VAN EEN VANGNET EN EEN MIDACLOWN

VAN EEN VANGNET EN EEN MEDIACLOWN
De wind waait waarheen hij wil. Zelfs bij de Standaard/Le Standaer, die, zoals de Grote Big Brother achter een reuzenscherm van uit het Oneindige neerziet op Italië, het slecht weer aldaar en de rusteloze zoeker naar Gerechtigheid (!) die ik ben, bezig ziet. Kreeg ik daar juist toch een mailtje binnen van Consulta (werner.niemegeers@consulta.be) die me bij hoogdringendheid opriep om te gaan kijken bij http://www.novacivitas.org/ om daar te vinden:

De prijs van democratisch fatsoen
20-04-2009 - Peter de Graeve - de standaard
Ondanks de afkeer van velen voor het optreden van (of zelfs de persoon van) Kamerlid Jean-Marie Dedecker, moet gezegd dat deze 'affaire-Van Zwam' het best niet met gevoelens van morele verontwaardiging of persoonlijke antipathie wordt benaderd. Men moet drie overwegingen maken: (1) over de vorm van de zaak, (2) over de grond ervan en (3) over de reacties erop.
1. Wat de vorm betreft ben ik onbevoegd. De vraag of het geoorloofd is om binnen één enkele opdracht zowel een detectivebureau, ingehuurd om de marktwaarde van een internationaal patent na te gaan, als het machtsmisbruik van een minister (door middel van een sale-and-lease-backoperatie van overheidsgebouwen) te laten onderzoeken, is voer voor juristen.
2. Over de grond van de zaak bestaat volgens mij geen twijfel. In een moderne democratie kan niets verhinderen dat een lid - laat staan een leider - van de oppositie voor eigen rekening een onderzoek voert naar vermeend machtsmisbruik door de uitvoerende macht. Dat behoort tot de essentie van een vrije democratie. We kunnen daarbij, terecht, als morele voorwaarde stellen dat zo'n onderzoek een zakelijk karakter hoort te hebben en het privéleven van politieke tegenstanders moet respecteren.
Maar vooraleer we, vanuit onze verontwaardiging, een reglementering ter zake eisen, kunnen we ons het best eerst het volgende afvragen: willen we onderdanen worden van een staat waarin het recht op privacy door machthebbers kan worden ingeroepen telkens wanneer tegen hen een vermoeden van machtsmisbruik rijst? Tegenover het recht van individuele burgers op de grondwettelijke bescherming van hun privéleven staat de even grote plicht van de machthebber tot het scheppen van klaarheid over zijn handel en wandel. In België worden dat recht en die plicht wel vaker door elkaar gehaald. Dat toont, om het voorzichtig uit te drukken, het onvolwassen karakter van de Belgische democratie.
De burger is alleen dan volledig beschermd tegen machtsmisbruik wanneer de rechten van de democratische oppositie maximaal gegarandeerd zijn. Het principe van de politieke onschendbaarheid van volksvertegenwoordigers moet intimidatie door de uitvoerende macht verhinderen. Die intimidatie kan ook passief zijn, namelijk wanneer de controle door de democratische oppositie zou worden uitgehold doordat machthebbers een oneigenlijk beroep doen op de bescherming van hun privéleven. De verregaande politieke vrijheid van Kamerlid Dedecker is de bodemprijs die we betalen voor minimaal democratisch fatsoen. Dat is de grond van deze affaire.
3. Jean-Marie Dedecker heeft gescoord. Dat bewijzen de reacties. De minister van Buitenlandse Zaken, Karel De Gucht (Open VLD), kon niet wachten om Dedeckers demarche af te schilderen als een Gestapo-praktijk. Weinig tactvol. In dit land zijn ministers er als de kippen bij om vermoedens van onschuld en principes van privébescherming, die gelden voor de burger in zijn relatie tot de staat, aan te wenden ten gunste van zichzelf, en dus van hun macht. Grondrechten in dit land worden doorgaans geprezen omwille van het profijt dat ze het individu opleveren, niet de gemeenschap. Geen wonder dat het Belgische politieke systeem van top tot teen verlamd raakt.
Ten tweede was er de pers, meer bepaald Terzake. Het bedoelde 'harde interview' met Dedecker, vrijdagavond op Canvas, draaide uit op een debacle voor de nieuwsdienst. Al meer dan een decennium balanceren de VRT-nieuwsprogramma's op het randje van het infotainment. Onderwerpen worden in- en uitgeleid met monkellachjes en figuurlijke knipoogjes, verslaggevers wedijveren met elkaar in ironie en woordhumor, haast elk interview wordt afgesloten met een soeverein eigen gelijk van de journalist. De journalisten met dienst hadden er in Terzake niet van terug dat zij door Dedecker lik op stuk kregen over hun gebrek aan 'onthullingsjournalistiek'. Het was een ontluisterend moment, ongeacht wat ik ook van Dedecker denk. Dat een vrijbuiter als hij geloofwaardig overkomt door op te roepen tot meer journalistieke deontologie toont nog maar eens aan hoe diep de malaise hier is. Nauwelijks een week nadat Verhofstadt er in allerlei infocircussen de nok in geprezen was, haalde een mediaclown het vangnet onder de VRT weg.

Pssst.
Weet niet goed wat denken over dit artikel met duidelijk fabrieks-blauwe achtergrond want het praat de privé-detective politiek goed, wat duidelijk voorbij gaat aan alle politiek fatsoen. Ik bedoel wat ik bedoel: het bewijst dat de politiek heden ten dage in dit land geen fatsoen meer heeft!
Normaal zou ik ‘voor kennisneming’ geknikt hebben en zou overgegaan zijn tot de orde van de dag. Nu moet het spelen met mijn 4 Duitse herders wijken voor die ene zin. De laatste. Of liever de laatste woorden van de laatste zin: ….haalde een mediaclown het vangnet onder de VRT weg….
Wat wou ik die woorden zelf geschreven hebben…..