TOUWTJE SPRINGEN

.




















TOUWTJE SPRINGEN



Terwijl ons wekelijks Pallieterke vandaag in de bus valt, vindt U hier al een leuk stukje daaruit over ons Laurette en de politiek van de Grote Geesten in dit land.
Wilt, bij de lezing, het beeld voor ogen houden van een Lauretteke (met lange vlechtjes), dat touwtje springt. Het touw wordt gehouden en gedraaid zoals afgesproken. Het wordt gehouden door Eliootje-boy aan de ene kant, en door de Woordbreker, een trapje lager staand, aan de andere kant. Op de achtergrond de USA-standaard en op de voorgrond de huidige Sex-en Coburger van dienst, die het tafereel met wulpse blikken overziet.


De machtigste na Obama

Een onbetwistbaar maar niet té uitgesproken politiek profiel, een persoonlijk fortuin, een stevige donatie voor het verkiezingsfonds van een presidentskandidaat en het geluk dat die kandidaat de verkiezingen ook wint. Wat komt uit zo’n cocktail als we het over de Verenigde Staten hebben? Juist, een ambassadeur. Hoe rijker en hoe groter de donatie, hoe belangrijker het land dat je krijgt toebedeeld. Zo werkt dat in de States.
Vroeger en ook nu, met Obama. En daarom mag de steenrijke zakenman Howard Gutman de USA vertegenwoordigen in Brussel, de hoofdstad van een klein landje, maar wel centraal gelegen – letterlijk en figuurlijk. Wie zou denken dat zo’n rekruteringstechniek er toe zou leiden dat het Amerikaanse ambassadekorps een zootje incompetente elleboogwringers vormt, vergist zich. Het gaat – uitzonderingen niet te na gesproken – dikwijls over competente mensen die de wereld kennen en als ze al niet overlopen van charisma, dan zijn het tenminste handige manipulatoren die de ruimte achter de coulissen helemaal vullen. Overschot aan karakter en zelfbewustzijn hebben ze zowat allemaal. Howard Gutman ook. Hij behoort trouwens tot het extraverte type en zijn rondgang bij de media na zijn aanstelling, maakte hem meteen erg zichtbaar en sympathiek.

Geen domme jongen, die Gutman. Iemand die macht ruikt. Vandaar dat hij op de kar sprong van Obama. Die startte niet echt als favoriet, dus mensen die hem als dé kanshebber zagen, hebben oog voor politiek talent.

Nog niet helemaal bij

Het mag dan niet verbazen dat Gutman snel begrepen heeft wie in onze driehoek de plak zwaait. Op een lunch voor een Brusselse zakenclub sprak hij woorden die aantonen dat de man het hier allemaal al helemaal begrepen heeft. Hij wil dat Laurette Onkelinx de regering overhaalt om meer troepen naar Afghanistan te sturen en sprak daarbij volgende historische woorden uit: “Als Onkelinx een stap voorwaarts zou doen, wie zou in België dan niet volgen?” Als ze wat meewil met Afghanistan “zou ze na mijn president de machtigste persoon in de wereld kunnen worden”.

Voilà, zo liggen de kaarten in dit land. Dat weten wij al lang, maar u leest dan ook een ‘bekrompen Vlaams-nationaal’ weekblad. Nu zegt ook dé man van Obama in Brussel het. Zowaar luidop, want De Standaard pikte zijn woorden op en zette ze op de voorpagina. De juistheid van Gutmans woorden bleek trouwens dezelfde dag. Onkelinx wil niet meer Belgische troepen en ze komen er dan ook niet. Obama is sympathiek, maar de PS kiest de eigen weg. In een commentaar schrijft De Standaard dat Gutman de eerste les van de Belgische politiek uitstekend heeft begrepen: de PS leidt de dans. Maar de tweede en derde les kent hij nog niet. Twee: je mag het niet hardop zeggen en drie: je kunt de PS proberen te lijmen, maar op het eind van het verhaal doet die partij toch haar zin.

PS-saboteurs

In De Standaard van het weekeinde staat een groot interview met Onkelinx. Die bepleit daar zowaar grote hervormingen. Dat is nieuws, want doorgaans duwt die partij vooral op het rempedaal. En dus gebeurt er niets (remember Gutmans les). Maar als je het interview leest, dan leert de ruimte tussen de regels vooral dat Onkelinx niet teveel wil veranderen en verder alleen wil veranderen om er voor te zorgen dat in essentie alles bij het oude kan blijven.
Ook bij De Morgen is dat intussen doorgesijpeld. Chef-politiek Bart Eeckhout schrijft een analysestuk over het essay van Frank Vandenbroucke over onze welvaartsstaat. Met dat essay haalde Vandenbroucke trouwens meer persbelangstelling dan de sp.a met haar pas gelanceerde pensioenplan. Gênant voor Gennez. Maar we hadden het over de PS.

Waarom is Daerden minister van Pensioenen? “Om er vooral voor te zorgen dat elke mogelijke hervorming afgeblokt wordt.” Voor hem deed Arena dat, met dat voordeel “dat ze elke gewenste stilstand in het beleid met een parfum van vernieuwing” kon verhullen. In Paars II was Arena minister van Ambtenarenzaken geworden “met als enige doelstelling de uitwerking van de Copernicus-hervorming van haar voorganger Luc van den Bossche (sp.a) te saboteren. Ook daar is ze overigens meesterlijk in geslaagd.”

De citaten komen van de chef-politiek van De Morgen, ooit het ledenblad van de supportersclub voor Paars. Nog eentje, over de pensioenproblematiek: “Krap anderhalf jaar voor de volgende verkiezingen kunnen we ons nu al gerust aansluiten bij de cynische conclusie van Michel Jadot, voorzitter van de Nationale Pensioenconferentie en PS-apparatsjik op rust: er zal in deze regeringsperiode niets meer bougeren.”

De PS-ziekte is besmettelijk. Eeckhout nog: “Met name in de huidige federale regering schijnt intussen nog altijd de overtuiging te leven dat we er met sussen en tijd winnen ook wel zullen komen.” Of nog: “Yves Leterme (CD&V) en Guy Vanhengel (Open VLD) (…) zeggen dat het allemaal wel zal meevallen, als de economische groei maar wat meevalt.” Zeg dat De Morgen het allemaal gezegd heeft.

Vandaar natuurlijk de vriendelijke woorden voor Leterme van Onkelinx in het interview met De Standaard, die dan toch de Van Rompuy die niet Van Rompuy heet geworden is. Neen, wij zijn niet het Griekenland aan de Noordzee. In Athene hebben ze wèl door hoe erg de situatie is.