GOOSSENS Jr DENKT DAT DE WEEëN BEGONNEN ZIJN

GOOSSENS Jr DENKT DAT DE WEEëN BEGONNEN ZIJN?
Goossens Jr in De Morgen!
Ik sla dit artikel gewoon op in mijn bestand, omdat het de tijdsgeest bij de linksen perfect weergeeft. ‘Het is begonnen’ – lees mee met mij, om tot de vaststelling te komen, dat de ‘hoernalist’ Goossens Jr goed weet wat woordenkramerij is, maar niet weet te vertellen wat begonnen is.
Iedereen vult voor zichzelf in, wat hij wil.
En dat is typisch voor al wat links is, en voor de familie Goossens in het bijzonder. Ik zou dat hink-stap-springen noemen. Ben even bij Wikipedia te rade gewest.
Paul Goossens (Mechelen, 11 januari 1943) is een Vlaams journalist en voormalig studentenleider.
Nadat hij een priesteropleiding aan het seminarie staakte, studeerde Paul Goossens van 1964 tot 1968 economie aan de Katholieke Universiteit Leuven. Hij was actief in de acties rond de taalkundige splitsing ("Leuven Vlaams") van de universiteit. Hij was ook praeses van het KVHV, maar zijn linkse opstelling leidde tot ernstige spanningen met de traditionalistische, rechtse flamingantische vleugel van de studentenvereniging. Op zeker moment waren er twee praeses, een linkse (Paul Goossens) en een officiële. Samen met Kris Merckx, Ludo Martens en Piet Piryns behoorde Paul Goossens tot de linkse tak van de studentenbeweging, die zich meer bezig hield met democratisering dan met vervlaamsing van de universiteit.
Na zijn diploma van licentiaat in de economie, werd hij freelance journalist en redacteur bij het weekblad Vrijdag. Tevens was hij deeltijds medewerker van de Antwerpse Volkshogeschool Elckerlyc, en werkte hij nog een doctoraat in de economie af.
In 1973 werd hij redacteur economie bij De Standaard. Velen beschouwden hem toen als "gerecupereerd" door het establishment, waartegen hij eerder zo fel had geageerd.
Van 1978 tot 1991 was hij hoofdredacteur van De Morgen. Dit was een tijd van hervormingen en controversen. De krant zette toen immers haar eerste stappen, van de -failliet gegane- socialistische Volksgazet naar een dagblad voor de linkse Vlaamse intellectueel, dat op steeds minder steun kon rekenen van de socialistische zuil.
Sedert 1991 is hij zelfstandig journalist en Europa-correspondent voor het agentschap Belga. Hij publiceerde in het weekblad Knack en verzorgde de tv-'uitzendingen door derden' van CDO, de Christen-Democratische Omroep.
JaJa, en van die Paul Gossens zou Ruud Goossens, Chef Politiek bij de De Morgen, het zoontje zijn! Of vergis ik mij? Niet alle koeien heten Blare, dat is just!
Ik kan mij dus vergissen. Maar in ieder geval vergis ik mij niet aangaande de inhoud (of de niet-inhoud) van ‘wat nu begonnen is’….
Ik voor mij bedoelt ons Ruudje dat het aftellen beginnen is, om op zoek te gaan naar een andere job. Tja, waar kan je dan terecht, als DM failliet is, omdat de laatste linkse lezers hebben afgehaakt, omdat zij, na het verkiezings-debacle van 7 Juni geen heil meer zien in het linkse kamp (heil=brood)? Bij de bekeerlingen van De Standaared misschien? Of onder de vleugels van het Papaatje kruipen, bij de al even warm-en kooud blazende Knack: ben ik vandaag links, morgen dan weer rechts, hé! En Omgekeerd. Voor elke dag wat wils.
Ach Ja! Bij de De morgen! Een beetje tumultueus, lijk de levensloop van Polleke, hé! Naar ’t schijnt zou hij zelfs ’s zondags weer naar de Mis gaan. Om te oefenen, tegen dat er andere tijden komen. Een mens moet per slot van rekening toch zijn boterham (liefst met rijk beleg) kunnen verdienen. Is het niet bij de linksen, dan wel bij de rechtsen. Of bij de tussensoort. De bi-wippers!


Het is begonnen

Echt bestuurd wordt er al lang niet meer in dit land, maar met de 1 mei-viering is de campagne voor 7 juni nu ook officieel op gang geschoten. Met een batterij beloftes proberen de lijsttrekkers van de Vlaamse socialisten een totale implosie van hun partij af te wenden bij de Vlaamse en Europese verkiezingen.

Omdat dat een erg moeilijke opdracht wordt, is de waarheid niet altijd een passende bondgenoot. En dus viel er meer dan één wenkbrauw te fronsen.

Terwijl zijn partijgenoten halve en hele plannen de wereld instuurden, riep de viceminister-president van de Vlaamse regering op om de komende jaren geen putten in de Vlaamse begroting te slaan. Dat zijn eigen ploeg de cadeaus en dure beloftes de afgelopen maanden op elkaar stapelde, passons. Zelfs eminente partijgenoten van Vandenbroucke krijgen nu al last van koud zweet als ze de omvang van de Vlaamse Operatie Debudgettering proberen te becijferen. Ook in Vlaanderen dreigen er lijken uit de kast te vallen.

Maar goed, op dát debat zullen we allicht tot 8 juni moeten wachten. Minstens even interessant als de Vlaamse strijd is het gevecht dat zich in Wallonië zal afspelen. Daar maakten socialisten en liberalen van het feest van de arbeid gebruik om nog eens duidelijk te maken wat voor hen de inzet is: elkaar van de macht uitsluiten.

Niemand twijfelt er nog aan dat het gevecht tussen de PS en de MR minstens even bits zal worden gevoerd als in 2007, toen beide partijen al eens de bodem van het politieke fatsoen verkenden. Zowel Elio Di Rupo als Didier Reynders vechten nu voor hun politiek overleven. Een oppositiekuur staat gelijk met het einde van hun voorzitterschap.

Die strijd zal ook de federale regering na 7 juni ernstig destabiliseren. Daarin vormen PS en MR, samen met het cdH, nog altijd de Franstalige meerderheid. De kans is niet klein dat het vervolg op twee jaar non-bestuur zo nog meer non-bestuur zal zijn. Ook al omdat ook de Vlaamse verkiezingen, met een mogelijke LDD-doorbraak, federaal voor onrust kunnen zorgen.

En voor je het weet, zullen de federale verkiezingen van 2011 te dichtbij zijn om een echte doorstart van de Van Rompuy I nog realistisch te maken. Als we al niet naar vervroegde verkiezingen gaan.

Daarom blijft het zo spijtig dat we op 7 juni niet voor alle niveaus kunnen stemmen. Vier jaar zonder verkiezingen, het land snakt er zo naar.

Ruud Goossens
Chef politiek
02/05/