LEEUWEN HOUDEN VAN HUN LEEUWIN

LEEUWEN HOUDEN VAN HUN LEEUWIN
Met die leeuwin uit mijn titel is wis en zeker bedoeld ons aller Marie Rose Morel, die dezer dagen een titanenstrijd uitvecht tegen een dodelijke ziekte. Wat zij doormaakt, is haast teveel voor één mens alleen.
Met de leeuwen uit mijn titel bedoel ik al haar sympathisanten, de meesten uit onze eigen partij, het Vlaams Belang, maar ook de velen uit andere politieke partijen die met recht en reden een eerlijke andersdenkende Vlaming met respect behandelen. Vooral nu zij, het lachebekje dat we in har altijd gezien hebben, ineenkrimpt onder helse pijnen. Lichamelijk zeker, maar ook geestelijke. Wij wensen het onze ergste vijand niet toe.
Gistere, schrijft Frank Vanhecke op haar en zijn blog, was een rotdag voor haar. Zie hieronder. En net gisteren stuurde ik haar, zoals ik al zo dikwijls deed, een mailtje om haar te bemoedigen. Deze keer viel het wat langer uit, wegens de vele emoties mijnerzijds, maar ik weet zeker, dat zij mijn boodschap, eer eentje van de vele duizenden zal lezen zo gauw ze kan; en, naar gewoonte, persoonlijk een paar korte lieve woordjes terugsturen. Terwijl ze goed wert, dat wij van hieruit niet voor haar kunnen stemmen….
Gaarne geef ik hier onder aan iedereen de tekst die ik schreef, met de bedoeling dat er nog veel mails richting Schoten vertrekken. Al ware het maar uit zoete wraak, dat Marie Rose Morel, ooit in China om de rolstoel van Vader Morel te duwen op een zware handelsmissie, onder ‘leiding’ van de Philps, de Coburger en GVD ook nog in naam Graaf van Vlaanderen; door het protocol op geen 50 meter van die hansworst mocht komen….Iedereen kan kiezen naar wie thans hun warme belangstelling uitgaat.
Beste Marie Roos, Héy! Dag leeuwin,
Hier terug een oude sympathisant van uit het verre land van Berlusconi….U zit thans midden in een lastige periode, schrijft U op Uw blog. Heb ik gezien. Daarom deze lange mail. U leest die, al naar gelang U het kunt. Daarom is hij zo lang. Omdat hij dient om dikwijls te worden herlezen. Want ik weet dat ziekenhuisdagen vervelend kunnen zijn.
Mijn aanspreektitel, en beetje brutaal zegt U? Hoe anders zou U dees dagen willen aangesproken worden? Ik kan echt geen enkele andere aanspreektitel bedenken die voor het ogenblik beter bij U past. Een gekooide leeuwin, die op het punt staat uit te breken! Ik overdrijf toch niet!
U vecht als een leeuwin voor Uw jongens, U vecht bijna met blote vuisten om het blode bestaan en U ter binst vergeet U zeker niet Uw en ons aller ideaal. Als gelovige (Ja toch?) kent U de parabel van ‘de goede vrouw, wie zal haar vinden’? en al haar deugden, de een na de ander opgesomd in woorden van eeuwige waarde. Verwondert het U dan dat naast Uw eigen portie ongevraagde miserie, meteen ook de hulp, de vriendschap en de liefde van zovelen rond U, dubbel en dik verdiend zijn?!
Ik kon, als ik gewild had bij U in ’t gevlei te komen, ook nog gesproken hebben van diamant of briljant, maar dat zijn slechts uiterlijkheden. En aan uiterlijkheden heeft Vlaanderen al genoeg.
Wat ik in feite bedoelde te zeggen, was een woordje van dank voor het voorbeeld dat U onze mensen, en vooral de jeugd, geeft. Nooit opgeven! Vuist en voet de vane omtrent! Met mannen en vrouwen van Uw kaliber kan Vlaanderen eindelijk weer groot worden.
Beden,k, lieve Marie Roos, dat aan de andere kant van het Hooggebergte, waar U over moet, zonnige verten liggen, met groene dalen, blauwe lucht en gouden zonneschijn. Stel U heel eenvoudig de Alpen voor, en de Gothardo-tunnel, waaronder U door moet om in Italië te komen…Aan gene kant er van staan regen en wind, aan onze kant schijnt de zon….
Nog nooit aldus ervaren?
Doe er dan wat aan! Ergens in de loop van Uw herstelperiode en als de Dokters U eindelijk een vrijgeleide geven: spring in de auto (of slaaptrein) en neem de proef op de som. Of nog beter. Vlieg met Ryanair van Eindhoven naar Rome: U wordt afgehaald als een prinses! Wij bieden U, louter uit sympathie, verblijf voor (max) 4 personen in een Pauselijke droomomgeving, hartje Etrusken-land en middenpunt van wat ooit de Pauselijke Staten waren. Arm maar proper! Wij zijn een niet meer zo jong koppel en U zult als een van onze liefste kleikinderen zijn. Hier zijn bijna geen toeristen, en al helermaal geen Noord Afrikanen, geen brave maar ook geen andere, daarvoor is de streek veel te sober. De landelijke Italianen hier zijn lijk ons eigen broedervolk en uitleg waarom wij 2 vlaggenmasten hebben, is nooit nodig geweest. De Italiaanse driekleur, naast de Geel-Zwarte Leeuwenvlag, is een bekend verschijnsel. Vooral sinds de laatste Parijs-Roubaix en de Ronde van Vlaanderen. U hebt toch ook die leeuwenvlaggen zien dansen?
Kijk na, als U een dezer dagen wat mistroostig mocht zijn, naar BOLSENA, Assisi, Roma, Firenze, Sienna: alles binnen handbereik. Via Google Earth vindt U ons: Cassia Nord, Wij staan daar dagelijks te wuiven naar de vliegtuigen die de landing inzetten voor Rome. ..
Dromen, mijn beste Marie Roos, zijn bijlange niet altijd bedrog!
Ondertussen sta ik persoonlijk dagelijks op de bres, via een paar blogs onder telkens een ander pseudoniem, voor de voornaamste 2 standpunten van onze partij: Vlaamse onafhankelijkheid en inperking van de wilde immigratie. U vindt mij o.a. op
http://blog.seniorennet.be/digitalia/ ,
waar ik bij dat SeniorenNet slechts een van de velen ben die de pen driftig hanteren, (van uit het buitenland) Vlaanderen en onze mensen ten bate. Al kan ik met mijn geschrijf slechts een paar zielen doen nadenken…het loont de moeite. Vooral nu 7 Juni snel nadert. Op dat Senioren Netwerk bewegen zich heel wat van Uw supporters! .
Hou U taai, mijn beste! Het leven, (Guido Gezelle), is de strijdbanier tot in Gods handen dragen! Maar zoek ondertussen de zonnekant van ’t leven. De schaduw komt vanzelf…
..
PS. Mocht U in Juli of Augustus zo ver zijn om hier te komen verpozen
(geloof het of niet, Margareta van Parma, Landvoogdes der Nederlanden ten tijde van de Hertog van Alva kende de streek op haar duimpje. Zij is de ‘trait d’union’ tussen Nukerke (Oudenaarde) en Bolsena, een verhaal 1000 maal mooier dan de balkon-scène van Juliette & Roméo)
dan is het hier dikwijls processie van mensen uit… Schoten, Ranst, Zoersel, Nijlen, enz, allemaal regelmatige vrienden die we dan samen zouden kunnen trachten te ‘bekeren’….De wijntjes van Montepulciano, de Nobile bijvoorbeeld, zijn goddelijk en de ‘gnocchi’ die hier op 10 Augustus, de Nacht van Sint Laurentius (en van de vallende sterren) op lange tafels opgediend worden in de straten van ons stadje, zijn beter dan SOS PIET het ooit zou durven dromen…
U ziet: er zijn redenen te over om U te kunnen verwelkomen…...

Marie-Rose: We zijn toch geen mietjes!

Vandaag - niet voor de eerste keer - rare toeren meegemaakt met Marie-Rose. Deze ochtend was er eerst nationale campagnewerkgroep en daarna partijbestuur. Deze middag om 17u moest ik in Schoten zijn voor een dubbelinterview (lijsttrekker-lijstduwer Europa), samen dus met Marie-Rose Morel. Niets bijzonders zult U zeggen, maar dat is dan weer eens buiten de waardin gerekend.
Marie-Rose onderging deze namiddag de eerste in een reeks van 50 zware bestralingen. Heel optimistisch had ze toch het interview toegezegd, er zoals gewoonlijk van overtuigd dat ze alles aankan. Ik ben daar trouwens, wat haar betreft, ook hoe langer hoe meer van overtuigd, maar dat is een ander verhaal.
Het ging echter al mis toen ik haar in Leuven ging ophalen. Heel stilletjes (dat zijn we van haar zéker niet gewoon!) en wit rond de neus stapte ze in de auto. Het was de bedoeling om nog even het interview voor te bereiden, maar daar is alvast niets van in huis gekomen. Integendeel. De enige woorden die haar nu en dan over de lippen kwamen waren "nù stoppen!", waarna ik nog net de kans kreeg om de wagen langs de kant van de snelweg te plaatsen. De rest bespaar ik U.
Nog voor we Schoten binnenrijden heb ik heus wel door dat mijn lijstduwster écht wel ziek is, en wil ik het interview afbellen. Maar neen dus. "We zijn toch geen mietjes", klinkt het tussen misselijke buien in. Het interview en de foto's gaan dus door, 100% politiek over de Europese tema's, zoals afgesproken. De zeer vriendelijke journalist en de al even vriendelijke fotografe zien wel dat er iets mis is, maar hebben engelengeduld en blijven op en top professioneel. Ik heb het er wat lastiger mee.
Aan het einde van het gesprek vraagt de journalist of Marie-Rose nooit aan opgeven denkt, of aan het even staken van de politieke strijd. Ze antwoordt dat ze niet zou kunnen leven met de idee niet àl het mogelijke voor haar ideaal te hebben gedaan, "want er staat zoveel op het spel voor ons land en voor ons volk". En dan bedenk ik bij mezelf wat Jean Ferrat zo mooi bezong: "la femme est l'avenir de l'homme".
Hoe dan ook, dit blijft een interview om nooit te vergeten. Binnenkort te lezen in "De Zondag", terwijl U van uw ontbijt geniet.
En Marie-Rose heeft nog 49 bestralingen voor de boeg, en 6 chemo's tussenin en nog wat andere behandelingen. Daar zal ik toch regelmatig aan denken, de volgende campagnedagen wanneer het me misschien allemaal wat teveel wordt: niet klagen en niet zagen, want we zijn inderdaad geen mietjes!
http://www.frankvanhecke.be/