KUREGEM VAN LANGS BINNEN

.















KUREGEM VAN LANGS BINNEN

De zetel aan de voordeur

Ayfer Erkul, redacteur buitenland, woont in Anderlecht. Sinds een week of drie staat hij er al, de zetel. Een beige geval, een beetje pluizig. Gezellig, zou u zeggen. Een mens kan er zich, na een drukke dag hard werken, al eens in vlijen. Daar dienen zetels tenslotte voor. Ook in Kuregem, Anderlecht.
Kuregem is het verhaal van kleine en grote ergernissen die niet worden aangepakt
Maar deze beige fauteuil staat voor onze voordeur en is ondertussen niet alleen doorweekt door sneeuw- en regenbuien, maar ook besmeurd door voorbijgangers die er hun half opgegeten pita in gooiden of hun halfvol bierblikje in dropten. Deze zetel is symptoom van veel wat er misloopt in Kuregem. Het zwerfvuil dat straten ontsiert, de vuilniszakken die in slecht verlichte hoeken worden achtergelaten, de luiers en yoghurtdozen die onder de bomen op de middenberm van de Poincarélaan en de Zuidlaan liggen, zigeuners die er kamperen en waarvan de kinderen hun gevoeg doen tussen auto's. Kinderen die trouwens niet naar school lijken te gaan. (Een mail naar de gemeente Anderlecht hierover leverde de reactie op: 'niet onze bevoegdheid, contacteer Brussel'. Brussel reageerde helemaal niet).

Gisteren werd beslist de nultolerantie in te voeren in wijken als Kuregem. Dat is misschien goed om de straten op korte termijn schoon te vegen, maar dreigt twee problemen te creëren: dat Kuregem nog meer gebukt zal gaan onder een verstoord imago én dat andere problemen opnieuw worden verdrongen naar de achtergrond.

Voor degenen die hier niet wonen: Kuregem is niet de Bronx. Kuregem is het verhaal van kleine en grote ergernissen die niet worden aangepakt in een wijk waar werkloosheid en armoede zich meten met samenlevingsproblemen. Problemen en ergernissen die de basis vormen van criminaliteit en een gevoel van onvrede en onveiligheid veroorzaken bij alle bewoners, autochtoon en allochtoon.

Ergernissen als de zetel. Ergernissen ook als mijn vriend die voor 'sale Flamand' wordt uitgescholden door een groepje allochtone jongeren (ter info: mijn vriend is Franstalig Brusselaar). Problemen ook die enkel vrouwen ervaren in Kuregem.

"Madame, mijn vriend daar is erg geïnteresseerd in u." De jongen wijst naar de overkant, waar zijn copains staan. Allemaal zijn ze zestien, misschien zeventien. Of ik wil? "Laat me met rust", zeg ik. "Ga iemand anders lastig vallen."

"Maar ik wil gewoon met u babbelen." Gegrinnik van de rest van het groepje

"Va te faire foutre."

"J'aimerais vous baiser"

"Ik zou uw moeder kunnen zijn."

"Dan heeft u vast veel ervaring. En trouwens, mijn moeder zou hier nooit zo staan." (Veelbetekenende blik naar mijn rok die op kniehoogte stopt).

Conversaties zoals bovenstaande heb ik de afgelopen jaren in alle varianten en toonaarden mogen voeren. Fluisterend of gewoon luidop, zodat iedereen kon meeluisteren. Steeds van vergelijkbaar bedenkelijk niveau, met gastjes van zeventien, soms iets ouder of jonger. Die meestal te dichtbij komen staan of zich tegen mij wurmen of soms, als het een betere dag is, mij van ver iets toeroepen.

In Kuregem lijken gastjes van die leeftijd van mening lijken te zijn dat vrouwen graag op die manier worden aangesproken. Ik ben niet lichtgeraakt, ik heb in mijn leven wel ergere dingen gezien dan wat donkere Brusselse buurten. Maar het gebrek aan respect waarmee hun opmerkingen gepaard gaan, doen mij rillen van afschuw.

Mogen we van die jonge gastjes gewoon wat respect eisen? Mogen we van de gemeente Anderlecht eisen iets te doen aan dit soort problemen? "Ik vraag al meer dan twee jaar dat het parket sneller optreedt, dat minderjarigen niet meteen weer vrijkomen", zei burgemeester Van Goidsenhoven gisteren. Ik ken mijnheer Van Goidsenhoven niet, maar wil hem wel verzoeken het probleem niet door te schuiven. Iedereen is verantwoordelijk. Wij, de burgemeester, de politie, de jonge gastjes en hun ouders.
02/02/10 06u51 IN De Morgen

-o-o-o-o-o-o-o-o-

Elders schrijft Smetje in zijn gazetje, in een openhartige bui en met een beetje stoere borstklopperij: wij, we kennen dat, we leven daar en we draaien daar onze dagelijkse drol.

Als schuldbekentenis kan dat tellen!

Waarom heeft De Morgen daar dan al niet veel vroeger over geschreven? Desnoods met letters zo groot als de kerk?! Zij hadden de spreekbuis kunnen zijn van die zovele verontruste burgers, die kreunen en wegkruipen.
Zwijgen is toestemmen! Onder dat motto hebben de Linkxen veel goede Vlamingen ooit gebroodroofd!
Zwijgers zijn even crimineel als de criminelen zelf. Zwijgen is op niveau de burgerplicht te schande brengen. Want zo voelt het schorremorrie zich straffeloos. Het Gerecht straft niet – de politie blijft in haar hol, tot een af andere Rambo eens op de voorgrond treedt en de poppen aan ’t dansen gaan…Oei! Oei! Was niet voorzien in het scenario!
Het Vlaams Blok/Belang wordt in de hoek gedrumd : dat zijn onheilsprofeten die weigeren te geloven aan de zegeningen van deze multicul die onze cultuur komt verrijken.
Waar die verrijking dan bestaat in schoolverzuim (ongestraft), in sluikstorten (ongestraft) in verwaarlozing van straat en omgeving (zonder optreden), na schoolverzuim volgt automatisch geen enkele kans op tewerkstelling – en dat duurt al drie, vier generaties lang…
Nul-tolerantie, uitvoering “small is beautifull’, amper gedoogd door de almachtige PS, zal ook geen blijvende oplossing zijn. Integendeel. De volgende golf zal nog hoger, nog sterker zijn. Dat is nu eenmaal de wet van de jungle…En BruxSSel is de jungle!
Als de Dames en Heren van De Morgen nog een beetje schaamtegevoel overhebben, zouden zij voortaan op elke pagina de verantwoordelijken in hun hemd moeten zetten. Met naam, toenaam, telefoonnummer en adres. Niet met initialen. Want plichtverzuimers (poltiekers) en criminelen hebben geen recht op privacy. Zij zijn, zeggen ze zelf bij monde van hun hoofdredateur,, bevoorrechte getuigen, alias mede-daders. Ze zijn dat dus geweest van bij het prille begin! Toen de zaken nog niet onoverzienbaar waren…En, dan is het nu hoog tijd om hun burgerplicht de misdaad te signaleren, te beginnen. Met camera’s op jacht te gaan. De slachtoffers aan het woord laten. Liefst zo uitvoerig mogelijk.
Maar…Liever blode Jan, dan dode Jan? Zwijgen en de feiten achterna hollen, om er over te schrijven, maar dan op kousevoeten en zonder tisico’s te lopen, en zeker om geen wraak-gevoelens te wekken, dat is laf!
Zo kennen we ze! Uit eigen initiatief die zetel aan de deur wegruimen, en ‘en passant’ een beetje opruimen, desnoods met een buurt-comité, dat zou toch geen fortuinen gekost hebben….Maak er, met de verzamelde buren, een uitnodiging van, naar die ‘fuck you-jongeren’ toe. Jullie kennen toch de raddraaiers?
Akkoord, jullie zouden niemand ‘bekeerd’ hebben – maar jullie zouden er over hebben kunnen GESCHREVEN hebben! En er is niets waarvan de politiekers meer schrik hebben, dan van een negatieve pers!
Zodat wij op grond van aan zekerheid grenzende veronderstellingen kunnen stellen, dat jullie aan hun kant staan. Pappen en nathouden, dus…’t Zal Uw tijd wel duren… Want dat Vlaams Blok/Belang, diep in ons hart zijn we er mee akkoord, maar dàt toegeven is de doodsteek voor onze Linkxe Sippenhaft! Om de macht te behouden, is criminaliteit dulden dan een kleine tegenprestatie….