KATHOLIEK REVEIL ?

.





















KATHOLIEK REVEIL ?


Zo kan het dus ook!
door: Erik van Goor 7 February 2010

Vanochtend ben ik voor het eerst in mijn leven in de Sint-Willibrorduskerk in Utrecht geweest. De befaamde en beruchte kerk van priester Kotte is als Latijnse rectoraatskerk actief als de landelijke hoofdkerk van de Vereniging voor Latijnse Liturgie. De reden voor mijn bezoek was het vormsel van een goede vriend samen met zijn vrouw en kinderen. Een andere reden was dat ik graag eens een viering meemaakte in deze kerk, niet alleen vanwege haar plechtige en klassieke karakter, maar ook vanwege het feit dat sinds kort de H. Mis hier wordt gecelebreerd door pr. H. van der Vegt, rector van deze kerk.
Mijn eerste reactie tijdens de dienst was: “Zo kan het dus ook”. Bij binnenkomst (tien minuten te laat) liet het koor een keurig verzorgd gezang horen. Een niet al te grote formatie, maar wel zuiver, klassiek en kwalitatief ruim op maat. Zo kan het dus ook.
Waar anderen het presteren om zelfs tijdens zogenaamde ‘Latijnse Missen’ liederen van Huub Oosterhuis, Willem Vogel en aanverwante potjesdichters op te voeren, was vanochtend de Latijnse Mis een Mis in het Latijn. Zo kan het dus ook.
Een sobere bemensing van de Liturgie creëert rust. Twee oudere mannen als misdienaar kweten zich uitstekend van hun taak. De priester las zelf de eerste twee lezingen. Zonder gedraaf, zonder vertoon, om daarna een Evangelielezing te zingen. Vrijwilligers, ‘-sters’ of nog erger – ‘pastors’ en priesteresen van Astarte - zijn blijkbaar niet nodig. Zo kan het dus ook.
Waar men in veel katholieke kerken de preekstoel heeft weggesloopt en in een enkele kerk is vergeten de kansel te slopen, is het in de meeste katholieke kerken ongebruikelijk dat de prediker de preekstoel beklimt om het Woord van God te bedienen. In de Willibrordus beklom priester Harry van der Vegt wel de preekstoel. Zo kan het dus ook.
De preek was gebaseerd op alledrie de lezingen. Na de inleiding refereerde hij aan de woorden uit de profeet Jesaja, zijn tweede punt ging door op de lezing uit de brieven van Paulus, het derde punt was een uitwerking van de Evangelielezing van vandaag. De toepassing maakte het compleet. Kort, helder, duidelijk, Schriftuurlijk. Zo kan het dus ook.
De Heilige Mis was ‘ad orientem’, dus met het gezicht ‘naar God’ en niet naar de gemeente (en met de rug naar God). Het is de houding van de losser en niet die van Jona die in een zelfgezocht liturgisch schip een eigen gebedsrichting koos (met de rug naar zijn Opdrachtgever). Zo kan het dus ook.
Er stond geen rare tafel voor in de kerk tussen het koor en de gelovigen. Het altaar was waar het hoorde: in het koor zelf als één geheel met het tabernakel. Voor het koor bevond zich een afscheiding, niet een echt koorhek maar wel een een communiebank met een hekje waarop de gelovige de Hostie ontvangt. Zo kan het dus ook.
Zoals het voor de Grote Omwenteling in de jaren ‘60 gebeurde, kan het dus nog steeds. Ik keek nog eens goed om me heen. Het waren uiterst normale mensen die ik in de kerk zag zitten. Iets jonger, iets excentrieker of juist chiquer, iets zelfbewuster wellicht dan in de gemiddelde parochie. Maar toch: het is mogelijk te geloven en de Heilige Mis te houden in een omgeving die niet is gemolesteerd door de Beeldenstormers uit het Oosterhuis-kwartier. Lelijkheid en vandalisme zijn dus geen voorwaarden voor een bijdetijds geloof. Het is nog steeds mogelijk katholiek te zijn in een omgeving van rust, schoonheid en orde. Gelukkig maar, zo kan het dus ook.
Uit http://www.catholica.nl/

Boeketje Digitalis

(geurend naar nostalgie en wierook)


Dit is een stukje (met dank aan Björn Roose voor zijn suggestie) dat zekerlijk onder de aandacht van Mgr Coeur-de-Lion zou moeten gebracht worden.
Natuurlijk is er een groot deel nostalgie in het verhaal. Weet niet of het nostalgie is naar het verleden, of nostalgie naar de toekomst. Maar het doet wat. Voor het gevoel alleen er bij te horen! Zoals in een kerk te komen waar het op dat ogenblik stil is. Wat overeenkomt met het grootste deel van de voor- en namiddag en zekerlijk van de vroege avond-uren. Op gelijk welk ogenblik van de dag dus. Iedere kerk, zelfs in het buitenland is dan precies lijk een verborgen hoekje van jezelf, waar je kunt in wegkruipen. Ongelovigen of agnostici zijn op dat gebied werkelijk onderbedeeld….
Och, we zijn met zijn allen niet meer zo kerkelijk. Dat is zo iets als alle dagen met altijd dezelfde mensen aan een feestmaaltijd te moeten aanzitten met opgewarmde kost. Dat wordt vlug aarts-vervelend…Na verloop van tijd weet men het niet meer wat smakelijk is, en verlangt men naar gewone alledaagse kost. Met liefde op tafel gebracht.
En God-lieve-Deugd, wat ben ik blij dat die onnozele nieuwerwetse kerkgezangen à la Oosterhuis eindelijk door nog eens iemand tot hun juiste proportie zijn terug gebracht…Ziet U de gelovigen rond U in koor al staan zingen (bij orgel-muziek die alleen past bij écht gewijde geangen): ’..evenals een moede hinde naar het klare water smacht’…- die rijmelarij als vervanging van een Gregoriaanse ‘Gloria in excelsis Deo’….Moet die hinde (wat beest is dat?) nu precies moe zijn om te ‘smachten’ naar het ‘klare’ water? Bij mijn weten drinken beesten geen vervuild water! En de pastoor vooraan in de kerk, voor de mis begint, maar al die nieuwerwetse gezangen aanleren. Terwijl iedereen de oude Latijnse gezangen zelf al slapend kan meezingen…Ach! Dat orgel in de kapel in het oude maanlicht…
’t Zal met de Kerk zijn lijk met klein mannen, zeker?! Het verstand komt maar met de jaren! En komt het er voor, ’t is er maar naar…..