Ieder vogel zingt zoals het gebekt is.
(Deze is zekerlijk ’n Flamingant: zwart pakje, gele bek, en overtuigd naar Rechts blikkend)
*
Dat
soort koningskinderen vindt men zowat eon beetje overal ter wereld. Ze
doen me denken aan de zonen van het eerste mensenpaar, die nochtans in
het Aards Paradijs leefden.War de ene de andere de kop insloeg met een
ezelskaakbeen. In ons kleine Landje, is dat geen ezelskaakbeen meer,
maar ineens het ganse nog levende beest. Iets dat, geloof me, niet
simpel is.
*
Als twee honden vechten, enz
Het
is een wijsheid zo oud als de dag. Deze keer speciaal opgediept voor de
Held zijner Eigen Dromen. Een begaafd historicus heeft aan één woord
genoeg. Dit woord moet volstaan om er meteen de passende conclusies uit
te trekken. Als tijdverdrijf is weven misschien wel goed, maar
afgewerkte weefstukken afleveren, dat brengt meer op.. En om de poen
is het te dien.
Hieronder
zult U, net als ik, tot de verbijsterende vaststelling komen, dat het
Vlaams Belang vòòt de volgende Lente, zijn winters goudhaantje zou
moeten kortwieken om eens en voor altijd ‘salonfähig’ te worden. Daar,
waar stout gesproken, altijd half gewonnen is geweest.
Ook in 1302 heeft men de Aanvoerders tijdens de Gulden Sporenslag niet gewijzigd.
*
Met iedereen, mor nie mê maa.
Weeral
(eens te meer) goed. Soit. Laten we onderhandelen. Om op zeker ogenblik
aan hetzelfde zeel te trekken, om de seconde nadien het gezamenlijk
doel te bereiken.
Het
is niet alleen de beste, maar ook de gemakkelijkste oplossing. Zodat we
achteraf met àlle buren in vrede en harmonie kunnen leven. Als die
miljarden transfers maar stoppen en we de grenzen waar ze nodig zijn,
kunnen sluiten.
Op
de manier waarop men bezig is, komt er in alle eeuwen der eeuwen geen
oplossing. En ondertussen wordt e kloof almaar dieper. Alhoewel die
opgevuld wordt met producten van de Zwarte Markt.
Zelfs
aan het maken van Gemeenteraden in de Centrumsteden geraakt men er niet
mrrt aan uit. Tenzij in LEUVEN VLAAMS, waar Allah, in naam van de
Sociale Democratie, het zaakje bereddert.
Mohamed Ridouani (sp.a)
*
*
*
N-VA, quo vadis?
Een uitweg uit de spreidstand
*
*
Na
gemeenteraadsverkiezingen en in het licht van de komende federale
parlementsverkiezingen is een kritische reflectie van de koers die N-VA
vaart op zijn plaats. Zeker tegen de achtergrond van de laatste peiling,
waarin de partij strandt op slechts 25%, is het nuttig om ernstig na te
denken over de richting die we uitgaan.
Volkspartij N-VA
N-VA
heeft de rol van volkspartij van CD&V overgenomen en wordt nu
blootgesteld aan gelijkaardige problemen als de Vlaams-nationale
Volksunie destijds
We
zijn er deze verkiezingen weliswaar in geslaagd een goede score te
behalen in Antwerpen, maar dit zegt weinig over de uitslag die we op
federaal niveau zouden kunnen verwachten. Naast de beloning van de
kiezer in Antwerpen was er immers ook een opwaartse trend van Vlaams
Belang en waren verliezen voor N-VA te merken in veel gemeenten. Wat
blijkt uit de laatste peiling is dat N-VA niet minder dan 8 procentpunt
verliest tegenover de verkiezingsuitslag in 2014. Gelet op de forse
stijging (bijna een verdubbeling) van het Vlaams Belang is het duidelijk
dat het leeuwendeel van dit verlies, zoals te verwachten was, naar de
radicale Vlaams-nationalisten afvloeit. N-VA heeft de rol van
volkspartij van CD&V overgenomen en wordt nu blootgesteld aan
gelijkaardige problemen als de Vlaams-nationale Volksunie destijds, die
uit elkaar gevallen is in diverse strekkingen.
Ideologische
links-rechtstegenstellingen tekenen zich ook af binnen N-VA. Een deel
van de achterban meent dat de partij te veel (vooral in beleidsdaden)
aanleunt bij het centrum. Toch trekken progressievere N-VA’ers, zoals
Jan Peumans bijvoorbeeld, de verkeerde conclusie uit de laatste
peilingen. Ze menen dat de partij te veel naar rechts is opgeschoven en
weer naar het centrum moet terugkeren, om het verlies te recupereren.
Voorzitter Bart De Wever lijkt echter de juiste analyse te schetsen:
‘Dit is geen goede peiling voor ons. Ik zie ook dat al ons verlies naar
Vlaams Belang gaat. Mensen zijn de migratiecrisis duidelijk beu.’
Communautaire stilstand
De spreidstand tussen de rechtervleugel en het centrum begint over te hellen naar het centrum
De
conservatieve rechtervleugel begint inderdaad te morren en daar zijn
verscheidene oorzaken voor aan te duiden. De spreidstand tussen de
rechtervleugel en het centrum begint over te hellen naar het centrum,
naarmate N-VA een beleidspartij is geworden die voortdurend compromissen
moet sluiten met coalitiepartners.
Het eerste en één van de belangrijkste compromissen was het op de
achtergrond schuiven van het confederalisme als tussenstap naar Vlaamse
onafhankelijkheid, in ruil voor regeringsdeelname.
Als
je één van de fundamenteelste pijlers van je programma volledig moet
opgeven, stap je beter niet in de regering. Hierin volg ik volledig de
analyse van politicoloog Bart Maddens;
namelijk dat de uitrookstrategie van De Wever een ongewild effect
ressorteert. Door het gebrek aan communicatie over en focus op het
communautaire, wordt dit terrein aan de federalisten weggegeven.
Bovendien is deze regering, door de matigende invloed van CD&V en de
liberalen, niet rechts genoeg om de PS zelf voorstander te maken van
een ontmanteling van het federale België.
Roets 2019
Identiteit en migratie
Dat
4 op de 5 illegale migranten gewoonweg niet uitgewezen wordt, omwille
van een gebrek aan middelen, is natuurlijk problematisch.
Naast
de communautaire stilstand zijn de grootste frustraties het onevenwicht
in de begroting en voornamelijk de kloof tussen het rechtse discours en
het beleid, dat nog altijd geen efficiënt antwoord lijkt te kunnen
bieden op de migratieproblematiek. Dat 4 op de 5 illegale migranten
gewoonweg niet uitgewezen wordt, omwille van een gebrek aan middelen, is
natuurlijk problematisch. Zo kan men onmogelijk een efficiënt
uitwijzingsbeleid tegen illegale migratie op poten zetten en hier kan
Vlaams Belang uiteraard garen uit spinnen. Wat Francken dan weer wel op
zijn conto kan schrijven zijn enkele belangrijke overwinningen in
symbooldossiers en de uitwijzing van migranten met een zwaar strafblad.
Dat de wil en de moed er is, ga ik niet ontkennen. Het schoentje wringt
bij de financiële middelen, de politieke wil van de coalitiepartners en
het uitblijven van een sluitende Europese oplossing voor de
buitengrenzen. Toch zal N-VA een manier moeten vinden om meer druk uit
te oefenen op de coalitiepartners en haar programma ten gronde en zo
efficiënt mogelijk uit te voeren.
De N-VA vaart ook een steeds liberalere sociaal-ethische koers. De
conservatieve achterban binnen de Vlaamse Beweging, die destijds het
Vlaams Belang inruilde voor de N-VA, zit niet te wachten op progressieve
identiteitspolitiek. Die lijkt nu immers ook bij de
Vlaams-nationalisten te zijn binnengedrongen, wanneer er bijvoorbeeld
gepocht wordt met het aantal allochtonen of vrouwen op kieslijsten.
Uiteraard is het positief dat allochtonen en vrouwen worden betrokken
bij het Vlaams-nationalistische streven en is het mooi dat het verhaal
van N-VA een zeer divers kiespubliek kan aanspreken. Wanneer het echter
een op zichzelf staand doel wordt om zoveel mogelijk minderheden of
vrouwen te mobiliseren, kom je op het terrein van ‘progressieve’
identity politics en (contemporain) feminisme. Dan selecteer je mensen
voor kieslijsten op basis van hun groepsidentiteit (geslacht,
etniciteit,…) en niet op basis van individuele capaciteiten.
Een
ander punt is intellectuele consequentie: ikzelf ben bijzonder
islamkritisch, maar indien er terechte kritiek wordt geuit op de
gebrekkige integratie van de moslimgemeenschap, moet dit ook kunnen voor
bijvoorbeeld orthodoxe joodse gemeenschappen die in complete segregatie
leven. N-VA onthoudt zich van alle kritiek op de joodse cultuur wat dit
betreft, omdat die gemeenschap natuurlijk een deel van het electoraat
vormt. Dit is natuurlijk een argument van principiële en iets minder van
strategische aard.
Cordon sanitaire
dat kan voor rechts-conservatieve Vlaams-nationalisten als een kaakslag ervaren worden
Wat
daarnaast ongetwijfeld veel ex-kiezers van het Vlaams Belang voor de
borst stoot is de continue verkettering van hun voormalige partij door
N-VA, die toch een ideologische bondgenoot zou moeten zijn. Diezelfde
resolute afwijzing is er niet richting het adres van Groen, die partij
wordt met open armen uitgenodigd om samen te besturen in Antwerpen, dat
kan voor rechts-conservatieve Vlaams-nationalisten als een kaakslag
ervaren worden. Wanneer zelfs progressieve politicologen als Dave
Sinardet, Carl Devos en Cas Mudde het cordon sanitaire achterhaald
vinden nu het Vlaams Belang niet meer met de essentie van onze democratie botst, wordt het tijd dat een partij als N-VA stopt met het actief in stand houden ervan.
Politieke verdeeldheid onder Vlamingen is net datgene wat het federale België in leven houdt
Het
cordon zit zowel langs binnen als langs buiten op slot. Vlaams Belang
draagt een verantwoordelijkheid om volledig komaf te maken met zijn
aangebrande verleden en een aantal prominente figuren op de achtergrond
te schuiven. Als zij dit vertikken, dragen ze zelf bij tot de
instandhouding van het cordon. Ook zou het moeten stoppen met het
voortdurende inhakken op N-VA, om meer toenadering tussen de twee
Vlaams-nationalistische partijen mogelijk te maken. De partijpolitieke
rivaliteit tussen twee Vlaams-nationale partijen, die natuurlijk in
dezelfde kiezersvijver vissen, is enorm frustrerend voor een
idealistische Vlaams-nationalist. In een ideale wereld zouden de
partijen de handen in elkaar slaan om samen de communautaire
doelstellingen te realiseren. Politieke verdeeldheid onder Vlamingen is
net datgene wat het federale België in leven houdt en waar de
Franstalige partijen altijd zo handig gebruik van hebben gemaakt, om
broodnodige staatshervormingen te blokkeren.
Niet naar het centrum
Als
N-VA het probleem bij zijn wortels wil aanpakken, moet dus zeker niet
naar het centrum opschuiven, maar vooral de daad bij woord voegen en
meer druk zetten op de coalitiepartners voor een écht krachtdadig
optreden. Als de regering hierdoor zou vallen, gaat N-VA met de status
van martelaar naar de volgende verkiezingen. Bart De Wever ziet het
klein houden van extreemrechts als één van zijn grootste verdiensten.
Als hij daar een duurzame verwezenlijking van wil maken, zullen we een
tandje moeten bijsteken.
Jorden Dewachter
*
AAN DE VRUCHTEN
KENT MEN DEN BOOM
**
De spreidstand! Waar is de tijd!
Jaren geleden luidde dat in de mond van de toenmalige Voorzitter van het Vlaams Belang het spagaat. Zoals U ziet op de afbeelding hieronder, is dat geen normale gezonde lichaamshouding…
*
Wat
U hierboven via Doorbraak allemaal las bij Jorden Dewachter, laat ik
voor diens eigen rekening. Persoonlijk wacht ik eerder op de komst van
dat Klein Duimpje, dat met zijn vele
vriendjes, de Reus Gulliver vloert, vastbindt met touwen aan piketten
diep in de bodem ingegskagen, over zijn hele lichaam, hem vervolgens
opladen en wegvoeren naar de vergeetputten der Geschiedenis. Zie
*
Goed. Laten we het verder hebben over open en gesloten grenzen. De
*
Ze
hebben ons nu eenmaal vertrouwd gemaakt met open grenzen tussen
onderling onze Europese landen. Valt ferm mee. Om praktische redenen.
Buiten de criminaliteit die men – hoe bestaat het - totaal over het
hoofd had gezien.
Zelfs
voor het ‘recht’ der oorlogsvluchtelingen kan men inkomen. Als dat
tenminste beperkt wordt in de tijd. Oorlogen namelijk blijnven nooit
duren. Maar Niet-Blanke mensen moeten in Afrika blijven leven. Daar is
plaays zat. Hier verschillen ze teveel. Geen bezwaar dus voor normale
gezonde Burgers ui de Oostlanden tot helemaal aan de Noordpool. Wetten
zijn er overal, maar bikj ons worden ze al te vaak niet toegepast. Wat
crimineel is.
Vraagje.
Waarom zijn er dan zoveel afgebakende gebieden op andere binnenlandse
vlakken? Alles onder één gezamenlijke noemer: mutualiteit, syndicaat,
werklozenkassen, enz. Op die manier worden de op profijt beluste
partijgrenzen opgeheven ern kunnen de Burgers in alle vrijheid vrijelijk
kiezen voor om het even welke gezonde politieke eenheids-leiding.
Dat
de beste moge winnen. Vlamingen zijn rationeel genoeg, om voor hun
eigen profijt te kiezen. Gesteld dat de partijpolitieke kleuren gewist
zijn, en er – enig ter wereld - kan gekozen worden voor het Gezond
Verstand.
Wedden, dat Europa op die manier een Gouden Dageraad zou tegemoet gaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten