpt ons vijf jaar terug in de tijd.
De stelling dat we het vijf jaar geleden toch niet zo slecht hadden, is irrelevant. We zijn intussen met heel wat meer mensen en de vergrijzing van de bevolking staat nu echt voor de deur. Tussen wat de overheid afroomt van de economische activiteit en wat ze aan kosten op zich ziet afkomen, gaapt een groeiende kloof.

We staan dus voor harde keuzes. Net als op 1 mei is ter gelegenheid van Rerum novarum in toespraken gewezen op het belang van een solidaire samenleving, het behoud van de sociale zekerheid en de strijd tegen de armoede. Woorden zullen evenwel niet volstaan om te voorkomen dat de afstand tussen wie het in deze moeilijke tijden al bij al goed heeft en wie uit de boot valt, groeit.

De grootste uitdaging wordt zoveel mogelijk mensen aan het werk houden. Dat zal in veel gevallen niet kunnen door hen de baan te laten houden die ze nu hebben. Er zullen bedrijven en mogelijk zelfs hele bedrijfstakken verdwijnen uit ons land. Die banen zijn helaas niet te redden. Dat toch willen doen, lijkt sociaal, maar op langere termijn verhindert het de overgang naar een vernieuwende toekomst.

Het is belangrijk om de feiten onder ogen te zien. De cijfers van het Planbureau moeten ernstig worden genomen. We leven niet in een klassieke laagconjunctuur die snel weer door een opgaande golf wordt gevolgd. We beleven een omwenteling. Aan het einde ervan zullen de krachtsverhoudingen in de wereldeconomie grondig gewijzigd zijn. We zijn niet noodzakelijk slechter geplaatst dan andere landen om straks opnieuw succesvol te zijn. Maar dan alleen als we onze structurele handicaps grondig aanpakken.

De grootste van die handicaps is de verlamming waarin ons politieke systeem gevangen zit. Net nu het erop aankomt de bevolking te motiveren voor diepgaande veranderingen, ontbeert dat systeem elke geloofwaardigheid en slagkracht. Geen enkele staatshervorming brengt automatisch meer economische groei. Maar een vereenvoudiging van de structuren en een versterking van de beslissingskracht van alle overheden zijn wel onontbeerlijke voorwaarden daartoe.

In de jaren negentig is het mogelijk gebleken om tegelijk het federalisme verder uit te bouwen én de basis te leggen voor een gezonder financieel en economisch beleid. Het ene was zelfs niet mogelijk geweest zonder het andere. De uitdaging is nu minstens even groot. Er zal nog meer politieke verbeelding, leiderschap en moed nodig zijn dan toen. De gedachte dat die kwaliteiten deze keer niet voorradig zijn, is te angstaanjagend voor woorden.
Bron De Standaard
Pssst
Bartje! De slogan ’dit is ons land’ weerspiegelt klaarheid en actie. Maar hij vergt wel degelijk ‘5 minuten politieke moed’ om hem te begrijpen! Om ernaar te handelen, denk ik niet dat U voorlopig uit het goede hout gesneden bent. Want niet evangelisch genoeg.
Want daar staat: ‘…wie mij liefheeft, verlate zijn vader en zijn moeder, zijn broer en zijn zuster. Hij neme zijn kruis op, en volge mij….’
En ietwat verder staat er ook : ‘ …de oogst is groot, maar de arbeiders zijn weinig’….
En: “…zalig is hij, die om mijnentwille vervolging lijdt’….