***
Vrijdag 18 januari
Zon 8u36-17u11
H Sulpicius van Tongeren
***
1151 -
KUNSTENMAKERS ZEGT U? POTSENMAKERS JA
De baard : kracht van verandering.
Poll : alle voorgaande koningen hebben een (ruiter)standbeeld.
Ziet U dat ook gebeuren voor de huidige koning? En voor evl volgende, de
gevechtspiloot?
***
Test Uw
inleverings-vermogen.. Eerst wat archaïsch taalgebruik, om het historisch
feit van de ‘De Val van Antwerpen’ in zijn juiste perspectief te plaatsen.
Vervolgens diep ademhalen, de kleine kantjes trachten te belichten, en ons als
Flamingant in het kamp plaatsen van de overwinnaars van een socialistische
burcht. De eerste van de vele die nog
zullen volgen.
D’er roert
entwadde sedert aldus ‘De Inname van Antwerpen’. Het is
pas goed doorgedrongen bij het Linxe kamp, na de mare dat ’t Stad voortaan niet
meer van iedereen was, eigen en liefst zoveel mogelijk vreemd volk eerst, maar (al
moet daar nog worden over nagedacht) weer gewoon ’t Stadt Antwerpen zou worden,
lijk het daar al vele duizenden jaren in de armen van de Schelde lag. Voordien
was er al het achterbaks akkevietje van dat Koningspleintje geweest, dat ze nu
ineens persé wilden her-benaamd zien naar een der hunnen, wat een eerste klas boemerang
bleek te zijn. Vervolgens kwam de directe aanval van het ACW op het
Nieuwjaarsfeestje van de Burgemeester, die het schandaal van Dexia bleken te
zijn vergeten, waarop de historische woorden vielen ‘ge moet het maar doen, hé’.
Daar moes dan, volgens de Procureur van “r Stadt, die ineens ook durfde te spreken,
Law
& Order komen (boe-geroep), en toen dacht Wouter de Boskabouter dat
zijn ‘moment de gloire’ was gekomen. Enig in de annalen van de Belgische Staat
: klacht van een politieke dwerg tegen het hoogste Gerechterlijk Orgaan! De volgende dag reeds de mondig geworden Chef
der flikken met de slogan :’Horen, zien, en …Melden’, door datzelfde Woutertje
meteen weer op de schopstoel genomen : dat was eveneens discriminerend, al was
hij wel akkoord dat men (uit burgerplicht zei de man), de politie zou helpen
door goed te observeren en de potentiële misdadiger met behulp van de politie,
de pas af te snijden.
Oei Oei! trompetteerde
de politie-vakbond : dat wordt voor ons de armen uit de mouwen steken, en wat
kent de burger er nu van hoe criminelen er uitzien! Wij zijn daarvoor opgeleid
en kennen het niet! Hij zei nog net niet dat zulks betekende dat de politie
voortuin thuis de gazet zou moeten lezen!
Allemaal tekenen
van de beloofde ‘verandering’
En dat blijft
maar doorgaan. Nu zelfs met de man achter het Toneelhuis. Lees AUB tot het
einde. Dan zult U begrijpen, dat er achter het Toneelhuis heel wat gebeurt dat
gewoonlijk ergens achter een donker hoekje gebeurt.
Maar soit : de
grote Yves Desmet komt voor het beledigen van een Procureur in functie voor de
Rechtbank, en blijft tieren dat hij recht heeft op zijn vrije meningsuiting.
Mijn mening vindt U helemaal onderaa, al ben ik in de verste verte geen genie
als Desmet.
Ter zake :
"Om
de zoveel tijd worden de kunsten met een 'zwartboek' geconfronteerd"
18/01/13,
08u02 − Bron: De Morgen
***
Om de zoveel tijd krijgen de kunsten een waslijst
beschuldigingen voorgeschoteld. Het debat heeft nood aan diepgang en
helderheid, vindt Guy Cassiers. Cassiers is artistiek leider van het in
Antwerpen gevestigde Toneelhuis, het grootste theatergezelschap uit Vlaanderen.
.
Het 'witboek' roept de kunstenaars en de kunst
instellingen op om duidelijk te zeggen waar ze voor staan. Het wil de eigen
onafhankelijke plek van de kunsten in de samenleving benadrukken
Mijn voorstel om een 'witboek voor de kunsten' samen
te stellen, heeft de voorbije dagen tegenstrijdige reacties losgemaakt; van
steunbetuigingen tot oproepen, van Bart Eeckhout bijvoorbeeld (Het
dovemansgesprek over het nut van de kunsten, DM 16/1), om het toch maar niet te
doen. Ik wil van de gelegenheid gebruikmaken om het initiatief te
verduidelijken.
Het 'witboek' is geenszins bedoeld als een 'knieval'
of een 'handreiking' naar de politiek. Bijna alle voorstellingen die ik sinds
2006 in Toneelhuis maakte - van Mefisto for ever tot de drie delen van De man
zonder eigenschappen - zijn kritische analyses van die politieke macht. Het
'witboek' is evenmin een rechtvaardigende verontschuldiging voor het feit dat
we als kunstensector met geld van de overheid werken. Het 'witboek' probeert al
evenmin 'verzoening' tot stand te brengen. Verzoening waartussen trouwens? Het
'witboek' is wellicht niet eens een 'gesprek' of een 'dialoog' in de betekenis
die de mediaberichtgeving over dit initiatief eraan toekent.
Wat wil het dan wel? Het 'witboek' wil diepgang en
helderheid aan de discussie geven. Het streeft geen compromis na, geen water
bij de wijn. Het roept de kunstenaars en de kunstinstellingen op om duidelijk
te zeggen waar ze voor staan. Het 'witboek' wil de eigen onafhankelijke plek
van de kunsten in de samenleving benadrukken en affirmeren. Het wil helder
maken dat onder de term 'kunst' een zeer rijke, gediversifieerde, zelfs
contradictorische inhoud schuilgaat.
Ik heb in Vlaanderen tevergeefs gezocht naar
kunstenaars die elitaire en hermetische kunst maken die alleen maar
toegankelijk is voor een kleine groep insiders. Ik heb tevergeefs gezocht naar
kunstenaars die zich bewust buiten of zelfs boven de maatschappij plaatsen. Ik
heb tevergeefs gezocht naar kunstenaars die alleen maar doen wat ze zelf graag
willen doen, zonder enige verantwoording af te leggen en dat - als klap op de
vuurpijl - met geld van de belastingbetaler. Toch is dat een beeld van de
kunstenaar en van de kunst dat vanuit een bepaalde hoek steeds vaker in het
publieke debat gelanceerd wordt. Als er iets wereldvreemds is, dan wel dit
beeld dat geen enkel band heeft met waar het in de kunsten werkelijk om gaat.
Ondanks zijn mondigheid blijkt de kunstensector een
sector die makkelijk in het defensief gedrongen wordt. Om de zoveel tijd worden
de kunsten met een 'zwartboek' geconfronteerd. Ze krijgen een lange lijst van
beschuldigingen voorgelegd. Ikzelf - en ik denk dat ik hier in naam van vele
kunstenaars en kunstinstellingen spreek - herken me niet in die beschuldigingen
en in dat negatieve beeld dat van de kunstensector wordt opgehangen. Als er een
sector is die zich doet opmerken door creativiteit, verbeelding, nieuwe ideeën,
verrassende vormen van communicatie, lokale en internationale dynamiek... dan
wel de kunstensector. Waarom duikt dat negatieve beeld dan steeds opnieuw op?
Is het mogelijk dat we ons als sector niet voldoende affirmeren? Dat we niet
voldoende duidelijk zeggen waar we voor staan? Zijn we nog steeds een grote
onbekende waarover veel misverstanden en vooroordelen bestaan? Zou het kunnen
dat we zelf niet voldoende wijzen op de belangrijke plek die de kunsten in de
samenleving innemen? Op de verbeelding die ze genereren? Op de schoonheid, de
ontroering, de meditatie, de spanning, de humor, het amusement, de kritische
houding, het engagement, de provocatie, de subversie, enzoverder. Is het niet
tijd dat we zelf meer gaan wijzen op de aandacht die de kunsten hebben voor de
traditie en het erfgoed, en tegelijk ook voor het nieuwe, en ja dus ook voor
het onverwachte, het ongewone, het experiment, het ongemakkelijke? En zelfs
aandacht voor de mislukking, voor het besef dat er vooral uit mislukkingen kan
worden geleerd.
Misschien
moeten we zelf meer wijzen op het ruime en gevarieerde publiek dat we
gezamenlijk bereiken. Op de cruciale rol die we spelen in het onderwijs en in
de emotionele en intellectuele vorming van de jongeren. Op onze aanwezigheid in
de openbare ruimte. Op onze rol in het werpen van een brug tussen het verleden
en het heden, het heden en de toekomst. En waarom niet - al zijn het niet onze
eerste preoccupaties - op onze functie in de citymarketing en op onze bijdrage
tot de plaatselijke economie en de werkgelegenheid.
Contradictorische meningen
Ik heb mijn oproep in de eerste plaats tot de
collega's uit de artistieke sector gericht. Ik hanteer met opzet een brede
definitie van het woord kunst: van de literatuur tot de architectuur, van de
beeldende kunsten tot de podiumkunsten, van erfgoed tot de amateurkunsten. Een
'witboek' - of hoe het ook mag heten - is geen overbodige oefening in reflectie
en verwoording. Dat is trouwens een oefening die iedere instelling en iedere
kunstenaar die subsidie aanvraagt op geregelde tijdstippen moet doen. Die
oefeningen blijven nu binnenskamers. Ook vele studies over de effecten van
kunst raken niet verder dan de boekenkasten van de professionals. Een 'witboek'
is een instrument om daarmee op een originele manier een breder publiek te
bereiken. Het geeft artistieke instellingen en kunstenaars de gelegenheid om te
discussiëren rond een gezamenlijk initiatief. Dat daarbij veel meningen en
hopelijk contradictorische meningen op tafel komen te liggen, is alleen maar
gezond.
Consensus is geen streefdoel. Hoe dat boek er moet
uitzien en welke andere initiatieven daarmee verbonden kunnen worden, is de
inzet van het gesprek. Diversiteit en veelstemmigheid zijn trouwens altijd al
de kracht geweest van de kunsten. Het 'nut' van kunst kan niet berekend worden.
De intellectuele en emotionele impact van een ontmoeting met een roman, een
film, een muziekstuk, een dansvoorstelling... valt niet te becijferen, maar er
kan wel iets over gezegd worden. Zoals de Amerikaanse filosofe Martha Nussbaum,
die de Amerikaanse rechters oproept om naast wetteksten ook romans te lezen
omdat ze dan over meer mensenkennis zullen beschikken en rechtvaardiger zullen
oordelen. Of zoals Vincent van Gogh die in een van zijn laatste brieven aan
zijn broer Theo zegt dat sommige van zijn schilderijen "zelfs in de
ontreddering hun kalmte behouden". Ik stel me alvast een 'witboek' voor
met dat soort verhalen.
***
Ik help het Dewever hopen,
dat na de verandering in Antwerpen, er ook verdere verandering komt na 2014.
Dewever was tot hiertoe niet de grote vriend van het VB, maar wat hij
gepesteerd heeft, namelijk heel Vlaanderen over de streep trekken om geel te
stemmen, moet hem worden nagegeven. We zij fier ook in zijn plaats.
O Ja, nog iets. Als een
donderslag (die we al i de verte horen ) bij heldere hemel, zou de benoeming
zijn van de nieuwe gouverneur van Oost Vlaanderen, die niet eens een partijkaart,
maar wel heel wat andere verdiensten heeft. Dat deze verdiensten op het
cultureel vlak liggen, moet de ‘kunstwereld’ plezieren en is weer een teken van
‘de verandering’. Jullie gaan toch weer niet protesteren, hé?!
Neen, de Flaminganten willen
geen verandering in de geest van de jaren ’30, die gesteund waren op de
Nationaal Socialistische Heilsleer van de Swastica. Zij willen een verandering
van alles wat sedert een eeuw vroeger, in de jaren ’30 van de vorige eeuw, is
mislopen voor ons volk.
JaJan Sire, de boemerang is
een primitief, maar wel een geducht en dus te mijden wapen. Elk ne Goedendag
daar in Laeken! .
Pssst : U noteert toch
nog altijd dat wij van het Vlaams Belang niet rusten voor de verandering definitief
en on-omkeerbaar in een Nieuwe Grondwet is ingeschreven?
(Get)
AA 3AB, strijder-schrijver op rust van blog-bubbels. Hij
observeert de wriemelende mensenmassa’s en licht op klaarlichte dag het
gebeuren bij met een stal-lantaarn. Want hij heeft niet graag dat Breedsmoel-kikkers
in zijn zonlicht komen staan.
“Ut mien zunne, of ‘k straal joe, zei de bie””.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten