BLOEMZAK! ZIE MIJN MOEDER

.



















BLOEMZAK ! ZEI MIJN MOEDER



Wij woonden half te lande, half in “’t Steetje, enè Menère’, zoals de Ieperlingen zeggen met zoveel affectie in hun tem, vergane glorie eigenlijk, in een troepje huizen met allemaal brave burgers en met drie nering-doenders, waarvan er maar de laatste, de maalderij, geen café was. De eerste was een wagen-makerij, die toen nog volop werkzaam was (eindproduct kloeke degelijke boerenkarren), en de tweede was Herberg De Smisse, waar de smid al geruime tijd was van overleden.

Evelyne van de Smisse heeft bij de genade Gods zelfs eens mijn leven en dat van mijn broertje gered, door ons van de straat binnen te trekken, als de Engelse ‘jagertjes’ zoals wij toen de Spitfires van de R.A.F noemden die de scheepvaart tussen Ieper en Diksmuide (!) kwamen mitrailleren. Ze hadden het gemunt op ‘de kaai’, werd gezegd, waar een paar veevoeder-bedrijven de Duitse oorlogs-economie ondersteunden, maar speelden met hun mitrailleurs zoals jonge bezopen kalveren in de maand Mei. Het kletterde op de kasseien, tegen de gevels en we zagen de kogels met vele opeenvolgende plofjes rij-gewijs op het land kleine stofwolkjes maken. Toen al, augustus ’44, waren zeker geen 10 bange Duitse soldaten meer uren in de omtrek…Op de kille grond, onder het venster en tegen de muur, moesten wij het geweld laten overgaan, om vervolgens met onze boodschappen (gras voor de konijnen) verder op huis aan te schoffelen. Waar ons Moeder, nog na-sidderend van angst ons allebei een ferme pandoering verkocht….

In de lege wagenmakerij heb ik jaren later mijn eerste 2PK-tje mogen stallen….Het wagenmakers-gerief lag er nog als op de dag van het overlijden van de wagenmaker…

Maar om op die ‘bloemzak’ terug te komen…Ons moeder kwam regelmatig in de maalderij, samen met wij allemaal, denk ik, omdat er daar veel plaats was om te spelen. Moeder kwam met het klutske graan van eigen kweek….De maalder, als zijn vrouw niet thuis was, wat nogal dikwijls gebeurde, liet al dat jong gedoe zijn gang gaan, precies alsof hij er zich in jeunde. Wij zagen hem de gemalen bloem in zakken versjouwen met zijn zolderwagentje, en die tegeneen kwakken, klaar voor afhaling, waar ze lui en vormloos bleven liggen zoals ze daar gekipt werden. Een ‘bloemzak’ dus, graat- en ruggeloos. Vandaar naar de beeldspraak van ons Moeder, was niet ver….Ja, het mens moest iets hebben om haar kroost op het rechte pad te houden….Een nietsnut van een kameraad was dan rap een ‘bloemzak’, zodat er aan onze verbeelding niets ontbrak. Niemand van haar kinderen is later ‘bloemzak’ geworden!

Ja, die wit-bestoven bloemzakken van toen, ze bestaan dus nog. Meer zelfs, er zijn er bijgekomen en ze lopen nu op twee benen. De grootste helft zit in de Parlementen van slach ende soort, en d’andere helft in Kerk en Staat.

Missionaire islam vraagt assertiever christendom
28-02-2010 - rorate - RKnieuws in Iskander


Zonder complexen verkondigen moslims hun geloof, ook in Europa. Alleen een geprofileerder christendom is het antwoord op die sluipende islamisering, aldus Jan De Volder deze week in het christelijk opinieweekblad Tertio. De dochter, luisterend naar een Vlaamse naam maar gesluierd, zegt aan haar ouders: “We kunnen elkaar toch niet verstaan. Want jullie geloven niet.” De vader antwoordt: “Wij geloven wel... Wij geloven dat er iets is... Maar zeker niet wat ze ons vroeger allemaal hebben wijsgemaakt.” Dat gesprek kon je maandagavond in de eerste aflevering van het nieuwe Woestijnvisprogramma In Godsnaam zien. Die was gewijd aan het onderbelichte fenomeen van Vlaamse jonge meisjes die zich tot de islam bekeren. Het gesprek vond plaats aan een gewone keukentafel, in een gewoon rijtjeshuis in Zwijndrecht. En in hoeveel andere Vlaamse huisgezinnen? Want het fenomeen is allang geen marginaal verschijnsel meer. Als je niemand kent, vraag dan maar eens na bij je kapper – zoals tv-maakster Annemie Struyf deed – en je zult versteld staan van het antwoord. Al Minara, de beweging die jonge meisjes “met een gezonde interesse voor islam” verzamelt, registreert drie nieuwe aanmeldingen per dag.
Het gesprek was schrijnend. Niet zozeer omdat een jonge vrouw, met het enthousiasme en het radicalisme van een bekeerlinge, het geloof van haar toekomstige Algerijnse echtgenoot omarmt. Maar wel het machteloze antwoord van de vader. Dat staat symbool voor een generatie die het spoor is bijster geraakt, die de traditie van het christelijke geloof overboord gooide om het te vervangen door een fabricaat dat toen ‘hedendaags’ moet zijn geweest. Doopsel, eerste communie en plechtige communie, dat wel. Maar geen geloofsinhoud. Maar een geloof dat niet wortelt in de traditie, dat zich niet weerspiegelt in een praktijk, heeft geen weerstand. Het spreekt ook de jongere generaties niet aan. Een dynamische islam, die spontaan de ‘dawa’ of missie bedrijft, kan onze spirituele leegte vullen. En je kunt de moslims dat niet eens ten kwade duiden.
In een recent interview maakte de aartsbisschop van Praag, kardinaal Miloslav Vlk, een pessimistische analyse over de “opdoemende islamisering van Europa”. “Europa verloochende zijn christelijke wortels die het hebben grootgemaakt en die het de kracht zouden kunnen geven het gevaar af te wenden te worden veroverd door de moslims – want dat is wat gebeurt. Als Europa zijn verhouding met zijn traditie niet verandert, wordt het geïslamiseerd”, zei de 77-jarige kardinaal. “Aan het einde van de middeleeuwen en in de moderne tijd slaagde de islam er niet in Europa gewapenderhand te veroveren, omdat de christenen hen versloegen. Maar nu wordt het gevecht gevoerd met spirituele wapens. Europa mist die terwijl de moslims perfect bewapend zijn. De val van Europa is nakend.” Een treurig testament van een kerkleider die meemaakte hoe het christendom sterk genoeg was om de communistische vervolgingen te overleven, maar niet het hedonisme en de secularisatie.
Een al te pessimistische analyse? Hopelijk. Toch is het voor de Europese cultuur zo niet vijf voor, dan toch kwart voor twaalf. Want als Europa zou islamiseren, is dat niet in de eerste plaats te wijten aan de islamitische dynamiek, maar aan de slapte van het christendom. Levensbeschouwelijke neutraliteitspolitiek is een verliezende strategie tegenover de islam. Wat we nodig hebben is een ‘morele herbewapening’ die Europeanen hun spirituele roots doet herontdekken. Alleen een levend christendom dat begeestert, is in staat de islam het hoofd te bieden én ermee te dialogeren. De tijd is niet veraf dat ook onze geseculariseerde tijdgenoten roepen om een weerbaarder en assertiever christendom. In dat licht is de benoeming van een man als André-Joseph Léonard tot aartsbisschop van Mechelen-Brussel best te begrijpen. De tijden vragen erom, aldus De Volder.